ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 103 ฉันเข้าไปไม่จำเป็นต้องใช้ตั๋ว

ฉินเฉิงตะคอกและพูด :"เป็นแค่วิญญาณร้ายเล็กๆ ยังกล้ามาข่มขู่ฉัน!"

สิ้นสุดเสียง ออร่าในร่างกายของฉินเฉิงระเบิดออกมาทันที วิญญาณทั้งสามตนระเบิดทันที กลายเป็นควันดำ ค่อยๆสลายหายไปจากภายในห้อง

และในเวลานี้ ลูกประคำในมือชูซีหยุน แตกสลายไปด้วย

ชูซีหยุนตกใจจนหน้าขาวซีด เธอนั่งอยู่บนพื้น ด้วยหน้าตาที่กลัวจนเอ้อระเหย

"ฉัน…..ฉันอยู่กับวิญญาณผีสามตนนี้มาโดยตลอดเหรอ?" ชูซีหยุนเพียงแค่รู้สึกเย็นบนหลังเท่านั้น

ฉินเฉิงเหลือบมองเธอ และพูด :"พูดให้ถูกต้อง คือการใช้ชีวิตร่วมกับพวกเขา"

ชูซีหยุนตัวสั่นหนึ่งที ขาอ่อนไปหมดแล้ว

"ต้องการให้การงานพัฒนา จำเป็นต้องพึ่งพาตัวเอง" ฉินเฉิงพูดอย่างเย็นชา "วิธีการที่ไม่เหมาะสมแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะเกิดผลร้ายอย่างแน่นอน"

ชูซีหยุนส่ายหัวอย่างแรง ผ่านไปเป็นเวลานาน เธอค่อยคืนสติกลับมาอย่างช้าๆ

"นาย…..นายก็เป็นหมอผีเหรอ?" ชูซีหยุนลุกขึ้นมาจากพื้น พูดด้วยความนับถือเล็กน้อย

"ไม่ใช่" ฉินเฉิงส่ายหัว

ดวงตาของชูซีหยุนเป็นประกาย ทันใดนั้นเริ่มสนใจฉินเฉิงมากยิ่งขึ้น

"นายอย่ามาค้นอะไรบนตัวของฉันอีกนะ" แต่เพียงแค่คำพูดเดียวของฉินเฉิง กลับขัดจังหวะการพูดของเธอ

"และยังมีอีก ในครั้งนี้ที่ฉันช่วยเธอแก้ จะต้องมีการเก็บค่าใช้จ่ายนะ" ในตอนท้าย ฉินเฉิงพูดเพิ่มอีกหนึ่งประโยค

ชูซีหยุนเหลือบมองและพูด :"ช่างเป็นคนที่โลภจริงๆ"

ฉินเฉิงนั่งอยู่บนโซฟา โบกมือและพูด :"เอาล่ะ ถ้าหากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว เธอสามารถไปได้แล้ว"

"ไม่เรียกให้ฉันกินข้าวสักมื้อเหรอ?!" ชูซีหยุนพูดอ้อนเหมือนกับเด็กเล็กน้อย

ฉินเฉิงมองเธอหนึ่งที และพูด :"ถ้าหากเธอยังพูดกับฉันแบบนี้อีก หลังจากนี้ไปอย่าคิดว่าจะได้ยาจากมือฉันแม้แต่เม็ดเดียว"

ชูซีหยุนโกรธจนกระทืบเท้า เธอฮึหนึ่งที ยกกระเป๋าขึ้นและจากไป

หลังจากทำให้ชูซีหยุนไปแล้ว ฉินเฉิงนั่งอยู่บนโซฟา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

หลังจากออร่าแตกออกมาแล้ว การฝึกฝนเวทย์มนตร์ยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ จึงบังเกิดวิธีหรือวิธีการที่ไม่เหมาะสมนับไม่ถ้วน

และคนเหล่านี้ที่ต้องการฝึกฝนวิธีการที่ไม่เหมาะสมนี้ แต่กลับถูกเรียกว่าปรมาจารย์ คนมากมายยกย่อง

"ถ้าหากมีโอกาส จะต้องมีการกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากในคราวเดียว!" ฉินเฉิงคิดอยู่ในใจอย่างลับๆ

คอนเสิร์ตของชูซีหยุนกำหนดหลังจากนั้นอีกสามวัน และสถานที่ เป็นโรงยิมในเมืองหลวงของมณฑล

โรงยิมแห่งนี้สามารถจุดคนได้หลายหมื่นคน แต่วันนี้ยังคงแน่นอย่างมาก

ถนนโดยรอบถูกปิดกั้นเกือบทั้งหมด ไม่รู้ว่ารถเหล่านั้นติดมากี่ชั่วโมงแล้ว

"เสี่ยวเต๋อ ทำไหมเพื่อนของเธอคนนั้นยังไม่มาอีก ไม่ใช่ว่าเขาหลอกเธอหรอกนะ?" ตรงประตู มีเด็กผู้หญิงอายุสิบกว่าปีหลายคน มีสีหน้าเป็นกังวล

"นั่นแหละ คอนเสิร์จนี้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะ ทำไหมเขายังไม่มาอีก?"

ฟางเสี่ยวเต๋อขมวดคิ้วและพูด :"ไม่รู้ น่าจะอยู่บนถนนมั้ง"

พูดจบ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นเตรียมจะโทรหาฉินเฉิง

ในเวลานี้ฉินเฉิงรถติดอยู่บนถนนจริงๆ เขาที่ไม่เคยเข้าร่วมคอนเสิร์จมาก่อน แน่นอนว่าไม่รู้มาก่อนว่าแฟนๆจะตื่นเต้นขนาดนี้

"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงไปไม่ทันแน่ๆ" ฉินเฉิงเหลือบมองดูเวลาบนโทรศัพท์

ช่วยไม่ได้ เขาทำได้เพียงแค่หาที่จอดรถชั่วคราวแล้วหยุดลงมา พร้อมกับร่ายเวทมนต์ เดินไปข้างหน้าด้วยเท้า

หากเป็นการเดินทางระยะสั้น ความเร็วของฉินเฉิงนั้นเร็วกว่ารถยนต์หลายเท่า แต่เมื่อเดินทางไกลเกินไป เมื่อเทียบกับรถยนต์แล้ว ยังต้องเติมอีกเยอะ

ตรงประตู ฟางเสี่ยวเต๋อโทรศัพท์ไปหลายครั้งล้วนแล้วโทรไม่ติด สีหน้าของเธอยิ่งอยู่ยิ่งแย่

"เสี่ยวเต๋อ เพื่อนของเธอคนนี้กำลังโม้ จริงๆด้วย มาเสียเที่ยวสะแล้ว!" หญิงสาวผมหางม้าสองข้างคนหนึ่งพูดอย่างไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าจงเยว่ และเป็นเพื่อนสนิทของฟางเสี่ยวเต๋อเช่นกัน

"ช่างเถอะ พวกเรากลับบ้านกันดีกว่าไหม?" จงเยว่พูด

"รออีกสักพักก่อน" ฟางเสี่ยวเต๋อยังคงฝากความหวังไว้กับฉินเฉิงเล็กน้อย

"ห๊ะ? เสี่ยวจง? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" ในเวลานี้ จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้ จงเยว่ดีใจทันที วิ่งเข้าไปและพูดอย่างตื่นเต้น :"พี่เสี่ยวจื่อ ทำไหมคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?"

เสี่ยวจื่อเขย่าตั๋วที่อยู่ในมือ หัวเราะและพูด :"มาชมคอนเสิร์จไง ไป พวกเราเข้าไปด้วยกันไหม?"

"ฉันไม่มีตั๋ว" จงเยว่ถอนหายใจ "เพื่อนสนิทของฉันบอกว่าเพื่อนของเธอมีตั๋ว แต่ถึงตอนนี้แล้วยังไม่มาเลย ว่าแต่พี่เสี่ยวจื่อคุณไปเอาตั๋วมาจากไหนเหรอ?"

เสี่ยวจื่อหัวเราะและพูดอย่างไม่แยแส :"ฉันเป็นเพื่อนกับผู้จัดการของผู้จัดงาน เขามอบให้ฉัน หรือไม่ก็ฉันลองคุยกับเพื่อนของฉันไหม?"

"จริงๆเหรอ? ดีมากเลย!" จงเยว่ดีใจจนเกือบจะกระโดดขึ้นมาแล้ว

เธอเหลือบมองฟางเสี่ยวเต๋ออย่างมีชัย และพูด :"เห็นไหม เพื่อนของฉันเชื่อถือได้มากกว่า!"

ฟางเสี่ยวเต๋อโกรธจนแก้มจะระเบิดออกมาแล้ว ภายในใจไม่รู้ว่าด่าฉินเฉิงไปกี่รอบแล้ว

"เพื่อนของฉันอยู่ที่นั่นพอดีเลย" เสี่ยวจื่อชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มในชุดสูทและรองเท้าหนังที่ประตู

ทั้งสามคนเดินเข้าไปหาผู้จัดการด้วยกัน เสี่ยวจื่อหัวเราะและพูด :"พี่กวาง ทำไหมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าพี่กวางพูด :"ดาราชื่อดังต้องการให้ฉันรอคนหนึ่งคนอยู่ที่นี่ บอกว่าเขาไม่มีตั๋ว"

"เป็นเรื่องจริงเหรอ" เสี่ยวจื่อตะลึงเล็กน้อย "ดาราชื่อดังเป็นคนพูดเองเหรอ?"

"ใช่แล้ว" พี่กวางพยักหน้า "นอกจากนี้ยังต้องพาพวกเขาไปยังตำแหน่งของผู้จัดงานวีไอพี"

สิ่งนี้ทำให้เสี่ยวจื่อประหลาดใจมากขึ้นในทันที เขาขมวดคิ้วและพูด :"เป็นคนแบบไหนกันนะ ถึงต้องดูแลปฏิบัติแบบนี้"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขามองไปทางผู้จัดการและพูด :"ใช่แล้ว พี่กวาง ฉันมีเพื่อนอีกสองคนยังไม่มีตั๋ว สามารถพาพวกเธอเข้าไปได้ไหม?"

พี่กวางส่ายหัวและพูด :"เป็นไปไม่ได้ ที่นี่ของพวกเรามีข้อกำหนดที่เข้มงวด ไม่มีตั๋ว ต่อให้เป็นใครก็ไม่ได้"

เสี่ยวจื่อพูดอย่างหมดหนทาง :"งั้นก็ได้"

ฟางเสี่ยวเต๋อและจงเยว่หมดอาลัยตายอยากทันที พูดอย่างหมดหนทาง :"เห้อ ช่างโชคร้ายจริงๆ รอที่นี่มาตั้งแต่บ่ายสองโมงแล้ว มาเสียเที่ยวแล้ว!"

"ต้องโทษเพื่อนของเธอคนนั้น!" จงเยว่โกรธอย่างมากและพูด

เสี่ยวจื่อหัวเราะและพูด :"ตั๋วแบบนี้ คนทั่วไปล้วนแล้วซื้อไม่ได้ เพื่อของเธอคนนั้น แปดสิบเปอร์เซ็นต้องการแสร้งทำเป็นต่อหน้าสาวสวย"

"ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!" จงเยว่ก็พูดพยักหน้าตามเช่นกัน

"ต้องขออภัยด้วย ฉันมาสายแล้ว" ในเวลานี้ ฉินเฉิงเดินมาจากที่ไม่ไกล

หลังจากเห็นฉินเฉิง ดวงตาของฟางเสี่ยวเต๋อเป็นประกาย วิ่งเข้ามาหาอย่างเร่งรีบและพูด :"คุณนี่มันยังไง พวกเราเกือบจะคิดว่าคุณไม่มาแล้วนะ!"

ฉินเฉิงหัวเราะและพูด :"ฉันก็คิดไม่ถึงเลยว่าบนถนนรถจะติดขนาดนี้"

"อั๊ยยะ คุณไม่ต้องพูดไร้สาระแล้ว ตั๋วอยู่ไหน?" จงเยว่พูดอย่างเร่งรีบ

ฉินเฉิงส่ายหัว และพูด :"ฉันไม่มีตั๋ว"

"ไม่มีตั๋ว? แล้วคุณมาทำไหม?! ประสาทหรือเปล่า เล่นตลกกับพวกเราเหรอ?!" ดูเหมือนว่าจงเยว่โกรธจนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

เสี่ยวจื่อที่อยู่ด้านข้างหัวเราะและพูด :"เป็นยังไง เหมือนกับที่ฉันพูดใช่ไหม? ตั๋วของชูซีหยุนมันไม่ได้ได้รับมาง่ายขนาดนั้น?"

ฟางเสี่ยวเต็มกำหมัดเล็กของเธอเอาไว้แน่น พูดด้วยความโกรธ :"คุณมันทำเกินไปแล้วนะ! คาดไม่ถึงว่าจะกล้าหลอกฉัน!"

"ฉันไม่ได้หลอกเธอนะ" ฉินเฉิงหัวเราะและพูด "ฉันเข้าไปไม่จำเป็นต้องใช้ตั๋ว"

"ฮ่าๆๆ คุณไม่ต้องโม้แล้ว!" จงเยว่เหลือบมองและพูด "เมื่อกี้พี่เสี่ยวจื่อเพิ่งถามผู้จัดการมา ไม่มีตั๋ว ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไป!"

"นั่นเป็นพวกเขา ไม่เหมือนกับฉัน" ฉินเฉิงพูดอย่างไม่แยแส "ตามฉันมาสิ"

เขาอดไม่ได้ที่จะดึงตัวฟางเสี่ยวเต๋อมาด้วย แล้วเดินไปยังทางประตูเข้า

"อยากไปคุณก็ไปเองเลย ฉันไม่อยากไปขายหน้ากับคุณหรอก!" จงเยว่มือเท้าเอว ด้วยสีหน้าที่ไม่อดทน