มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 57 ได้เป็นหลาน

"ใยน้องพี่ถึงหน้าแดงขนาดนั้น แพ้อากาศที่นี้หรือไร พวกท่านก็อย่าทำให้นางแพ้สิ มาเดี่ยวพี่ช่วยยกอาหารไปวางแทนเจ้า นั่งพักเถอะ ยังไม่ได้พักเลยตั้งแต่เช้า เอาแรงมาจากไหน พวกพี่เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย"

"เจ้าเป็นอะไรไปพี่คงขาดใจแน่

ให้พี่ช่วยเจ้า อีกคนได้ไหมมานา มีอะไรต้องเอามาอีกไหม พี่จะไปยกแทนเอง เจ้าไปพักอย่างที่เมฆฟิสว่าเถอะ หน้าแดงไปหมดแล้วรู้ไหม"

"เอ้อก็ได้คะ ตกลงจะเป็นพี่ชายอีกคนของมานาใช่ไหมดีใจจัง แต่ไม่ดีกว่าคะ แค่พวกพี่ๆก็เกินพอแล้วคะ เป็นเพื่อนดีกว่าคะ ว่าแต่ท่านชื่ออะไร ลืมถามไปเลย มัวแต่ดีใจที่ได้ทำงานกับทุกคนแบบนี้ ขอโทษด้วยคะ"

"ฮ้าๆ เจ้านี้นะทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ยังใส่ใจเราอีก นึกว่าจะไม่ยอมคุยกับเราเสียอีกนะเราชื่อเดมาน เป็นคนซีเรีย แต่รับรองว่าไม่ทำอะไรคนอียิปต์หรอกครับวางใจได้ เพราะดันหลงรักสาวอียิปต์เข้าเต็มๆเลย ทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่ไง เพื่อทำให้นางรู้ว่าเราจริงใจนะ ใช่ไหมมานา"

"เมฆฟิสคะ ช่วยพาหนุ่มๆ ไปหาป้าในครัว ไปช่วยกันเอาอาหารมาทานกันคะ เดียวพวกเราจะจัดเตรียมที่เหลือรอนะ คุณ

เดมานก็ไปช่วยด้วยกันเลยคะ เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากันที่หลัง ตอนนี้ทุกคนคงหิวแล้วคะ ว่าไหมทุกคน"

"เจ้านี้นะเวลาบ่ายเบี่ยงก็ยังน่ารัก สำหรับเราเสมอนะ ว่าไหมเมฆฟิสไม่มีสตรีใดน่ารัก น่าสนใจเท่านางเลยจริงไหม "

"จริง แต่เจ้าควรรีบไป เพราะเรายกส่วนที่เราต้องยกมาแล้ว ไปนั่งกันดีกว่าที่รัก ปล่อยให้เขาไปจัดการต่อ เจ้าต้องมานั่งใกล้พี่ๆ พี่จะได้หายเหนื่อยนะ รู้ไหม"

"นี้ๆจะหวานกันไปถึงไหน ลุงกับป้าเห็นแล้วอยากให้พวกเรา เป็นหลานลุงกับป้าเลยจริงๆ น่ารักน่าเอ็นดูทั้งสองคนเลย ถ้ามีลูกคงจะน่ารักมากๆแน่เลย ว่าไหมลุง"

"ใช่อย่างที่ป้าว่านะ มาเป็นหลานพวกเรา จริงๆเลยได้ไหม "

"ได้คะ งั้นขอให้พวกเราทุกคนที่นี้เป็นหลานของลุงกับป้าด้วยนะ ได้ใช่ไหมหากเดือดร้อนอะไรก็เขียนจดหมายไปหาพวกเราที่วังได้เลยคะ เพราะทุกคนคือคนสำคัญของพวกเราคะ ดีไหมคะ"

"ก็ดีเหมือนกันขอบใจทุกคนที่ทำตามคำ ของคนแก่แบบพวกเรานะ"

"ไม่หรอกคะ พวกเราดีใจมากที่ได้เป็นคนในครอบครัวลุงกับป้าจริงๆ เพราะพวกเราไม่ใครรู้จักที่นี่ ครอบครัวพวกเราอยู่ไกลแสนไกล พวกเรามีแค่กันเท่านี้คะ ขอบคุณคะ ที่ให้พวกเรามีครอบครัวที่นี้เพิ่มมาอีกคะ"

"เอ้อลุงกับป้า ก็ดีใจมากๆ พวกเรามีของขวัญ รับขวัญหลานๆ เป็นของที่พวกเราตั้งใจ ทำให้ลูกๆแต่ลูกๆนั้นไม่อยู่แล้ว เพราะสงครามและโรคร้าย ที่ไม่สามารถรักษาได้ ทำให้เหลือเราสองคนไม่ลูกหลานเหมือนคนอื่นเขา เจ้าสองคนเป็นคนที่พวกเรา ถูกชะตาเลยอยากมอบให้ พวกเจ้าเก็บไว้แทนลูกหลานพวกเราทีนะ"

"เพราะตอนนี้พวกเจ้า ก็เป็นหลานลุงกับป้าแล้ว เราสองคนจะได้นอนตายตาหลับสักทีไม่ต้องกังวลเรื่องนี้นะ เดียวป้าไปเอามาให้นะ"

"ขอบคุณคะ มานาดีใจที่ช่วยลุงกับป้าได้คะ" 

"ช่วยได้มากเลยหละหลานเอ๋ย มาให้ลุงกับป้ากอดให้ชื่นใจหน่อย มีหลานสวยหล่อแบบนี้ แหลนคงสวยหล่อมากๆแน่ หวังว่าลุงกับป้าจะได้เป็นหน้าแหลนนะ "

"คะหวังเช่นนั้น ถ้ามีแหลนจะให้ลุงกับป้า ไปหาพวกเราที่วังไปอยู่ด้วยกันที่นั้นคะ

ดีไหมเมฆฟิส คิดว่าไงคะ"

"ตามใจเจ้าทุกอย่างอยู่แล้ว เมียว่าไงผัวก็ว่าตามนั้น"

"อะ อันนี้เป็นแหวนที่ลูกชายลุงกับป้าได้มา เมื่อตอนแต่งงานบอกว่าเก็บไว้ ให้ลูกของพวกเขาใส่เป็นแหวนแทนใจ มันอาจไม่ได้แพงอะไรมากนัก แต่ลุงกับป้าอยากมอบให้เราสองคน คิดว่าคงใส่ได้พอดีแน่นอน เพราะเราทั่งสองเหมือนพวกเขามากๆเลย "

"ขอบคุณครับลุงป้าครับ พวกเราขอใส่เลยนะครับ มาเดียวพี่ใส่ให้เจ้าแทนความรักของพี่"

"งั้นเดียวมานาก็ใส่ให้นะ แทนความรัก ของมานาเช่นกันคะ รักนะ"

"ของผมไม่มีหรือครับ ผมก็เป็นว่าทีสามีในอนาคตด้วยนะครับ"

"เดมาน แหวนเขามีแค่สองวงนะ แสดงว่ารักได้คนเดียวนะ"

"พอๆ พวกเราเองก็ยัง ไม่ได้เหมือนกัน นั้นแหละ ให้สองคนนั้นดีแล้ว"