มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1506
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1506
แม้ว่ายาคอฟจะพึมพำกับตัวเองอย่างเป็นกังวล แต่แววตาของซีเรียลกลับเปล่งประกายไปด้วยความรู้สึกชื่นชม ขณะที่เธอมองไปที่สเต็ดสัน หลังจากได้เห็นการต่อสู้ทั้งหมดของเขาแล้ว เธอก็รู้สึกราวกับว่าในที่สุดเธอก็เห็นอะไรบางอย่างในตัวของชายคนนี้
ตามที่หมอดูทำนายไว้ สเต็ดสันมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง และไม่มีคนธรรมดาคนไหนเทียบเขาได้เลย…
ในทางกลับกัน ซาเวอรี่กำลังมองเจอรัลด์ด้วยสายตาที่ดูถูกเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดว่า “แม้ว่าสเต็ดสันจะหยิ่งยโส แต่เขาก็ยังหล่อเหลาอย่างปฏิเสธไม่ได้! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซีเรียลถึงตกหลุมรักเขา! ถึงฉันจะสงสัยว่านายคงจะรู้สึกอิจฉาที่ได้ยินฉันพูดอย่างนั้น! ท้ายที่สุด ฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่านายคงจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว! แต่น่าเศร้าที่สเต็ดสันมีทั้งความแข็งแกร่งและชื่อเสียงที่ยากจะหาใครเทียบได้! นายหมดโอกาสเสียแล้วเจอรัลด์!”
เจอรัลด์เพียงแค่กระแอมพร้อมกับพยักหน้าเป็นการตอบสนอง
ดูเหมือนเขาจะหมกมุ่นอยู่กับบางสิ่งบางอย่างตลอดเวลา เขาเฝ้าสังเกตการต่อสู้แต่ละครั้งอย่างใจจดใจจ่อ และสงสัยว่าจะมีใครที่แข็งแกร่งกว่าสเต็ดสันปรากฏตัวขึ้นหรือไม่
ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นเทศกาลที่ยิ่งใหญ่มาก เป็นไปไม่ได้ที่มีเพียงอาจารย์ระดับหนึ่ง สอง และสามเท่านั้นที่เข้าร่วมงาน จริงไหม?
‘ต้องมีใครสักคนที่ทรงพลังกว่าเขาสิ!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
ความคิดนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถไปต่อได้
ในขณะที่ยาคอฟยิ้มอย่างยอมจำนน ในทางกลับกัน ยูลก็กำลังเกาหัวอย่างกระวนกระวาย เขาสอดส่ายสายตาจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งพร้อมกับพึมพำว่า “ช่างน่าหงุดหงิดเหลือเกิน! อาจารย์หายไปไหนเนี่ย? งานกำลังจะจบลงในไม่ช้านี้แล้วนะ!”
การได้เห็นสเต็ดสันยืนกอดอกและหลับตาอยู่บนแท่นกลางสังเวียน ทำให้ยูลรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น และเขาก็ไม่ใช่เพียงคนเดียวที่รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม
‘ไอ้หมอนั่นมันชอบโชว์จริง ๆ…!’
‘ไอ้สารเลว…!’
แม้ว่าทุกคนจะคิดเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะสอนบทเรียนให้กับเขา เพราะพวกเขาเองก็ไม่ได้มีความสามารถมากพอที่จะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เมื่อสังเกตเห็นว่ายูลกำลังกระวนกระวายเพียงใด ยาคอฟ ซึ่งนั่งอยู่ใกล้กับพวกแควนท็อคก็หันไปมองพวกเขาก่อนที่จะเยาะเย้ย “โอ้? ตระกูลแควนท็อคได้ส่งใครขึ้นไปสู้บนสังเวียนบ้างหรือเปล่า? หรือคนอย่างพวกแกไม่มีความสามารถมากพอ? ตอนนี้ฉันชักจะสงสัยแล้วว่าพวกแกคงจะมาที่นี่เพื่อชมการแสดงเพียงอย่างเดียวเท่านั้นล่ะมั้ง!”
“แก…! คนอย่างแกมันเป็นคนที่ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง ยาคอฟ! ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครจากตระกูลแวดดี้ที่สามารถจัดการกับสเต็ดสันได้เลยสักคน! ยังไงก็ตาม จำคำพูดของฉันเอาไว้ให้ดีว่าอีกไม่นานเราคงจะได้สะสางความบาดหมางระหว่างเราสองตระกูลอย่างแน่นอน…!” ซีลอนตะคอก
ยาคอฟหัวเราะเสียงดัง และตอบเพียงว่า “ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าพวกแควนท็อคจะมีวิธีจัดการกับความคับข้องใจของตัวเองอย่างไร! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลังจากนั้นยาคอฟก็หันไปมองสเต็ดสัน ซึ่งยืนอยู่คนเดียวบนแท่นสูง เนื่องจากไม่มีใครกล้าพอที่จะท้าทายเขาอีกต่อไป ยาคอฟจึงตะโกนว่า “ในฐานะตัวแทนของครอบครัวแวดดี้ผู้แพ้พ่าย ฉันสงสัยว่ายังมีใครในหมู่พวกเราที่กล้าพอที่จะประลองฝีมือกับสเต็ดสันอีกไหม? ถ้าไม่มีใครคัดค้าน ฉันจะมอบอำนาจในการปกครองในงานเทศกาลในปีนี้ให้กับชายหนุ่มผู้นี้!”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของใครบางคนก็ดังกึกก้องไปทั่วสถานที่จัดงาน!
เมื่อสิ่งของต่าง ๆ ที่อยู่ภายในสถานที่จัดงานเริ่มแตกและพังทลายจากเสียงที่ดังสนั่น ผู้คนจำนวนมากก็เริ่มกรีดร้องและถึงกับเป็นลม! การปิดหูก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย!
เมื่อสังเกตเห็นว่าซาเวอรี่และหญิงสาวในกลุ่มของเธอเริ่มร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน เจอรัลด์จึงทำการปิดผนึกหลอดเลือดของพวกเขา เพื่อให้การได้ยินของพวกเขากลับมาเป็นปกติ
ถึงกระนั้น ยิ่งเขาฟังเสียงหัวเราะนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมากขึ้นเท่านั้น… จะใช่เสียงของคาร์ลอสหรือเปล่า?
“แกไม่ใจกว้างไปหน่อยเหรอยาคอฟ? มอบอำนาจให้คนอื่นปกครอง… เลิกล้มความตั้งใจซะ! ฉันแน่ใจว่าแกเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะมอบอำนาจให้ใครแบบนั้นหรอก! ฉันพูดถูกไหมล่ะ ไอ้สารเลว?” เสียงประชดประชันของใครบางคนดังขึ้น ตามด้วยเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของยาคอฟก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธทันที จากนั้นเขาก็โต้กลับว่า “แกเป็นใครกันแน่? แสดงตัวออกมา!”
วินาทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกตบเข้าที่แก้มอย่างแรงทันที! เขาไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่เห็นคนที่ตบเขาด้วยซ้ำ จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับแก้มที่บวมซ้ำจากการถูกตบ…
“โอ้? แกยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันเป็นใคร…?”
ไม่นานหลังจานั้น ทุกคนที่อยู่ในงานก็เห็นร่างของชายชราคนหนึ่งลอยลงมาจากเพดาน…
และหยุดลงบนแท่นสูง