มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1148
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1148
“ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ฉันได้ทำร้ายผู้หญิงไปทั้งหมดเจ็ดคน…และก่อนที่ฉันจะตาย ฉันอยากจะขอให้พวกเธอให้อภัยฉัน…ฉันถึงจะตายตาหลับ…ถ้าฉันทำแบบนั้นได้ บางทีฉันอาจจะได้พบกับโลล่า…” เชสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ
เจอรัลด์เต็มใจที่จะทำตามคำขอของเขา เพราะเขาสัมผัสได้ว่า เชสเตอร์รู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งเลวร้ายที่เขาได้กระทำลงไปจริง ๆ และด้วยเหตุที่เชสเตอร์จำได้อย่างชัดเจนว่า ผู้หญิงทุกคนที่เขาทำร้ายอยู่ที่ไหนกันบ้าง ทำให้เจอรัลด์เชื่อว่า เขาจริงจังกับคำขอของเขามากเพียงใด
และไม่นานต่อมา เชสเตอร์และเจอรัลด์ก็เดินทางมาถึงบ้านของชาวนาคนหนึ่ง ทันทีที่ประตูเปิดออก เชสเตอร์ที่หน้าตาซีดเซียว ก็รีบคุกเข่าลงตรงหน้าของหญิงสาวที่เขาเคยทำร้าย ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงประตูบ้านกับพ่อแม่ของเธอ
“ท ท่านชาย? ม มีอะไรให้พวกเรารับใช้เหรอครับ…?” พ่อของหญิงสาวถาม ในขณะที่ตัวสั่นด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
“ผมมาขอร้อง ให้พวกคุณยกโทษให้ผม! ทั้ง ๆ ที่ผมรู้ตัวดีว่า ไม่มีทางที่ใดจะชดใช้สิ่งเลวร้ายที่ผมทำลงไปให้พวกคุณได้ ผมสัญญาว่า ผมจะทำทุกอย่างที่พวกคุณต้องการเพื่อเป็นการชดเชย! ผมยอมแลกด้วยชีวิตของผมหากทำได้!” เชสเตอร์ประกาศออกมา
“…ท ท่านไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นเลยค่ะ!” ลูกสาว หญิงที่เคยตกเป็นเหยื่อของเขาพูดเสียงหลง เธอยืนตัวสั่นและส่ายหัวไปมาด้วยความหวาดกลัวอยู่ข้างหลังพ่อแม่ของเธอ
“ได้โปรด ผมขอร้อง! ให้ผมทำอะไรสักอย่างเพื่อแสดงความจริงใจด้วยเถิด!” ท่านชายกราบกรานพวกเขา ในขณะที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้น
“อย่างที่เขาบอก พวกคุณจะให้เขาทำอะไรก็ได้ แม้จะบอกให้เขาฆ่าตัวตายต่อหน้า เขาก็จะยอมทำ! เอาสิ ลองพูดมาเลย…” เจอรัลด์ที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เขาพูดเสริมขึ้น ในขณะที่จ้องมองไปยังคนทั้งสาม
“ม มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาฆ่าตัวตายหรอกค่ะ! …แต่…ถ้าท่านอยากจะช่วยอะไรพวกเราจริง ๆ ท่านชาย…เอ่อ…ง งั้นก็ช่วยไปเติมน้ำในแทงค์นั้นให้เต็มก็ได้นะ!” ลูกสาวตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปที่แทงค์น้ำ
“…หืม?” เชสเตอร์อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ แต่ถึงกระนั้น เขาก็รวบรวมสติตัวเองแล้วรีบเดินไปที่บ่อน้ำ เพื่อเริ่มทำภารกิจของเขา และไม่นาน น้ำในแทงค์ก็ถูกเติมจนเต็ม
“แค่นั้นก็พอแล้ว!” ครอบครัวของหญิงสาวพูด เห็นได้ชัดว่า พวกเขายังคงรู้สึกตื่นกลัว แต่ก็ไม่มากเท่าก่อนหน้านั้น อย่างน้อย ท่านชายในตอนนี้ก็ไม่ได้เปล่งรัศมีของความน่าเกรงขามออกมาเหมือนที่เขาเคยเป็น…พวกเขาจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่านชายก็ไปยืนตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “ผม…ไม่ค่อยมีเงินเก็บสักเท่าไร แต่ตอนนี้ผมมีอยู่หนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์! ได้โปรด รับไว้ด้วยครับ!”
เชสเตอร์พูดจบก็ยื่นเงินจำนวนนั้นให้คนทั้งสาม จนพวกเขายอมที่จะรับเงินจากเขา
หลังจากนั้น เจอรัลด์และเชสเตอร์ก็ออกจากบ้านหลังนั้น เพื่อเดินทางไปหาอีกหกครอบครัวที่เหลือ เพื่อทำสิ่งเดียวกันกับพวกเขา
ท้ายที่สุดแล้ว เชสเตอร์ก็ลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าแจสมิน ตอนที่พวกเขาเดินทางมาถึงคฤหาสน์ที่เจอรัลด์พักอยู่
พอเห็นท่านชาย แจสมินก็รีบไปหลบข้างหลังเจอรัลด์ ก่อนจะตะโกนออกมาว่า “ว ว๊าย! เขามาที่นี่แล้ว เจอรัลด์!”
“…ถึงแม้ว่า ผมจะยังไม่ได้ทำร้ายร่างกายคุณ คุณแจสมิน แต่ผมก็ได้ทำร้ายท่านเฟนเดอร์สัน และสมาชิกในครอบครัวของคุณ…ทั้งคู่เกือบจะต้องเสียชีวิตด้วยน้ำมือของผม ผมหวังว่าคุณจะให้อภัยผมสำหรับเรื่องนั้น…”