มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 914

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 914

หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตบไหล่สเตลล่าเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้คนขับรถ

เมื่อเห็นแบบนั้น คนขับรถจึงเริ่มขับจากไปทันทีที่เจอรัลด์ปิดประตูรถ

เมื่อสเตลล่าหันไปมองเจอรัลด์ผ่านหน้าต่างหลังของรถ มีสายฟ้าแลบบนท้องฟ้าเบื้องหลังเขา แม้เขาแทบจะไม่ได้ขยับไปจากจุดที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้ แต่สเตลล่าก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบด้วยความกลัว ขณะที่เธอเห็นสีหน้าบนใบหน้าของเขาเสี้ยววินาทีเมื่อสายฟ้าแลบนั้น

เป็นตอนนั้นเองที่สเตลล่ารู้ว่าเขาไม่ใช่เจอรัลด์ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว เจอรัลด์คนใหม่นี้น่ากลัวมาก

ขณะที่เขาค่อยหายไปจากสายตาของเธอ ก็ได้ยินเสียงเสียงคำรามของฟ้าร้องดังขึ้นมา เมฆดำปกคลุมท้องฟ้าในยามค่ำคืนโดยสิ้นเชิง ไม่นานพายุฝนกระหน่ำก็ตามมาพร้อมกับลมแรงกรรโชกขนาดมหึมา

เมื่อมีพายุเกิดขึ้นที่นี่แล้ว เจอรัลด์เองก็เริ่มทำการเคลื่อนไหวต่อไป…

กลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลชุยเลอร์ ตัวแทนหลาย ๆ คนจากทั้งตระกูลหลงและโมลเดลตอนนี้ต่างก็กำลังเฝ้ามองโนอาดุว่าลูกชายของเขาอยู่

“พวกมันทั้งหมดจัดการหนีไปได้ยังไงกัน ห๊ะ?! แกไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการจับผู้กระทำผิดที่เกี่ยวข้องกับไฟไหม้เท่านั้น แต่พวกเรายังเสียตัวประกันของเราไปแล้วอีกด้วยในตอนนี้?!” โนอาคารามด้วยความโกรธ

“แม้พวกเราติดตามแจสมินและกลุ่มของเธอไปอย่างใกล้ชิดก่อนหน้านี้ พวกเขาก็จัดการหนีไปได้เมื่อพวกเขาหนีเข้าไปในพื้นที่ป่าไม้! อย่างไรก็ตาม! ไม่ต้องกังวลไปครับ ผมจะจับพวกเขาได้ในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน พ่อ!” ยาเอลตอบกลับ ขณะที่เขาเช็ดน้ำฝนเย็น ๆ จากใบหน้าของเขา

“ฮึ่ม! คืนนี้แกทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ยาเอล! ตอนนี้ฉันจะรู้สึกมั่นใจที่ปล่อยให้แกสืบทอดทรัพย์สินขนาดใหญ่เช่นนี้ในอนาคตได้ยังไง?!” โนอากล่าวเสริมด้วยความโกรธจัด

ตลอดช่วงชีวิตอันยาวนานของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกใครบางคนทำให้ขายหน้ามากขนาดนี้ ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่ทำไมเขาถึงรู้สึกอับอายขนาดนี้

“อย่าตำหนินายน้อยยาเอลเลยอีกต่อไปเลยครับ คุณชุยเลอร์ มันชัดเจนว่าเฟรเดอร์สันได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ อย่างลับ ๆ ในคราวนี้ ไม่ว่าจะยังไง แจสมินและคนอื่น ๆ ที่หลบหนีไปได้ก็ไม่ได้ส่งผลต่อพวกเราเลยจริง ๆ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็ได้ควบคุมไบรสันอย่างเต็มรูปแบบแล้ว มาให้ความสนใจกับการการเพิ่มกำลังคนของเราที่นั่นกันเถอะ ไม่ว่าศัตรูที่มองไม่เห็นของเราจะมีความสามารถแค่ไหน แต่พวกเราก็มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถก่อความวุ่นวายใด ๆ ได้ต่อไปหรอก” สมาชิกสองสามคนของทั้งตระกูลหลงและโมลเดลกล่าว ขณะที่พวกเขาก้าวออกมาข้างหน้า

เมื่อได้ยินแบบนั้น โนอาจึงสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“…คุณพูดถูก เนื่องจากตระกูลของพวกคุณทั้งคู่กำลังช่วยเหลือพวกเราในเรื่องนี้ ผมจึงวางใจว่าสิ่งต่าง ๆ จะยังคงเป็นไปได้ดีอยู่ อย่างที่คุณพูดไป ตัวประกันพวกนั้นทำการหลบหนีไปได้ก็ไม่ได้ส่งผลต่อแผนการของพวกเราในภาพรวมจริง ๆ งั้นก็ปล่อยเหตุการณ์นั้นไปสำหรับตอนนี้กันเถอะ…ใช่สิ…มา! ผมมั่นใจว่าพวกคุณทั้งหมดยังไม่ได้ดื่มไวน์กันพอก่อนหน้านี้! มาดื่มกันเถอะครับขณะที่พวกเราคุยกันในคืนนี้เกี่ยวกับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่จะมาถึง! พวกนาย! เตรียมไวน์และอาหารเดี๋ยวนี้!” โนอาสั่ง

ขณะที่หนึ่งในคนรับใช้วิ่งมาเติมไวน์ของโนอา ในทันใดนั้น เขาก็บังเอิญทำมันคว่ำไปทั่วทั้งตักของโนอาโดยไม่ตั้งใจ!

สิ่งที่ตามมาคือการตบหน้าคนรับใช้คนนั้นอย่างแรง!

“บ้าจริง! แกอยากตายหรือไง?!” โนอาที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วคำรามใส่

“ผ ผมขอโทษครับนายท่าน! ผมขอโทษจริง!”

“นี่แม่งน่ารำคาญเสียจริง…แล้วเมียฉันอยู่ไหนล่ะ? เธออยู่ที่นี่เมื่อครู่ก่อน ไม่ใช่เหรอ? ไปเรียกเธอมา และบอกเธอให้เธอมาดื่มอวยพรซะ! อย่าลืมว่า มีแขกผู้มีเกียรติมากมายที่นี่ในวันนี้!” โนอาบ่น ขณะที่เขาส่ายหัว

เขากุมใบหน้าที่บวมเป่งของเขา คนรับใช้คนนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องเพื่อจะเรียกภรรยาของโนอาไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เขาออกมาไกลพอแล้ว อย่างไรก็ตามเขาหันกับไปทางห้องนั้นก่อนจะถ่มน้ำลายออกมา

“ไอ้แก่สารเลว! สักวันแกจะต้องตายอย่างน่าอนาถแน่นอน! เฮลี่ ไปเรียกภรรยาของเขาสิ!” คนรับใช้ตะโกนขึ้น ขณะที่เขาจ้องอย่างเกลียดชังไปยังประตูห้องประชุม

แม้เขารู้ข้อเท็จจริงว่า เฮลี่ คนรับใช้หญิง ในหมู่คนรับใช้คนอื่น ๆ ที่ถูกมอบหน้าที่ให้ประจำทางเดินนี้ไม่ได้ตอบกลัย เมื่อหันหลังกลับ จากนั้นเขาก็ตะโกนสั่งอีกครั้ง แม้การตอบสนองเพียงอย่างเดียวที่เขาได้รับคือ เสียงฟ้าร้องกระหึ่มที่ดังมากก็ตาม

ความรุนแรงของฟ้าร้องทำให้เขาตัวสั่นอยู่กับที่

“…เกิดอะไรขึ้น…? คนรับใช้คนอื่น ๆ อยู่ไหนกัน? จริง ๆ แล้ว ทุกคนอยู่ไหนล่ะ?” คนรับใช้คนนั้นกล่าว รู้สึกงุนงงกับความว่างเปล่าของสถานที่ทั้งหมดที่น่าขนลุกอย่างไรนี้

ในตอนนั้นเอง ไฟในสวนก็กระพริบขึ้นครั้งหนึ่งก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นมืดลง

เมื่อเห็นแบบนี้ คนรับใช้จึงเริ่มเดินไปยังทางเข้าของคฤหาสน์ด้วยความสับสนงุนงง ขณะที่เขาพูดขึ้นมา “ให้ตายเถอะ…บอดี้การ์ดทั้งหมดไปไหนกันว่ะเนี่ย? พวกเขาทั้งหมดถูกฟ้าผ่าไปแล้วหรือบางอย่างหรือเปล่า?”

และในขณะที่เขาเปิดประตูหน้าของคฤหาสน์ แสงฟ้าแลบก็สว่างไปทั้งสวน เป็นตอนนั้นเองที่ในที่สุดคนรับใช้ก็ตระหนักได้ว่าทำไมคฤหาสน์ทั้งหลังถึงว่างเปล่า

หลังจากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องของความสะพรึงกลัวตามมา