สายตาของพระชายาจี้อ๋องปรากฏแววอำมหิตแวบหนึ่ง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็หาเรื่องมาทำให้เขาต้องพัวพันโดยไม่อาจไปสืบเรื่องราวของเมืองถิงเจียงได้สิเพคะ”

เมื่อจี้อ๋องได้ยินเช่นนั้นเขาก็หรี่ตามองนาง “พระชายามีวิธี?”

พระชายาจี้อ๋องไอออกมา เสียงไอนั้นกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหอบเสร็จแล้วสักพักจึงจ้องมองจี้อ๋อง “ท่านอ๋องเข้ามานี่ หม่อมฉันจะบอกท่าน”

จี้อ๋องเดินเข้าไปนั่งลงข้างกายนางแล้วตบหลังให้นางเบาๆ “ว่ามา”

พระชายาจี้อ๋องกระซิบกระซาบที่ข้างหูเขาสองสามประโยค “สองแผนนี้ หากแผนหนึ่งไม่ได้ผลก็ให้ใช้อีกแผน หากทำสำเร็จก็จะสามารถสำเร็จโทษฉู่อ๋องได้”

จี้อ๋องมองนาง ในใจเกิดความรู้สึกอันซับซ้อน ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังคงไม่อาจไม่มีนาง แผนของนางไม่มีใครเทียบได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือนางเหี้ยมโหดซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้พอดี

…

วันนี้ท่านฮูหยินใหญ่มาอยู่เป็นเพื่อนหยวนชิงหลิง

นางดูสดชื่นกว่าครั้งที่แล้วมาก สีหน้าของนางแดงระเรื่อขึ้น ยามเดินก็ไม่จำเป็นต้องให้ซุนมามาคอยพยุงแล้ว เห็นได้ชัดว่านางดีขึ้นมาก

ท่านฮูหยินใหญ่กับหยวนชิงผิงมาด้วยกัน หยวนชิงผิงมีอาการใจลอยเล็กน้อย หยวนชิงหลิงพูดกับนางหลายครั้ง นางก็ยังดูเหม่อลอย ผ่านไปครู่ใหญ่จึงพูดอย่างงุนงง “ท่านพี่ว่าอะไรนะ?”

เมื่อรอท่านฮูหยินใหญ่จากไป หยวนชิงผิงก็จับแขนนางและเอ่ยกับนางอย่างตื่นเต้น “ท่านพี่ ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน”

“เรื่องอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของนางไม่ปกตินัก “ในจวนเกิดเรื่องขึ้นหรือ?”

“ไม่ใช่หรอก” หยวนชิงผิงรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย เป็นกู้ซือผู้นั้น”

หยวนชิงผิงหันไปมองรอบๆ เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีคนก็กัดปากเล็กน้อยและตอบว่า “ข้าไม่ได้โง่เสียหน่อย แน่นอนว่าต้องยินดี เขารูปหล่อ ชาติตระกูลดี พูดจาก็ดี แล้วยังมีวิทยายุทธ์ เป็นถึงหัวหน้าราชองครักษ์ในวัง…”

“รองหัวหน้าต่างหาก” หยวนชิงหลิงแก้

หยวนชิงผิงกลอกตา “รองแล้วอย่างไร? อายุน้อยเช่นนี้ได้เป็นถึงรองหัวหน้าราชองครักษ์ก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว”

“ไม่เก่งเท่าพี่เขยของเจ้าหรอก” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเอาแต่ใจ

หยวนชิงผิงมีสีหน้าเคร่งขรึมแล้วมองนางอย่างเย่อหยิ่ง “ไม่แน่หรอก พี่เขยนั้นโชคดีที่เกิดมาเป็นคนในราชตระกูล หากเทียบกับกู้ซือที่เกิดมาในตระกูลคนธรรมดาแล้ว…”

หยวนชิงหลิงพูดขัดจังหวะนาง “กู้ซือไม่ได้เกิดมาในตระกูลคนธรรมดา เจ้าก็รู้กระมัง? บิดาของกู้ซือคือเจิ้นเป่ยโหว มารดาของเขาก็เป็นถึงท่านหญิง”

หยวนชิงผิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของนางค่อยๆ หม่นแสงลง “ท่าน… ท่านพี่ ข้าคิดว่าเขาคงหยอกข้าเล่น คนที่ชาติตระกูลเช่นเขา อยากแต่งงานกับสตรีเช่นใดจะหาไม่ได้หรือ? บิดามารดาของเขาไม่ชอบข้า เขาก็ไม่มีทางชอบข้าเช่นกัน”

หยวนชิงหลิงไม่แกล้งนางแล้ว นางกล่าวอย่าจริงจัง “กู้ซือชอบเจ้าจริงๆ ต่อหน้าข้าและพี่เขยของเจ้าก็ไม่พูดเพียงแค่ครั้งเดียว คราวที่แล้วที่พี่เขยของเจ้าช่วยเจ้าหาสามี พอถูกกู้ซือรู้เข้า เขาก็มาต่อยตีกับพี่เขยเจ้าทันที”

หยวนชิงผิงจับจ้องนางอย่างไม่วางตา “จริงหรือ?”

“จริงๆ” หยวนชิงหลิงแม้ไม่ค่อยอยากจะกล่าวคำพูดต่อไปนัก แต่นางคิดว่าน้องสาวของนางควรจะเตรียมใจไว้ก่อนจึงจะดี ดังนั้นนางจึงกล่าวต่อไปว่า “แต่ว่าในยุคนี้ เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องที่บิดามารดาเป็นผู้จัดการ หากเจ้าสามารถแต่งให้แก่กู้ซือ ท่านพ่อย่อมไม่คัดค้าน แม้กระทั่งจะสนับสนุนด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างที่เจ้าว่ามา บิดามารดาของกู้ซืออาจคัดค้านอย่างหนัก หากพวกเขาไม่เห็นด้วย แม้กู้ซือจะชอบเจ้าเพียงใดก็คงไม่อาจขัดคำสั่งของบุพการี แน่นอนว่าข้าเห็นว่าเขาไม่มีทางชวนเจ้าหนีไปด้วยกันแน่”

คำว่าหนีไปด้วยกันนั้นทำให้หยวนชิงผิงตกใจจนหน้าซีดและพูดไม่ออกอยู่นาน

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็ยิ้มออกมาอย่างน่าเวทนา “ดังนั้นข้าจึงไม่ควรมีความหวังหรือคิดว่าตนจะได้ตกถังข้าวสารงั้นหรือ?”

แท้จริงแล้วหยวนชิงหลิงคิดอยากสนับสนุนให้นางพยายามเพื่อความรักดู แต่ว่าเรื่องต่างไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่คิด

หากบิดามารดาของกู้ซือคัดค้าน นางเองก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ที่สามารถทำได้ก็มีเพียงกู้ซือเท่านั้น แต่นางจสามารถไปขอร้องให้กู้ซือขัดขืนต่อคำสั่งของบุพการีได้หรือ? นางทำอะไรไม่ได้เลย เรื่องแต่งงานของนางนั้น นางก็เป็นคนหนึ่งที่ไร้ซึ่งปากเสียงมากที่สุด กู้ซือก็ไม่มีเช่นกัน ดังนั้นนี่ก็คือเรื่องที่น่าเศร้าที่สุดของเรื่องนี้

และคนที่จะทำให้หยวนชิงผิงต้องเสียใจที่สุดก็คือพี่สาวคนนี้ นางไม่อาจปลอบใจอะไรได้ แล้วยังจะให้นางบอกหยวนชิงผิงปล่อยวางหรือยืนหยัดเพื่อเรื่องนี้ได้อีกหรือ?

ทั้งสองตัวเลือกล้วนไม่เหมาะสม เหลือเพียงสายตาสองคู่ที่สบกัน ต่างคนต่างก็จนปัญญา