มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 10 อดีตภรรยาของเขา

เธอรู้ว่าสถานะของเธอไม่เหมาะสม แต่ถ้าพูดอีก หนิงอวี้เฉิงก็ทำเพื่อเธอจนเมาแบบนี้

"แล้วแต่เธอแล้วกัน แล้วเธออย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือน" มาดามกู่มุ่ยปาก นั่งลงคิดเงิน

ซูหนานจือพยุงเขาออกไปที่จอดรถ หันกลับไปมองชายหนุ่มที่ไม่รู้สึกตัวอยู่ตอนนี้ "เฮ้ กุญแจรถคุณล่ะ?"

หนิงอวี้เฉิงพูดเสียงเบา ขี้นิ้วไปที่กระเป๋ากางเกงตัวเอง

ซูหนานจือเอื้อมมือออกไป ค้นหน้าในกระเป๋ากางเกงเขาก็หาไม่เจอ

"อยูู่ไหนล่ะ…."เธอมีน้ำเสียงที่รีบร้อน ขณะที่เขากำลังสำรวจ ข้อมือของเธอถูกมือของชายหนุ่มจับไว้

ซูหนานจือเงยหน้ามองอย่างประหลาดใจ ริมฝีปากบางของชายหนุ่มกดแนบหูของเธอ พูดสเียงละมุนอ่อนโยนอย่างขบขัน "ก็ คุณลูบตรงนั้นของผม"

"ฉันกำลังหากุญแจรถคุณอยู่ คุณอย่ามากวนโมโห" ซูหนานจือขมวดคิ้วพร้อมตบไปที่มือของเขา

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ "กุญแจรถอยู่นี่…….."

เขาหยิบกุญแจรถมาห้อยไว้ที่ปลายนิ้วโบกไปมาต่อหน้าเธอ

"รีบให้ฉันสิ ฉันจะไปส่งคุณกลับบ้าน" ซูหนานจือถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้ชายคนนี้ไร้เดียงสามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หนิงอวี้เฉิงขมวดคิ้วและยิ้มอย่างชั่วร้าย "จูบผมก่อน ผมจะให้"

"น่ารำคาญจริงๆ" ซูหนานจือขบฟันอย่างหน่ายใจ และจประทับริมฝีปากไปที่มุมปากของเขา "แบบนี้พอใจรึยัง?"

จู่เอวก็แน่นขึ้น แผงอกแกร่งที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มแนบชิดกับร่างบางของเธอ คลื่นความร้อนที่คลุมเครือไหลผ่านระหว่างทั้งสองคน

ผู้ชายโน้มตัวเข้ามาใกล้ริมฝีปากบางๆ นัยน์ตาสีดำโน้มตัวมาใกล้ริมฝีปากของเธออย่างคลุมเครือ

"ประธานหนิง ไม่ได้นะ…ที่นี่ไม่ได้……"ซูหนานจือหลบเลี่ยงจูบของเขา รีบผลักไหล่เขาออก

เขาพ่นลมร้อนที่ผสมกลิ่นไวน์รดลงบนใบหน้าเธอ น้ำเสียงเย็นลงกว่าเดิมมาก ผสมผสานกับความเยือกเย็น "คุณปฏิเสธผมมากี่ครั้งแล้ว? ห่ะ?"

"ปฏิเสธ?" ซูหนานจืองุนงงเล็กน้อย

หนิงอวี้เฉิงหลับตาลงเล็กน้อย หัวของเขาตกลงบนไหล่ระหงของเธออย่างแรง พูดเสียงอู้อี้อยู่ในหูของเธอ "ซูอวิ๋น……"

ซูหนานจือใบหน้าแข็งทื่อ ร่างที่หนักหน่วงของชายหนุ่มพิงร่างกายของเธอ มันทำให้เธอหายใจไม่ออก

ซูอวิ๋น ลู่ซูอวิ๋น อดีตภรรยาของหนิงอวี้เฉิง

ซูหนานจือรู้สึกวุ่นวายในใจขึ้นมาอย่างฉับพลับ พูดกับผู้ชายบนไหล่อย่างไม่ลังเล "ฉันไม่ใช่ลู่ซูอวิ๋น ปล่อยฉัน"

เธอหมุนตัวไปเปิดรถ ดันชายหนุ่มเข้าไปอย่างไร้ความปราณี จนเกิดเสียง "ปัง" เพราะกระแทกกับประตูรถ หลังจากนั้นก็เดินไปฝังคนขับ แล้วสตาร์ทรถ

รถเพิ่งจะขับออกจากลานจอดรถ ชายหนุ่มก็กระโจนมาโอบไหล่เธอทันที

"หนิงอวี้เฉิง คุณอยากตายรึไง ปล่อยมือออกไป" ซูหนานจือตกใจจนแทบกระโดด รีบเหยียบเบรก

หนิงอวี้เฉิงมัดแขนเธอไว้ จ้องเข้าไปในดวงตาของเธออย่างจริงจัง "คุณโกรธเหรอ"

"ฉันเปล่า" ซูหนานจือกัดปาก ผลักเขาออกอย่างอารมณ์เสีย เอนตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา "ประธานหนิง รบกวนคุณนั่งให้ดีหน่อย ฉันไม่อยากจะตายไปพร้อมกับคุณ"

หนิงอวี้เฉิงก็งอตัวเหมือนเดิม เสียงหายใจเร็วสม่ำเสมอดังมา ซูหนานจือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กุมขมับอย่างหน่ายใจ

เมื่อเดินทางไปถึง เจ้าหน้าที่ รปภ. บอกกับเธอว่าสวนโม่ลี่ฮวาคฤหาสน์ของหนิงอวี้เฉิงอยู่ส่วนลึกที่สุด

หลังจากเธอจอดรถเสร็จ เงยหน้าขึ้นมองไปที่คฤหาสน์สูงใหญ่และหรูหราแห่งนี้ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน แม้จะรู้ว่าหนิงอวี้เฉิงไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่เคยมาบ้านของเขา เมื่อได้เห็นครั้งแรกมันใหญ่กว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก

ซูหนานจือดับรถ พยุงหนิงอวี้เฉิงลงจากรถ มาถึงหน้าประตู กดกริ่งเบาๆ

"ใคร?" เสียงฝีเท้าที่นุ่มนวลดังมาจากในบ้าน มาพร้อมเสียงที่ไพเราะอ่อนหวาน

ซูหนานจือชะงักครู่หนึ่ง พูดออกมาอย่างติดอ่างเล็กน้อย "สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของคุณหนิง วันนี้คุณหนิงไปที่โรสบาร์และดื่มไปเยอะ ฉันเลยมาส่งเขา"

ประตูบ้านเปิดออก ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสง่างามปรากฏขึ้นที่ประตู ผมยาวสลวยของหญิงสาวถูกกวาดไว้รวมอยู่ที่ไหล่ข้างหนึ่ง มีเงาจาง ๆ ในดวงตาที่จ้องไปที่ซูหนานจือ

ซูหนานจือมองใบหน้าหญิงสาว หายใจเข้าเบาๆ

เป็นลู่ซูอวิ๋น อดีตภรรยาของหนิงอวี้เฉิง

ก่อนหน้านี้ก็เคยเจอที่บาร์ครั้งหนึ่งแต่ไม่ได้มองอย่างละเอียด ครั้งนี้ได้เจอ ซูหนานจือเพิ่งจะเข้าใจถึงคำที่ว่าผู้หญิงที่สูงศักดิ์ สมแล้วที่เป็นทายาทพันล้านของตระกูลลู่ เมื่อเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นความสง่างามที่เหนือชั้นยากจะหาใครเทียบ

ทั้งสองดูเหมือนจะมองหน้ากันอยู่นาน ลู่ซูอวิ๋นเริ่มพูดขึ้นก่อน พูดด้วยรอยยิ้มจางๆ เสียงที่มีไหวพริบ "อวี้เฉิงนี่จริงๆเลย ทำไมดื่มจนเป็นแบบนี้ไปได้"