มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1390
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1390
“นี่คือคุณคลอฟอร์ด คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด!” ไทล่ากล่าวด้วยความเคารพ ในขณะที่เขาแนะนำเจอรัลด์
“คุณคลอฟอร์ดเดินทางมาที่นี่ในวันนี้เพื่อตามหาอาจารย์สองสามคนที่ประธานแซนด์ทอสเชิญมาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนของคุณคลอฟอร์ด ในขณะเดียวกัน คุณคลอฟอร์ดก็อยากจะเห็นและต้องการที่จะตรวจสอบปาฏิหาริย์ที่พวกเราค้นพบด้วย!”
ในเวลานี้ ไทล่าพยายามปฏิบัติตัวเหมือนลูกกตัญญูต่อหน้าเจอรัลด์ เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเข้าลึกด้วยความรู้สึกหวาดกลัวที่อยู่ภายใน
ในขณะเดียวกัน เวสสันเองก็เพิ่งจะได้รับข้อมูลและเบาะแสที่สำคัญบางอย่าง
เขาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าคนที่อยู่ในถ้ำที่กำลังจะถูกเขาวางยานั้น แท้จริงแล้วเป็นเพื่อนของชายหนุ่มคนนี้
และสิ่งนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวและวิตกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
“โอ้! งั้นก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่เราจะพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้! กลายเป็นว่าคุณเป็นเพื่อนของอาจารย์เหล่านั้นนี่เอง!” เวสสันพูดพร้อมกับส่งยิ้ม เขายื่นมือออกไปเพื่อที่จะขอจับมือกับเจอรัลด์
“หยุดพูดจาไร้สาระ และพาฉันไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้!”
เจอรัลด์ใช้สายตาอันเฉียบคมของเขากวาดไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เหลือบมองเวสสันอย่างเย็นชา
ก่อนที่เขาจะพูดประโยคนั้นด้วยท่าทีที่เฉยเมย
“ไอ้คนหยิ่งยโส!”
สโลนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเมื่อเห็นท่าทางที่เย่อหยิ่งและวางอำนาจของเจอรัลด์
“สโลน! อย่าหยาบคาย!”
อย่างไรก็ตาม เวสสันรีบห้ามเขาเอาไว้ก่อนที่จะพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อคุณตั้งใจแน่วแน่ และต้องการที่จะตรวจสอบปาฏิหาริย์ในถ้ำแห่งนั้น ผมก็จะให้คนของผมนำทางคุณไป!”
เวสสันทำทีเห็นด้วยกับคำขอของเจอรัลด์ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขารู้สึกคับแค้นใจต่อเจอรัลด์เป็นอย่างมาก
หลังจากนั้น เขาก็สั่งการให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขารีบนำเจอรัลด์ไปที่ถ้ำ
ไม่นานหลังจากที่เจอรัลด์ออกไปแล้ว สโลนก็ทุบโต๊ะด้วยความโกรธ ขณะที่เขาพูดว่า “พ่อ! ทำไมพ่อถึงห้ามผมไว้ แทนที่จะปล่อยให้ผมจัดการกับไอ้เด็กจอมโอหังนั่น!”
“แกใจร้อนและบุ่มบ่ามเกินไป! อย่าลืมว่าคนเหล่านั้นเป็นอาจารย์ที่มากด้วยความสามารถเช่นกัน สำหรับชายหนุ่มคนนั้น แม้ว่าเราจะยังมองไม่เห็นถึงความพิเศษในตัวเขา แต่แกไม่สังเกตหรือว่า ยีลีน เดลีย์ และไทล่า ลาร์คราฟท์ ต่างก็มีท่าทีหวาดกลัว และไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรต่อหน้าเขา! เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ใช่หมูที่จะให้เราเชือดง่าย ๆ อย่างที่คิด!”
ที่เวสสันพูดเช่นนั้นก็เพราะว่าเขาอยู่ในวงการใต้ดินมานาน เขาจึงดูคนออกเพียงแค่ใช้สายตามองแค่ปราดเดียว
“แล้วเราควรจะทำอย่างไรดี? เราจะพาเขาไปที่สุสานโบราณจริง ๆ เหรอ?!” สโลนถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ไม่อย่างแน่นอน! และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาวุ่นวายขึ้นอีกในอนาคต ฉันจะขอให้อสูรกายทั้งเจ็ดจากภูเขาหิมะไปช่วยกันสกัดกั้น และฆ่าเขาในขณะที่เขากำลังเดินทางไปที่นั่น หลังจากนั้น ภารกิจของเราจะสำเร็จทันทีที่เราวางยาพิษพวกอาจารย์ที่อยู่ในถ้ำจนตาย! ชิ! สำหรับฉันแล้ว ไทล่า ลาร์คราฟท์ และตระกูลเดลีย์ไม่ได้มีประโยชน์อะไรสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว!” เวสสันพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะ
ทันใดนั้นเอง อสูรกายทั้งเจ็ดจากภูเขาหิมะที่หายไปจากโซฟาเมื่อสักครู่นี้ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
พวกเขาเหล่ตาเล็กน้อย
พวกเขาทุกคนดูสงบนิ่งราวกับกำลังทำสมาธิ และไม่ได้สนใจเรื่องราวทางโลกเลย
นี่เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของเหล่าอาจารย์ที่ได้รับการฝึกฝนจนบรรลุถึงขั้นสูงสุด พวกเขามักจะหลับตาเพื่อผ่อนคลายและทำจิตใจให้สงบ เพื่อให้พวกเขาคงอยู่ในสถานะที่ยอดเยี่ยมและมหัศจรรย์
“ชายหนุ่มคนนั้นเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะความต้องการของประธานแซนด์ทอส ฉันคงคิดที่จะรับเขาเป็นศิษย์แล้ว เพื่อที่ฉันจะได้ฝึกปรือฝีมือของเขาอีกสักหน่อย น่าเสียดายที่ประธานแซนด์ทอสมีความปรารถนาที่จะเห็นเขาตายในวันนี้!” ชายชราซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าว ขณะที่เขายังคงหลับตา
“ผมคงต้องรบกวนพวกคุณทั้งเจ็ดคนแล้ว!”
เวสสันดีใจเป็นอย่างมาก และเขารีบหยิบชาโสมร้อน ๆ ขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะเสิร์ฟมันให้พวกเขาแทนไวน์ก่อนหน้านี้
ชายชรายกมือขึ้นเพื่อปฏิเสธ ในขณะที่เขาพูดว่า “ไม่เป็นไร เรากำลังจะกลับแล้ว คุณวางแก้วน้ำชาไว้ตรงนี้แหละ เพราะยังไงน้ำชาในแก้วก็จะไม่เย็นอย่างแน่นอน!”
จากนั้นชายชราก็หัวเราะอย่างมีเลศนัย
ฟิ้ว!
หลังจากนั้นร่างของพวกเขาก็หายไปภายในพริบตา
ในขณะนี้ เหลือเพียงชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เขาเป็นอาจารย์ที่มีอายุน้อยที่สุดในบรรดาอสูรกายทั้งเจ็ดแห่งภูเขาหิมะ
“คุณอีวอน ทำไมคุณไม่ไปกับพวกเขาล่ะครับ?” สโลนถามด้วยความสงสัย
“เพราะแค่พวกเขาทั้งหกคนก็เพียงพอแล้วที่จะทำภารกิจให้สำเร็จ สำหรับผมแล้ว เหตุผลที่ผมยังอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าผมได้รับมอบหมายให้คอยเฝ้าดูประธานแซนด์ทอสไม่ให้คลาดสายตา เพื่อที่เราจะได้มั่นใจว่าเราจะได้รับผลประโยชน์อย่างเป็นธรรม หลังจากที่ทำภารกิจจนสำเร็จแล้ว!” ชายหนุ่มที่ชื่ออีวอนตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า