มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 957

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 957

“ให้ตาย! คุณยังเป็นอาจารย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย? คุณไม่รู้จักภูเขาบลูมลินได้ยังไงกัน? นั่นคือสถานที่ที่คนหนุ่มสาวมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแก๊งกัน มักจะไปรวมตัวเพื่อจัดปาร์ตี้! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ชอบมีการแข่งรถกันที่นั่น เพื่อสร้างความบันเทิงให้ตัวเองเช่นกัน! สถานที่แห่งนั้นเป็นสถานที่ไม่ดี!” นักเรียนอีกคนอธิบายอย่างค่อนข้างช่วยไม่ได้

“ไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายมันให้เขาฟังหรอก! ไม่ว่ายังไง ทิวลิปก็กล้าพอที่จะไปที่ไหนก็ตาม เมื่อความไม่ยั้งคิดของเธอเริ่มขึ้น! ฉันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะเรื่องแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้น เมื่อเธอเดือดร้อนครั้งล่าสุด! เอาน่า รีบไปกันเถอะและพยายามพาเธอกลับมาได้แล้ว!” นิโคลที่ตอนนี้กังวลใจมาก จนเธอแทบจะร้องไห้ได้อยู่แล้วเอ่ยออกมา

แม้นิโคลเป็นเพื่อนรักของทิวลิป แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของพ่อบ้านของตระกูลโยเวลล์เช่นกัน เพราะเช่นนั้น นิโคลจึงมักจะได้รับมอบหมายให้จับตาดูทิวลิปเอาไว้

ท้ายที่สุดแล้ว เกือบจะทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูรองแห่งตระกูลโยเวลล์ก็รู้ว่า เธอมีชื่อเสียจากการทำตัวไม่ยั้งคิด เธอเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความเพลิดเพลินของตัวเธอเองเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมตอนนี้เธอถึงโดดคาบเรียนของเจอรัลด์

เจอรัลด์พบว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอทั้งหมดต่างก็ค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อเธอเช่นกัน เนื่องจากพวกเขาทุกคนตกลงที่จะไล่ตามเธอไปในทันที การไปภูเขาบลูมลินไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขาเหมือนกัน เนื่องจากเพื่อนร่วมชั้นต่างก็เป็นทายาทร่ำรวยที่มีรถเป็นของตัวเองกัน หลังจากการเข้าไปในรถสองสามคันด้วยกัน พวกเขาทั้งหมดก็จากไป

“…การมาถึงของนายที่นั่น จะไม่ค่อนข้างแปลกและเกินคาดไปหรือเปล่า…?” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเองอย่างหมดหนทาง

‘แค่อย่ามีเรื่อง…ถ้าเธอมีปัญหาใด ๆ ความพยายามทั้งหมดของฉันคราวนี้ก็จะไร้ค่า!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

เมื่อรู้ว่ามีกลุ่มทรงอิทธิพลมากมายแค่ไหนกำลังมุ่งเป้ามาที่เธอตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เป็นกังวล เขาส่ายหัวของเขา แล้วขึ้นขี่สกู๊ตเตอร์ของเขา และเริ่มตามพวกเขาไปยังสถานที่นั้นทันที

ในขณะเดียวกันทิวลิปที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน เธอก็เริ่มเสียใจเล็กน้อยที่มาภูเขาบลูมลิน เมื่อมองไปรอบ ๆ สถานที่นี้คล้ายคลึงกับสนามกีฬากลางแจ้งมากกว่าสนามแข่งเสียอีก

ตัวสนามแข่งเองตั้งอยู่ตรงเชิงเขาในชานเมืองของเมืองเฮฟเวนลี เนื่องจากชานเมืองก็ซับซ้อนพออยู่แล้ว ด้วยเส้นทางเชื่อมต่อกันมากมาย จึงเป็นแรงบันดาลใจให้นักวางแผนของสนามแข่งสร้างมันขึ้นมาที่นั่น

เนื่องจากความพยายามของพวกเขา สิ่งที่เคยเป็นพื้นที่โล่งแจ้งรกร้างตอนนี้จึงเต็มไปด้วยรถยนตร์ทุกประเภท แม้แต่รถสปอร์ตระดับไฮด์เอน เช่น เฟอร์รารี่ และมายบัคก็ด้วย

ผู้ประจำสนามแข่งทั้งหมดต่างก็เป็นชายหนุ่มหญิงสาวที่ทั้งกำลังกรีดร้องและเล่นเครื่งดนตรีกันอย่างเสียงดัง ทำให้ทั้งบริเวณนี้ค่อนข้างเสียงดังอึกทึกจนไม่ได้ยินอะไร

จากนาทีที่เธอมาถึง ทิวลิปก็ถูกทำให้ตกใจกับบรรยากาศวัยรุ่นที่นั่น เธอดูไม่ค่อยเชื่ออย่างเต็มที่ เนื่องจากความจริงที่ว่า เธอไม่เคยสัมผัสกับผู้คนเหล่านี้ในอดีตเลย การมีอยู่ของบุคคลเช่นนี้จึงเหนือกว่าจินตนาการอันลึกล้ำของเธอ

แม้เธอจะเคยได้ยินเกี่ยวกับภูเขาบลูมลินมาก่อน อย่างไรก็ตาม จริง ๆ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอที่นี่ เพราะพ่อของเธอห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่ แม้จะเป็นแบบนั้น แต่ทิวลิปรู้สึกอารมณ์เสียมาตลอดเมื่อไม่นานมานี้

เหตุการณ์เกี่ยวกับพี่สาวของเธอยังคงทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมาก ราวกับว่าความน่ารำคาญนั้นยังไม่พอ เธอยังถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายในวันนี้ เพราะคนขี้ขลาดคนหนึ่ง!

เมื่อคิดมากเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น จึงทำให้เธอเต็มไปด้วยความโมโหอย่างมาก จนเธอลืมเกี่ยวกับข้อห้ามของพ่อเธอทั้งหมด และเพียงขับรถมาที่ภูเขาบลูมลินเพื่อทำเรื่องสนุก

ตอนนี้เธออยู่ที่นั่นแล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ทำได้เพียงแค่นั่งอยู่ในรถเท่านั้น รู้สึกงุนงงอย่างที่สุดกับภาพที่เห็นและเสียงทั้งหมดที่นั่น

และในขณะที่เธอกำลังคิดที่จะจากไป ผู้ชายคนหนึ่งที่มีทรงผมบิ๊กแฮร์ ซึ่งทำให้นึกถึงยุคแปดศูนย์ ผู้ที่มีหูซ้ายประดับด้วยหมุดเงินแถวหนึ่งยืนอยู่ข้างรถของเธอ ก่อนจะพูดขึ้นมา “เฮ้ สาวน้อย! เธอเป็นหน้าใหม่ที่นี่ใช่ไหม? แข่งรถกับฉันไหมล่ะ? ถ้าเเธอชนะ ฉันจะจัดปาร์ตี้ที่นี่คืนนี้ให้เธอเอง!”

“ฉันคงต้องปฏิเสธ ฉันแค่มาที่นี่เพื่อดูรอบ ๆ” ทิวลิปตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ

“โอ้ว เธอจะไม่แข่งใช่ไหม? เอาล่ะ เธอยังคงเป็นนักเรียนอยู่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม! ฉันคิดว่าเธอต้องกลัวที่จะแข่งกับคนอื่นแน่! ช่างน่าเสียดายซะจริงที่รถสปอร์ตคันนี้ต้องอยู่ในมือของเธอ!”

“ถอนคำพูดซะ เวรตะไลเอ้ย! ใครกลัวแก? ฉันจะเข้าร่วมการแข่งขันนี้!” ทิวลิปทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่อย่างฉุนเฉียว

แต่เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ทิวลิปก็พบว่าตัวเองกำลังเสียใจอยู่เล็กน้อย

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็แค่ต้องการจะมาดูสนามแข่งในตำนานในภูเขาบลูมลินจริง ๆ เนื่องจากเธอได้ทึกทักเอาเองก่อนหน้านี้ว่าสถานที่นั้นคงจะรกร้าง เธอยังครุ่นคิดถึงความคิดที่จะขับรถไปตามเส้นทางที่คดเคี้ยวของภูเขาอย่างน้อยสักครั้งก่อนจะย้อนกลับไปที่มหาวิทยาลัย เธอไม่เคยคิดเลยว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยพวกอันธพาลขนาดนี้!

เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ทิวลิปกำลังกังวลอยู่ เขาจึงชี้ไปยังผู้คนที่กำลังรุมล้อมพวกเขาก่อนจะพูดขึ้นมา “เห็นผู้คนที่ดูเหมือนคนเลวทรามเหล่านั้นไหม? ช่างมันเถอะ! อย่าเห็นพวกเขาเป็นมนุษย์เลย! เมื่อเธอเห็นพวกเขาเป็นเพียงแค่สัตว์เท่านั้น เธอก็จะไม่เป็นไรหรอก แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอไม่เต็มใจที่จะมองพวกเขาจริง ๆ ล่ะก็ งั้นก็แค่หลับตาซะ!”

ในขณะที่ทิวลิปลังเลใจ แต่เมื่อเธอมองไปที่สีหน้าที่แน่วแน่และปราศจากความกลัวของเขา เธอก็ตอบกลับ “…เนื่องจากพวกเราจะแข่งกัน งั้นก็หยุดพล่ามซะ และไปกันได้แล้ว…!”

“ใจเย็น ๆ รอบนี้คนอื่นใช้ไปแล้ว พวกเราจะต้องรอรอบต่อไป!” ผู้ชายคนนั้นกล่าว ขณะที่เขาชี้ไปยังรถสองคันที่กำลังเร่งเครื่องยนต์ของพวกเขาอย่างเสียงดังในพื้นที่โล่งแจ้ง

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทิวลิปจึงทำได้เพียงแค่ทุบข้างพวงมาลัยของเธอด้วยความโกรธเท่านั้น

ในขณะนั้น รถยนต์ประมาณสิบกว่าคันก็มาถึงที่บริเวณนั้น เป็นสัญญาณการมาถึงของนิโคลและคนอื่น ๆ

“เฮ้! ดูตรงนั้นสิ! นั่นรถของทิวลิปนี่!” นิโคลตะโกนขึ้น ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของทิวลิปวิ่งไปหาเธอกัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นมาทันที