มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 1047

มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1047

ทันใดนั้น นางสังเกตเห็นว่าพลังของค่ายเทพวิชาห้ามสองแห่งนี้ ดูเหมือนจะมีแข็งแกร่งมากกว่าที่นางถูกกักขังมาก และเมื่อนางถูกขังอยู่ในค่ายเทพวิชาห้ามในขั้นต้น พลังก็แข็งแกร่งเช่นกัน แต่ต่อมาพลังนั้นเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ นางถึงสามารถหลบหนีออกมาได้

นางมองไปที่ค่ายเทพวิชาห้ามอีกครั้งซึ่งนางติดมาหลายปี นางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เพราะออร่าของค่ายเทพวิชาห้ามนี้กลับมาเป็นปกติอีกแล้ว

แม้ว่าในใจจะสงสัย แต่ช่าจื่อเยียนก็ไม่เข้าใจ และนางไม่เคยคิดว่าจะมีคนแอบทำอะไร

“ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าไปในตำหนักแห่งนี้ไม่ได้แล้ว ข้าทำได้เพียงรายงานขึ้นไป แล้วให้ผู้คนจากโลกาชั้นฟ้ามาเป็นผู้ตัดสิน”

ช่าจื่อเยียนหันหลังกลับและจากไป ไม่นานนักก็เดินลงจากภูเขาอย่างรวดเร็ว โดยไม่เห็นผู้ใดทั้งตลอดทาง

นางไม่รู้สึกแปลกใจใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะถูกขังอยู่หลายปี เทพมารอื่นๆ ก็ไม่สามารถปีนขึ้นไปบนยอดเขาได้ และไม่มีสมบัติล้ำค่าอื่นใดในโอกาสนี้ เป็นเรื่องปกติที่จะจากไป

เมื่อนางเดินเข้าไปในช่องทางอนัตตา เสียงคำรามของอสูรสังหารเทพโบราณดังก้อง กรงเล็บขนาดใหญ่ของมันก็แหวกผ่านอนัตตาแล้วจะคว้าตัวนางไว้

“ไสหัวไปซะ!”

ช่าจื่อเยียนตะคอกด้วยความโกรธ ถูกขังอยู่เป็นเวลาหลายปี ทำให้ในใจของนางโมโหอยู่เป็นเวลานาน

ลมปราณของอสูรสังหารเทพโบราณสามารถกดดันผู้แข็งแกร่งเทพมารส่วนใหญ่ได้ แต่สำหรับนางที่เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพมารขั้นสูง ผลกระทบนั้นไม่ยิ่งใหญ่นัก

ยิ่งกว่านั้น นางไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งเทพมารขั้นสูงธรรมดา เพราะนางฝึกฝนหนึ่งในกฎระดับขั้นสูงสุดที่ทรงพลังที่สุด

ระฆังปีศาจปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของนาง ภายใต้การสั่นสะเทือนของระฆัง ภาพที่น่าสะพรึงกลัวแบบการทำลายล้างของสรรพสิ่งได้วิวัฒนาการขึ้น

“พรึบ!”

กรงเล็บของอสูรสังหารเทพโบราณแตกออกเป็นหมอกเลือด เสียงคำรามมาจากอนัตตาที่แปลกประหลาด

ระฆังปีศาจนี้เป็นเทพมารสมบัติขั้นสูง และวัสดุส่วนใหญ่ที่ใช้คือทองเล็กเซียน ที่สามารถนำมาสังเวยอาวุธเทพฟ้าได้

ด้วยพลังของระฆังปีศาจม้วยมรณ์นี้ ช่าจื่อเยียนจึงสามารถอดทนได้นานขนาดนี้ภายใต้การกักขังของค่ายเทพวิชาห้าม

ทันใดนั้น ร่างของช่าจื่อเยียนก็เคลื่อนไหว กลายเป็นแสงสีดำ แล้วบินไปยังสุดปลายช่องทางอนัตตา

ในดินแดนศักดิสิทธิ์ แท่นบูชาที่สร้างโดยเทพมารหลายท่านส่องสว่างเจิดจ้า ลำแสงหนาทึบพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทะลุผ่านอนัตตาและข้ามผ่านโซนที่ไม่รู้จัก

บนท้องฟ้า ลมและเมฆเปลี่ยนสี ฟ้าร้อง และสายฟ้าหนาราวกับมังกรแท้ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ส่องสว่างทั่วท้องฟ้า

หลังจากนั้นไม่นาน กระแสน้ำวนสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในอนัตตาที่ถูกลำแสงทะลุผ่าน ราวกับว่ามีพลังลึกลับที่ทรงพลังกำลังจะถูกดึงออกมา

“โครม!”

ทันใดนั้น แสงเจิดจ้าส่องลงมาจากท้องฟ้า ความสวยงามตระการตาถูกยับยั้ง และในที่สุดก็ควบแน่นอยู่บนแท่นบูชาแล้วกลายเป็นร่างเงาที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์

ร่างเงาที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์นี้สูงหนึ่งหมื่นฟุต ราวกับยักษ์ที่ก้มมองทุกสิ่ง

เทพมารทั้งหมดอ่อนแอราวกับมดตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้าร่างสูงตระหง่าน ผลการฝึกฝนของพวกเขาต่างถูกระงับ

“มีเรื่องอะไร?”

ร่างเงานั้นก้มลงมองเทพมารหลายท่านที่อยู่ด้านล่างพร้อมถามด้วยเสียงอันดังสนั่น

“รายงานจ้าวนภา ข้าน้อยพบสถานที่ที่เทพสงครามเอกภพเสียชีวิตแล้ว”

เทพมารข้างหลิวหงเทียนคุกเข่าอยู่บนพื้นและกล่าวด้วยความเคารพ

“ใช้เวลาหลายหมื่นปีกว่าจะหาเจอ ช่างไม่ได้เรื่องเรื่องเสียนี่กระไร!” ร่างเงาส่งเสียงกึกก้องแล้วพูดทันทีว่า “ช่าจื่อเยียน?”

ดวงตาของเขากวาดไปทั่วเทพมารที่อยู่เบื้องล่าง แต่ไม่พบร่างของช่าจื่อเยียน