มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Great Mage Returns After 4000 Years - ตอนที่ 23 โซเนีย อควาริด (3)

“ ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ”

ลูเธอร์รีบโค้งคำนับ

เฟรย์มองไปที่เขาและลูเธอร์ก็รู้สึกประหม่าทันทีเพราะเขาไม่รู้ว่าชายแปลกหน้าคนนี้จะพูดอะไร

เขาได้ช่วยพวกของลูเธอร์ แต่ลูเธอร์ก็ไม่อาจไว้ใจได้อย่างสนิดใจ

“ไม่มีปัญหา คุณบาดเจ็บไหม?”

เมื่อเฟรย์ตอบเขาลูเธอร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนนี้เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ถ้าพ่อมดที่ทรงพลังคนนี้มีเจตนาที่ไม่ดีต่อพวกเขาจริง ๆ พวกเขาอาจถูกฝังอยู่ในดินพร้อมกับกลุ่มทหารรับจ้างแล้ว

“ พวกทหารรับจ้าง…พวกเขาตายกันหมดแล้วหรือ?”

เป็นโซเนียที่พูดต่อไป

เฟรย์พยักหน้า

“ คุณอยากเห็นศพพวกมันไหม?”

“ มะ..ไม่ ไม่เป็นไร”

โซเนียเป็นผู้หญิงที่เย็นชาดังนั้นเธอไม่ได้อาย แต่เธอก็พูดติดอ่างเพราะเธอยังคงประหลาดใจ

เธอเชื่อว่าเขาจะแสดงซากศพของทหารรับจ้างให้เธอเห็นจริงๆถ้าเธอตอบช้าเกินไป

เธอกระแอมในลำคอสองสามครั้งก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมาะสมกับสตรีผู้สูงศักดิ์

“ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ฉันชื่อโซเนีย อควาริดจากอาณาจักรลัวโนเบิล”

แม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีพระคุณของเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะพูดอย่างเป็นทางการ สำหรับโซเนียเธอมักจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและแข็งกระด้างและเธอไม่ค่อยใช้คำพูดที่แสดงความเคารพ

อย่างไรก็ตามเฟรย์ส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

‘อควาริด? ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ‘

น่าจะเร็วๆนี้ที่เค้าได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่เนื่องจากมันไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาหลังจากที่เขาคิดเรื่องนี้สักครู่เขาจึงตัดสินใจว่ามันไม่สำคัญขนาดนั้น

“ ฉันชื่อเฟรย์เบลค จากอาณาจักรคัสต์เคา”

โซเนียรู้สึกประหลาดใจเมื่อไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขาแม้ว่าเธอจะเปิดเผยตัวตนของเธอแล้วก็ตาม

นี่เป็นเพราะตระกูลอควาริดเป็นหนึ่งในตระกูลอัศวินที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดในทวีป

แม้ว่าเขาจะมาจากจักรวรรดิเขาก็ควรจะได้ยินเรื่องนี้

‘เขาเป็นสามัญชนหรือเปล่า?’

ในความเป็นจริงเธอคิดว่าเขาเป็นคนธรรมดาสามัญเพราะรูปร่างหน้าตาที่ไม่น่าดู แม้แต่ขอทานตามถนนในอาณาจักรยังดูสะอาดกว่าเขามาก

เขาตัวเหม็นเหมือนกัน แต่โซเนียไม่ได้เปิดเผยความคิดของเธอ

อย่างไรก็ตามการกระทำต่อไปของลูเธอร์ทำให้เธอประหลาดใจ

“ ฉันเข้าใจแล้วคุณเป็นสมาชิกของตระกูลเบลค”

เมื่อโซเนียหันหน้ามาถามเขาเขาก็ตอบด้วยรอยยิ้ม

“ มันเป็นหนึ่งในตระกูลพ่อมดที่มีชื่อเสียงที่สุด ได้ผลิตพ่อมดที่โดดเด่นที่สุดและเป็นกำลังสนับสนุนของอาณาจักรคัสต์เคา”

ลูเธอร์พูดต่อโดยรู้สึกว่าคำอธิบายของเขาไม่เพียงพอ

“ เอิร์ลอิซากะเบลคหัวหน้าคนปัจจุบันเป็นหนึ่งในแปดพ่อมดระดับ 7 ดาวในจักรวรรดิและเป็นหัวหน้าหอคอยเวทมนตร์”

“…ถูกตัอง”

ปฏิกิริยาของลูเทอร์บ่งชี้ว่าเฟรย์เป็นสมาชิกของตระกูลที่อย่างน้อยก็อยู่ในระดับเดียวกับตระกูลอควาริด

โซเนียหันไปมองเฟรย์ด้วยความประหลาดใจขณะที่เธอนึกถึงเวทมนตร์ที่เพิ่งใช้

รูปร่างแสงนับร้อยบินออกจากปลายนิ้วของเขาและเล่นงานทหารรับจ้างอยู่ตลอดเวลาและเมื่อพวกเขาคิดว่ามันจบลงแล้วพื้นดินก็เปิดออกและกลืนกินพวกทหารทั้งหมด

มันเป็นฉากที่สวยงามและน่าประทับใจด้วย

‘ฉันไม่มีทางเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้เลย’

โดยเฉพาะผู้ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่โซเนียเผชิญหน้ากับนักดาบที่ไม่เป็นทางสู้เช่นนี้

แม้ว่าเธอจะต้องต่อสู้กับเขาตัวต่อตัว แต่เธอก็ไม่สามารถรับประกันชัยชนะของเธอได้

หรือจัดการกับกลุ่มดังกล่าวโดยไม่ได้รับการขีดข่วนแม้แต่ครั้งเดียว

‘นี่เป็นพ่อมดระดับเฟิร์สคลาสแน่นอน’

ในขณะนั้นเองความประทับใจของโซเนียที่มีต่อพ่อมดก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เอียงศีรษะ

‘แต่ทำไมสภาพของคนระดับนี้ถึงดูแย่จัง?’

เฟรย์มองไปยังจุดที่ทหารรับจ้างถูกฝังและอ้าปาก

“ พวกเขาต้องรออยู่บนภูเขามานานกว่าหนึ่งเดือน ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นเป้าหมายของพวกเขามีเหตุผลอะไรไหม?”

“ คุณรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาอยู่เป็นเวลาหนึ่งเดือน”

“ ในตอนแรกมีการพบศพในบริเวณใกล้เคียง ดูเหมือนพวกเขาจะจับผู้คนจากเมืองที่หลงทางอยู่ใกล้ ๆ และทรมานพวกเขา”

โซเนียพยักหน้า

คำพูดและพฤติกรรมของพวกเขาหยาบคายและต่ำต้อยมาก

ลูเธอร์พยักหน้าด้วย

“ เป็นเวลาหนึ่งเดือน…ดูเหมือนว่าจะตรงกับเวลาที่เราออกจากอาณาจักรลัวโนเบิล อาจเป็นได้ว่ามีคนจ้างพวกเขาตระกูลอควาริดมีศัตรูมากพอ ๆ กับเหล่าสหาย”

แต่พวกเขารู้สิ่งหนึ่ง

เนื่องจากทหารรับจ้างเหล่านี้แข็งแกร่งมากคนที่จ้างพวกเขาก็ต้องมีมาจากตระกูลที่มีอำนาจเช่นกัน

เฟรย์ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างก่อนจะพูดช้าๆ

“ แล้วคุณจะทำอะไรในตอนนี้ดีละ?”

“ ก่อนอื่นเราต้องไปที่เมือง ฉันได้ยินมาว่ามีเมืองชื่ออิสปานิโอลาอยู่ใกล้ ๆ ”

“ เพียงเดินตามถนนเมื่อคุณพบมัน อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่”

ลูเธอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ เยี่ยมมาก”

“ ระหว่างทางที่นี่ฉันพบร่องรอยของการต่อสู้ ดูเหมือนมีศพจำนวนมากที่มาจากกลุ่มของคุณ คุณจะเอายังไงกับศพพวกเขาดี?”

“ …พวกเขาทุกคนมีครอบครัว มันจะดีมากถ้าเราพาพวกเขากลับบ้านได้ แต่เราไม่สามารถทำได้ อย่างน้อยที่สุดที่เราทำได้คือฝังพวกเขาไว้”

“ฉันจะช่วยเอง”

ลูเทอร์ต้องการปฏิเสธเป็นมารยาท แต่ข้อเสนอของเฟรย์เป็นเหมือนสายฝนต้อนรับหลังจากเจอกับภัยแล้งที่ยาวนาน

เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยใบหน้าที่มีความสุข

“…คุณแน่ใจหรือ?”

“ใช่”

“ ขอบคุณ – ขอบคุณ ดังนั้นในขณะที่คุณเก็บศพคุณช่วยตรวจสอบดูว่ามีผู้รอดชีวิตบ้างไหม”

เฟรย์ส่ายหัว

ลูเธอร์สะอื้นและรู้สึกว่าเขาขอมากเกินไป แต่เฟรย์ก็พูดขึ้น

“ อิสปานิโอลา มีหินวิปริตอยู่ที่นั่นฉันจะพาไปที่นั่นเพื่อที่คุณจะได้ส่งพวกเขากลับไปที่ลัวโนเบิล”

“ คุณทำได้จริงๆเหรอ?”

มันดูเหมือนข้อเสนอที่เป็นไปไม่ได้

โซเนียลูเธอร์และสาวใช้ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เฟรย์พยักหน้า

“ ฉันต้องแวะกลับไปที่เมืองอยู่ดี”

* * *

เฟรย์แสดงเวทย์มนต์ที่น่าทึ่งของเขาอีกครั้งในขณะที่เขาแบกศพไปที่เมือง

เขาวางศพไว้บนเกวียนที่มีล้อหักและใช้มันเคลื่อนย้าย

โซเนียและสาวใช้ของเธอมองด้วยความชื่นชม แต่มีเพียงลูเธอร์เท่านั้นที่รู้ว่าการกระทำของเขาช่างน่าขันเพียงใด

‘อายุของเขาไม่น่าจะเกินสามสิบ…’

เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าเกวียนจะหนักแค่ไหน

ยิ่งไปกว่านั้นอิสปานิโอลาอยู่ห่างออกไปไกล มันไม่ใช่แค่การเดินทางสิบนาที

แต่พวกเขาใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการเดินด้วยเท้าไปยังเมือง อย่างไรก็ตามเฟรย์ไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยใดๆ เลย

อันที่จริงเขายังคงสามารถสนทนากับโซเนียและลูเธอร์ได้ตามปกติ

นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ทุ่มเทความสนใจไปที่คาถาที่เขาใช้มากนัก

“ยี่สิบ?! จริงหรือ?”

“ใช่”

“ ฉันคิดว่าคุณน่าจะอายุมากกว่าสามสิบ…”

“ หยาบคายมากเลยนะ”

เฟรย์และโซเนียดูเหมือนจะสนิทกันมาก ทั้งสองดูเหมือนจะห่างกันหลายปีแต่ความจริงแล้วพวกเขาอายุเท่ากัน

ลูเธอร์มองไปที่โซเนียด้วยสายตาสงสัย

“เธอยอมรับเขาด้วยใจจริง”

โดยปกติแล้วโซเนียจะทำความคุ้นเคยกับผู้ชายได้ยากอย่างไม่น่าเชื่อ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่ใช่คนที่เธอเกี่ยวข้องด้วย

แม้แต่ในลัวโนเบิลจำนวนเพื่อนแท้ของโซเนียสามารถนับได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

ดังนั้นภาพที่เธอสนทนากับชายคนหนึ่งแถมยังอยู่คนละประเทศอื่นจึงเป็นภาพที่ไม่คุ้นเคยสำหรับลูเธอร์ที่เฝ้าดูเธอตั้งแต่ยังเล็ก

‘ไม่เป็นไร ด้วยความสามารถมากมายที่เด็กชายเบลคคนนี้มีมันคงจะดีที่เธอจะแต่งงานกับเขา ’

ท้ายที่สุดแล้วตระกูลเบลคก็เป็นมิตรกับตระกูลอควาริด

หากข้อตกลงกับตระกูลจุนไม่เป็นไปด้วยดีลูเธอร์พร้อมที่จะแนะนำเรื่องนี้กับหัวหน้าตระกูลเอง

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองโดยที่เฟรย์ไม่เสียเหงื่อเลยสักหยด ตอนนี้ลูเธอร์มองเขาราวกับเห็นสัตว์ประหลาด

‘ความสามารถด้านมานาของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก’

จากนั้นเขาก็เริ่มไตร่ตรองเกี่ยวกับรูปลักษณ์ที่ไม่ปราณีตของเฟรย์ บางทีมันอาจเกี่ยวข้องกับการฝึก

อย่างไรก็ตามความเข้มข้นของมานาในเทือกเขาอิสปาเนียเป็นที่ทราบกันดีว่ามีความหนาแน่นมาก

ถึงกระนั้นก็มีเพียงไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะฝึกในสถานที่ที่ได้รับชื่อว่าภูเขานรก

หลังจากมาถึงอิสปานิโอลาไม่นานลูเทอร์ก็ส่งศพกลับไปยังอาณาจักรลัวโนเบิลทันที

เขาจ้างกิลด์ทหารรับจ้างเพื่อคุ้มกันพวกเขาและส่งหนึ่งในสองสาวใช้ที่เหลือเพื่อนำทางพวกเขา

ในขณะเดียวกันเฟรย์ดูเหมือนจะทิ้งศพอื่นๆไว้กับผู้คุมเมือง

ศพเหล่านี้เป็นของชาวเมืองที่ถูกฆาตกรรม

เมื่อทุกอย่างจบลงลูเทอร์ดูเหมือนจะหายงุนงง

แม้ว่าโซเนียจะมีสถานะสูงกว่า แต่เธอก็มีประสบการณ์น้อยที่สุดดังนั้นจึงขึ้นอยู่กับเขาที่จะแสดงความขอบคุณก่อน

“ขอบคุณมาก. ผมไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณอย่างไร…”

“ มันก็ไม่ได้มากมายอะไรเลย”

ดูเหมือนว่าเฟรย์จะเข้ากับคนไม่ได้ง่ายนัก

เขาไม่พูดมากและดูเย็นชามาก

“ ถ้าอย่างนั้นฉันจะลา ฉันหวังว่าการเดินทางที่เหลือของคุณจะดีขึ้น”

“ รอ – โปรดรอสักครู่”

ลูเธอร์รีบพยายามห้ามเฟรย์

เฟรย์หันหน้ากลับไปมองลูเธอร์

“ ได้โปรดรอรับรางวัลด้วยเถอะ”

“ ฉันไม่ได้ทำเพื่อหวังรางวัล”

“ ผมรู้ แต่…ได้โปรด ถ้าฉันปล่อยคุณไปแบบนี้ตระกูลอควาริดจะเสียชื่อเสียง…”

“ …”

ลูเทอร์ค่อนข้างหมดหวัง

ตราบใดที่เฟรย์ยังเป็นเด็กจากตระกูลขุนนางเขาก็ควรแสดงความสุภาพ มิฉะนั้นพวกเขาจะเป็นหนี้เฟรย์

มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางการเมือง ลูเธอร์ต้องการตอบแทนเฟรย์สำหรับทุกๆสิ่งที่เขาทำเพื่อพวกเขาจริงๆ

“ ได้โปรดเฟรย์ ให้ฉันตอบแทนคุณเถอะ”

โซเนียก้มหน้า

มันหายากมากที่เธอจะโค้งคำนับ

เฟรย์หลงไปกับคำพูดชั่วครู่ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ

“ ฉันจะขอรับเฉพาะอาหารเย็นก็พอ”

“ ขอบคุณ – ขอบคุณ”

พวกเขาโชคดีถ้าเฟรย์ตัดสินใจที่จะดื้อรั้นเขาก็จะจากไปโดยไม่ลังเล

ใบหน้าของลูเธอร์เปล่งประกายด้วยความสุขและเฟรย์ก็พูดขึ้นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

“ ฉันรู้จักสถานที่ที่ดีมากแห่งหนึ่ง เราไปที่นั่นกันเถอะ”

“ ได้เลย”