มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 32 ใช้ความสัมพันธ์สร้างขึ้น
ขณะที่เธอเดินอยู่ในงานเลี้ยง ทันใดนั้นเสียงริงโทนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอเดินมาที่เงียบๆ แล้วรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?”
“ฮัลโหล พี่หนานจือเหรอ? ฉันอยากถามว่าตอนนี้พี่ว่างไหม? วันนี้วันเกิดพ่ออยากให้ฉันกลับไปกินข้าว รบกวนพี่ช่วยมาทำแทนฉันได้ไหม?” ทางนั้นเป็นเสียงไหว้วานของลู่อวิ๋น
ซูหนานจือก้มหน้ามองนาฬิกา พยักหน้า “ได้สิ ฉันจะรีบไปประมาณยี่สิบนาทีนะ เธอรอฉันแป๊บ”
“ดีจัง ขอบคุณนะพี่หนานจือ” ลู่อวิ๋นพูดอย่างดีใจ
วางสายเสร็จ ในที่สุดซูหนานจือก็หาเหตุผลในการหนีออกไปจากที่นี่แล้ว หันตัวกลับไปที่ห้องพักผ่อนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตน
กำลังเตรียมเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่างสูงใหญ่หนึ่งก็โผล่มาจากข้างกำแพงทันใด ขวางตรงหน้าเธอ
“อ๊ะ!” ซูหนานจือตกใจสะดุ้ง เงยหน้าขึ้น จ้องมองชายตรงหน้า หายใจแข็งตัว “ป-ประธานหนิง……”
หนิงอวี้เฉิงยังสวมชุดสูทสีดำเข้มนั้น เผชิญหน้ากับเธอด้วยความเย็นชา ระหว่างคิ้วลึกมีการยิ้มเยาะ “รีบไปไหน?”
ซูหนานจือยิ้มอายๆ “ฉันจะกลับไปโรงพยาบาล”
ขณะที่พูด เธอก็หันตัวจะวิ่งหนีไป
หนิงอวี้เฉิงยื่นมือไปจับแขนเธอ ออกแรงดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขน หน้าอกกว้างอบอุ่นแนบแผ่นหลังที่สั่นเทาเล็กน้อยของเธอ
เสียงนุ่มเขาแนบหูเธอ “คุณสั่นทำไม?”
ซูหนานจือหลับตาอย่างแรง ถูกเขาจับเอาไว้ กำลังจะตายแล้วจริงๆ
ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ยอมรับทุกอย่าง
“ขอโทษค่ะ ประธานหนิง ฉันพูดประโยคนั้นเพื่อป้องกันตัวเอง คุณอย่าโกรธเลย” ซูหนานจือยิ้มสง่างามขณะหันศีรษะกลับไป ดึงเนกไทของชายหนุ่มอย่างเอาใจ
“จะโกรธได้ยังไง แค่เอาชนะเฉยๆ” หนิงอวี้เฉิงยิ้มอย่างอ่อนโยน นิ้วมือบีบกรามเธอ
ค่อยๆ เชยมันขึ้น “โดนผู้หญิงของผมบอกว่าผมใช้การไม่ได้ ก็แค่แสดงว่าผมยังทำมันไม่มากพอ?”
ทำได้ไม่มากพอ……
ซูหนานจือได้กลิ่นบรรยากาศไม่สบายใจทันที แผ่นหลังเธอเย็นวาบ รีบผลักหน้าอกชายคนนั้นออก “ประธานหนิงอย่าลืม ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“ใช้ความสัมพันธ์สร้างขึ้นไง หืม?” ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มแนบคอเธอโดยรอลบอย่างช้าๆ
นิ้วโอบร่างอันอ่อนนุ่มของเธอ สูดหายใจเข้าลึกๆ ปลายจมูกเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเธอ เขาหลับตา ได้รับความพึงพอใจอย่างยิ่ง
ไม่กี่วันนี้ที่ไม่ได้สัมผัสเธอ คิดถึงจนบ้าคลั่งราวกับโดนวางยาพิษ แค่มีเธอ ถึงจะสามารถถอนพิษเขาได้
“หนิงอวี้เฉิง ไม่ได้จริงๆ ……” ซูหนานจือสีหน้าเห่อร้อนเล็กน้อย หลีกเลี่ยงจูบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาใสมีความเปียกชื้น “เมื่อกี้ฉันตอบตกลงเพื่อนที่ทำงานแล้วว่าจะไปทำแทนที่โรงพยาบาล คุณอย่าทำแบบนี้”
การกระทำของหนิงอวี้เฉิงชะงักเล็กน้อย ใบหน้าหล่อยิ้ม ลูบใบหน้าละเอียดอ่อนของเธออย่างเอาอกเอาใจ “ทำไม เตรียมจะทำงานในออฟฟิศอย่างจริงจังแล้วเหรอ?”
“อืม” ซูหนานจือเม้มริมฝีปากหลับตาลงเล็กน้อย พยักหน้าช้าๆ “ดังนั้น คุณอย่าสร้างปัญหาให้ฉัน”
หนิงอวี้เฉิงปล่อยเธอ ความร้อนผ่าวในดวงตาค่อยๆ จางไป กลับสู่ความอ่อนโยนช้าๆ
นิ้วเลื่อนมาที่แขนเธอ เอานิ้วประสานเธออย่างเป็นธรรมชาติ “ผมจะไปส่งคุณ”
ซูหนานจือถูกเขาจูงเดินไปข้างหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ประโยค “ไม่ต้อง” นั้นติดอยู่ที่ปากพูดออกมาไม่ได้
ฝ่ามือชายหนุ่มแข็งแรงมาก มันหนาและอบอุ่น ทำให้หน้าอกเธอรู้สึกปลอดภัยเต็มเปี่ยม
ช่างเถอะ เธอก้มหน้าแอบยิ้มจางๆ ให้เขาพาเธอไปก็แล้วกัน
——
ภายในรถ หนิงอวี้เฉิงพูดกับเธออย่างใจเย็น “คนที่ชื่อเฉินเสี่ยวเฟิง เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเลย”
ซูหนานจือมองออกไปนอกหน้าต่างรถด้วยสายตาเกียจคร้าน “เขาทำธุรกิจที่ต่างประเทศ ไม่ค่อยกลับมา”
หนิงอวี้เฉิงหันกลับไปเหลือบมองเธอ “ทำอะไรเหรอ?”
“โปรโมตการตลาดล่ะมั้ง ได้ยินว่าช่องทางเขาไม่เลวเลย”
“พอดีเลย” หนิงอวี้เฉิงยิ้มทันที “บริษัทกำลังหาบริษัทร่วมมืออยู่พอดี ไม่งั้นแนะนำเขาให้ผมสิ”
“จริงเหรอ?” ซูหนานจือตกตะลึง หันศีรษะกลับไปมองเขาด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่นาน แววตาก็ซีดเซียว “มันไม่ควร คุณเห็นแก่หน้าฉันถึงได้……”
เธอไม่อยากให้ตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องธุรกิจเหล่านี้
“คุณคิดมากไปแล้ว” หนิงอวี้เฉิงยิ้มอย่างไม่แยแส ละสายตาอบอุ่นกลับมา “ถ้าคุณให้ประโยชน์กับผมได้นิดหน่อย ผมจะสามารถพิจารณาการเห็นแก่หน้าคุณ แล้วผ่อนคลายเงื่อนไขนิดหน่อย”
YOU MAY ALSO LIKE
