มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 53 หึงหวง

"ก็คงเหมือนที่ทำให้เมฆฟิสรักมั่งคะ แต่มานาไม่รู้จักเจ้าชายเมืองไหนนอกจากเมฆฟิส แล้วจะไปทำให้เขารักได้ยังไงนี้ไม่คิดหรือไงคะว่ามันแปลกๆ มานาไม่ได้ไปไหนเลย เพิ่งออกนอกเมืองพร้อมกันวันนี้นะ แล้วจะทำให้เขารักตอนไหน อย่าหึงจนไม่ฟังเหตุผลสิคะ เดียวมันจะทำให้เมฆฟิสเสียใจที่หลัง ที่คิดแบบนี้ ช่วยใจเย็นๆด้วยคะ"

"พี่ขอโทษ เพราะพี่กลัวว่าเขาจะมาแย่งเจ้าไปจากพี่นะ"

"ไม่มีใครแย่งหัวใจมานาไปได้หรอกคะ ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วหัวใจมานา มีแต่เมฆฟิสเท่านั้น เชื่อใจกันบ้างสิ หากไม่เชื่อใจมานาคงได้แต่นอนร้องให้ คงต้องไปจากเมฆฟิส อยากให้เป็นเช่นนั้นหรือคะ มานาจะได้ไป ถ้ามานาไปเมฆฟิสจะได้ไมต้องกังวล ว่ามานาจะไปหว่านเสน่ห์ให้ใครแบบนี้"

"ไม่ๆ พี่ขอโทษ พี่อยู่ไม่ได้หากไม่มีเจ้า หรือต่อให้มีชายใดมาอยู่เคียงข้างเจ้า พีก็จะไม่ว่าเจ้าอีกเพราะพี่รู้แล้วว่าหัวใจของเจ้ามีแต่พี่ คืนดีกันนะเดียวพี่เช็ดตัวให้เจ้า ก่อนนอนจะได้หลับสบาย"

"ก็ได้คะ แต่ห้ามทะลึงนะ เพราะเขาก็อยู่ด้วย มันไม่ดีนะ รู้ไหม"

"ได้ พี่ก็ไม่อยากให้มัน เห็นรูปร่างเมียพี่หรอกพี่ดูได้คนเดียว"

"เอานำ้มาแล้ว พี่เก็บกับข้าวไปนะ ฝันดีนะ"

"คะ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นคะ"

จากนั้นพวกเราก็ต้องจำใจนอนกันสามคน ดีตรงที่เมฆฟิสกอดเราไว้มิดเลย ทำให้เราไม่กลัวชายที่จับมือเราไว้แน่น เพราะเรารู้ว่าเราอยู่ในอ้อมกอดชายผู้เป็นที่รัก เราไม่กลัวสิ่งใ หากมีเขาอยู่ด้วยช่างเป็นคืนที่สุดจะบรรยายกับความรู้สึกที่มีทั้งดีและไม่ดีแบบนี้ที่มีชายอื่น นอนด้วยแบบนี้แต่ก็ขอบคุณที่ไม่ได้มีอะไรเกินเลย ไปกว่าจับมือนอนทั้งคืนแบบนี้ พอรุ่งเช้า บรรดาพี่ๆที่เป็นห่วงก็รีบมาที่เต็นท์พวกเรา เพื่อมาดูว่าเป็นอะไรกันไหม แต่แล้วก็ได้เห็นมาภาพที่จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่ารักสามเศร้ามันก็ใช่ มันบอกไม่ถูกจะปลุกก็เกรงใจ ปล่อยให้หลับกันต่อดีกว่า จากนั้นพวกพี่ๆก็ไปทำกับข้าว รอจนกว่าจะตื่นกันเอง กว่าจะตื่นกันก็สายพอควร ชายที่หมดสติก็เริ่มได้สติ และรู้สึกตัวว่าตัวเองนอนในที่ไม่คุ้นเคย กับมือน้อยๆที่ตัวเองคว้าไว้ก่อนหมดสติไป ก็ดีใจมากแต่พอหันไป เห็นภาพบาดใจ ที่ทั้งสองคนกอดกันขนาดนี้ ทั้งๆที่เราจับมือไว้ทั้งคืน กลับไม่หันมามองทางเราเลย นี้เราแพ้เจ้าบ้าเมฆฟิสอีกแล้วหรือนี้จะแพ้มันทุกเรื่องใช่ไหมนี่ เจ็บใจจริงๆ

"ไง รู้สึกตัวแล้วหรือ ไอ้คนชอบแย่งของคนอื่น ปล่อยมือเมียเราได้แล้วนางเจ็บไปหมดแล้วรู้ไหมว่า กว่าเราจะทำให้นางหลับได้ มันไม่ดีนะ ที่มาจับมือสตรีที่มีเจ้าของแล้วนะรู้ไหม"

"นึกว่าจะลืมกันเสียแล้วเพื่อนยาก นางก็เป็นสตรีที่เราหลงรัก พวกเจ้ายังไม่ได้แต่งงานกันเรายังมีสิทธิเท่ากันอยู่" 

"งั้นก็ต้องบอกแล้วสินะว่าพวกเรา แต่งงานกันแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้จัดงานให้ประชาชนรับรู้เท่านั้น "

"เจ้าไม่มีสิทธิเท่าเราหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย ปลอยมือได้แล้วนางเจ็บ"

"มันก็ไม่แน่ เราไม่ปล่อยจนกว่านางจะตื่น เราอยากขอนางแต่งงาน เพราะนางเป็นคนเดียวที่ เราอยากแต่งด้วยจริงๆนะ เจ้าคงเข้าใจความรู้สึกนี้นะ เมฆฟิส"

"เจ้านี้นะ ตามใจ ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ เราว่าเจ้าปล่อยมือนางเถอะ นางเจ็บมากนอนร้องให้ ขอให้เราช่วยทั้งคืนเลย มันทำให้เราเจ็บไปด้วย เราขอร้องหากรักนางจริงๆ ต้องปล่อยนางไป อย่าทำให้นางเจ็บสิว่าไหม"

"ฮือๆๆ เมฆฟิส มานาเจ็บมือ ช่วยมานาด้วย แกะมือให้หน่อย มันแกะไม่ออกเจ็บ ฮือๆๆ"

"เจ้าได้ยินแล้วนะ จะปล่อยได้หรือยัง เราอยากปลอบใจนาง เจ้าไปได้แล้ว อาหารเตรียมไว้ให้แล้ว"

"ส่วนเรายังออกไปไม่ได้ เพราะนางกอดเราไว้แน่นเลย นี่ขนาดแค่มือข้างเดียวยังกอดเราแน่นขนาดนี้

หากเป็นสองมือคงมีความสุขไม่ใช่น้อยเลย ว่าไหม"

"เมฆฟิส มานารักเมฆฟิส คนเดียวไม่มีใครจริงๆ เชื่อใจมานานะไม่งั้นมานาคงอยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีเมฆฟิส มานาเจ็บมือจัง ช่วยมานาด้วย ฮือๆ"

"จะปลอยได้หรือยัง หรือยังอยากฟังคำว่ารักที่นางบอกเรา ให้เจ็บใจเล่นดีหละ นางเกิดมาเพื่อเรา

ไม่ใช่เจ้าจำไว้ด้วย ช่วยออกไปด้วย เราอยากปลอบใจเมียให้หายกลัวเจ้าสักทีนะ"