มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1365
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1365
“…อะไรนะ? เธอหายไปเหรอ…?” ควีนน่าแผดเสียงด้วยความโกรธ
“ดะ ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วยเจ้านาย…! ก่อนหน้านี้เธอยังอยู่ในห้องของเธอจริง ๆ! ทั้ง ๆ ที่ฉันยังได้ยินเธอคุยกับใครสักคนอยู่ ฉันเลยไม่ได้สนใจมากนัก เพราะฉันคิดแค่ว่าเธอคุยกับแฮตตี้อยู่! แต่เมื่อฉันเข้าไปดูเธออีกครั้ง เธอก็หายไปแล้ว ส่วนแฮตตี้ก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว!”
หลังจากนั้นควีนน่าจึงหลับตาลงเพื่อตั้งสมาธิกับสิ่งที่อยู่รอบตัวเธอ
หลังจากนั้นไม่นานนัก เธอจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “…เท่าที่พอจะบอกได้ ต้องมีคนช่วยเธอ ฉันเชื่อว่าพวกเขาคงยังหนีไปได้ไม่ไกล ดังนั้นรีบรวมพลออกตามหาพวกเขาให้ทั่ว!”
ทุกคนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แล้วรีบปฏิบัติตาม ด้วยการวิ่งออกไปตามคำสั่งของจัสมิน
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง จัสมินที่รู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้างพบว่าตัวเองอยู่ที่แม่น้ำสายใหญ่ ขณะที่เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้ให้หลุดพ้นจากชายวัยกลางคนที่ลักพาตัวเธอมาตามอำเภอใจ
คนแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้นภายในห้องของเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาทำให้แฮตตี้หมดสติได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะพาเธอมาที่นี่ด้วยความเร็วสูงอย่างไม่น่าเชื่อ! ความจริงแล้ว เขาเร็วมากซะจนตลอดการเดินทางมายังริมแม่น้ำ จัสมินรู้สึกราวกับตัวเองกำลังบินอยู่!
นอกจากเจอรัลด์กับควีนน่าแล้ว จัสมินไม่เคยเห็นใครมีความสามารถแบบนี้มาก่อน และนั่นคือสิ่งที่ทำให้จัสมินกลัวมากที่สุด การที่เขาพาเธอมาที่แม่น้ำสายใหญ่ที่ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้สูง ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น
“ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ… คุณเป็นใคร…?”
“จำเป็นต้องถามด้วยเหรอ? ฉันเป็นคนช่วยเธอไง!” ชายวัยกลางคนตอบพลางยิ้มจาง ๆ
“…คุณรู้จักเจอรัลด์ไหม? เขาเป็นคนบอกให้คุณมาช่วยฉันเหรอ?!” จัสมินถาม เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครอีกที่รู้จักกับคนแปลกหน้าผู้นี้นอกจากเจอรัลด์
“…ก็ทำนองนั้น ถึงเขาจะไม่ได้บอกให้ฉันมาช่วยเธอ แต่ฉันก็ยังทำ!” ชายหลังค่อมกล่าว เขาแบกกระเป๋าใบใหญ่แปลก ๆ เอาไว้บนหลังตลอดเวลา ขณะที่เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย
แม้ว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการถูกไฟไหม้จนทำให้คนอื่นกลัว แต่เมื่อจัสมินได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
“คุณรู้จักเจอรัลด์จริง ๆ ด้วย! ตอนนี้เขาอยู่ไหน? ทำไมเขาถึงไม่มาช่วยฉันเอง?” จัสมินถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“เขาอยู่กับฉันมาได้สักพักแล้ว และตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องสำคัญบางอย่าง ไม่ว่าเธอจะรู้จักเจอรัลด์ดีแค่ไหน แต่ฉันมั่นใจว่าเขามีจุดอ่อนคือเธอ เพราะเหตุนั้น ตราบใดที่เธอถูกผู้หญิงคนนั้นขังเอาไว้ เขาก็คงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ!” ชายวัยกลางคนอธิบาย
เมื่อได้ยินเช่นนั้นจัสมินรู้สึกว่าตัวเธอเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เพราะเธอยังคงมีความสำคัญกับเขา! นั่นสิ อาจจะไม่สำคัญ แต่อย่างน้อยเขายังคงเป็นห่วงเธอ!
ในตอนนั้นเอง ที่จัสมินรู้ว่าเธอไม่ได้ปรารถนาสิ่งใดมากนัก เพราะสิ่งที่ทำให้เธอพอใจคือให้เจอรัลด์แสดงความห่วงใยเธอ เช่นที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้
“…เดี๋ยวนะ คุณบอกฉันว่าถึงเจอรัลด์จะไม่ได้บอกให้คุณมาช่วยฉัน แต่คุณก็ยังทำ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะคะ?” จัสมินเอ่ยถามด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ
เพราะเหตุผลแปลก ๆ บางอย่าง ทำให้ตอนนี้จัสมินรู้สึกว่าชายวัยกลางคนไม่ได้น่ากลัวเช่นก่อนหน้านี้ แม้ว่าอาจจะเป็นเพราะบทสนทนาเพียงสั้น ๆ ก่อนหน้านี้ แต่เธอรู้สึกว่านั่นเป็นเพราะเธอกล้าสบตาเขาได้
สายตาของเขายามที่เขาจ้องมองเธอดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ และใครก็ตามที่ได้เห็นก็พร้อมที่จะเป็นมิตรกับเขามากขึ้น
“เธอช่างคล้ายกับคุณป้าของฉันจริง ๆ จัสมิน! เหมือนราวกับฝาแฝด! ความจริงแล้ว ลืมไปเถอะ เธอคล้ายกับคูเอต้ามาก!” ชายคนนั้นตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา
“…คุณ… คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไงคะ…? ความจริงแล้ว เดี๋ยวนะ คุณรู้ด้วยเหรอคะว่าคุณป้ากับญาติของฉันเป็นใคร? คุณ… คุณเป็นใครกันแน่…?” จัสมินถามด้วยความสับสน
“แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร! โถ่เว้ย! มันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉันที่จะบอกว่า ฉันรู้จักเฟนเดอร์สันดีกว่าเธอ!” ชายผู้นั้นฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะหยิบรูปถ่ายที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา… เป็นรูปถ่ายของคูเอต้า
ในฐานะผู้หญิงที่ชาญฉลาด จัสมินตกใจ เมื่อพบว่าตัวเองกำลังจ้องมองดวงตาของชายวัยกลางคนอย่างระมัดระวัง ในที่สุดเธอก็นึกออก
ไม่แปลกใจเลยที่เขาให้ความรู้สึกคุ้นเคย… ดวงตาของเขาไม่เพียงคล้ายกับเจอรัลด์เท่านั้น ทว่ารูปหน้าของเขาก็คล้ายกันอีกด้วย!