มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 43 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(3)

แต่คนที่รอพวกเขาอยู่กลับกลายเป็นกลุ่มค้ามนุษย์ในโรงงานผลิตรถยนต์พวกเขาจับตัวพวกคยองซูบนรถบัสและส่งไปยัง โรงงา นร้าง

“ พวกมันทําเรื่องชั่วทุกอย่างเลย ไม่ใช่แค่เอาเงิน แต่ยังข่มขืนกินเนื้อคนด้วยกันไม่อยากจะเชื่อเลย…ต่อให้โลกมันบ้าคลั่งแต่พวกมันมาทําเรื่องแบบนี้ภายในไม่กี่วันได้ยังไง?”

 

“ชั้นเข้าใจ”

 

ซองอูพยักหน้า

“แต่พวกมันไม่ได้เพิ่งกลายเป็นแบบนี้ในวันนี้ คนบ้าพวกนี้แค่ซ่อนอยู่ในสังคมพวกเราเท่านั้น”

การปรับตัวและการปลดปล่อยตัวตนนั้นแตกต่างกัน

 

ซองอูมองแวมไพร์ที่คนยังไม่ฆ่า เขาเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบปีที่ยืนนิ่งด้วยความกลัว

“จะให้โอกาสแกรอดชีวิต แกเห็นเจ้าหมาตรงนั้นใช่ไหม?”

 

“เจ้าหมา” ที่ซองอูชี้นั้นคือโครงกระดูกมนุษย์หมาป่า

กรร!

มันขบฟันอย่างแรง แวมไพร์ที่เหลือรอดหน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเขาตัวสั่นด้วยความกลัวและเอาแต่พยักหน้า

 

“ชั้นจะบอกนายทุกอย่างเลย!”

“มีคนในโรงงานร้างเท่าไหร่? มีแวมไพร์กี่ตัว แล้วมีผู้เล่นกี่คนเลเวลเท่าไหร่บ้าง?”

“มีแวมไพร์สี่ตัว แต่หนึ่งตัวตายไปแล้ว กับผู้เล่นยี่สิบคน! มีเลเวล 5 เลเวล 4…”

 

“บอกคนที่เลเวลสูงสุดมา”

แวมไพร์กลืนน้ําลาย

“เท่าที่รู้ก็เลเวล 5.”

นอกจากนั้น ซองอูยังถามเรื่องอื่น ๆ อย่างเช่นการบุกเข้าไปในโรงงานร้างและถามเรื่องคนที่เฝ้าระวังกับเรื่องอื่น ๆ

 

“ดีมากที่แกพูดจริง”

“ขอบคุณครับ!”

ซองอพูดและหันหน้าไปทางอื่นเมื่อได้ยินเสียงดัง

 

ถั่วะ!

“อ๊ากกก!”

คยองซูกระโดดใส่แวมไพร์และแทงเข้าไปที่คอด้วยหอก

“อาาาาา…”

คยองซูก้าวถอยหลังพักหายใจ

“อย่าให้ไอ้สารเลวนรอดนะ มันฆ่าเพื่อนชั้น…”

 

“ทําดีมาก”

ซองอูกล่าว

 

เขาเองก็ไม่ได้อยากให้แวมไพร์รอดชีวิตอยู่แล้ว

 

เขาวางมือลงบนบ่าคยองซู สีหน้าคยองซูเปลี่ยนไป นอกเหนือจากความโกรธความอับอาย และการโทษตัวเองที่เขารู้สึกเขายังรู้สึกถึงความมั่นคงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

“คยองซู นายคงรู้เรื่องในโรงงานร้างมาบ้างแล้ว มีอะไรจะบอกชั้นไหม?”

คยองซูพักหายใจ

“ที่นั่นมีการป้องกันแน่นหนามาก มีคนคอยคุ้มกันมอนสเตอร์อยู่เต็มไปหมดคงเข้าไปไม่ได้หรอก เพราะมันมีลวดหนามบนกําแพง หิน”

คยองซูคิดว่าการจู่โจมโรงงานร้างนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเพราะมันมีการคุ้มกันในขั้นที่ซองอูอาจคาดไม่ถึง

ซึ่งอันที่จริงคยองซูกับเพื่อนนั้นใช้ชีวิตเยี่ยงทาสและเป็นตัวประกันจนได้เจอกับซองอูอีกครั้ง

หลังจากครุ่นคิด ซองอูเงยหน้ามองรอบ ๆ

“ชั้นมีแผน”

 

โรงงานร้างมีขนาดค่อนข้างใหญ่ มันเป็นโรงงานอุตสาหกรรมที่ดําเนินงานมานานแล้วและถูกใช้เป็นที่เก็บของในภายหลังหลังจากที่บริษัทล้มละลายตั้งแต่นั้นมามันก็กลายเป็นโกดังที่โล่ง

 

ฝูงแวมไพร์ใช้ที่นี่เป็นที่กบดาน พวกมันคิดจะสร้างที่นี่ขึ้นใหม่โดยการรวบรวมไอเทมที่มีประโยชน์ อาหาร และเชื้อเพลิงภายในห้าวันและทําให้ทุกที่มีแต่แวมไพร์ภายใต้คําสั่งของบอสแวมไพร์ลอร์ด” หรือ “ตัวแทน

 

“คุณผู้จัดการ ผมมาบอกว่าพวกเขาต้องระวังผู้บุกรุก แต่เรื่องหัวหน้าพักที่ถูกฆ่าน่ะ จริงใช่ไหม?”

“ใช่ ชั้นรู้สึกได้ คุณตัวแทนบอกกับชั้นเอง การสื่อสารทางจิตของเขากับชั้นต้องใช้ “เลือด” จํานวนมาก เจ้าพัคนั่นตายไปแล้วจ ริง ๆ”

ชายที่ถูกเรียกว่า “ผู้จัดการ” ยืนอยู่ที่รางเหล็กบนชั้นสองของโรงงานเขาก้มลงมองด้านล่าง

ที่นี่เต็มไปด้วยของทุกชนิดและศพมอนสเตอร์ แม้แต่ “มนุษย์ก็ปะปนอยู่กับไอเทมผู้รอดชีวิตคือค่าประสบการณ์และอาหารที่จําเป็นที่จะเพิ่มสเตตัสของพวกแวมไพร์และแวมไพร์ลอร์ดยังบอก ให้พวกเขาเน้นไปที่การ “ลักพาตัวมนุษย์”เป็นหลักด้วย

“คุณผู้จัดการ ตัวแทนจะคิดยังไงอยู่…เราจะต้องจับคนไปอีกนานแค่ไหน?”

มีแวมไพร์หลายคนสงสัยเหมือนกับเขาพวกเขาเข้าร่วมกับกลุ่มนี้ก็เพื่อความอยู่รอด แต่ความจริงคือพวกเขาไม่รู้เลยว่าจะทําอะไรในอนาคตและเรื่องอื่นนอกจากจับตัวคน แม้แต่ตัวผู้จัดการเองก็ไม่ รู้เหตุผลของแวมไพร์ลอร์ด

แต่เขาเชื่อในตัวแวมไพร์ลอร์ด

“นี่เป็นการแข่งกันเพื่อเอาชีวิตรอด เราต้องพัฒนาสิ่งที่เราทําอยู่เราคือคนที่ต้องดูแลที่นี่ ชั้นเชื่อในความคิดเขา เขาเป็นนักปรัชญา เลยนะ”

อันที่จริงเขานั้นไม่รู้เรื่องปรัชญามากนัก แต่เขาก็คิดแบบนั้นอยู่ดี

ในความคิดของเขานั้น แวมไพร์ลอร์ดเป็นคนหน้าตาดีที่ มีตัวตนเป็นปริศนาและแวมไพร์ลอร์ดก็เปลี่ยนชีวิตเขาจากคนต้อยต่ําเป็นคนที่ดูแลโรงงานร้างแห่งนี้

 

ในตอนนั้นเอง ประตูโรงงานบานใหญ่เปิดออก คนแปลกหน้าเดินเข้ามา

 

คนคุ้มกันสองคนปรากฏตัว เขาลากชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามา

“ผู้จัดการ!”

คนคุ้มกันดันหลังชายหนุ่มที่ถูกมัดมือเอาไว้

“ผมจับผู้บุกรุกได้อย่างที่คุณบอกเลย เจ้านี่มาแอบดูที่ทางเข้าโรงงาน”

 

จับตัวได้แล้วหรือ?

 

ผู้จัดการบอกให้คนของเขาระวังตัวเอาไว้เพราะคนที่ฆ่า หัวหน้าพัค” นั้นอาจบุกเข้ามาในโรงงานได้ แต่เป็นไปได้อย่างไรที่มือสังหารคนนั้นถูกจับได้ง่ายดายอย่างนี้?

“ให้ตายสิ…ที่ตัวแทนกังวลมันเรื่องแค่นี้เอง”

ผู้จัดการหัวเราะเยาะ เขามองผู้บุกรุกที่ถูกลากเข้ามาเขาเป็นชายหนุ่มธรรมดา แต่น่าแปลกที่เขาดูผ่อนคลาย

 

ชายหนุ่มไม่มองเขาแต่มองรอบ ๆ โรงงานราวกับว่ากําลังมาเที่ยว

“เฮย!”

ผู้จัดการตะโกน ชายหนุ่มเงยหน้ามองเขา เขารู้สึกแปลกใจมากกว่าหงุดหงิด

“แกเป็นใคร? หา? แกฆ่าหัวหน้าพักใช่ไหม?”

 

ชายหนุ่มเอียงคอ

“หัวหน้าพัคเหรอ?”

 

“ใช่ หัวหน้าพัค”

 

ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะ มันเหมือนกับเสียงหัวเราะเยาะมากกว่า

“ไอ้คนตายนั่นแปะตําแหน่งไว้ที่หน้าผากรีไง?”

 

“ว่าไงนะ?”

 

“ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงถ้าแกมาถามเรื่องคนที่มีตําแหน่งที่พวกแกรู้จักอยู่ฝ่ายเดียวนะ? พวกแกกําลังทําการค้าขายสินะแกตําแหน่งอะไรล่ะ?”

 

“ผู้จัดการสาขา!”

 

ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้งและถามกลับ

“ผู้จัดการสาขาอะไรเหรอ?”

 

“ให้ตายสิ แกคงเป็นผู้จัดการสาขาในจินตนาการของตัวเองใช่ไหม?”

 

บรรยากาศในโรงงานเริ่มหนักอึ้งและเยือกเย็นขึ้น

คนในโรงงานกําลังมองดูสีหน้าของผู้จัดการและสับสนว่าจะทําอย่างไรต่อไป แต่ผู้จัดการกัดฟันด้วยความโกรธแค้น

 

“ชั้นถามว่าแกเป็นใค…”

แต่ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง

“เจ้าคนที่แกเรียกว่าตัวแทนยังไม่บอกอีกเหรอ?”

คําเตือนของแวมไพร์ลอร์ดที่ว่าคนฆ่าหัวหน้าพัคจะบุกเข้ามาในโรงงานนั้นเป็นเรื่องจริง

 

แต่ผู้จัดการไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นการบุกรุกแบบนี้

 

ในขณะเดียวกัน เสียงกระซิบก็เริ่มดังขึ้นในหมู่ตัวประกันในโรงงาน

“นายรู้จักคนนั้นใช่ไหม?”

 

“ชั้นจําได้ เขาคือคนที่ชั้นเห็นในมหาลัย”

 

“เขาเป็นใคร?”

“คนที่ช่วยพวกเราทุกคนในมหาลัย”

เมื่อเสียงพูดคุยเกี่ยวกับชายหนุ่มดังขึ้น ผู้จัดการเริ่มรู้สึกแปลก

“หุบปาก! เฮ้ย ปิดปากพวกมันซะ”

ผู้จัดการเดินลงมาจากบันไดเหล็กและมาอยู่ที่หน้าชายหนุ่มด้วยความแค้น

“แกคิดจะบุกเข้ามาตรง ๆ สินะ?”

“อืม ชั้นถูกพามาต่างหาก”

 

ผู้จัดการมองแขนของชายหนุ่ม เห็นอยู่ชัด ๆว่าแขนของเขาถูกมัดไว้ข้างหลัง