มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 1235

มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1235

สำหรับชนเผ่าใหญ่ของเผ่าปีศาจ เผ่าเล็กๆ ที่ไม่สามารถแม้แต่จะจ่ายส่วยได้ก็ไม่มีความหมายจะมีชีวิตอยู่ ทำลายล้างด้วยปลายนิ้ว

และวันนี้เป็นวันที่ผู้คนจากชนเผ่าใหญ่มาเก็บเครื่องบรรณาการ ชนเผ่าเล็ก ๆ นี้ไม่สามารถเอาเครื่องบรรณาการได้เพียงพอ หัวหน้าเผ่าถูหมิง ถูกตบจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

“ฮึ่ม ชนเผ่านี้ไม่มีความหมายมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ทำลายล้างซะ!”

ในบ้านหลังใหญ่ที่สุดในใจกลางของชนเผ่า ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนจากเผ่าปีศาจงูนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก

ในเวลาเดียวกัน หลัวซิวเดินมาภายใต้การนำของอะลี่

หลังจากฝึกฝนมาระยะหนึ่งแล้ว ตัวสำนึกและผลการฝึกตนของเขาก็ยังไม่ฟื้นฟู โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตัวสำนึกของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสที่สุด

แต่ร่างกายของเขายังคงเป็นร่างยุทธ์ระดับเทพมาร ตราบใดที่ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ไม่เกินระดับเทพมาร ก็จะไม่ยากที่เขาจะจัดการกับอีกฝ่าย

ในห้องโถง ถูหมิงคุกเข่าข้างหนึ่ง เลือดไหลออกจากปาก สีหน้าโศกเศร้าอ่อนแอ ข้างหลังเขา ชายชราหลายคนในเผ่าต่างตัวสั่น ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“แค่ส่วยเล็กน้อยเท่านี้ พวกเจ้ายังกล้าเอาออกมาอีกหรือ?”

ชายเผ่าปีศาจที่มีเกล็ดงูเขียวแสดงรอยยิ้มชั่วร้าย และเขากำลังจะฆ่าหัวหน้าของเผ่าเล็กๆ นี้

ในขณะนี้ ใจของเขากระตุกอย่างแรง เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัวจ้องมอง ขนบนร่างกายของเขาลุกซู่

ที่หน้าประตูห้องโถง ชายหนุ่มชุดคลุมสีดำเดินเข้ามา ข้างหลังเขาคืออะลี่ลูกชายคนเล็กของหัวหน้าเผ่าถูหมิงเดินตามหลัวซิวมาทีละก้าว

ชายหนุ่มเผ่าพันธุ์มนุษย์นี้ไม่ได้ปล่อยลมปราณของผู้แข็งแกร่งใด ๆ แต่เพียงชำเลืองมองเท่านั้น ก็มีเจตนาฆ่าอย่างไม่รู้จบแผ่ออกมา ราวกับวิญญาณถูกเรียกไป

“เผ่ามนุษย์?” เผ่าปีศาจจากชนเผ่าใหญ่เยาะเย้ย “ถูหมิง เจ้ากล้าดียังไงถึงสมรู้ร่วมคิดกับมนุษย์!”

ในเวลาเดียวกัน ผู้แข็งแกร่งเผ่าปีศาจงูหลายคนจากชนเผ่าใหญ่ต่างจ้องมองที่หลัวซิว พวกเขารู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาและรู้ว่าคนนี้ไม่ได้มาดี

ตัวหยั่งรู้ได้รับบาดเจ็บ ตัวสำนึกยังไม่ได้รับการฟื้นฟู หลัวซิวไม่สามารถใช้ตัวสำนึกได้ แต่สายตาและความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขายังคงอยู่ แค่มองผ่านๆก็จะเห็นว่าผลฝึกตนของผู้แข็งแกร่งเผ่าปีศาจงูชนเผ่าใหญ่เหล่านี้เป็นอย่างไร

“แดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 7 สามคน และแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 6 หนึ่งคน”

ผลการฝึกฝนของผู้แข็งแกร่งเผ่าปีศาจงูทั้งสี่จากเผ่าใหญ่นั้นไม่สามารถหลบสายตาของหลัวซิวได้ ความแข็งแกร่งแบบนี้ค่อนข้างธรรมดา แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะมีเลือดของปีศาจเขียว แต่ต่อหน้าหลัวซิว พวกเขาสู้ไม่ได้สักนิด

“เผ่ามนุษย์กล้าปรากฏตัวในชนเผ่าปีศาจของเรา”

ชายชราคนหนึ่งยืนขึ้นด้วยสีหน้าขรึม ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ ถูหมิง “ไม่สามารถเอาเครื่องบรรณาการในปีนี้ออกมาได้ แล้วสมรู้ร่วมคิดกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ ชนเผ่าของเจ้าไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”

หลัวซิวเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายหนึ่ง แต่มองไปที่อะลี่ที่อยู่ข้างๆ เขาและพูดเรียบ ๆ ว่า “เจ้าต้องการให้ข้าฆ่าคนเหล่านี้หรือไม่?”

อะลี่พยักหน้าโดยไม่ลังเล เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าพ่อของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคนเหล่านี้ ถ้าเขาแข็งแกร่ง เขาก็จะฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆ

เมื่อคนทั้งสี่ของชนเผ่าใหญ่ได้ยินสิ่งที่หลัวซิวพูด ชายชราคนนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชายิ่งขึ้น เขากำลังจะพูดก็รู้สึกได้ถึงความมืดตรงหน้าเขา เจตนาฆ่าที่เย็นชาอย่างยิ่งห่อหุ้มเขาไว้

ภายใต้เจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ร่างกายของเขาดูเหมือนจะแข็งกระด้าง ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

ผลการฝึกตนของชายชราคนนี้คือแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 6 เขาเบิกตากว้าง เขาทำได้เพียงมองฝ่ามือหนึ่งที่เข้าใกล้กะโหลกศีรษะของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ