ภาพรักสีจางกลางสมุทร - ตอนที่ 9 ร้านอาหาร

พนักงานสาวยังคงบ่นพึมพำกับตัวเองขณะหันไปหยิบบุหรี่ให้เขา  

 

 

“รอก่อนนะคุณ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันก่อนผมจะไปส่งคุณที่สถานีตำรวจ”  

 

 

“ห้าสิบหยวนค่ะคุณลูกค้า”  

 

 

“ช่วยคิดรวมกับส่วนของเธอได้ไหมครับ ผมจะจ่ายให้เธอเอง” โม่หันล้วงหยิบกระเป๋าเงินออกมา  

 

 

พนักงานสาวตกใจ จ้องหน้าเขากลับ สีหน้าฉายแววไม่พอใจ “อะไรนะคะ ทำไมคุณต้องมาช่วยผู้หญิงวุ่นวายคนนี้ด้วย เชอะ เสียเวลาคนอื่นจริงๆ ทั้งหมด 108 หยวนค่ะคุณลูกค้า”  

 

 

โม่หันเดินถือถุงออกมาจากร้านค้าในขณะที่เด็กสาวเดินก้มหัวตามมาเงียบๆ  

 

 

เขาหยุดยืนพิงตัวกับเสาไฟ หันกลับไปถามเธอ “คุณกลัวที่จะไปสถานีตำรวจเหรอ”  

 

 

“ใช่” เด็กสาวตอบพลางก้มหัวลงเล็กน้อย  

 

 

“ถ้าอย่างนั้นที่คุณหนีไปวันนั้นก็เพราะกลัวว่าจะต้องไปสถานีตำรวจน่ะเหรอ”  

 

 

“ใช่ค่ะ” เธอว่าขึ้น  

 

 

“แล้วทำไมถึงไปขโมยของในร้านล่ะครับ”  

 

 

“ไม่ได้ขโมยสักหน่อย ฉันบอกเธอแล้วนะ” เธอพยายามอธิบาย  

 

 

“ไม่มีใครเขายอมให้คุณทำอย่างนั้นหรอกนะ คุณไม่ได้จ่ายเงินเขาด้วย ตามกฎหมายแล้วทำแบบนี้เขาเรียกว่าขโมยครับ” โม่หันพูดด้วยเหตุผล  

 

 

เด็กสาวกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ฉันหิวนี่”  

 

 

โม่หันหัวเราะขึ้นเบาๆ ขณะเอนหลังพิงเสาไฟ ปล่อยสายตาล่องลอยไปกับความมืดยามค่ำคืนพลางจุดบุหรี่ในมือ เขาถอนหายใจพร้อมพ่นควันออกมา ท่ามกลางแสงไฟที่ริบหรี่ ความสว่างจากก้นบุหรี่ที่ถูกจุดยิ่งชัดเจนสะดุดตามากขึ้น “เสื้อผ้าที่คุณใส่ก็ขโมยมาเหมือนกันเหรอ”  

 

 

เธอยิ้มเจื่อนๆ “ก็อย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละค่ะ”  

 

 

“ไม่มีเพื่อนหรือญาติคนไหนมาตามหาคุณบ้างเลยเหรอ”  

 

 

“หึ! ไม่มีหรอก ฉันความจำเสื่อม ต่อให้พวกเขามาหา ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีนั่นแหละค่ะ”  

 

 

โม่หันที่สูบบุหรี่เสร็จแล้วขยี้ก้นบุหรี่ทิ้งก่อนจะทิ้งมันลงในถังขยะใกล้ๆ เขาเอ่ยกับเธออย่างใจเย็น “ไปกันเถอะ”  

 

 

เธอหันไปมองเขา “ไปไหนคะ”  

 

 

“ไปหาอะไรกิน”  

 

 

หลังจากครั้งแรกที่เจอกัน เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ตอนนี้เขากำลังจะเลี้ยงข้าวเธอ แค่เห็นเขาก้าวไปที่รถ หัวใจของเธอก็เต้นระรัว เธอเดินตามเขาและสอดตัวเข้าไปในรถ  

 

 

โม่หันพาเธอมาที่ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาในร้าน ผู้จัดการก็รีบเดินมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นโม่หัน “ทนายโม่ ทำไมแวะมาที่ร้านของเราเอาดึกดื่นป่านนี้ล่ะ”  

 

 

ทนายโม่สีเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “มาหาอะไรกิน”  

 

 

ผู้จัดการสังเกตเห็นเด็กสาวผมสั้นข้างๆ เขา เธอสวมเสื้อสีเทายับๆ กับกางเกงผู้ป่วย ดวงตาลุกวาวกวาดมองไปรอบร้าน เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที นอกจากแฟนสาวชาวอเมริกันของเขา ผู้จัดการก็ยังไม่เคยเห็นโม่หันพาผู้หญิงคนไหนมาที่ร้านมาก่อน แล้วนับประสาอะไรกับเด็กสาวแบบนี้  

 

 

เขาตบบ่าโม่หันเบาๆ รอยยิ้มล้อเลียนปรากฏขึ้นบนใบหน้า “อย่าบอกนะ! นี่นายมี กิ๊ก เหรอ ว่าแต่เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เด็กไปหน่อยเหรอสำหรับคนอายุเท่านาย”  

 

 

โม่หันเหลือบมองไปทางเขาก่อนเอ่ยออกมาอย่างเร็วๆ “ไป๋อวี่ ถ้านายมีเวลาเหลือมาล้อฉันเล่น ทำไมไม่ใช้เวลาไปคิดค่าธรรมเนียมประจำปีที่นายต้องจ่ายให้สำนักงานกฎหมายของฉันแทนล่ะ”  

 

 

ไอ้ทนายหน้าเลือด  ไป๋อวี่ก่นด่าในใจ “ล้อเล่นหน่อยไม่ได้เหรอ พ่อทนายใหญ่! แล้วนี่นายจะนั่งตรงไหนล่ะ จะกินอะไร เหมือนเดินไหม”  

 

 

โม่หันทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะใกล้ๆ แล้วมองไปยังเด็กสาวที่นั่งตรงข้าม “คุณจะกินอะไร”  

 

 

เธอไม่ได้เป็นคนเลือกกินนักอยู่แล้ว “อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณเลย”  

 

 

เขาหันไปหาไป๋อวี่ก่อนสั่ง “เอาเหมือนเดิม สองที่นะ”