มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 170 ยายจ๋าหนูกลับมาแล้ว

"ได้ขอบใจมาก เดี่ยวเราอยู่เป็นเพื่อนมานาเอง ฝากพวกนายด้วย"

จากนั้นพวกเขาก็ลงจากรถไป แยกย้ายกันไปตามหน้าที่ทำให้ทั้งหมู่บ้านตกใจ ที่ทำไมมีคนมาบ้านยายคุดเยอะจัง มีแต่คนหล่อๆสวยๆทั่งนั้นแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากมายหนัก เพราะก็เคยเห็นแบบนี้ ตอนที่หลานสาวคนโตมางานศพตาคนที่มางานมีแต่คนสวยๆหล่อๆเหมือนกัน และเข้าใจว่าหลานสาวไปทำงานต่างประเทศ มีเพื่อนเยอะไม่แปลกใจอะไร จากนั้นพวกเขาก็จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยให้คนขับรถ เอารถเข้าไปที่บ้านหลังข้างๆที่ใกล้กันนี้ได้เลย ส่วนพวกเขาจะไปบ้านที่อยู่ตรงกลางก่อน หลังจากที่บอกคนรถเสร็จบวกกับมานาทำใจได้แล้ว พวกเขาก็มาบอกว่าพวกเขาพร้อมแล้ว

"เอ้อเจ้าหญิงพวกเราพร้อมแล้ว ทรงดีขึ้นแล้วใช่ไหม พร้อมที่จะเข้าบ้านแล้วใช่ไหมครับ"

"คะ พร้อมแล้วมานาดีขึ้นแล้ว ทุกคนไม่ต้องห่วงหมอช่วยดูอาการและดูแลอย่างดี งั้นลงมาเดินได้ไหมครับ พวกเราไม่อยากเอารถเข้าไปทำให้ทุกคนตกใจนะครับ อยากไปแบบเงียบๆนะครับ"

"นี้คิดว่าเงียบแล้วเหรอกาบรีเอล ชาวบ้านมองมาทางเราเป็นทางเดียวขนาดนี้ ดีนะที่พวกเขาไม่มาล้อมเหมือนเมื่อกี่ ไม่งั้นคงเหนื่อยเจ้าหญิงต้องมาเคลียร์ให้อีกแน่นอน "

"เจ้าชายก็ พวกเราก็ไม่อยากทำให้เป็นจุดสนใจ อุตสาห์ให้ทุกคนลงจากรถก่อนที่จะถึงตัวบ้าน ไม่ให้ขับรถเข้าไป เดียวจะตกใจกันมากกว่านี้"

"ไม่ต้องเถียงกันหรอกคะ ไม่ว่าวิธีไหนมันก็น่าตกใจพอๆกัน ไม่ได้เดินเข้าบ้านแบบนี้มานานแล้ว ได้บรรยากาศดีคะเหมือนเดินกลับมาจากโรงเรียนเลยขอบคุณทุกคนที่มากับมานานะ หวังว่าคงชอบที่นี่อาจไม่มีอะไรทีสบายเหมือนที่บ้าน ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องจากบ้านมาอยู่ที่นี่กับมานา"

"ไม่คะ/ ไม่ครับ พวกเรายินดีและเต็มใจมาอยู่ที่ เพื่อเจ้าชายของพวกเรา พวกเราอยากดูแลพระนางให้ดีที่สุดคะ/ ครับ"

"ขอบคุณมากคะ แค่มีทุกคนมานาก็ไม่ต้องกังวลหรือกลัวอะไรแล้วคะ"

"เราเข้าบ้านกันเอะคะ ทุกคนคงรอแล้ว"

จากนั้น ทุกคนก็เดินเข้าไปในเขตตัวบ้านกัน มันเป็นการกลับมาที่แสนเจ็บปวด แต่ไม่อาจอธิบายได้ พอไปถึงหน้าบ้านก็พบว่าทุกคนรออยู่และยิ้มให้ และทักทายอย่างเหมือนเคย

"มาถึงแล้วเหรอหลานยายรอมาตั้งนาน นึกว่าเป็นอะไร ระหว่างทางเสียอีก เอ้ามาเหนื่อยๆกินไรหรือยังยายกับทุกคน ทำของชอบที่เราชอบกินไว้ให้ทำเพื่อทุกคนด้วย เข้าบ้านกัน"

"สวัสดีคะ /สวัสดีครับ"

"ยายจ๋ามานามาแล้ว พาหลานมาอยู่ด้วยตั้งสิบสามคนเลย ยายช่วยเลี้ยงหลานด้วยนะฮือๆ"

"เอ้อยายกับทุกคน รู้แล้วอย่าร้องเลยหลานเอ๋ย พวกเขาตกใจกันหมดแล้ว เอ็งคงเจออะไรมามากสินะ เดียวค่อยคุยกันบอกพวกเขาให้ไปพักแล้วหาอะไรกินกัน ยายไม่รู้ว่าจะมาเยอะขนาดนี้ ไม่รู้จะพอกินกันไหม"

"คะยาย หนูไม่ร้องแล้ว เดียวหนูบอกพวกเขาให้นะ"

"เอ้อ ทุกคนคะ มานาขอโทษที่อ่อนแอ่ ให้เห็นทั้งๆที่ไม่สมควรทำยายกับทุกคนทำอาหารไว้ให้นะ เข้าบ้านกัน พวกเขาเตรียมไว้ให้ทุกคนได้ลองกินกัน รับรองทุกคนต้องชอบ อาหารที่แม่กับทุกคนทำให้กินแน่นอนคะ พี่มิคาเอลมานาฝากทุกคนด้วยนะ มานาขอคุยกับยายกับทุกคนก่อนไปพักนะ ไม่ต้องเป็นห่วง"

"ได้ ทุกคนทำตามที่มานาบอกนะ เดี่ยวกินเสร็จก็แยกย้ายกลับบ้านพักที่พวกเราเตรียมไว้ให้ แยกชายหญิงนะ ส่วนอีกหลังเป็นของมานากับพวกเราเข้าใจกันนะ "

"ครับ /คะ "

จากนั้นทุกคนก็เข้าไปในห้องรับรองของบ้าน และกินข้าวกินนำ้ พุดคุยเรื่องอาหารกับบรรยากาศที่ไม่เคยเห็น อาหารที่ไม่เคยเห็น แต่อร่อยมากๆจากนั้นก็แยกย้ายกันไปพัก เพื่อให้หายเหนื่อย หลังจากที่เดินทางมานานถึงสองวันเต็มๆ ถึงจะล้า แต่พวกเขาก็ชอบบรรยกาศ ที่สดชื่นทั้งตอนเย็นนี้ จะมีการเลี้ยงต้อนรับพวกเรามีทำอาหารกินกันแบบครอบครัวที่นานๆ มาร่วมตัวกันกินและพูดคุยกัน

ส่วนฝั่งฉันก็อยู่กับยายสองคน พูดคุยกอดกันปลอบใจกัน เพราะแม่กับทุกคนกำลังช่วยกันดูแลทุกคนที่มาด้วยกันกับฉัน การได้กินข้าวกับยาย และพูดคุยกอดยายคือสิ่งเดียว ที่ทำให้ฉันมีกำลังใจสู้ต่อแม้ต้องเจออะไร ฉันจะอยู่เพื่อลูกและครอบครัว

"เหนื่อยไหมเดินทางมานะ ไอ้ตัวเล็กๆในท้องเอ็ง มันกวนไหม"

"ไม่คะยายพวกเขาไม่กวนเลย ทำให้หนูไม่แพ้กินได้ตลอดทาง ไม่เหนื่อยเห็นหน้ายายได้มาอยู่ที่บ้านหนูก็หายเหนื่อยแล้ว"

"เอ็งนี้หนะกินเยอะๆ โตเป็นแม่คนแล้ว เงยหน้ายายรู้ว่าเอ็งเหนื่อย เอ็งปิดยายไม่ได้หรอก มาเดี่ยวยายเช็ดให้ รีบกินมันจะเย็นเอา

เดี่ยวแม่เอ็งบ่น ยายว่าทำไมเอ็งไม่กินข้าว"