มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 537
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 537
วันต่อมาก็มาถึง
มันเป็นวันของการนัดบอด ซึ่งจัดเจรียมโดยคุณลุงวินเทอร์
แม้ว่าเจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไรกับผลที่ออกมา เขาก็ยังคงใช้ความพยายามในการเตรียมตัวบางอย่างเพราะเขาได้ให้คำมั่นสัญญากับคุณลุงวินเทอร์ไว้ เขาจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่โดมิโน่แต่เช้าตรู่
แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด
เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งและดื่มโค้กอยู่คนเดียว มีปีกไก่และเฟรนซ์ฟรายส์อยู่บนโต๊ะ ในขณะนั้น เธอกำลังนั่งแกว่งเท้าและดูเหมือนว่าเธอกำลังรอใครบางคนอยู่
‘อาจเป็นเธอหรือเปล่า?’
เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
จากนั้นหญิงสาวคนนั้นก็วางของทอดลง เธอกำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ ในขณะที่พิมพ์ในโทรศัพท์
และขณะนั้นเอง เจอรัลด์ก็ได้รับข้อเสนอเหมือนกัน เป็นข้อความจากมิเชล
“นายอยู่ที่นี่หรือยัง?”
อีกครั้ง เจอรัลด์คิดกับตัวเอง: ‘อย่างที่คาดไว้ เป็นผู้หญิงคนนั้นสินะ’
ในความประทับใจแรก เธอก็ค่อนข้างน่ารักดี
ดังนั้นเจอรัลด์จึงมุ่งไปข้างหน้า และเลื่อนเข้าไปนั่งตรงข้ามกับเธอ
“นาย…กำลังทำอะไร?” หญิงสาวคนนั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เธอมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความงุนงง
“เธอมาที่นี่เพื่อนัดบอดใช่ไหม?” เจอรัลด์ถามเธอ
“นัดบอดอะไร? นายบ้าหรือเปล่า?” หญิงสาวจ้องไปที่เจอรัลด์ สายตาของเธอแข็งกร้าวด้วยความตกใจกลัว
“เอ๋? เดี๋ยวนะ เธอไม่ใช่มิเชลเหรอ? แต่เธอไม่ได้ส่งข้อความให้ฉันเมื่อกี้หรอกเหรอ?” เจอรัลด์มึนงง
“ฉันไม่รู้ว่ามิเชลเป็นใคร ฉันส่งข้อความไลน์ให้แฟนของฉัน นายเข้าใจไหม?” หญิงสาวตอบด้วยเสียงแหลม
“โอ้ ผมขอโทษ ผมทำผิดพลาดไปแล้ว!”
เจอรัลด์ลุกขึ้นด้วยความกระดากอาย
‘บ้าจริง! ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ ฉันคงจะโทรหาก่อนแล้ว’ เขาก้มหัว
ขณะที่เขากำลังจะโทรหามิเชล ทันใดนั้นใครบางคนก็แตะไหล่เขาเบา ๆ
เขาหันหลังกลับและตกตะลึงไปเมื่อเห็นสาวสวยอีกคนตรงหน้าเขา
เธอกระพริบตาโต ๆ ของเธอ และมองเขาไปในดวงตาของเจอรัลด์
“นายคือเจอรัลด์ใช่ไหม? นายมาที่นี่เพื่อพบใครบางคนหรือเปล่า?” หญิงสาวถามอย่างระมัดระวัง
“ใช่ ฉันเอง แล้วเธอคือ…?”
“ซาบริน่า!”
“เอ๋?”
“ฉันเป็นพี่สาวของซาบริน่า—มิเชล!” ซาบริน่ารีบปกปิดความผิดพลาด
จากนั้นเธอก็พูดเยาะเย้ย “เมื่อกี้นายเข้าใจคนอื่นผิดเป็นฉันใช่ไหม?” ซาบริน่าถามเขาด้วยน้ำเสียงดูถูกเล็กน้อย
อืม นั่นเเป็นความจริงที่ตรงไปตรงมา
ทันทีที่เธอเข้ามาในร้านโดมิโน่ เธอก็ได้สังเกตุเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดทันเวลาพอดี
มันน่าอึดอัดมากเกินไป
ดังนั้น ซาบริน่าจึงแค่ยืนอยู่ด้านข้างและเฝ้าดูจากไกล ๆ เธอไม่ได้เข้าไปหาและทักทายเขาเนื่องจากว่าเธอรู้สึกเคอะเขินอย่างที่สุด
เธอถึงกับสรุปกับตัวเองด้วยซ้ำว่าเจอรัลด์เป็นคนแปลกอย่างแท้จริง
แต่ซาบริน่าก็ตัดสินใจเร่งทำ เพราะเธอต้องการเวลาน้อยกว่าห้านาทีเพื่อจะส่งเขาไป และทำเรื่องนี้ให้มันจบ ๆ ไปสำหรับพี่สาวของเธอ
เจอรัลด์นั่งตรงข้ามกับซาบริน่า
เจอรัลด์เพียงต้องชำเลืองมองซาบริน่าไม่กี่ครั้งเท่านั้น ก็รู้ว่าเธออาจเป็นแค่กระถางดอกไม้เปล่า ๆ—น่ารักภายนอก แต่ก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น
ในทางกลับกัน ซาบริน่าล็อกสายตาไว้กับเจอรัลด์ และประเมินเขาอย่างละเอียด
เธอมีความคิดภายในขณะที่เธอจ้องมองเขา:
‘จริง ๆ แล้วเจอรัลด์ก็ค่อนข้างดูดี เอาตามตรง ถ้าเพียงแต่ภูมิหลังครอบครัวของเขาดีกว่านี้ มันก็คงจะยอดเยี่ยมมากสำหรับเขาที่จะมาเป็นพี่เขยของฉัน’
‘แต่น่าเสียดาย เขายากจนมาก พี่สาวของฉันจะไปตกหลุมรักกับเขาได้อย่างไรกันล่ะ?’
‘ความจริงแล้ว ถ้ามันไม่ใช่เพราะว่าคุณปู่บังคับให้พี่สาวของฉันแต่งงานเร็ว ๆ นี้ล่ะก็ แน่นอนว่าพี่สาวของฉันก็คงจะไม่วิตกกังวลมากขนาดนี้ เกี่ยวกับการมองหาแฟนหนุ่มสักคนหรอกนะ’
‘นอกใจนี้ แน่นอนว่ามีฝูงผึ้งมากมายพยายามที่จะได้รับความสนใจจากพี่สาวของฉัน ก็แค่ว่าเธอไม่ชอบพวกเขาเลยน่ะสิ!’
“เช่นนั้น ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับสภาวะทางสังคมของนาย นายยังหางานไม่ได้ ใช่ไหม? นั่นหมายความว่านายไม่มีเงินเดือนเลย นอกจากนี้ ฉันได้ยินมาว่านายซื้อบ้านในมณฑลเงียบสงบ แต่ฉันจะได้ย้ายไปทำงานในเมย์เบอร์รี่ ดังนั้นมันหมายความว่าฉันจะทำงานในเมย์เบอร์รี่เร็ว ๆ นี้ แผนการของนายคืออะไร ในเรื่องของการจัดเตรียมที่อยู่อาศัย?”
ซาบริน่าถามเขา
เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าที่จะเข้าประเด็นเลย
“เป็นงั้นเหรอ? ถ้าเธอกำลังพูดถึงเมย์เบอร์รี่อยู่ละก็ ฉันก็มีบ้านอยู่ที่นั่นหลังหนึ่ง”
“ว่าไงนะ? นายเป็นเจ้าของบ้านในเมย์เบอร์รี่เหรอ? มันหลังใหญ่แค่ไหนกัน?”
ซาบริน่าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ฉันไม่มั่นใจเกี่ยวกับรายละเอียดมากนัก นอกจากนี้ ฉันก็ไม่เคยอยู่ที่นั่นเลย!” เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ