มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 943

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 943

“ฉันยังไม่คิดว่าเสื้อที่ฉันเตรียมให้คุณนั้นเหมาะสมกับโอกาสนี้นะคะ นายท่าน… ทำไมพวกเราไม่หยุดรถและซื้อเสี้อตัวใหม่ที่ดีกว่านี้ล่ะ? ดีไหมคะ?” ยูกิถามด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้เธอนั่งข้างเจอรัลด์ ขณะที่ทีมรถของพวกเขามุ่งหน้าไปที่งานชุมนุมกัน

“ฉันคิดว่ามันดีแล้ว…” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาก้มมองเสื้อของเขาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นเล็กน้อย

ขณะที่รถเข้าใกล้อาคารพาณิชย์ เจอรัลด์ก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความประหลาดใจ บุคคลแรกที่เขาเห็นก็คือคนหนุ่มที่ค่อนข้างดูคุ้น ๆ

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ คุณผู้ชาย?” ยูกิถาม

“ถ้าสายตาของผมไม่ได้หลอกผม นั่นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของผมน่ะ…หรืออย่างน้อยก็เป็นคนที่คล้ายกับเขามาก เอาเถอะ หยุดอยู่ตรงนี้ ผมจะมุ่งหน้าเข้าไปในอาคารนั้น” เจอรัลด์สั่ง

เมื่อได้ยินคำสั่งของเขา รถทั้งหมดภายใต้เขาก็หยุดกลางถนนทันที

โดยพื้นฐานแล้วสิ่งนี้ปิดกั้นถนนหลักส่วนใหญ่ก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้คนของเขตเมืองทาลโก้ ที่เห็นทีมรถกำลังทำเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นเจ้าของสถานที่ พวกเขาก็รู้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพล ที่พวกเขาอาจจะไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองใจได้ ได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว

เป็นผลให้ คนขับรถอื่น ๆ บนถนนเพียงเลือกที่จะใช้เส้นทางอ้อมกัน

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์และยูกิก็เข้าไปในอาคารพาณิชย์ด้วยกัน

คนหนุ่มจากก่อนหน้านี้กำลังเลือกชุดสูทหลายแบบ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีการตบไหล่เขาหนัก ๆ ด้วยความรู้สึกตกใจ เขาหันไปมองทันทีว่าใครที่ทำแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม ความตกใจของเขาก็เปลี่ยนจากประหลาดใจเป็นความปิติยินดี

“ให้ตายเถอะ! นั่นนายจริง ๆ เหรอ เจอรัลด์?”

“งั้นก็เป็นนายจริง ๆ สินะ ฮาร์เปอร์!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“ฉันไม่รู้ว่านายยังสบายดีอยู่! ท้ายที่สุดแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ข่าวมา นายหายตัวไปหนิ! ดังนั้นนายอยู่ในเมืองเฮฟเวินลีตลอดเวลามานี้นี่เอง! ไม่แปลกที่ฉันไม่สามารถได้ข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับที่อยู่ของนายเลยไม่ว่าฉันถามคนอื่นไปมากแค่ไหนก็ตาม!” ฮาร์เปอร์ตอบกลับอย่างตื่นเต้น

“ไม่ว่าจะยังไง ช่างมหัศจรรย์เสียจริงที่ได้พบนายที่นี่อีกครั้ง หลังจากนานมาแล้ว!” ฮาร์เปอร์กล่าวเสริม ขณะที่เขาตบไหล่เจอรัลด์กลับ

“แน่นอน! พูดถึงเรื่องนี้ ทำไมนายถึงมาที่นี่ล่ะ ฮาร์เปอร์?” เจอรัลด์ถามด้วยความสับสนงุนงงเล็กน้อย เมื่อพวกเขาทักทายกันเสร็จ

อย่าลืมว่า สถานที่แห่งนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นสถานที่ที่วุ่นวาย นอกเหนือจากคนท้องถิ่นแล้ว คนธรรมดาทั่วไปจากโลกภายนอกจะไม่มีทางมาที่นี่ เพื่อโครงการพัฒนาใด ๆ แน่

“อืม เนื่องจากตอนนี้ฉันทำงานให้บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ในเวสตันที่เรียกร้องข้อตกลงทางธุรกิจ ฉันมาที่นี่เพื่อเดินทางไปติดต่อธุรกิจน่ะ ดังนั้นสถานที่แห่งนี้ก็วุ่นวายเหมือนอย่างที่พวกเขาบรรยายไว้อย่างแท้จริง เมื่อดูผู้คนที่กำลังเดินไปตามถนน มันคงไม่ไกลเกินจริงที่จะพูดว่าเก้าในสิบของคนที่นี่มีปืนติดตัวกันอยู่ตลอดเวลา!” ฮาร์เปอร์ตอบกลับพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์เพียงแค่ยิ้ม

“แต่นั่นก็เพียงพอแล้วเกี่ยวกับฉัน แล้วนายล่ะ? ฉันไม่ได้ข่าวจากนายมานานแล้วนะ! นายอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดเวลามานี้จริง ๆ เหรอ? แขนขาของนายเป็นของเทียมหรือเปล่า?” ฮาร์เปอร์พูดเล่นพร้อมกับหัวเราะออกมา

เนื่องจากเป็นเพื่อนสนิทกัน มันจึงเป็นปกติสำหรับพวกเขาที่จะพูดล้อกันและกันอย่างขี้เล่น

“แขนขาทั้งหมดของฉันเป็นของจริง! อีกอย่าง ไม่ ฉันเพียงมาถึงที่นี่ไม่นานมานี้ เกี่ยวกับเรื่องการหายตัวไป…เอาเป็นว่าฉันขาดการติดต่อกับพวกนายทั้งหมดก็เพราะ ‘ปัญหา’ บางอย่าง” เจอรัลด์ตอบกลับ

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฮาร์เปอร์ก็ถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น “เข้าใจแล้ว…แม้ฉันได้ข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่นายแยกตัวออกจากครอบครัวของนายเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับฉันเลยจริง ๆ เจอรัลด์ อย่าลืมว่า นายก็ได้เพลิดเพลินกับสิ่งที่นายสามารถทำได้เมื่อปีก่อนแล้ว ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีครอบครัว ชีวิตของนายก็ยังคงคุ้มค่ามาก”

หลังจากพูดไปแบบนั้น เขาก็ตบไหล่เจอรัลด์เบา ๆ อีกครั้ง

มันชัดเจนว่าพวกเขาทั้งคู่ยังคงมีเรื่องมากมายที่จะพูดต่อกันและกัน เพราะเช่นนั้นเจอรัลด์จึงตอบกลับ “ไม่ว่าจะยังไง นี่เบอร์ติดต่อของฉัน ฮาร์เปอร์ มาพบกันอีกครั้งในอีกประมาณสองวันจากนี้เถอะ! ฉันค่อนข้างยุ่งจนถึงตอนนี้ ช่างน่าเศร้า!”

“เมื่อพูดแล้วก็ นั่นใครเหรอ? เธอคือแฟนของนายหรือเปล่า?” ฮาร์เปอร์ถาม ขณะที่เขามองไปที่ยูกิด้วยรอยยิ้มหลังจากการจดบันทึกเบอร์ติดต่อของเจอรัลด์

เมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าที่น่ารักของยูกิก็กลายเป็นแดงจัดราวกับลูกมะเขือเทศทันที

“ฉันจะอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดให้นายฟังเมื่อฉันมีโอกาสในอนาคต…” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขายิ้มอย่างขมขื่น

“ก็ได้ ก็ได้…สำหรับตอนนี้ ฉันจะปล่อยนายไปทำธุระของนาย ฉันต้องซื้อสูทตัวใหม่เหมือนกัน เพราะฉันจะพบกับลูกค้าคนสำคัญวันพรุ่งนี้”

ดังนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็กอดกัน และในขณะที่เจอรัลด์พร้อมที่จะจากไป ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา “หืมม? นั่นคุณใช่ไหมคะ คุณซัลลิแวน? ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้!”

เมื่อหันไปมองว่าใครที่กำลังเรียกเขา ฮาร์เปอร์ก็พบว่าตัวเองกำลังยิ้ม ขณะที่เขาตอบกลับ “ประธานเควลซ์! ประธานบราวน์! ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ครับ!”