มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 824
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 824
ป้า ๆ และอาของเบเริ่มเยาะเย้ยเธอ และยิ้มเยาะใส่เธอกัน
ในทางกลับกันแม่ของเบยืนอยู่ด้านข้างของห้อง ไม่กล้าที่จะยายามพูดเพื่อช่วยลูกสาวเธอด้วยซ้ำ
เธอมีเพียงสีหน้าฉุนเฉียวบนใบหน้าของเธอ
เธอบอกเบหลายครั้งแล้วว่าอย่ามาที่นี่พร้อมกับเจอรัลด์ แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเบฝ่าฝืนคำสั่งของเธอเนื่องจากเจอรัลด์กำลังยืนอยู่ที่นั่น!
“ป้าสาม อาหก เขาไม่ใช่แฟนของหนู จริง ๆ แล้วเขาคือลูกพี่ลูกน้องของหนูเอง เจอรัลด์!” เบตอบกลับ
“อะไรนะ? เจอ…เจอรัลด์เหรอ?!”
“เป็นเขา!”
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องทันทีที่คำเหล่านั้นออกมาจากปากของเธอ
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจอรัลด์กัน
แม้พวกเขารู้ว่ายูเลียได้ให้กำเนิดลูกสองคน เจสสิก้าและเจอรัลด์ แต่หลังจากที่เธอจากไป นี่คือครั้งแรกที่พวกเขาได้พบหนึ่งในพวกเขาในช่วงยี่สิบปีมานี้!
“ช่างมีความสุขและโชคดีเสียจริงที่ผู้หญิงคนนั้นมีลูกชายที่หล่อเหล่าเช่นนี้!”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดเยาะเย้ยเล็กน้อย
“ลูกพี่ลูกน้อง ให้ฉันแนะนำพวกเขาให้นายรู้จักละกัน นี่คือ…”
เบเริ่มแนะนำญาติ ๆ ของเธอให้เจอรัลด์
เจอรัลด์กล่าวทักทายพวกเขาทีละคนอย่างสุภาพ
ถึงอย่างนั้น นอกเหนือจากลุงสี่ที่ตอบรับด้วยรอยยิ้มและพยักหน้าให้ พวกเขาส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างเพิกเฉยเขากัน
“ทำไมพวกเธอทุกคนถึงยืนกันอยู่ล่ะ? นั่งลงสิ!”
หญิงชราตะคอกออกมา ขณะที่เธอเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยความช่วยเหลือของผู้ช่วยคนหนึ่ง
“คุณแม่ มาดูนี่สิค่ะ! หลานสาวสุดที่รักของคุณแม่ เบ นำของขวัญมาให้คุณแม่ก่อนวันเกิด! ลูกชายของผู้หญิงคนนั้นมาพบคุณแม่!”
โรสเดินไปหาเพื่อช่วยเหลือหญิงชราในขณะที่มีรอยยิ้มเยาะอย่างน่ารังเกียจบนใบหน้าของเธอ
“หืมม?”
หญิงชราหันไปมองเจอรัลด์ทันที
นี่คือครั้งแรกที่เจอรัลด์ได้เห็นยายของเขานับตั้งแต่ที่เขายังเป็นเด็กน้อย
ตามปกติแล้ว เขาก็รู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ที่เห็นคุณยายอันเป็นที่รักของเขา
“คุณยายครับ!” เจอรัลด์เรียกออกมา
มือของหญิงชราสั่นเทาเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินเขาเรียกเธอว่ายาย เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากตอบรับด้วยการพยักหน้า
“เธอชื่อเจอรัลด์ ใช่ไหม? พี่สาวของเธออยู่ไหนล่ะ?”
หญิงชราสูดหายใจเข้าลึกก่อนเธอจะนั่งลง
“พี่สาวของผมอยู่ต่างประเทศในตอนนี้ เธอยังไม่กลับมาครับ” เจอรัลด์ตอบกลับ
“ฮึ่ม! งั้นเธอมาที่นี่ทำไมล่ะ? มันก็นานหลายปีขนาดนี้แล้ว เธอยังจำได้ด้วยเหรอว่าเธอมียายอยู่?”
หญิงชราถามด้วยการขมวดคิ้ว
แม้เธอฟังดูเย็นชาและเฉยเมยมาก แต่ความจริงก็เป็นเหมือนกับสิ่งที่แม่ของเจอรัลด์ได้บอกเขาไว้ล่วงหน้า หญิงชราจะไม่หยาบกระด้างต่อเจอรัลด์มากเกินไป
เมื่อเขาเห็นเจอรัลด์ก้มหน้าลงอย่างไร้ถ้อยคำ เธอก็เริ่มกลัวว่าการพูดเถรตรงจะทำให้เด็กคนนี้กลัวจนจากไปได้
ดังนั้น เธอจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อยและพูดขึ้นมา “ช่างเถอะ ฉันเดาว่าเธอยังคงเป็นเด็กกตัญญูอยู่ เนื่องจากอย่างน้อยเธอก็ตัดสินใจที่จะมาพบฉัน!”
ทั้งยูราและโรสต่างก็ประหลาดใจที่ค้นพบว่าหญิงชราไม่ได้โกรธเจอรัลด์
โดยเฉพาะยูราที่รู้สึกตกใจ ความอัปยศอดสูและความอับอายขายหน้าที่เขาประสบเมื่อวานก็เป็นผลของการกระทำของเจอรัลด์
เนื่องจากเขามีความขุ่นเคืองต่อเจอรัลด์ เขาจึงดึงแขนแม่ของเขาภายใต้โต๊ะ
โรสจึงเริ่มพูดเยาะเย้ยขึ้นมาทันที “ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณแม่ คิดดีกับเขาเกินไป ใช่ไหม? คุณแม่ไม่ได้ตระหนักเลยเหรอคะ? พวกเขาไม่ได้มาพบคุณแม่เลยในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา แต่ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ฉับพลันในตอนนี้ล่ะ? เมื่อคิดว่าพวกเขามีความกล้าที่จะมาปรากฏตัวต่อหน้าคุณแม่ก่อนวันเกิดคุณแม่หนึ่งวันล่ะก็! ช่างน่าเจ็บใจ! ดิฉันจะพูดตรง ๆ ที่นี่นะคะ พวกเขาเพียงมาที่นี่เพื่อจะได้ส่วนแบ่งการรับมรดกของตระกูลเยลแมน! ทำไมพวกเขาถึงยังจะคิดถึงคุณแม่อีกล่ะคะ?”
หลังจากความพยายามของโรสที่จะหว่านความขัดแย้งกัน ก็เห็นได้ชัดว่าหญิงชราเริ่มทำตัวระมัดระวังเมื่ออยู่ใกล้เจอรัลด์แล้ว
“เจอรัลด์ เธอมาที่นี่เพื่อจะยื่นมือเข้าในส่วนแบ่งของมรดกของตระกูลเยลแมนจริง ๆ หรือเปล่า?”
หญิงชราถามด้วยสีหน้าเศร้าโศก