ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 112 เพื่อนเก่าที่เย็นชา

เมื่อได้ยินเสียงของฉินเฉิง ซูหยู่ก็รู้สึกหวิวหัวขึ้นมาทันที

หลายปีที่ผ่านมาคู่พิฆาตหยินหยางช่วยเขาจัดการปัญหาต่างๆมาได้มากมาย และวันนี้เขาก็คิดว่าอย่างไงฉินเฉิงก็ต้องถูกจัดการอย่างแน่นอน!

"นายยังจะกล้าท้าทายฉันอีกหรอ?" น้ำเสียงของซูหยู่ เยือกเย็นมาก

ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกมา "ท้าทายแล้วจะทำไม? ฉันก็แค่ให้นายมีชีวิตต่อไปได้อีกหน่อย แต่ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องไปจัดการกับนายอยู่ดี"

ซูหยู่ เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย และเขาไม่สามารถทนต่อคำหยาบคายเช่นนี้จากฉินเฉิงได้

"แม่งเอ้ย…" ซูหยู่ ยังอยากที่จะพูดอะไรออกมาอีก แต่ในตอนนั้นฉินเฉิงก็วางสายโทรศัพท์ลงทันที

"คุณฉิน" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ารีบวิ่งเข้ามาอย่างเร็วไว

เมื่อฉินเฉิงเห็นชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้ฉันจะเอายาพลังวิญญาณมาให้นาย"

"ขอบคุณมากครับ คุณฉิน" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพยักหน้าด้วยความดีใจ

เขาฝึกวิชามาหลายปี ไม่เขาก็ไม่สามารถฝึกวิชาภายในได้สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงถูกขับไล่ออกจากสำนักของตงเทียนหนาน

สำหรับพลังภายใน หัวใจของเขาอดทนรอมันมาตลอด

"ใช่! เก็บกวาดลานให้หน่อย" ฉินเฉิงมองพื้นที่เลอะเทอะ ขมวดคิ้วและพูดออกมา "แล้วก็ศพของผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้น จัดการให้ด้วยนะ"

"ครับ!" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพยักหน้าทันที

หลังจากนั้นฉินเฉิงกับซูวานก็เดินเข้าไปในห้องด้วยกัน

"ทำไมนายต้องท้าทายซูหยู่ ด้วย?" ซูวานถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

"นั่นมันเป็นจุดประสงค์ของฉัน" ฉินเฉิงตอบ

หลังจากที่ดูดซับของเจ้าหยินมา ฉินเฉิงก็รู้สึกว่าพลังของเขาในตอนนี้กำลังขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดของขั้นนี้แล้ว

ถ้าหากใช้ยาที่สะสมมา ฉินเฉิงมั่นใจมากว่าเขาจะต้องสามารถก้าวข้ามขั้นพลังขั้นนี้ไปได้ ดีไม่ดีอาจจะขึ้นไปสูงกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

และเมื่อถึงเวลานั้นก็คงไม่มีนักสู้หรือปรมาจารย์คนไหนสามารถต่อกรกับฉินเฉิงคนนี้ได้อีก

และถ้าหากซูหยู่ ส่งผู้ที่มีกำลังภายในหรือปรมาจารย์เก่งๆมา แบบนั้นมันจะไม่ยิ่งดีไปกว่าเดิมหรอกเหรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

และในคืนนั้น ฉินเฉิงยืนอยู่ตรงใจกลางของพลังวิญญาณที่เขาปล่อยออกมาเพื่อที่กลั่นยาออกมาใหม่ จำนวนที่ได้ในครั้งนี้ประมาณสิบกว่าเม็ด

"ยาพวกนี้สำหรับฉันแล้วไม่มีความหมายอะไรเลย แต่สำหรับชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าแล้ว มันมีประโยชน์อย่างมหาศาล" ฉินเฉิงคิดถึงยาที่เขาเพิ่งกลั่นออกมาในใจ

หลังจากนั้นฉินเฉิงก็มายืนอยู่ที่ใต้แสงจันทร์และเริ่มที่จะฝึกฝนพลังของตัวเอง

การฝึกฝนพลังของเขาในครั้งนี้ เขาไม่คิดที่จะกลับไปฝึกที่ภูเขาหลงไห่ พลังธรรมชาติที่โอบล้อมภูเขาหลงไห่ในตอนนี้นั้นไม่ใช่สถานที่ฝึกที่ดีของเขาอีกต่อไป

"ฉันจำได้ว่าตระกูลเฝิงได้เปิดสถานที่ท่องเที่ยวเอาไว้ที่ปินโจว พรุ่งนี้เขาจะไปดูสักหน่อย" ฉินเฉิงแอบคิดในใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น ในตอนที่ฉินเฉิงเพิ่งจะตื่นนอน ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ได้วิ่งไปรอบภูเขาหลงไห่ตั้งหลายรอบแล้ว

"คุณฉิน คุณตื่นแล้ว" หลังจากที่เห็นฉินเฉิง ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็รู้สึกตื่นเต้นทันที

ฉินเฉิงอ้าปากแต่ไม่ได้พูดอะไร

พรสวรรค์ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้านั้นมีไม่มาก ต่อให้เขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีทางไปถึงขั้นปรมาจารย์ได้

"ยาเม็ดนี้ฉันให้นาย" ฉินเฉิงหยิบยาที่เขากลั่นออกมาเมื่อวานยื่นให้ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า

"จำเอาไว้ สามวันกินหนึ่งครั้ง" ฉินเฉิงพูดออกมา "หลังจากกินยาเหล่านี้หมดแล้ว นายจะสามารถใช้พลังภายในได้"

"จริงเหรอ?" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าถามออกมาด้วยความกระตือรือร้น

ฉินเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดออกมาว่า "ที่จริง….พลังภายในไม่ได้เป็นหนทางเดียวของการเป็นปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ ปรมาจารย์บางคนไม่มีภายในแต่ก็สามารถก้าวเดินมาในเส้นทางนี้ได้อย่างดี ไม่แพ้กับคนที่มีพลังภายในเลยด้วยซ้ำ"

สีหน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าแดงขึ้น เขาพูดออกมาด้วยความเจ็บใจเล็กน้อย "ฉันรู้….ฉันเองก็ฝึกมันมาไม่น้อย แต่การที่จะฝึกมันจนสำเร็วจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆถึงสามสิบปี…."

ฉินเฉิงเงียบไปพักหนึ่งจากนั้นเขาก็ตบไปที่ไหล่ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า "ฉันจะหาทางให้นายเอง"

"ขอบคุณมากครับ คุณฉิน!" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ารีบพยักหน้าทันที

ข่าวการกลับมาของฉินเฉิงแพร่กระจายไปทั่วปีนัง จินฮู่ที่ถือว่าเป็นผู้ร่ำรวยและยิ่งใหญ่ของปีนัง เขาหอบของขวัญมากมายขึ้นมาที่ภูเขาหลงไห่

"นี่ คุณฉินอยู่ที่ไหน?" หลังจากที่จินฮู่เห็นชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า เขาก็ถามออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

"ไม่อยู่" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าตอบไปอย่างเย็นชา

"แม่งเอ้ยฉันไม่ได้ถามว่าอยู่หรือไม่อยู่? ฉันถามว่าเขาอยู่ที่ไหน!" จินฮู่ตวาดออกมา

สีหน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเยือกเย็น เขายื่นมือออกไปจับที่คอของจินฮู่และยกขึ้นมา

"ถ้าหากยังพูดอย่างนี้อีกหละก็ ฉันจะตัดคอนายเดี๋ยวนี้!" ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดออกไปแล้วขว้างจินฮู่ออกไปประมาณ 1 เมตร

จินฮู่ลุกขึ้นมาจากพื้น เขาชี้ไปที่หน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า "นายรอฉันก่อน ฉันจะไปฟ้องคุณฉิน!"

ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ามองไปที่เขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

จินฮู่กัดฟัน เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ "ฝากบอกคุณฉินด้วย วันนี้จะมีงานเลี้ยงที่ภัตตาคารหยุนหลง ขอเชิญคุรฉินเข้าไปร่วมงานเลี้ยงด้วย"

ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินที่จินฮู่พูดออกมา

และในตอนนั้นฉินเฉิงก็เดินทางมาถึงชานเมือง

ทิวทัศน์ของที่นี่สวยงามจนเรียกได้ว่าเป็นดินแดนแห่งสวรรค์เลยก็ว่าได้ และตอนนี้มันจะถูกเปลี่ยนมาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เรียกว่า บ้านริมเขาเฟิงชื่อ

"ไม่เลว ไม่เลวเลยจริงๆ" ฉินเฉิงยืนอยู่ที่หน้าประตูและพูดออกมา

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรไปหาผู้ดูแล

"ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ที่ประตูของบ้านริมเขาเฟิงชื่อแล้ว" ฉินเฉิงพูด

อีกฝ่ายตอบกลับมาว่า "ครับคุณฉิน จะไปรับคุณเดี๋ยวนี้!"

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ลง ฉินเฉิงก็เดินไปเดินมาสัมผัสกับทิวทัศน์ทางธรรมาชาติที่สวยงามนี้

ที่บนภูเขาลูกนี้กินพื้นที่มากกว่า 1000 ไร่ นอกจากทิวทัศน์ธรรมชาติแล้วยังมีโฮมสเตย์อีกสองสามแห่ง

เนื่องจากที่นี่ยังสร้างไม่เสร็จ จึงเห็นมีคนงานเดินผ่านไปผ่านมา

และในตอนนั้นก็มีรถสีดำคันหนึ่งขับมาจอดข้างๆ จากนั้นก็มีชายหนุ่มสวมสูทรองเท้าหนังเดินลงมา

"ด้านบนสั่งมาแล้วว่าภายในสามเดือนจะต้องสร้างที่นี่ให้เสร็จ พวกนายรีบทำงานกันด้วย ถ้าหากไม่เสร็จฉันจะถูกต่อว่าเอาได้" ชายหนุ่มคนนั้นพูดออกมา

"ครับประธานฉาง คุณวางใจได้เลย!" คนงานเหล่านั้นพูดออกมา

"ฉางหลุน?" หลังจากที่ฉินเฉิงเห็นชายหนุ่มคนนั้นก็ตกใจเล็กน้อยและเดินเข้ามาหาเขา

"ฉางหลุน นั่นใช่นายไหม?" ฉินเฉิงเดินไปจับไหล่เขาอย่างตื่นเต้น

ชายหนุ่มคนนี้มาจากโรงเรียนประถมและมัธยมต้นด้วยกันกับฉินเฉิง ส่วนหลังจากนั้นเขาก็ไปศึกษาอยู่ที่โรงเรียนอื่นและไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลย

ฉางหลุนหันมามองฉินเฉิง ขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า "ฉินเฉิง?"

"คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอนายที่นี่! ฉางหลุน หลายปีที่ผ่านมานายไปไหนมา? ทำไมไม่ติดต่อฉันมาบ้างเลย?" ฉินเฉิงถามออกไปอย่างกระตือรือร้น

ฉินเฉิงที่ขาดความรักมาตั้งแต่เด็กจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความรู้สึกออกมาอย่างสุดโต่ง

แต่น่าเสียดายที่ทัศนคติของฉางหลุนนั้นแต่กต่างไปจากฉินเฉิง เขาแค่พยักหน้าและพูดว่า "อืม ฉันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศมา เรียนวิศวะ และที่กำลังสร้างอยู่ตรงนี้ฉันก็เป็นคนรับผิดชอบเอง"

"ไม่เลว ไม่เลว" ฉินเฉิงยิ้มออกมา "กว่าจะได้เจอกันสักทียากมากเลย พวกเราไปหาอะไรดื่มกันสักหน่อยไหม?"

ท่าทางของฉางหลุนนั้นเฉยเมยมาก "อย่าเลย งานฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาว่าง แล้วก็ต่อหน้าลูกน้องของฉันช่วยเรียกฉันว่าประธานฉางด้วย"

"ประธานฉาง?" ฉินเฉิงขมวดคิ้ว "นายอย่ามาล้อเล่นนะ"

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น คนอื่นเขาจะได้แยกออกได้ชัดเจน" จากนั้นฉางหลุนก็พูดออกมาอย่างเฉยชาว่า "ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ไปก่อนนะ"

พูดจบฉางหลุนก็กำลังจะเดินออกไป

หันไปมองเงาหลังของฉางหลุนที่เดินจากไป ฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เวลานี่มันสามารถเปลี่ยนคนได้จริงๆ หลังจากที่มีหน้าที่การงานที่ดีแล้ว ก็จะไม่สนใจคบกับเพื่อนจนๆเพราะเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร

"ประธานฉิน!" และในตอนนั้นหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมรองเท้าส้นสูงกับชุดสูทของผู้หญิงก็วิ่งเข้ามา

"ประธานฉิน ฉันชื่อเหยาเจียเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่ คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวเหยาก็ได้" เหยาเจียยื่นมือออกมาอย่างกระตือรือร้น

ฉินเฉิงจับมือกับเธอและถามออกมาว่า "เฝิงกงมอบหมายงานเอาไว้หมดแล้วใช่ไหม?"

"ใช่คะ ประธานเฝิงบอกว่าคุณคือหัวหน้าของเขา" เหยาเจียยิ้มและพูดออกมา "ฉันยังแอบคิดว่าคุณจะเป็นคนอ้วนๆ คิดไม่ถึงเลยว่าประธานฉินจะยังหนุ่มขนาดนี้!"

เมื่อเห็นฉินเฉิงไม่พูดอะไร เหยาเจียจึงถามออกมาว่า "ประธานฉิน พวกเราไปคุยกันที่ห้องทำงานไหม? ฉันได้นัดหัวหน้างานนี้เอาไว้แล้ว ถ้าคุณมีอะไรก็สามารถบอกกับเขาได้เลย"

"ได้" ฉินเฉิงพยักหน้า

ในระหว่างที่ไปห้องทำงาน ฉินเฉิงก็กันไปมองทิวทัศน์รอบๆ พลังปราณของที่นี่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้น แต่ถ้าเอาไปเทียบกับปีนังก็ถือว่าดีกว่ามาก โดยเฉพาะพลังปราณที่อยู่ตรงหน้าผาน้ำตก

ฉินเฉิงมองดูบ้านที่สร้างขึ้นริมน้ำตก และกล่าวในใจว่า "สถานที่ดีๆแบบนี้จะต้องไม่มีอะไรมารบกวนหรือทำให้เสื่อมเสียเป็นอันขาด อีกเดี๋ยวจะให้คนงานมารื้อบ้านหลังนี้ออกไปเสีย"

ไม่นานทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงห้องทำงาน

"เชิญคะ คุณฉิน" เหยาเจียเปิดประตูและพูดออกมาด้วยความเคารพ

หลังจากเปิดประตูเข้ามาก็เห็นฉางหลุนกำลังถือกระดาษอยู่ในมือแผ่นหนึ่ง หลังจากที่เหยาเจีย ฉางหลุนก็ลุกขึ้นมาทันทีและพูดว่า "ประธานเหยา คุณกลับมาแล้ว"