มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1079

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1079

“ฉันจะถือว่าความเงียบของเธอ คือการเห็นพ้องให้ฉันตามจีบซาเดรียนแล้วกัน! ฉันจะเริ่มจีบเขาตั้งแต่พรุ่งนี้!” เมเรดิธกล่าว

“…ก็ได้” กีย่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เมื่อสูดหายใจเข้าลึก เธอก็เตือนตัวเองอีกครั้งว่าเจอรัลด์คือคนที่เธอตกหลุมรักอยู่ ดังนั้นถ้าเกิดว่าซาเดรียนดูเหมือนเขาแล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังคงไม่ใช่เจอรัลด์อยู่ดี

ถ้าเมเรดิธชอบซาเดรียนอย่างแท้จริง งั้นกีย่าก็รู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขวางไม่ให้เธอไล่ตามความสุขของตัวเธอเอง

‘เธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวขนาดนั้นนะ กีย่า!’ กีย่าคิด โดยพยายามปลอบใจตัวเอง

โดยไม่คาดคิด ทั้งสองสาวนอนไม่หลับกันเลยในคืนนั้นเนื่องจากว่าพวกเธอหมกมุ่นอยู่กับความกังวลของตัวเองกัน

เข้าตรู่วันต่อมา ทุกคนกำลังเก็บของ โดยเตรียมตัวที่จะออกเดินทางกัน เมื่อเมเรดิธเดินไปหาเจอรัลด์ก่อนจะพูดขึ้น “คุณหิวน้ำไหม ซาเดรียน? ฉันมีน้ำติดตัวอยู่บ้างถ้าคุณต้องการ!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น การตอบสนองแรกของเจอรัลด์คือแอบมองกีย่าผ่านหางตาของเขา เมื่อตระหนักได้ว่ากีย่าเองก็แอบจ้องมองเขาอยู่ เจอรัลด์จึงหันไปมองเมเรดิธ โดยส่งยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนจะตอบกลับ “…แน่นอน ทำไมจะไม่ล่ะครับ? ผมก็กระหายน้ำนิด ๆ แล้วตอนนี้!”

“ฮี่ฮี่…เนื่องจากคุณจดจ่ออยู่กับการช่วยชีวิต และปกป้องพวกเราเมื่อคืนก่อน คุณอาจไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอเลย! ดังนั้นก็ดื่มให้หมดเถอะค่ะเพื่อทำให้มั่นใจว่าร่างกายไม่ได้ขาดน้ำมากเกินไปเช่นกัน!” เมเรดิธกล่าวขณะที่เธอยิ้มกลับ

เมื่อจิบน้ำแล้ว จากนั้นเจอรัลด์ก็พูดขึ้น “…หืมม? ทำไมน้ำถึงหวาน…?”

“…ฮะ? หวานเหรอ? นั่นจะเป็นไปได้ยังไง?” เมเรดิธตอบกลับ รู้สึกประหลาดใจ แต่อย่างไรก็ดี ไม่ช้าเธอก็เข้าใจถึงสิ่งที่เขากำลังบอกเป็นนัยอยู่

เมื่อเธอเข้าใจแล้ว เธอจึงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ขณะที่พูดเสริมขึ้น “โอ้ว ไม่เอาน่า ซาเดรียน! คุณกำลังแหย่ฉันเล่นอยู่ล่ะสิ!”

ขณะที่พวกเขาสองคนยังคงโต้เถียงเล่นกันต่อไป กีย่าที่ยังคงยืนอยู่ด้านข้าง ก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นเล็กน้อย เธอไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าจะแสดงออกอย่างไร โดยเห็นได้ชัดว่าเธอนิ่วหน้าเป็นครั้งคราวอย่างไร

ในใจของเธอ เธอสงสัยว่าเธอคิดมากกับทุกอย่างจริง ๆ หรือเปล่า บางทีเมเรดิธและซาเดรียนอาจเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากจริง ๆ ก็ได้ แค่มองดูพวกเขา เธอก็บอกได้แล้วว่าพวกเขาดูดีกันมากแค่ไหน!

แม้หลังจากการออกมาจากที่พัก กีย่าก็เห็นว่าเจอรัลด์ลงเอยด้วยการพูดคุยกับเมเรดิธเป็นครั้งคราวขณะที่พวกเขายังคงเดินทางต่อไป

แน่นอน เจอรัลด์จงใจทำทั้งหมดนี้ต่อหน้ากีย่า เนื่องจากเขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ความสัมพันธ์จะผลิบานระหว่างพวกเขา ไม่ว่าเขาคือเจอรัลด์หรือซาเดรียนสำหรับเธอหรือไม่ก็ตาม โดยการจีบเล่นกับเมเรดิธ เขาหวังว่ากีย่าจะยอมแพ้และลืมเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับเขาไปได้แล้ว และพยายามเริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งใหม่

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะย้อนกลับไปใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาได้อยู่ดีหลังจากเรื่องทั้งหมดนั้นได้เกิดขึ้น เมื่อรู้แบบนั้น เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นเลยจริง ๆ นอกจากทำสิ่งที่เขากำลังทำในเวลานี้ เขาแค่ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายกีย่าไปมากกว่าที่เขาความจำเป็นต้อง

กลุ่มเริ่มออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ และมันก็เกือบจะเที่ยงวันแล้วเมื่อผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายตะโกนขึ้นมาฉับพลัน “…หืมม? ข้างหน้านั้นคืออะไรกัน?”

ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น เขาก็หยุดไม่ให้อูฐเดินต่อไปอยู่ครู่หนึ่ง

“…มันดูเหมือนยานพาหนะที่พัง! ฉันเห็นร่างมนุษย์สองสามคนนอนอยู่บนผืนทราย!” หนึ่งในนักท่องเที่ยวตะโกนขึ้น

“ไร้สาระ! พวกเราอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้! ทำไมถึงจะมียานพาหนะที่นี่อย่างฉับพลันขึ้นมาได้ล่ะ?” ศาสตราจารย์เยลตอบกลับ

ตอนนั้น เจอรัลด์เองก็หรี่ตาของเขามองไปที่ซากปรักหักพัง เมื่อค่อย ๆ ขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็พูด “…นั่นไม่ใช่แค่ยานพาหนะใด ๆ มันคือเฮลิคอปเตอร์!”

เมื่อพูดไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็เริ่มวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุ

สำหรับคนอื่น ๆ ตอนนี้เจอรัลด์ก็เท่ากับไกด์คนหนึ่งเหมือนผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทราย เป็นผลให้พวกเขาทั้งหมดไล่ตามเขาไป โดยมารุมล้อมเจอรัลด์เมื่อพวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ

ตอนนี้ที่มาอยู่ใกล้ซากเฮลิคอปเตอร์แล้ว ทุกคนก็เห็นชิ้นส่วนของยานพาหนะหลายชิ้นกระจัดกระจายอยู่ไปทั่วสถานที่ เนื่องจากเปลวเพลิงใด ๆ จากการพุ่งชนดับไปนานแล้ว เจอรัลด์จึงอนุมานได้ว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นในช่วงเช้าตรู่ของเมื่อวานนี้

“ดูนั่นสิ! ฉันคิดว่าพวกนั้นคือศพนะ!” เมเรดิธตะโกนออกมา ขณะที่เธอชี้ไปที่เนินทราย

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็วิ่งไปยังจุดที่เมเรดิธกำลังชี้ไปอยู่ โดยรวม เจอรัลด์พบว่ามีสี่ศพที่นอนอยู่รอบ ๆ จุดเกิดเหตุในตอนแรก อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เปลือกตาของเจอรัลด์กระตุกหลังจากการดูพวกเขาทั้งสี่ให้ดี ๆ

“ทำไมพวกเขาทั้งหมดถึงสวมชุดคลุมดำกันล่ะ…?”

“พวกเขาอาจเป็นโจนปล้นสุสานหรือเปล่า? รู้ไหม เหมือนอย่างที่พวกเขามักจะแสดงในหนังและละครโทรศัพท์ไง…?” งั้นทำไมพวกเขาถึงแต่งตัวกันแบบนี้ล่ะ?”

ขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มถกสถานการณ์ปัจจุบันในหมู่กันเองในระหว่างการกลืนน้ำลายอึกด้วยความกังวลใจ แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นความตกใจสุดขีดบนใบหน้าของเจอรัลด์ได้เลย

เมื่อตรวจดูลมหายใจของชายทั้งสี่คน เพื่อตรวจซ้ำ เจอรัลด์ก็ยืนยันได้ว่าพวกเขาทั้งสี่เสียชีวิตแล้ว ขณะที่เขาคิดกับตัวเอง ‘…นี่จะเกิดขึ้นได้ยังไง…? ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกล่ะ…?’