มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1414
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1414
ความจริงแล้ว เจอรัลด์รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องไว้หน้าคนกลุ่มนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับใครในนั้นเลยสักคน
เลย์ลาเองก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เธอเริ่มหายใจไม่สะดวกขึ้นเรื่อย ๆ จนในวินาทีต่อมา ในที่สุดเธอก็ตะโกนออกมาว่า “…จ เจอรัลด์…?!”
แม้ว่าเธอจะไม่ได้พบกับเขามาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่เธอก็ได้ยินมาว่าตอนนี้เขาเป็นคนที่มีอำนาจมาก และด้วยความที่เขามีสถานะทางสังคมที่สูงส่งเช่นนี้ เธอจะกล้าอ้างได้อย่างไรว่าครั้งหนึ่งเธอเคยผูกพันกับเขา? ด้วยเหตุนี้ เด็กหญิงผู้น่าสงสารจึงตกตะลึงจนพูดไม่ออกตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าเจอรัลด์อยู่ที่นั่นด้วย
ในขณะที่เลย์ลายังไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรอีกในตอนนี้ ในทางกลับกัน เวสลินก็ประหลาดและรู้สึกโกรธไปพร้อมกัน
“โอ้พระเจ้า! ช่างน่าผิดหวังจริง! เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์ ยังคงเป็นบ้านพักตากอากาศบนภูเขาที่ดีที่สุดในเวสตันอยู่หรือเปล่า? พวกเขาไม่เพียงแต่จ้างสาวเสิร์ฟตาบอดมาทำงานเท่านั้น แต่ฉันเดาว่าตาสีตาสาที่ไหนก็คงจะเดินเข้ามาที่นี่ได้ตามที่ใจต้องการเลยสินะ! ฉันไม่ได้ตาบอดใช่ไหมเนี่ย?!”
ที่นี่ควรจะเป็นสถานที่ที่เป็นสัญลักษณ์ของบุคคลที่มีอำนาจ! ความจริงที่ว่าแม้แต่คนอย่าง เจอรัลด์ก็สามารถเข้ามาในนี้ได้ ทำให้เวสลินรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างยิ่ง!
“ใช่ เขาเข้ามาได้ยังไง?” ผู้หญิงคนอื่นในกลุ่มถาม พวกเธอก็คิดเหมือนเวสลินเช่นกัน
“เจอโรม เธอช่วยแจ้งผู้จัดการของที่นี่ให้ทีได้ไหม เขาจะได้มาไล่ไอ้พวกคนเลวนี่ออกไปจากที่นี่?” เวสลินถาม
“ไม่มีปัญหา! แค่คำพูดของเจ้านายแค่คำเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะขับไล่ไอ้ขยะนี้ออกไปจากที่นี่ เวสลิน!” ชายสวมแว่นตาก่อนหน้านี้เยาะเย้ยในขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
ในขณะที่เจอโรมยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ เจอรัลด์ก็หัวเราะก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น ในขณะที่เขาพูดว่า “เธอพยายามจะไล่ฉันออกจากที่นี่จริง ๆ งั้นเหรอ? ฉันได้ยินผิดไปหรือเปล่า?”
“แก…! รอก่อนเถอะ ไอ้ขยะ!” เวสลินคำราม
พอถึงตอนนั้น เจอโรมก็วางสายพอดี และตอนนี้เขากำลังจ้องมองทั้งเจอรัลด์และเวสต์ลินอย่างหมดหวัง
“จ เจอรัลด์! ที่ฉันทำถาดเครื่องดื่มตกก็เพราะพวกเขาเดินมาชนฉันก่อนหน้านี้!” เลย์ลาพูดตะกุกตะกัก ขณะที่เธอพยายามอธิบายสถานการณ์ให้เขาฟัง โดยหวังว่าตัวเธอเองจะไม่ตกงาน
“โอ้ ไม่เป็นไรหรอก เธอจะไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเอาถาดทุบหน้าคนพวกนั้นก็ตาม!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้ม
“…แก… แกกล้าดียังไง! แกบ้าไปแล้วหรือไง?! นี่แกคิดจะตบฉันจริง ๆ เหรอ?!” เวสลินผู้บ้าคลั่งคำราม
ไม่กี่วินาทีต่อมา ชายในวัยสี่สิบคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาคนกลุ่มนั้น เขามายืนอยู่ต่อหน้าทุกคนด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ และเขาก็กำลังหอบเล็กน้อย ถึงกระนั้นเขาก็พยายามสูดลมหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตะโกนด้วยด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมว่า “ค คุณคลอฟอร์ด!”
เนื่องจากเจอรัลด์ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน เขาจึงคิดว่าชายคนนี้น่าจะเป็นพนักงานใหม่ของวิลล่าแห่งนี้ แม้ว่าเขาจะไม่รู้จริง ๆ ว่าชายวัยกลางคนทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไร แต่เจอรัลด์ก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะพูดว่า “เราไม่ต้อนรับคนอย่างพวกเขาเข้ามาที่นี่ ได้โปรดไล่พวกเขาออกไป!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เวสลินและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงในทันที นี่เขากำลังออกคำสั่งกับประธานบริหารของที่นี่จริงเหรอเนี่ย? เป็นไปไม่ได้ โอ้พระเจ้า!
ชายวัยกลางคนชำเลืองมองเจอรัลด์อยู่ครู่หนึ่ง และเมินเฉยต่อคำพูดของเขาก่อนจะหันไปมองเจอโรมและจับมือด้วยความเคารพในขณะที่พูดว่า “คุณบอกว่าคุณจะมาถึงที่นี่ตอนเที่ยง ไม่ใช่เหรอครับ คุณคลอฟอร์ด?”
“เพื่อนของฉันแค่จู้จี้จุกจิกนิดหน่อยน่ะ นอกจากนั้นแล้ว เราจะเดินสำรวจเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์ จนหมดได้อย่างไรถ้าเราเริ่มตอนเที่ยง ที่นี่มันใหญ่เกินไป!” เจอโรมตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
ในขณะนั้น เด็กสาวทุกคนก็หัวเราะออกมาทันที
“เมื่อกี้นี้ฉันกลัวแทบตายแน่ะ!” เวสลินตะโกนระหว่างที่เธอหัวเราะและเอามือตบหน้าอกตัวเองเบาๆ
“…กลัวแทบตายเหรอ?” ชายวัยกลางคนถามอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“ใช่! ฉันหมายถึง คุณไม่ได้ยินเขาตอบรับตอนที่คุณตะโกนชื่อคุณคลอฟอร์ดก่อนหน้านี้เหรอ? ไม่คิดเลยว่าไอ้คนงี่เง่านั่นจะคิดว่าคุณกำลังคุยกับเขาจริง! ยิ่งกว่านั้น เขายังสั่งให้คุณขับไล่พวกเราออกไปให้หมด! โอ้พระเจ้า ฉันกำลังจะขำกลิ้งไม่หยุด!” เวสลินตะโกนขณะที่เธอเอามือกุมท้องของเธอ
“คิดเหมือนกันใช่ไหม? ดูมันสิ ทำมาเป็นแอบอ้าง! ไม่คิดเลยว่าเราเกือบจะตกหลุมพรางของมันเหมือนกัน!” เด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ เย้ยหยัน ขณะที่ทุกคนในกลุ่มของยังคงหัวเราะต่อไป
“…จริงด้วยครับ! ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าเด็กคนนี้เป็นใคร! ถึงกล้ามารบกวนผมตอนที่ผมกำลังทักทายคุณคลอฟอร์ด… ช่างกล้านัก!” คุณซีลเลย์ตะโกนอย่างเย็นชา