มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 725
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 725
ในขณะนั้น เมื่อทุกคนไม่มีทางเลือก
“แจสมิน ทำไมเธอถึงขอให้ฉันออกมาที่นี่ล่ะ?”
มินดี้ถาม
ไม่นานเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “โอ้…ฉันเข้าใจแล้ว อย่าบอกฉันนะว่าเธอต้องการจะ…”
มินดี้ส่ายหัวของเธอด้วยการยอมจำนนและพูดขึ้นมา “ฉันจะซื่อตรงกับเธอนะ ฉันก็ไม่ชอบอิซาเบลเหมือนกัน ดูเธอปฏิบัติกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอสิ นอกจากนั้น วอร์เรนก็เป็นคนโง่มาโดยตลอด ไม่เป็นไรหรอกถ้าพวกเขาหาเรื่องใส่ตัวเองน่ะ ทำไมเธอต้องก้าวออกมาด้วยล่ะ?”
“ฉันเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่พวกเราก็ไม่ได้มีความขุ่นเคืองใด ๆ กับพวกเขาหนิ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม พวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันนะ พวกเขาไม่เคยเหยียบหางของฉันมาก่อน นอกจากนี้ ผู้หญิงพวกนั้นก็ยังเชียร์ฉันอย่างกระตือรือร้นในระหว่างการแข่งขันเมื่อวานอีกด้วยซ้ำ รวมถึงอิซาเบลด้วย!”
“ฉันทนไม่ได้ที่จะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย นอกจากนี้ ฉันก็ได้ยินเกี่ยวกับโคลตันมาก่อน เขาเป็นลูกน้องของยาเอล บางทีเหตุการณ์นี้คงเกี่ยวข้องกับยาเอลด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งก็ได้!”
แจสมินกล่าว
“ให้ตาย! แจสมิน เธอสามารถเริ่มเป็นนักเขียนนิยายได้เลยนะเมื่อตัดสินจากการอนุมานของเธอว่าน่าโน้มน้าวมากแค่ไหน นี่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ความขัดแย้งระหว่างนักเรียนหรอกเหรอ?”
มินดี้ถามอย่างช่วยไม่ได้
แจสมินส่ายหัวของเธอ “ฉันไม่คิดว่าสิ่งต่าง ๆ จะดูผิวเผินเหมือนอย่างที่เป็นหรอก บางทีอาจเป็นเพราะสัญชาตญาณของฉันก็ได้ แน่นอน ฉันหวังว่าฉันคงคิดมากเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เท่านั้น แต่ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นของเธอและมนุษย์ที่ดีคนหนึ่ง ฉันก็ควรจะช่วยเหลือเธอจริง ๆ!”
ด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แจสมินรีบควักโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา
เธอโทรไปที่เบอร์ของยาเอล
“มีอะไรเหรอแจสมิน? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงโทรหาฉันได้?”
ยาเอลถาม
“ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันแค่ต้องการความช่วยเหลือของนายเกี่ยวกับเหตุการณ์หนึ่ง โคลตันเป็นลูกน้องของนาย ไม่ใช่เหรอ? เขาเพิ่งมีเรื่องกับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ฉันหวังว่านายจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาหยุดสิ่งที่เขากำลังทำนะ”
แจสมินกล่าว
“อ่า? อย่างงั้นเหรอ? เธออยู่ในมหาวิทยาลัยตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ? ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ ฉันก็อยู่ที่บริษัทใกล้กับมหาวิทยาลัยของเธอ มาพบกันและคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กันเถอะ”
ยาเอลตอบกลับทันที
แม้แจสมินไม่อยากจะเห็นเขา แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เพราะเธอกำลังขอความช่วยเหลือของเขาอยู่
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตระกูลเฟนเดอร์สันจะไม่ขอความช่วยเหลือแม้ว่าพวกเขาถูกต้อนให้จนมุมก็ตาม
แจสมินกำลังสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลของเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตระกูลเฟนเดอร์สันจะกลับไปเป็นจุดสนใจได้ในทันที
อย่างน้อย พวกเขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะทำแบบนั้นในขณะนี้
แจสมินพูดพึมพำตอบกลับอย่างไม่เต็มใจก่อนจะวางสายไป
ไม่นาน ยาเอลก็มาถึงมหาวิทยาลัย
เขาถือช่อดอกไม้สดไว้ในมือเมื่อเขามาถึง “แจสมิน ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาฉันก่อนและชวนฉันออกมาเดท!”
“อย่ามาพูดไร้สาระ นายจัดการเรื่องนั้นหรือยัง?”
แจสมินถามพร้อมกับเอามือกอดอก
ตอนแรกยาเอลตกตะลึงกับท่าทางของเธอ หลังจากนั้น เขาก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “ฉันโทรหาเขาแล้ว จริง ๆ แต่ดูเหมือนไอ้เลวโคลตันคนนั้นคงถูกทุบตีอย่างค่อนข้างรุนแรงในคราวนี้ เขาโกรธมาก และเขาก็ไม่แม้แต่จะฟังฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง และมันก็ไม่เหมือนกับว่าฉันจะตีเด็กคนนั้นได้หนิ เนื่องจากพวกเราก็โตมาด้วยกัน!”
“อีกอย่าง ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอเป็นคนที่ทำร้ายร่างกายเขาก่อนนะ มันไม่ได้ดูเหมือนจะมีเหตุผลให้ฉันเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้หนิ!” ยาเอลกล่าว
“นาย!”
แจสมินถึงกับตกตะลึงไปเล็กน้อย
“ก็ได้ ฉันจะไม่ขอความช่วยเหลือจากนาย ฉันจะจัดให้คนจากตระกูลอื่นจัดการเรื่องนี้แล้วกัน”
มันไม่เคยเกิดขึ้นกับแจสมินที่ยาเอลจะไม่ทำแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ให้เธอ
ขณะนั้น เธอกระทำโดยเจตนาและโทรหาตระกูลอื่นสองสามตระกูลที่ขึ้นอยู่กับครอบครัวของเธอ
เธอต้องการให้พวกเขาเข้าไปแทรกแซงในการจัดการความขัดแย้งนี้
สุดท้าย พวกเขาต่างก็หาข้อแก้ตัวทุกรูปแบบเพื่อปฏิเสธคำขอของเธอ
ยาเอลยืนอยู่ข้างเธอ ยิ้มเยาะเงียบ ๆ ให้ตัวเอง
ทันใดนั้นแจสมินก็ตระหนักได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
เป็นเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้ เหตุการณ์นี้ไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่มันดูจะเป็นอย่างผิวเผิน
นอกจากนี้ ตระกูลเหล่านั้นก็กำลังคล้อยตามตระกูลชุยเลอร์อย่างชัดเจน
“หยุดทำตัวดื้อรั้นขนาดนี้ได้แล้ว แจสมิน ถ้าเธอพูดกับฉันดี ๆ ฉันสามารถทำทุกอย่างให้เธอได้นะ เธอจะไม่แม้แต่จำเป็นต้องเป็นกังวลด้วยตัวเองกับโคลตันเลยด้วยซ้ำ หรือสิ่งที่ตระกูลอื่นจะทำ อะไรก็ตามที่เธอต้องการ เธอเข้าใจที่ฉันกำลังพูดไหม?”