ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 187 จารีตอันใดกัน?

"ไม่เป็นไรๆ อาเจียนเป็นเรื่องปกติ" หยวนชิงหลิงอาเจียนเสร็จแล้วจึงพูดอย่างปลอบประโลม

ซีมามาที่อยู่ด้านนอก แท้จริงแล้วได้ยินเรื่องที่พวกนางคุยกัน ดังนั้นนางจึงแอบลากหยวนชิงผิงไปอีกด้านอย่างเงียบๆ "หากแม่นางเสี่ยวหลานผู้นั้นมาที่นี่ อย่าได้ให้พระชายาพบนางเลยเจ้าค่ะ"

หยวนชิงผิงพยักหน้า "เข้าใจแล้ว ข้าจะสนทนากับนางอยู่ด้านนอกแล้วจึงให้นางกลับไป"

นางคิดว่าตนเองสะเพร่าไปหน่อย ทำไมจึงเรียกเสี่ยวหลานมานะ? ท่านพี่รู้จักนางก็จริง แต่ด้วยนิสัยของเสี่ยวหลานแล้ว นางจะไปเป็นฮูหยินใหม่ของขุนนางใหญ่ในราชสำนักได้อย่างไร? เสี่ยวหลานยังเทียบนางไม่ได้ด้วยซ้ำ

เมื่อหยวนชิงหลิงอาเจียนเสร็จแล้วก็นอนพักเล็กน้อย หลังจากตื่นลู่หยาก็เข้ามาปรนนิบัติรับใช้

"คุณหนูรองเล่า?" หยวนชิงหลิงถาม นางไม่ได้ลุกขึ้น ยังคงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกว่าความทรมานเมื่อวันก่อนกลับมาอีกแล้ว

"คุณหนูรองกำลังคุยกับคนผู้หนึ่งอยู่ที่ลานด้านหน้าเพคะ" ลู่หยากล่าว

หยวนชิงหลิงจึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้นางบอกว่าจะเชิญเสี่ยวหลานมาที่นี่ เสี่ยวหลานคงมาถึงแล้ว

นางลุกขึ้นนั่งช้าๆ "ไปเชิญคุณหนูรองกับเพื่อนของนางมาที่นี่เถอะ"

ลู่หยาอึ้งงันแล้วจึงนึกถึงเรื่องที่ซีมามากำชับไว้ได้ว่าไม่ให้บอกพระชายาว่ามีคนมา

"ไปเถอะ" หยวนชิงหลิงกล่าว

ลู่หยาจึงได้แต่ออกไป ซีมามายกน้ำบ๊วยเข้าพลางถามนางว่า "ตื่นแล้วหรือ?"

ลู่หยาตอบอย่างรู้สึกผิด "ตื่นแล้วเจ้าค่ะ พระชายาบอกว่าจะพบคุณหนูรองกับแม่นางเสี่ยวหลาน"

ซีมามาถลึงตามองนาง "ปากมาก!"

ลู่หยาก้มหน้า "ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ"

ซีมามากล่าวว่า "ในเมื่อพระชายาจะพบก็ไปเรียกพวกนางมาเถอะ"

ลู่หยาจึงรับคำแล้วออกไป

ซีมามานำน้ำบ๊วยเข้ามา หยวนชิงหลิงดื่มอึกใหญ่ ครึ่งหนึ่งก็ดื่มไปถึงครึ่งถ้วย รสเปรี้ยวทำให้กระเพาะของนางรู้สึกดีขึ้นมาทันที

"ทำไมข้าถึงได้ชอบกินของเปรี้ยวเช่นนี้นะ?" หยวนชิงหลิงกล่าวพลางหัวเราะ

ซีมามาก็หัวเราะตอบ "เปรี้ยวเป็นผู้ชาย เผ็ดเป็นผู้หญิง ครรภ์นี้ต้องเป็นท่านชายแน่เพคะ"

หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านชายก็ดี ท่านหญิงก็ได้ ไม่สำคัญหรอก เพียงปลอดภัยก็พอแล้ว"

"ใช่แล้วเพคะ ปลอดภัยก็พอ" ซีมามากล่าว

ผ่านไปครู่หนึ่งก็เห็นหยวนชิงผิงนำแม่นางหน้าตากลมเกลี้ยงจิ้มลิ้มน่ารักผู้หนึ่งเข้ามา นางเดิมตามหลังหยวนชิงผิงมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ กวาดสายตาขึ้นมาสำรวจแวบหนึ่งแล้วก็หลุบตาลง ท่าทางราวกับกระต่ายน้อย

"ถวายพระพรเพคะ พระชายา" เสี่ยวหลานทำความเคารพนางอย่างขลาดๆ

หยวนชิงหลิงยิ้มบางๆ "เสี่ยวหลาน ทำไมจึงได้ทำเหมือนข้าเป็นคนแปลกหน้าไปได้? นั่งลงเถอะ"

สำหรับแม่นางผู้นี้แล้ว นางมีทั้งความทรงจำและความรู้สึก เห็นได้ว่าแต่ก่อนเจ้าของร่างเดิมก็ถูกใจแม่นางผู้นี้ เมื่อเสี่ยวหลานเห็นสีหน้าอ่อนโยนของหยวนชิงหลิงก็ยิ้มออกมาเผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองข้าง ทำให้นางยิ่งดูน่ารัก

"พี่หลิง" เสี่ยวหลานเรียกนาง

หยวนชิงหลิงชอบแม่นางผู้นี้ขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะความรู้สึกคุ้นเคยจากเจ้าของร่างเดิม แต่เป็นเพราะเพียงมองปราดเดียวก็สามารถเห็นไปถึงเนื้อแท้ของนาง นางบริสุทธิ์ไร้เดียงสามาก เพียงแต่เมื่อต้องเห็นแม่นางที่บริสุทธิ์เช่นนี้แต่งงานให้กับตาเฒ่าเช่นนั้นแล้ว ในใจของหยวนชิงหลิงก็รู้สึกไม่ค่อยสบายนัก นางพูดคุยกับเสี่ยวหลานเล็กน้อยแล้วจึงให้หยวนชิงผิงพานางออกไป

แต่เมื่อเสี่ยวหลานกำลังจะออกไปก็หันมามองหยวนชิงหลิง "พี่หลิง ข้าขอมาอยู่ที่จวนอ๋องหนึ่งวันได้หรือไม่? แค่วันเดียวเท่านั้น ข้าจะไม่ไปไหน แค่อยู่กับพี่ผิงเท่านั้น"

หยวนชิงผิงกล่าว "ไม่ดีหรอก พี่เขยของข้าไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา รอข้ากลับไปแล้วเจ้าค่อยมาที่จวนโหวเถอะ"

เสี่ยวหลานรับคำ แต่ก็ดูออกว่านางผิดหวังเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงเห็นดังนั้นก็เอ่ยว่า "เช่นนั้นก็ให้นางอยู่วันหนึ่งเถอะ ให้อยู่คุยเป็นเพื่อนเจ้าก็ดีเหมือนกัน"

เสี่ยวหลานตื่นเต้นยินดีขึ้นมาทันที "ขอบคุณพี่หลิงเจ้าค่ะ"

หยวนชิงหลิงสั่งให้ลู่หยาไปเตรียมที่นอนให้นาง แต่ก็ไม่ได้ต้องจัดเตรียมอะไรนัก พักอยู่กับหยวนชิงผิงก็พอ

หลังจากลู่หยากลับมานางก็พูดกับซีมามาว่า "แม่นางเสี่ยวหลานผู้นี้ให้สาวใช้นำเสื้อผ้ามาด้วย นางรู้ว่าจะได้ค้างคืนที่นี่อยู่แล้วหรือ?"

ซีมามาจึงบอกว่า "คงเป็นเพราะคุณหนูรองบอกนางไว้ก่อน ค้างคืนเดียวก็ไม่ได้เป็นอย่างไร อย่าให้นางมาปรากฏตัวต่อหน้าพระชายาบ่อยนักก็แล้วกัน"

เด็กสาวไร้เดียงสา ชาติตระกูลก็ไม่ได้ซับซ้อนนักคงจะไม่เป็นไร

เมื่ออวี่เหวินฮ่าวกลับมาในตอนเย็น หยวนชิงหลิงก็บอกเขาว่านางให้สาวน้อยที่เป็นเพื่อนในวัยเด็กอาศัยอยู่ที่นี่หนึ่งวัน

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "เจ้าชอบก็ให้อยู่ ไม่สำคัญหรอก แต่จะให้นางมารบกวนการพักผ่อนของเจ้าไม่ได้"

"ไม่รบกวนหรอก นางอยู่กับหยวนชิงผิง จริงสิ พ่อของนางทำงานอยู่ที่กรมการพระนคร นางจะแต่งงานกับท่านบัณฑิตอู๋เร็วๆ นี้แล้ว"

อวี่เหวินฮ่าวขมวดคิ้ว "ท่านบัณฑิตอู๋? เขาจะแปดสิบแล้วไม่ใช่หรือ?"

"ได้ยินว่าหกสิบสองเพคะ" หยวนชิงหลิงหน้าซีดลง "เขาดูแก่เหมือนอายุแปดสิบเลยหรือ?"

"ใครจะไปรู้ว่าเขาอายุเท่าไหร่กันแน่ แค่มองก็เห็นแล้วว่าเป็นตาเฒ่าคนหนึ่ง อายุขนาดนี้แล้วยังจะแต่งงานกับเด็กสาวอีกเหรอ? นั่นจะไม่เป็นการแต่งนางให้ไปใช้ชีวิตโดดเดี่ยวหรอกหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวพูดจบก็เหลือบมองไปที่ริมฝีปากและหน้าอกของนาง ตอนนี้เขารู้ซึ้งถึงความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี

หยวนชิงหลิงหัวเราะและต่อว่าเขา "สายตาของท่านนั้นมันอะไรกัน?"

"แค่มองก็ไม่ได้หรือ?" อวี่เหวินฮ่าวไม่ยอม แตะไม่ได้แล้วยังไม่ให้มองอีกเหรอ? หยวนชิงหลิงที่ทำได้เพียงแต่ดุแต่ลงไม้ลงมือกับเขาไม่ได้นั้นช่าง… เมื่อดูใบหน้าที่ซูบตอบลงไปจนน่าสงสารแต่ก็ยังน่ารักทำให้เขาปวดใจ เขาลูบใบหน้าของนางอย่างเศร้าสร้อย

"เจ้ากินเยอะๆ หน่อย ผอมเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน? ลมแรงหน่อยคงพัดเจ้าปลิวได้"

"พูดถึงเรื่องตาเฒ่านั่นอยู่ ทำไมถึงได้โยงเป็นเรื่องข้ากินมากหรือน้อยไปได้? พูดถึงเรื่องกินแล้วข้าก็โมโห ข้าอยากกินแล้วกินได้หรือไง?" ปีศาจน้อยในใจหยวนชิงหลิงกำลังจะถูกปล่อยออกมาอีกแล้ว

"ข้าเข้าวังไปขอน้ำแกงจากเสด็จปู่เสียหน่อยดีกว่า ก่อนหน้านี้เจ้ากินไปสบายไปหลายวัน" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

หยวนชิงหลิงซบไหล่เขาอย่างไรเรี่ยวแรง "อย่าไปเลย อยู่เป็นเพื่อนข้าที่นี่เถอะ"

"อ้อนข้าหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวลูบผมของนางและจูบแก้มนางอย่างรักใคร่

หยวนชิงหลิงหลับตา ความที่ไม่อยากได้เด็กเริ่มปรากฏในสมองอีกครั้ง "ข้าเคยนึกว่าพวกเราจะได้อยู่ในโลกของคนสองคนไปอีกหลายปีเสียอีก ไม่คิดว่าจะมีคนมาเพิ่มเร็วถึงเพียงนี้"

"โลกของคนสองคน? โลกของคนสองคนงั้นหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวมองนางอย่างข้องใจ

"ก็คือมีเพียงแค่ข้ากับท่าน"

"ในจวนอ๋องก็ไม่ได้มีเพียงแค่ข้ากับเจ้าเสียหน่อย ยังมีคนอีกตั้งมาก"

หยวนชิงหลิงเงยหน้าเล็กน้อยมองหน้าที่เกือบจะเอ๋อของเขาแล้วจึงค่อยหลับตาลงช้าๆ โดยไม่อธิบายอีก มื้อเย็นนางกินไม่ลง แต่ยังดีที่เมื่อถึงยามไฮ่แล้วฉางกงกงนำน้ำแกงมาส่งด้วยตนเอง เมื่อหยวนชิงหลิงดื่มลงไปแล้วก็รู้สึกสบายขึ้นมาก

อวี่เหวินฮ่าวอดถามฉางกงกงไม่ได้ "นี่คืออะไรกันแน่? เขียนสูตรให้ข้าไม่ได้หรือ?"

ฉางกงกงตอบ "ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ของที่ได้ผลทันตาเห็นย่อมมีผลร้าย ไท่ซั่งหวงเพียงแต่ทนเห็นพระชายาทรมานเช่นนี้ไม่ไหว หากทนต่อไปได้ก็ไม่จำเป็นต้องดื่มสิ่งนี้"

หยวนชิงหลิงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "หรือว่านี่ไม่ใช่น้ำมะพร้าวใส่รังนกหรือ? ยังจะมีผลร้ายอะไรหรือ?"

นางรู้ว่ารังนกไม่ได้มีข้อดีอะไรนัก แต่ก็คงไม่ถึงกับมีผลร้ายต่อร่างกาย

"พระชายาดื่มแล้วดูออกเพียงสองอย่างนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?" ฉางกงกงหัวเราะ

หยวนชิงหลิงตอบ "ยังมีรสชาติของสมุนไพรอื่นๆ อีก เช่นกันเฉ่ากับไฉหู?"

อวี่เหวินฮ่าวขมวดคิ้ว "กันเฉ่า ไฉหูเอามากินรวมกับน้ำมะพร้าวและรังนกได้ด้วยหรือ? รสชาติคงแย่มาก"

"ไม่เลย ถึงแม้จะไม่ได้อร่อยมาก แต่ดื่มเข้าไปแล้วไม่คลื่นไส้ก็เป็นพอ" หยวนชิงหลิงกล่าว

ฉางกงกงหัวเราะและกล่าวว่า "รอพระชายาไม่อาเจียนแพ้ท้องแล้วหม่อมฉันจะบอกพระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

ว่าแล้วฉางกงกงก็เอ่ยลา

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว "ต้องใส่อะไรที่น่าขยะแขยงลงไปแน่ มิฉะนั้นทำไมจึงไม่บอกข้า?"

"บางทีอาจเป็นเพราะใส่ตัวยาล้ำค่าเข้าไปแล้วเกรงว่าเจ้าจะรู้สึกกดดัน ดังนั้นจึงไม่บอกเจ้า" อวี่เหวินฮ่าวปลอบใจ

หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ไข่มุกที่พระองค์ประทานมาให้ข้าก็ล้ำค่ามาก แล้วยังมีคทาหลวง…"