มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 811

“ความแข็งแกร่งของมังกรเจียวสะท้านเพลิงน่าจะอยู่ที่แดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 และค่ายกลพรสวรรค์อย่างน้อยก็ขั้น 8” ถังอันกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง ถังอันด้วยความประหลาดใจ คนผู้นี้ผลการฝึกตนแค่เจ้ายุทธจักรขั้นปฐมภูมิ แต่สามารถหลบหนีจากการไล่สังหารของมังกรเจียวสะท้านเพลิงแดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 ได้ เห็นได้ว่าความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา

“มังกรเจียวสะท้านเพลิงแดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 นั้นไม่ยากเลยที่จะรับมือ แต่ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 นั้นค่อนข้างจะรับมือได้ยาก…” หวูเย๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ระดับผลการฝึกตนของเขาคือเจ้ายุทธจักรขั้น 9 ซึ่งสามารถกล่าวได้ว่าเป็นเจ้ายุทธจักรขั้นสูง และเขามาจากแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ พลังทักษะยุทธ์ที่ฝึกฝนนั้นต่างเป็นระดับวิชายิ่งเลิศ จะไม่วางอสูรร้ายที่อยู่ในระดับแดนเดียวกันไว้ในสายตา

แต่ดังที่ทุกคนทราบ ค่ายกลพรสวรรค์นั้นต้องการนักค่ายกลระดับที่สูงกว่าจึงจะสามารถถอดค่ายกลได้ ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 โดยทั่วไปต้องการปรมาจารย์ค่ายกลขั้น 9 ลงมือถึงจะแน่ใจว่าจะสำเร็จ

“ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 บางทีข้าอาจจะถอดค่ายกลนี้ได้” หลัวซิวกล่าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“เจ้าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับเจ้ายุทธจักรขั้น 9?” คนอื่นๆ อีกหลายคนมองดูหลัวซิวด้วยความประหลาดใจ

ไม่ว่าจะเป็นนักค่ายกล นักกลั่นยาหรือนักกลั่นสมบัติ มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถไปถึงขั้น 9 ได้ เหตุผลหลักก็คือการเลื่อนขั้นนั้นยากกว่าการเลื่อนระดับผลการฝึกตนมากนัก

ในโลกแสงดาว มีผู้แข็งแกร่งแดนเจ้ายุทธจักรในแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่น้อย แต่ปรมาจารย์เจ้ายุทธจักรขั้น 9 มีน้อยมากจนน่าสงสาร โดยเฉลี่ยแล้วแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งมีหนึ่งหรือสองคนไม่เลวแล้ว

สำหรับปรมาจารย์มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 9 นั้น ยิ่งน้อยมาก มีเพียงแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ทั้งสี่แห่งเท่านั้นที่แต่ละแห่งมีคนหนึ่ง

หลังจากประสบกับความหายนะในสมัยโบราณ ไม่เพียงแต่วิถียุทธ์การฝึกตนจะยากต่อการสืบสานความรุ่งเรืองในอดีต แต่ยังรวมถึงการสืบทอดของค่ายกล กลั่นยาและกลั่นสมบัติที่ขาดหายไปมากมาย

“ข้าสามารถลองได้ แต่ข้าไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ ข้าต้องดูค่ายกลพรสวรรค์ก่อน”

ค่ายกลแห่งยุทธ์ของหลัวซิว ได้รับการสืบทอดมาจากมหาจักรพรรดิยุทธ์เสวียนดำ ปรมาจารย์มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 9 ในสมัยโบราณ การสืบทอดของระบบค่ายกลทั้งหมดนั้นสมบูรณ์มาก และระดับค่ายกลในปัจจุบันของเขาก็ถึงขั้น 8 แล้วเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างนั้น

ถังอันศิษย์พี่ศิษย์น้อง ยังมี หวูเจิ้งและ หวูเย๋ศิษย์พี่ศิษย์น้อง ต่างก็มองหลัวซิวด้วยความประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้ที่พบกัน หวูเย๋ได้ทดสอบคนผู้นี้แล้ว เขาได้ฝึกฝนกฎความตายขั้นสูงถึงแดนที่สูงมาก ความแข็งแกร่งไม่อาจหยั่งรู้ได้

แต่พวกเขาคาดไม่ถึงว่าคนผู้นี้ยังเป็นปรมาจารย์ค่ายกล?

“ขอถามว่าเพื่อนผู้นี้ฝึกตนมากี่ปีแล้ว?” หวูเย๋มองดูหลัวซิวพร้อมถาม

“มากกว่าสองพันปี” หลัวซิวพูดมั่ว แสร้งทำเป็นเก่งกาจ

แม้ว่าเขาจะดูเด็กมาก แต่ในโลกฝึกยุทธ์ ไม่ขาดวิชาที่รักษาความงามที่สามารถคงความเยาว์วัยได้ตลอด

ได้ยินเขาพูดว่าเขาฝึกฝนมามากกว่าสองพันปีแล้ว ถังอันและคนอื่นๆ ก็มีความสมดุลในใจ เพราะในหมู่พวกเขา นอกจาก หวูเย๋ที่ฝึกฝนมามากกว่าสามพันกว่าปีแล้ว ถังอันศิษย์พี่ศิษย์น้องและ หวูเจิ้งทั้งสามคน ได้ฝึกฝนมาหลายร้อยปี

แต่ในโลกฝึกยุทธ์ ไม่ใช้อายุมาแบ่งแยกรุ่น แต่ตามผลการฝึกตน ผลการฝึกตนนั้นอยู่ในแดนใหญ่เหมือนกัน โดยทั่วไปจะเรียกกันอย่างคนรุ่นเดียวกัน

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนเหล่านี้ หลัวซิวรู้สึกขบขันในใจ คนอื่น ๆจะแสร้งทำเป็นคนอ่อนแอหลอกลวงเพื่อให้ศัตรูตายใจ แต่เขาอยู่ที่นี่กลับแสร้งทำตัวเป็นผู้เก่งกาจ

“ทุกคน ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว พวกข้ามาคุยกันว่าจะแบ่งของที่ได้มายังไงดีไหมเล่า?” หลัวซิวพูดช้าๆ

“สถานที่นี้ถูกค้นพบโดย ถังอันจะแบ่งกันอย่างไร ลองฟังความคิดเห็นของ ถังอันก่อนไหม?” หวูเจิ้งกล่าว