มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 322

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 322

อย่างไรก็ตาม หากมันเป็นเรื่องจริงจริง ๆ ที่ว่าเจอรัลด์คือคนที่มีอำนาจและมีอิทธิพล พวกเธอคงอยากตายมากกว่าจะยอมรับความจริงนี้ได้

แคสแซนดร้านึกถึงช่วงเวลาที่เธอต้องทนทุกข์อย่างมาก และมีค่ำคืนที่กระสับกระส่ายเมื่อเธอพบแบตเตอรี่สำรองของเธอในรถของฟลินท์มาก่อนหน้านี้

“ตอนนั้นฉันกังวลมากและตอนนี้ที่ฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ดู ฉันก็ไม่มั่นใจมากนักว่าฉันได้โทรหาเจอรัลด์หรือไม่…อย่างไรก็ตาม มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเบอร์ติดต่อแรกในรายการติดต่อของฉันคือเบอร์ของเขา ลำดับที่สองคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน ที่ฉันเพิ่งจะโทรหาเขาไปเมื่อเช้านี้ ถ้าพวกเราจะพูดถึงเรื่องเส้นสายต่าง ๆ ก็อาจจะเป็นเธอนะ เธอทำงานเป็นรองประธานให้กับองค์กรการค้านานาชาติ ดังนั้นเธอจึงรู้จักผู้คนมากมายอย่างแน่นอน” นาโอมิกล่าวอย่างระมัดระวังกับคำพูดของเธอ

“นั่นฟังดูสมเหตุสมผลมากกว่ามาก นิ้วของเธออาจจะไปแตะโดนเบอร์ของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้ หลังจากนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอต้องได้จัดเตรียมการช่วยเหลือนี้! บอดี้การ์ดบางคนที่นี่ดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นอาจจะเป็นตำรวจหน่วยจู่โจมเร็วในขณะที่คนอื่น ๆ ดูเหมือนพวกแก๊งค์อันธพาล!” แคสแซนดร้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบากับพวกเธอขณะที่เธอวิเคราะห์เหล่าสมาชิกของทีมช่วยเหลือ

“พวกเราเดาถูกไหมค่ะ คุณ?” ฟาซิลิตี้ถามลีโอโพลด์ พวกเธอค่อนข่างมั่นใจว่าพวกเธอได้ข้อสรุปเรื่องถูกต้องแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม กล้ามเนื้อบนใบหน้าของลีโอโพลด์ไม่ได้ขยับเลย เขาเพียงเปิดประตูของรถไมบัคซึ่งจอดอยู่ด้านหน้าของรถคันอื่น ๆ มันเป็นรถคันเดียวกันกับที่เจอรัลด์และไมเคิลได้นั่งมาที่โรงงานนี้

“ถึงเวลาที่จะกลับไปมหาวิทยาลัยของคุณแล้ว ขึ้นรถได้ครับ” ลีโอโพลด์กล่าว

“คุณหลีกเลี่ยงคำถามของเรา…นั่นหมายความว่าพวกเราเดาได้ถูกต้อง!” อีวอนน์กล่าวอย่างมีความสุข

“คุณคะ ฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณได้ไหม? ฉันอยากจะโทรหาลูกพี่ลูกน้องของฉัน” ความมั่นใจของอีวอนน์ ทำให้นาโอมิมั่นใจว่าต้องเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอแน่ที่ได้ช่วยเหลือพวกเธอ

“ได้ครับ คุณมิลตัน” ลีโอโพลด์กล่าวขณะที่เขายื่นโทรศัพท์ของเขาให้นาโอมิด้วยความเคารพนอบน้อม พวกเธอจึงทุกคนเข้าไปในรถกัน

“เฮลโล? ลูกพี่ลูกน้อง นั่นพี่ใช่ไหม? นี่นาโอมิเองนะ พี่คือคนที่ได้เตรียมการภารกิจช่วยเหลือใช่ไหม?

“ฉันจะไม่พูดว่าได้เตรียมการแต่ก็ใช่ ฉันคือคนที่ได้โทรเรียกทีมสืบสวนอาชญากรรม พวกเขาได้ช่วยเหลือเธอแล้วใช่ไหม? พวกเขาทำงานกันเร็วมากจริง ๆ ฉันดีใจที่ได้ยินว่าเธอปลอดภัยดี ฉันได้พยายามโทรกลับหาเธอก่อนหน้านี้แต่สายก็เอาแต่โอนไปที่ข้อความเสียง ดังนั้นฉันจึงโทรหาที่ปรึกษาของเธอก็ไม่เป็นผลเช่นกัน ฉันจึงเริ่มกังวลว่าบางอย่างเลวร้ายอาจจะเกิดขึ้นดังนั้นฉันจึงส่งข้อความให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอ เจอรัลด์ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ เขาจึงบอกฉันว่าเธอถูกลักพาตัวไป!” ลูกพี่ลูกน้องของเธอพูดอย่างกังวลใจ

เดี๋ยวนะ…ลูกพี่ลูกน้องของเธอรู้จักเจอรัลด์ได้ยังไงกัน? เป็นเพราะเธอมีเส้นสายมากมายเช่นนั้นหรือเปล่า? จริง ๆ แล้ว เจอรัลด์ได้เงินเพื่อซื้อโทรศัพท์เครื่องนั้น และเสื้อผ้าเหล่านั้นให้ซาเวียก่อนหน้านี้จากไหนกันนะ? เป็นไปได้ด้วยเหรอที่จะได้เงินมากมายขนาดนั้นผ่านการทำงานพาร์ทไทม์อย่างเดียว?

เมื่อคิดย้อนกลับไป ก็เป็นนาโอมิที่เองที่ได้ขอให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอหาสถานที่ให้เจอรัลด์ ฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ สำหรับงานพาร์ทไทม์ของพวกเขา

บางครั้งหลังจากนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ได้ให้เจอรัลด์ไปทำธุระให้เธอเป็นบางครั้งบางคราว นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงถึงมีเบอร์ติดต่อของเจอรัลด์ ฮาร์เปอร์ และเพื่อนคนอื่น ๆ อีกสองสามคนของเธอในตอนแรก

“เข้าใจแล้วค่ะ…เอาเถอะอย่ากังวลไปเลย ตอนนี้พวกเราสบายกันดี พวกเขากำลังไปส่งเรากลับไปที่มหาวิทยาลัยกันในขณะนี้”

“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ พักผ่อนให้ดี ฉันจะไปพบกับเธอวันพรุ่งนี้ เธอจะมีการฝึกงานในไม่ช้านี้ดังนั้นฉันจะต้องหารือรายละเอียดของงานกับเธออยู่ดี”

“โอเค พี่ก็เข้านอนเร็ว ๆ ด้วยเหมือนกันนะ!”

ด้วยการที่นั่งใกล้กันมาก สาว ๆ คนอื่น ๆ จึงสามารถได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

เมื่อเอาสองเรื่องนี้มาบวกเข้าด้วยกัน ท้ายที่สุดแล้วพวกเธอจึงปะติดปะต่อเรื่องราวได้

เป็นเจอรัลด์จริง ๆ ที่ได้แจ้งให้เธอทราบเกี่ยวกับการถูกลักพาตัว

“เจอรัลด์ที่โง่เง่าคนนั้น! เขารู้ว่าเรากำลังถูกลักพาตัวแต่เขาไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!”

“ถ้าลูกพี่ลูกน้องของนาโอมิไม่ได้โทรหาเขา ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราล่ะ!”

“ฉันจะบีบคอเขาให้ตายเลยเมื่อเรากลับไปถึงมหาวิทยาลัยกัน!” แคสแซนดร้าบึ้งตึงภายใต้ลมหายใจของเธอ

ทันทีทันใดนั้น ฟาซิลิตี้ก็ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนราวกับว่าเธอได้ทำให้ให้ตัวเองเจ็บด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง

กัดริมฝีปากล่างด้วยความเจ็บปวด ฟาซิลิตี้ขยับมือข้างใต้ตัวเธอเพื่อค้นหาอะไรก็ตามที่ทำให้เธอเจ็บก้นของเธอ

เธอดึงเสื้อคลุมตัวเล็กที่มีโทรศัพท์อยู่ด้านในออกมา

“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ คุณ ฉันนั่งทับเสื้อผ้าของคุณโดยไม่ตั้งใจ!” ฟาซิลิตี้กล่าวอย่างขอโทษ

“…หืม? เสื้อคลุมตัวนี้ดูคุ้น ๆ นะ…”

เธอใช้เวลาครู่หนึ่ง แต่เมื่อเธอตระหนักได้ว่ามันเป็นของใคร ฟาซิลิตี้ก็ตะลึงงัน