ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 159 แกดูดวงให้ตัวเองเถอะ

ประธานชาตกใจมาก มากจนเยี่ยวราดกางเกง เค้าคิดไม่ถึงเลยว่าห้าปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่จะไม่สามารถเอาชนะฉินเฉิงได้!

ชายหนุ่มในวัยยี่สิบปีอย่างเค้า มันจะไปมีพละกำลังที่มากขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

"คะคะ…คุณฉิน!" ประธานชาคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับปาดเหงื่อเย็นๆ เค้าร้องขอความเมตตา: "ผมยินดีที่จะให้ดาบนี่กับคุณพร้อมเงินร้อยล้านดอลลาร์! โปรดยกโทษให้ผมด้วย!"

สีหน้าของฉินเฉิงดูเย็นชา เค้าก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า "เงินร้อยล้านดอลลาร์ จะเอามาแลกกับชีวิตของแกเหรอ?"

สีหน้าของประธานชาเริ่มแข็งทื่อ เค้ารีบเปลี่ยนคำพูดของเค้า: "ไม่ ผมจะมอบทรัพย์สินทั้งหมดของผมให้คุณ! เพียงแค่คุณต้องปล่อยฉันไปก็เท่านั้น!"

"ไม่จำเป็น" ฉินเฉิงส่ายหัว "ฉันไม่ได้ขาดเหลือเรื่องเงิน"

ประธานชายังคงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ฝ่ามือของฉินเฉิงมันก็ตกลงไปที่หัวของเค้า เค้าตบไปที่หัวของประธานชาโดยตรง

หลังจากนั้น ฉินเฉิงก็เดินไปหาเฝิงกงแล้วปล่อยพลังปราณลงไปที่หน้าอกของเค้า

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างของเฝิงกงก็ค่อยๆเริ่มฟื้นตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ

เค้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วถอนหายใจออกมา: "คุณฉินนี่เป็นเทพที่อยู่บนโลกจริงๆ ไม่เพียงแต่มีพลังจากสวรรค์เท่านั้น แต่ยังมีทักษะทางการแพทย์สามารถพลิกสวรรค์ได้อีกด้วย"

"ทักษะทางการแพทย์?" ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมา "นายเองก็เป็นนักยุทธ์ไม่ใช่เหรอ?"

เฝิงกงยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า: "พวกเราจะไปสามารถขนาดนั้นได้ยังไงกันครับ ไม่ว่าเราจะฝึกฝนมากแค่ไหนก็ตาม อย่างมากเราก็ทำได้เพียงแค่ปกป้องร่างกายของเราไม่ให้ต้องทุกข์ทรมาณจากอาการเจ็บปป่วย ส่วนเรื่องการช่วยเหลือผู้อื่น เราทำไม่ได้หรอกครับ"

จู่ๆฉินเฉิงก็คิดได้ว่าเค้าเคยเข้าใจมาเสมอว่านักยุทธ์ทุกคนสามารถช่วยเหลือผู้คนที่เจ็บป่วยได้ แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างงั้น

หลังจากเอาดาบทองสัมฤทธิ์นี้มาแล้ว ฉินเฉิงก็เดินออกมาจากสถานที่แห่งนี้

….

ที่เมืองยุนก็มีวัดๆหนึ่งที่มีเชื่อเสียง

วัดนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก มันตั้งอยู่บนภูเขาสูง

สาเหตุที่วัดนี้มีชื่อเสียงมากก็เพราะมีอาจารย์อยู่บนภูเขาแห่งนี้แล้วสิ่งที่มีชื่อเสียงรองมาจากอาจารย์นี่ก็คือชื่อเสียงของเมืองซวนหมิง

"ท่านอาจารย์ ช่วยดูดวงชะตาของตระกูลเซินของหนูหน่อยได้ไหมค่ะ?" เซินอี้เมิ้งก็เดินเข้าไปหาอาจารย์คนนั้น

อาจารย์หรี่ตาลงแล้วมองไปที่เซินอี้เมิ้ง จากนั้นเค้าก็พยักหน้าขึ้นมาบ่อยครั้งแล้วพูดว่า "ผู้บริสุทธิ์โดยธรรมชาติ ปราศจากมลพิษทางโลก แท้จริงแล้วก็คือหยกชิ้นหนึ่ง…"

เมื่อเธอได้ยินแบบนี้ เซินอี้เมิ้งก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เธอพูดขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ท่านอาจารย์ ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามของหนูเลยนะคะ!"

อาจารย์ลูบเคราของเค้าแล้วยิ้มขึ้นมา: "มันเป็นความโชคดีของตระกูลเซินที่จะคงอยู่ได้อีกอย่างน้อย 30 ปี แต่ก็มีบางสิ่งที่ต้องการเอามาจากตัวของผู้หญิงคนนี้"

"ของสิ่งนั้นมันคืออะไรเหรอค่ะ?" เซินอี้เมิ้งถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

อาจารย์ยิ้มแล้วโบกมือให้ศิษย์คนหนึ่งเดินเข้ามา

"เอาตัวผู้หญิงคนนี้ไป" อาจารย์ก็พูดขึ้นมา

เซินอี้เมิ้งขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพูดว่า "อาจารย์ ท่านจะพาหนูไปที่ไหนเหรอค่ะ"

อาจารย์ยิ้มแล้วพูดว่า: "แน่นอนว่าตระกูลเซินของเธอต่อไปจะโชคดี มันจะต้องใช้เลือดของหญิงสาวหนึ่งหยดก็เท่านั้น ไปกับเค้าแล้วเค้าจะบอกเธอเอง"

เซินอี้เมิ้งเธอไม่รู้เรื่องอะไร เธอไร้เดียงสาแล้วตอบตกลงไปโดยไม่คิดอะไร

และบอดี้การ์ดของเธอที่ต่อสู้และดิ้นรนมาเป็นเวลานาน ทันใดนั้นเอง เค้าก็คุกเข่าลงแล้วพูดว่า: "ท่านอาจารย์ ผมอยากจะเข้าร่วมกับเมืองซวนหมิง!"

อาจารย์ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยแล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ทำไมเธอถึงอยากจะมาเข้าร่วมกับเมืองซวนหมิง?"

"ผมอยากเรียนวิชายุทธ์!" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น "ผมเฝ้ารอเมืองซวนหมิงมาหลายปีแล้ว ผมหวังว่าอาจารย์จะยอมรับผม!"

แววตาของอาจารย์ก็บูดบึ้งขึ้นมา เค้าลูบเคราของเค้าแล้วยิ้ม: "เอาล่ะ ไปพร้อมกับคุณหนูของเธอก็แล้วกัน"

"ขอบคุณครับอาจารย์!" ชายหนุ่มดีใจมาก เค้ารีบเดินตามไปในทันที

ตามหลังลูกศิษย์ของเมืองซวนหมิงไป พวกเค้าก็เดินไปรอบๆภูเขาขนาดใหญ่

ภูเขาลูกนี้มันเขียวชะอุ่ม แต่ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ มันก็ค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นภูเขาหัวโล้น

"แล้วก็ไม่รู้เลยว่าหมอนั่นเค้าเคยเข้ามาหรือเปล่า" เซินอี้เมิ้งย่นจมูกของเธอขึ้นมา ทันใดนั้นเอง เธอก็นึกถึงฉินเฉิงขึ้นมา

บอดี้การ์ดของเธอก็อดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้นมาเบาๆว่า : "หมอนั่นมันใส่ร้ายเมืองซวนหมิง ถ้าผมเจอมันอีก ผมจะจัดการมันซะ!"

เซินอี้เมิ้งเธอก็ไม่ได้พูดอะไร โดยทั่วไปแล้วความคิดของเธอมันก็เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปก็เท่านั้น

"โชคดีที่เค้าไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างงั้นอาจารย์คงจะไม่ช่วยฉันอย่างแน่นอน" เซินอี้เมิ้งก็คิดกับตัวเองขึ้นมา

"มาถึงแล้ว" ในตอนนี้เอง ทั้งสามคนก็เดินมาถึงที่ถ้ำ

ทางเข้าถ้ำมีรั้วเหล็กกั้นเอาไว้ ที่ด้านในมันก็มีเสียงร้องคร่ำครวญของผู้หญิงที่ดังขึ้นมา

ข้างถ้ำมันก็มีสัตว์มีพิษจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน พวกมันดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก

"นี่…มันหมายความว่ายังไงกัน?" เซินอี้เมิ้งตกใจ

ลูกศิษย์ก็หัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า: "แน่นอนว่าตระกูลเซินของคุณจะต้องมีโชคอีกครั้ง!"

ทันทีที่เค้าพูดจบ ทั้งสองก็รู้สึกว่าการมองเห็นของตัวเองค่อยๆเลือนลาง จากนั้นพวกเค้าทั้งสองก็หมดสติไป

เมื่อพวกเค้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พวกเค้าก็ถูกขังอยู่ในถ้ำนี้แล้ว

"มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน…" เซินอี้เมิ้ง เธอได้รับการเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยเจอเข้ากับเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย

เธอมองดูฉากที่น่าสังเวชรอบตัวเธอ จากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ

"เมื่อกี้พวกเราถูกหลอก" ในเวลานี้เอง ที่ด้านข้างของเซินอี้เมิ้ง ผู้หญิงผมหยักโศกเธอก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

เซินอี้เมิ้งรีบมองไปที่เธอคนนั้นแล้วถามว่า "พี่ค่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

หญิงสาวขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เธอถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา: "ยัยโง่เอร้ย เธอเชื่ออาจารย์นั่นจริงๆเหรอ? เมืองซวนหมิงนี่มันเป็นนิกายชั่วร้ายที่รู้จักกันดี พวกมันใช้เลือดของผู้หญิงอย่างพวกเธอเพื่อเลี้ยงสัตว์พิษ!"

สีหน้าของเซินอี้เมิ้งก็เปลี่ยนไป เธอร้องไห้แล้วถามขึ้นมาว่า: "พี่ค่ะ ถ้าอย่างนั้น…เราจะทำยังไงกันดี?"

"จะทำยังไงอย่างงั้นเหรอ?" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นชา "จะทำยังไงได้ ก็คงทำได้แค่ภาวนาว่าชาติหน้าเราจะมีสมองกันมากกว่านี้"

…

ที่หน้าวัดมันก็มีคิวที่ยาวเหยียด

ผู้คนนับไม่ถ้วนก็มาที่นี่ด้วยความเลื่อมใส พวกเค้าเพียงแค่ต้องการที่จะได้พบอาจารย์คนนี้

"คิดไม่ถึงเลยว่า ในยุคสมัยนี้มันยังจะมีเรื่องหลอกลวงแบบนี้อยู่" ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวในขณะที่มองไปที่รอบข้าง

"อยู่ที่ชายแดน และฝ่ายบริหารก็หลวมตัว" เฝิงกงอธิบาย

ฉินเฉิงมองไปที่สาวๆที่โง่เขลาเหล่านี้ ในใจเค้าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เมืองซวนหมิง…ไม่รู้เลยว่ามันคนมาติดกับดักที่นี้แล้วกี่คน!

"ไปกันเถอะ" ฉินเฉิงก้าวขึ้นบันไดแล้วเดินตรงขึ้นภูเขาไป

"นายนี่อะไรของนายกัน? ไม่รู้จักการต่อแถวหรือยังไงกัน?"

"แย่จริงๆ! เราเข้าแถวกันมานานขนาดนี้ แกจะมาลัดคิว แกนี่ไม่มียางอายบ้างเลยเหรอ!"

"ไอ่นี่หนิแล้วก็ไอ่ตัวเหม็นนี่ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!"

ฉินเฉิงไม่สนใจ เค้าเดินตรงขึ้นไปหาอาจารย์

"อาจารย์ เป็นหมอดูอย่างงั้นเหรอ?" ฉินเฉิงถามขึ้นมา เค้ายืนอยู่ตรงหน้าแล้วเอามือไขว้ไปที่ด้านหลัง

อาจารย์พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง "ไปเข้าแถวซะ"

"แกไม่ได้ยินเหรอ อาจารย์บอกให้แกไปเข้าแถว!"

"รีบไสหัวออกไปซะ อย่ามาก่อกวนอาจารย์!"

"ถ้าแกทำให้อาจารย์ไม่พอใจ พวกเราจะไม่ปล่อยแกไปอย่างแน่นอน!"

ฉินเฉิงหัวเราะขึ้นมาเบาๆ: "อาจารย์ คุณดูดวงได้จริงอย่างงั้นเหรอ?"

อาจารย์พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา: "ความจริงใจคือจิตวิญญาณ เมื่อคุณพูดออกมาแบบนี้ คุณจะถูกพระเจ้าปฏิเสธ ไปซะ ฉันไม่ดูดวงให้เธอหรอก"

ฉินเฉิงส่ายหัวแล้วพูดว่า: "คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันต้องการให้คุณดูดวงของตัวเอง อาจารย์ คุณคิดว่าวันนี้มันจะมีการนองเลือดไหม?"