ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 220 ทำให้มันพิการซะ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็อ้าปากค้างในทันที

เวรจริง นี่มันมีเรื่องแบบนี้กันด้วยเหรอ?

"นายพูดมาสิว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ!" ฉูเป่ยชวนก็คว้าปูมา จากนั้นก็จ้องมองไปที่เค้า

สีหน้าของชายหนุ่มค่อยๆเย็นลง จากนั้นเค้าก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า: "ไอ้หนู คิดจะโกงฉันอย่างงั้นเหรอ? อย่างงั้นฉันจะบอกให้แกรู้เอาไว้ ฉันจะเอาปูพวกนี้แล้วก็จะไม่ให้เงินแกแม้แต่บาทเดียว!"

หลังจากพูดแล้ว เด็กหนุ่มหลายคนรอบตัวเค้าก็รีบเดินเข้ามาแล้วล้อมฉินเฉิงกับฉูเป่ยชวนไว้

"จะสู้ก็สู้กันไปเลย แต่อย่าทำข้าวของพังก็พอ" เจ้าของร้านก็พูดด้วยท่าทีที่หมดความอดทน พอพูดจบ เค้าก็หันหลังแล้วเดินจากไป

"ไอ่หนู แกรู้ไหมว่านี่ใคร? นี่คือคุณชายจ้าว! ถ้ารู้แล้ว ก็ส่งปูมาซะ จากนั้นก็ขอโทษคุณชายซะ!" เด็กหนุ่มคนนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

ฉูเป่ยชวนก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า: "แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันก็คือคุณชายฉู!"

"ฉูบ้านมึงสิ!" ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าก็ยกมือขึ้นมา จากนั้นก็ซัดหมัดเข้าไป

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หมัดของเค้าจะโดนเข้าไปที่ร่างของฉูเป่ยชวน ร่างของเค้าก็กระเด็นออกไปในทันที เค้าล้มลงกับพื้นพร้อมกับกระอักเลือดออกมา

พวกลูกหมาอีกสองสามตัวที่เหลือก็ตกตะลึงไปในทันที หมัดนี่ซัดคนจนกระเด็น? นี่มันต้องมีพลังมากแค่ไหนกัน?

"อยากจะลงมืออีกไหม?" ฉูเป่ยชวนก็ถามคนพวกนั้น

คนพวกนั้นก็ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก พวกเค้าถอยกลับแล้วก็ตะโกนด่าทอขึ้นมา: "ไอ่เวร แก..แกรอก่อน คุณชายจ้าวไม่ปล่อยแกไปแน่!"

ฉูเป่ยชวนก็กำลังจะลงมือ แต่คนพวกนี้ก็ตกใจแล้ววิ่งถอยห่างออกไป

"มาอวดดีกับคุณชายอย่างฉัน พวกแกนี่ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่กันแล้วใช่ไหม" ฉูเป่ยชวนก็พูดออกมาพร้อมกับสูดลมหายใจเข้า

"เอาหละ ไปกันเถอะ" ฉินเฉิงก็พูดขึ้นมา

การที่เค้ามาในครั้งนี้ ก็เพื่อฆ่าเซี่ยเจียง อย่างงั้นมันก็น่าจะเป็นการดีซะกว่าที่จะถ่อมตนไว้

หลังจากเอาปูมา ฉินเฉิงก็พาฉูเป่ยชวนไปจองโรงแรมแล้วพักผ่อน

ในตอนกลางคืน ฉูเป่ยชวยก็แสดงท่าทีที่ดูร้อนรนขึ้นมา

"ท่านอาจารย์ ออกไปเดินเล่นข้างนอกกันหน่อยไหม?" ฉูเป่ยชวนเดินเข้ามาแล้วเสนอความคิดเห็นออกมา

ฉินเฉิงส่ายหัวและพูดว่า: "ไม่ไป"

"ไปเถอะ มันไม่ง่ายเลยนะครับที่จะได้มา" ฉูเป่ยชวนก็เขย่าแขนของฉินเฉิงแล้วแสร้งทำเป็นว่าน่าสงสาร: "เห้อ ผมไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก ตั้งแต่โตขึ้นมาผมก็ยังไม่รู้เลยว่าบาร์มันเป็นยังไงกัน แล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าพวกสาวๆเป็นยังไงกัน ผม…"

"เอาหละๆ" ฉินเฉิงค่อนข้างหงุดหงิดกับการพูดจาของเค้า ดังนั้นเค้าจึงตอบตกลง

เมืองเจียงตูมีเศรษฐกิจที่พัฒนาแล้วและมันก็เต็มไปด้วยสถานบันเทิงทุกหนทุกแห่ง

ข้างๆโรงแรมก็มีบาร์อยู่ ที่ทางเข้ามันมีรถสปอร์ตหลายคันจอดอยู่ สาวๆ หลายคนก็ย้อมผมด้วยสีสันที่สดใส พวกเธออยู่ในชุดแฟนซีและกำลังพูดคุยกันอยู่ที่ประตู

ฉินเฉิงกับฉูเป่ยชวนก็เดินเข้าไปในบาร์ จากนั้นก็นั่งลง

ฉูเป่ยชวนสั่งชุดอาหารราคา 188,000 หยวนและไวน์หลายสิบขวดก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

หลังจากดื่มไปสองแกว้ เค้าก็วิ่งไปที่ฟลอร์เต้นรำแล้วกระโดดขึ้นไป

ฉินเฉิงไม่สนใจสถานที่แบบนี้ ดังนั้นเค้าก็เลยยังนั่งอยู่ที่เดิมและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

ช่วงนี้มันก็ไม่มีเรื่องอะไรที่น่าสนใจ แบบนี้เองมันก็เลยทำให้คุณชายจ้าวเองก็มาเที่ยวที่นี่เหมือนกัน

"พี่จ้าว ไอ่นั่นมันไม่ใช่เด็กที่มันท้าทายเราเมื่อตอนกลางวันเหรอครับ?" ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ชี้ไปที่ฉูเป่ยชวนที่อยู่บนฟลอร์เต้นรำ

คุณชายจ้าวก็มองตามนิ้วของเค้าไป เมื่อเห็นฉูเป่ยชวน สีหน้าของเค้ามันก็เย็นชาลงไปในทันที

"ไอ่เวร คิดไม่ถึงเลยนะว่าจะบังเอิญมาเจอมันที่นี่!" คุณชายจ้าวพูดพร้อมกับกัดฟัน

"จัดการมันซะ!" ชายหนุ่มหยิบขวดไวน์แล้วเดินเข้าไปหาฉูเป่ยชวน

แต่คุณชายจ้าวก็รีบห้ามเค้าไว้ก่อนแล้วพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า: "ไอ่เวรนี่มันไม่ธรรมดาเลย แกจะรนหาที่ตายเหรอยังไง!"

"คุณชายจ้าว อย่างงั้นผมควรทำยังไงดี? แค่เห็นมันผมก็หงุดหงิดแล้ว!" ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่พอใจ

คุณชายจ้าวก็พูดขึ้นมาว่า: "ที่นี่คือเมืองเจียงตู การที่มันกล้าจะมาเล่นแบบนี้กับฉัน ก็เท่ากับว่ามันกำลังมองหาความตาย!"

หลังจากนั้น เค้าก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความไป: พี่จี ผมโดนตีที่บาร์อี้เหอ พวกตรงข้ามันเป็นพวกมือสมัครเล่น เอาคนมาเยอะหน่อยนะครับ

จากนั้นไม่นาน อีกฝ่ายตอบกลับด้วยข้อความสั้นๆว่า: "อีกสิบนาทีฉันจะไปถึง"

หลังจากที่คุณชายจ้าวเก็บมือถือไป เค้าก็กัดฟันแล้วพูดว่า: "ให้มันสนุกไปอีกซักสองสามนาที จากนั้นฉันจะทำให้มันคุกเข่าลงที่พื้น!"

หลังผ่านไปประมาณสิบนาที ผู้คนก็เริ่มรวมตัวกันที่ด้านนอกประตู

จากไม่กี่คน มันก็ค่อยๆรวมกันเป็นร้อยกว่าคน

พวกเด็กหนุ่มพวกนี้ต่างก็ถือไม้เท้าแล้วขวางทางเข้าบาร์แห่งนี้

จากนั้น ชายวัยกลางคนก็เดินไปหาคุณชายจ้าวแล้วพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า: "คนมารวมตัวกันที่นี่แล้วครับ"

คุณชายจ้าวก็พยักหน้าแล้วพูดว่า: "พี่จี ไปรอที่ข้างนอกประตู ที่นี่มันเป็นของลุงโจ้ง พวกเราไม่ควรมาก่อเรื่องกันที่นี่"

หลังจากพูดจบ คุณชายจ้าวก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ด้านหลังของฉูเป่ยชวนและตบเข้าไปที่หลังของเค้า

ในตอนนี้เอง ฉูเป่ยชวนก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างแรง เค้ากำลังเข้าใจผิดคิดว่ามีผู้หญิงอยากที่จะมาคุยกับเค้า

เค้าหันกลับไปมองด้วยความตื่นเต้นแล้วพูดว่า: "ฉันไม่มีคู่ นัดได้… เชี่ย ทำไมถึงเป็นแกอีกแล้ว?"

เมื่อเค้าเห็นสีหน้าของคุณชายจ้าวอย่างชัดเจนแล้ว ทันใดนั้นเองเค้าก็ดูสับสนแล้วพูดขึ้นมาว่า: "ฉันก็คิดว่าเป็นสาวน้อยซะอีก!"

คุณชายจ้าวกัดฟันแล้วพูดว่า: "ไอ้เวร อย่ามาพูดจากับฉันแบบนี้ ถ้าแน่จริงก็มาที่ประตู ถ้าฉันล้มแกไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคุณชายจ้าว! "

"โอ้ ที่แท้ก็นัดมีเรื่อง" ฉูเป่ยชวนก็หัวเราะเยาะขึ้นมา "เอาสิ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้"

"ฉันจะรอแก" คุณชายจ้าวก็ชี้ไปที่ฉูเป่ยชวน จากนั้นเค้าก็เดินออกไป

ฉูเป่ยชวนดื่มเหล้าในมือของเค้า จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาฉินเฉิง

คนเกือบสองร้อยคนมารวมตัวกันที่ด้านนอกประตู คุณชายจ้าวก็พาคนมาที่ประตูแล้วตะโกนขึ้นมาว่า: "ออกมาสิวะ!"

จู่ๆผู้คนในบาร์ก็มองไปที่ประตูแล้วกระซิบกันว่า: "ทำไมคนเยอะจัง? หรือว่าจะมาหาเรื่องคน?"

"ไอ่เวรนั่น ออกมาซักทีสิวะ อย่าให้กูต้องเข้าไปลากมึงออกมาเองนะ!" คุณชายจ้าวก็ตะโกนด่าขึ้นมา

ฉินเฉิงก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เค้ามองออกไปที่ข้างนอกประตูแล้วก็พบว่าคนกว่าสองร้อยคนนี้ พวกเค้าทั้งหมดเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ไม่มีใครเป็นจอมยุทธ์เลย

"ไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง" ฉินเฉิงโบกมือ

ฉูเป่ยชวนก็รีบส่ายหัวขึ้นมาแล้วพูดว่า: "ไม่ ผมกลัว…"

ฉินเฉิงมองฉูเป่ยชวนอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เค้าก็เลยต้องลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ข้างนอกพร้อมกับฉูเป่ยชวน

จากนั้นไม่นาน ฉินเฉิงกับฉูเป่ยชวนก็เดินไปที่ประตู

คุณชายจ้าวกัดฟันแล้วพูดว่า: "พี่จี ไอ่สองคนนี้แหละครับ!"

พี่จีก็พยักหน้า เค้าเดินไปหาฉินเฉิงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: "ไอ่เวร แกเห็นพวกคนที่อยู่ข้างหลังฉันไหม ถ้าไม่อยากตาย ก็หักขาทั้งสองของตัวเองซะ"

หลังจากพูดจบ พี่จีก็โยนไม้อันหนึ่งลงมาที่พื้น

ฉินเฉิงเหลือบมองเค้าแล้วส่ายหัวและพูดว่า: "คนแค่นี้เอง มันไม่ต้องใช้ไม่หรอก"

ทันทีที่เค้าพูดจบ ฉินเฉิง "หวด" เตะเข้าไปที่เข่าของพี่จี

เข่าของพี่จีก็แตกในทันใด เค้าคุกเข่าลงไปที่พื้นพร้อมกับเสียง "พัฟ"

"โอ้ย!!!" พี่จีเหงื่อแตกด้วยความเจ็บปวด เค้ากัดฟันแล้วพูดว่า: "ทำให้มันพิการซะ!"