ฉีอ๋องมองนางแล้วพูดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์นัก นางถอยก่อนและบุกเข้าหา ถ้าออกไปกับนางตามลำพัง แน่นอนว่าจะเวลาอยู่ร่วมกันกับนางมากขึ้น ดูเหมือนว่านางก็เป็นคนไม่ง่ายเลยจริงๆ

เขาพูดอย่างแผ่วเบา “วันหลังถ้าข้าไป ข้าจะบอกเจ้า”

“พรุ่งนี้ไปหรือไม่”

“ไม่!”

หยวนหย่งอี้หงุดหงิด “แล้ววันมะรืนล่ะ?”

ฉีอ๋องพูดอย่างเย็นชา “วันมะรืนต้องกลับจวน(บ้านฝ่ายหญิง)มิใช่หรือ?”

“สามวันข้างหน้าล่ะ” หยวนหย่งอี้ถามอีกครั้ง

ฉีอ๋องสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าบีบบังคับนัก ท่าทางการกินน่าเกลียด”

หยวนหย่งอี้ตกใจ ท่าทางการกินน่าเกลียด? ก็นางหิว! เวลาหิวต้องรักษาภาพลักษณ์ด้วย? นางเป็นลูกสาวจากจวนแม่ทัพ ปู่ของนางเป็นคนฝึกยุทธ และพ่อของนางเป็นชายใช้กำลัง ไม่ได้สนใจเรื่องเยี่ยงนี้ หยวนหย่งอี้ยังคงกินต่อไป เข้ามาพร้อมน้ำตาที่พร่ามัว พูดด้วยเสียงเศร้าโศกกับหยวนหย่งอี้ว่า “คุณหนู ท่านช่างอาภัพเสียจริง คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของท่าน ท่านอ๋องกลับไม่ได้ค้างคืนในห้องของท่าน”

หยวนหย่งอี้ทำตามองบน กล่าวว่า “เขาไม่ได้ค้างคืนที่นี่ ก็นับว่าข้าอาภัพแล้วหรือ? นี่คือเหตุผลอะไรกัน? เขาตายข้าถึงอาภัพ…ก็ไม่ใช่ ถ้าเขาตายข้ายังคงสามารถแต่งงานใหม่ได้”

ถ้ามันไม่ใช่พระชายาฉู่อ๋องบอกแต่งกับฉีอ๋องเป็นชายารองนั้นดีล่ะก็ นางคงจะมิสนใจบัณฑิตที่อ่อนแออย่างฉีอ๋อง แค่ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีพลังที่จะมัดไก่ เกรงว่าเขาจะไม่มีแรงแม้แต่จะร่วมหอด้วยซ้ำ แต่ว่า พระชายาฉู่อ๋องบอกว่าดี มันต้องดีแน่ๆ

หลังจากนั้นสองสามวัน ร่างกายของหยวนชิงหลิงก็ดีขึ้น และตามกฎแล้ว นางต้องเข้าวังถวายพระพร

อากาศเริ่มหนาวแล้ว การเข้าวังถวายพระพรต้องตื่นแต่เช้า เดิมอวี่เหวินฮ่าวไม่เห็นด้วย เพราะตอนนี้ถึงแม้นางไม่ไปถวายพระพร ก็ไม่มีใครพูดอะไร แต่ว่า หยวนชิงหลิงอยากจะไปเฝ้าไท่ซั่งหวง เป็นที่น่าเบื่อจริงๆที่จะอยู่แต่ในจวน มิสามารถไปไหนได้เลย บัดนี้อาการของหวายอ๋องคงที่แล้ว การให้ยาก็ให้เป็นเวลาสิบวันต่อครั้ง มิจำเป็นต้องไปบ่อยๆแล้ว ซีมามา ลู่หย่าและซวีอีติดตามนางไปที่วังด้วย

วันนี้นอกจากเหล่าพระชายาเข้าวังถวายพระพรแล้ว ยังมีก้าวมิ่งฟูเหริน(ภริยาของเหล่าขุนนาง)ถูกตามเข้าวังด้วย

“หุบปาก เจ้าก้นลิง เจ้าสมควรจะพูดคำว่าอับอายงั้นหรือ ทำไมปากเจ้าเหม็นเยี่ยงนี้? เจ้าตื่นเช้ามามิได้บ้วนปากหรือเช็ดก้นนะ”

ไม่ใช่มีเพียงหยวนชิงหลิงคนเดียวที่ตกใจ แต่ยังรวมถึงฉู่หมิงฉุ่ยและฉู่หมิงหยาง

ในหัวของฉู่หมิงหยางว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง และเมื่อนางได้สติขึ้นมา ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีตับหมู และเขาก็ยื่นนิ้วออกเกือบจะจิ้มจมูกของหยวนหย่งอี้ “เจ้า…เจ้าอวดดีนัก!”

ไม่มีใครเคยกล้าพูดแบบนี้กับนาง นางเป็นบุตรสาวคนที่รองจากตระกูลฉู่ ใครจะกล้าพูดจาหยาบคายกับนาง?

“หดนิ้วของเจ้ากลับไป มิเช่นนั้น ข้าจะหักให้เจ้าทันที” หยวนหย่งอี้จ้องมาที่นาง ราวกับหมาป่าที่มีเขี้ยว ดุร้ายและชั่วร้าย

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางหันไปหาหยวนชิงหลิง นางอ่อนโยนและประจบประแจง “พี่สะใภ้ อย่าไปสนใจสุนัขเหม็นเหล่านี้เลย เราไปคุยกันที่อื่นเถอะเพคะ”

“หยวนหย่งอี้ เจ้าช่างกล้านัก ต่อหน้า ตำหนักไทเฮา เจ้ากล้าอวดดีเช่นนี้หรือ?” ฉู่หมิงหยางเสียหน้าแล้ว มีหรือนางจะยอม?

หยวนหย่งอี้หันศีรษะ ก้าวไปข้างหน้า กำคอเสื้อของฉู่หมิงหยางด้วยมือข้างหนึ่งแล้วขู่ว่า “เจ้ากล้าพูดมากอีกครั้ง ข้าจะถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกทั้งหมดแล้วโยนออกนอกเมืองให้คนได้เชยชม เชื่อหรือไม่”

แม้ฉู่หมิงหยางจะปากดีเพียงใด เผชิญหน้ากับหยวนหย่งอี้ที่ลงมือ ไม่มีทางทำอะไรได้เลย แต่นางโกรธและจ้องไปที่นาง

ฉู่หมิงฉุ่ยก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชา “ชายารองอย่าได้เสียมารยาท”

หยวนหย่งอี้ปล่อยฉู่หมิงหยางและเหลือบมองไปที่ฉู่หมิงฉุ่ย “เจ้าก็อย่ามาวางอำนาจพระชายากับข้า เจ้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่เดิมเมื่อวานฉีอ๋องตรัสว่าจะพาข้าไปจวนฉู่อ๋อง แต่เจ้าแกล้งป่วย จงใจทำลายแผนการข้า วันหนึ่ง ข้าจะถลอกเจ้าให้หมดและโยนออกไปที่ประตูเมือง”

นอกห้องโถง มีก้าวมิ่งฟูเหรินและเหล่าพระชายารออยู่แล้ว เหล่านางสนมยังเสด็จมาไม่ถึง ปกติแล้วพวกนางจะเสด็จมาช้าหน่อย

หลายคนตกใจมากเมื่อได้ยินคำพูดของชายารองหยวน ที่หยิ่งทะนงและไม่มีใครในสายตานาง แต่ไม่มีใครกล้าหยุดนาง ทุกคนในตระกูลหยวนเป็นผู้มีชื่อเสียง คนพาล มิอาจยั่วยุได้

ฉู่หมิงหยางเห็นว่าหยวนหย่งอี้ไม่สามารถจัดการกับหยวนหย่งอี้ได้ และเห็นว่าหยวนหย่งอี้ก็ประจบหยวนชิงหลิงยิ่งนัก ดังนั้นนางจึงก้าวเข้าไปคำนับหยวนชิงหลิง และกล่าวว่า “คารวะพระชายาฉู่อ๋อง”

หยวนชิงหลิงดูการแสดงนี้อย่างน่าสนใจ และทันใดนั้นก็เห็นฉู่หมิงหยางมาย่อคารวะต่อนาง พังพอนมาสวัสดีปีใหม่ให้กับไก่ ไม่มีทางมาดีแน่นอน?

“แม่นางรองมิจำเป็นต้องมากพิธี” นางเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจอมปลอม

ฉู่หมิงหยางมองมาที่นาง ยิ้มอย่างมืดมน และพูดทีละคำว่า “มารยาทต้องมี อนาคตหลังจากที่ข้าเข้าจวน เราจะเป็นพี่น้องกัน”

รอยยิ้มจอมปลอมของหยวนชิงหลิงจู่ๆก็แข็งทื่อบนริมฝีปากของนาง