มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 87 ฐานะจริง

"งดงามมากเพคะพระราชินีของพวกเรา พระนางทำให้พวกเราตื่นตันใจสุดๆ กับบทุกสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อพวกเราขนาดนี้วันนี้จะเป็นวันที่พวกเราจะจดจำไว้ บอกลูกหลานว่ามีราชินีกับเหล่าฟาโรห์ พร้อมทั้งเจ้าหญิงเจ้าชายมาเยี่ยมและช่วยพวกเราถึงเมืองพวกเราขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้องมากพิธีหรอกคะ มานาก็เป็นมานาที่ทุกคนรู้จักเหมือนเดิมนั้นแหละ อย่ากลัวมานาหรือทำตัวห่างจากมานา เพียงเพราะว่ามานาคือราชินีเลย มานาคิดว่าทุกคนที่นี่คือครอบครัวของมานา ทุกคนเป็นเหมือนพี่น้องของมานา"

"เป็นพระมหากรุณาธิคุณเป็นที่สุดพ่ะย่ะค่ะ ที่ให้พวกเราเป็นคนในครอบครัวของพระนางด้วย พวกเราซาบซึ่งกับสิ่งที่ทรงทำเพื่อพวกเรามากจริงๆ ทรงรักพวกเราทำเพื่อพวกเรามากจริงๆ พวกเราขอขอบพระคุณเป็นล้นพ้นพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกเราทุกคนที่นี้ขอขอบพระคุณสุดหัวใจเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่หรอกคะ ที่มานาทำไปเพราะอยากให้ทุกคนมีความสุข แค่เห็นทุกคนมีความสุขมานาก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องมากพิธีกับมานากันหรอกคะ แต่พวกเขาที่เป็นฟาโรห์นั้นก็ทำตามที่พวกท่านเห็นสมควรเถอะ สำหรับมานาก็เป็นแค่สามัญชนธรรมดาที่ไม่ได้มียศศักดิ์อะไร ทำตัวตามสบายเถอะคะ มานาชอบแบบที่ทุกคนทำตัวปกติ ไม่มีแบ่งชนชันมากกว่ามันเป็นตัวของทุกคนดีและมานาก็สบายใจด้วยคะ"

"พ่ะย่ะค่ะ พวกเราจะทำตามครับ"

"ขอบคุณคะ ที่เข้าใจมานาเอาเป็นว่าการอวยพรของพวกเราก็จบเพียงเท่านี่คะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับทุกสิ่งที่ตนเองมีนะ ทำทุกวันให้เป็นวันแห่งความสุข แล้วการอวยพรก็จะมาถึงทุกคนตามที่ทุกคนต้องการคะ เพราะคำพูดของเราคือวาจาสิทธิ์ที่พระบิดาทรงมอบให้ทุกคน มันจะเป็นคำอวยพรหรือคำแช่งสาปก็ขึ้นอยู่กับว่า เราจะพูดอวยพรตัวเองหรือต่อว่าตัวเอง อย่าลืมที่จะอวยพรกันและกันนะ ขอให้ทุกคนฝันดีขอพระบิดาทรงปกป้องดูแลทุกคนพบกันพรุ่งนี้ขอพระบิดาทรงอวยพรทุกคนฝันดีคะ "

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ พวกเราคงฝันดีที่สุดคืนนี้ และมีความสุขที่สุดที่พวกเราได้รับพรวันนี้ และรับรู้อีกด้วยว่าตลอดเวลาพวกเรามีเจ้าผู้ปกครองทุกนครมาอยู่ด้วย และช่วยเหลือเราแบบนี้พวกเราจะจดจำทุกๆสิ่งที่ฝ่าบาททั้งหมดทำเพื่อพวกเราและจะเล่าขานไปจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลานสืบต่อไปพ่ะย่ะค่ะ"

"ขอบคุณคะ แค่ทุกคนมีความสุขมานาก็พลอยมีความสุขไปด้วยแล้วคะ ฝันดีอีกครั้งคะทุกคน"

"ครับ/คะ"

"งั้นพวกเราขอทูลลา พบกันพรุ่งนะครับทุกพระองค์"

"ในว่าจะคุยกันแบบปกติไง แล้วทำไมถึงยังมีคำราชาศัพท์อีกคะ "

"ขออภัย เอ้อ ไม่ใช่ ขอโทษพ่ะย่ะค่ะ เอ้อไม่ใช่สิ ต้องขอโทษครับ มันไม่ชินนะครับ ที่จะให้พวกเราทำตัวปกติ ทั้งๆที่ทุกคนเป็นกษัติย์ของพวกเราแบบนี้ ยกโทษให้พวกเราด้วยครับ"

"ฮ้าๆๆๆๆ พวกเจ้านี้นะ ทำให้เมียเรางอนได้น่ารักจริงๆ เอาเป็นว่าเอาที่พวกเจ้าสบายใจ พวกเรายังไงก็ได้หมดนั้นแหละ อย่ากังวลไปทำตัวเหมือนเดิมดีแล้ว"

"เอาเป็นว่าพวกเราไม่ว่าอะไรหรอก ไปพักกันเถอะพบกันพรุ่งนี้นะ "

"ครับ/คะ"

     จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกลับไปบ้านใครมัน ทุกคนกลับไปด้วยรอยยิ้มและทุกคนต่างมีความสุข พรุ่งนี้พวกเขาจะรีบตื่นมาเพื่อเตรียมส่งเสด็จทุกพระองค์ เพื่อเดินทางต่อไปยังทางใต้ของอาณาจักรอียิปต์ของเรา ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างราบรื่น เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าทางใต้นั้นยังมีบางกลุ่มที่ยังไม่ยอมรับการปกครองของฝ่าบาท แล้วยิ่งรู้ว่าตอนนี้มีสตรีปกครองเมืองคงไม่ยอมรับไปใหญ่เลยแน่นอน แต่คิดว่าพระนางคงสามารถทำให้พวกเขา ยอมรับได้แน่นอน ความรู้สึกมันบอกว่าทุกคนจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ขอให้เป็นเช่นที่รู้สึกเถอะ ทุกคนต่างหวั่นใจแต่พวกเขาก็เชื่อใจราชินีของพวกเขาเพราะพระนางเป็นคนที่ถ้าทุกคนได้รู้จัก ก็จะรักพระนางแบบไม่มีใครรู้ตัวเลยจะบอกให้ พวกเขาก็เป็นเช่นนั้นไม่อิจฉาที่พระนางมีเจ้าชายมารักมากมายขนาดนี้ แต่ตรงกันข้ามกลับชื่นชมในความรักที่พวกเขามีให้พระนางที่พวกเขายอมทำตามใจพระนาง ทั้งยังเปลี่ยนเป็นมาเป็นเพื่อนกันได้ดีขนาดนี้ด้วย ทุกคนต่างชื่นชมที่พระนางทรงทำให้พวกเขาเปลี่ยนได้ขนาดนี้นะ