ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 17 เกิดเรื่องกับฝูเป่า

เมื่อกินยาเม็ดจื่อจินแล้ว หยวนชิงหลิงก็หลับไปอีกชั่วยามเศษ หลังจากตื่นนอน นางก็รู้สึกว่าอาการปวดแผลลดลงไปมากแล้ว ซ้ำยังรู้สึกได้เลยว่าแผลไม่มีน้ำซึมออกมาแล้ว

นางลงมาเดินที่พื้นและรู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นไม่รุนแรงนัก อย่างน้อยเดินเช่นนี้ก็ไม่ได้ดึงบาดแผลและทำให้เจ็บปวดอย่างรุนแรง

ซีมามาผลักประตูเข้ามาและเห็นว่านางลุกขึ้นแล้วก็กล่าวว่า "พระชายาลุกขึ้นได้แล้วก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ออกไปเดินเล่นเสียหน่อย กินยาเม็ดจื่อจินแล้วต้องขยับร่างกายให้เลือดลมเดินสะดวก

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "อืม ข้าก็อยากออกไปพอดี"

"ข้าจะไปเป็นเพื่อนนะเจ้าคะ"

หลังจากที่ทั้งสองออกจากสวนไปก็เห็นขันทีหนุ่มวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาซีดผีดและตกใจ "พระชายา ฉู่อ๋องให้รีบมาเชิญท่านไปที่วังเฉียนคุนพ่ะย่ะค่ะ"

ซีมามาจับมือเขาไว้ "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมร้อนรนอย่างนี้"

ขันทีเกือบจะร้องไห้แล้ว "ฝูเป่าตกลงมาจากเจดีย์เหวินชาง แทบจะหยุดหายใจแล้ว พอองค์อดีตจักรพรรดิทรงทราบ เขาก็แย่ลงทันที ตอนนี้ที่ตำหนักวุ่นวายมากและให้คนไปเชิญฮ่องเต้มาแล้ว"

ซีมามาตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที อดีตจักรพรรดิให้ความสำคัญกับฝูเป่ามากราวกับเป็นหลานชายแท้ๆของเขา เมื่อฝูเป่าเกิดอุบัติเหตุ อดีตจักรพรรดิสูงสุดจะต้องเสียใจมากอย่างแน่นอน

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับโรคหัวใจก็คือสิ่งนี้

นางรีบหันกลับไปเรียกหยวนชิงหลิง แต่เห็นว่าหยวนชิงหลิงไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองและรีบเดินไปแล้ว

หยวนชิงหลิงเดินไปที่วังเฉียนคุนอย่างรวดเร็ว ในตำหนักวุ่นวายมากจริงๆ ฮองเฮาและฉู่หมิงฉุ่ยยืนอยู่ข้างๆอย่างร้อนรน ทั้งอวี่เหวินฮ่าวและฉีอ๋ฮงอยู่ด้านหน้าเตียงแล้ว หมอหลวงก็กำลังตรวจรักษากันอยู่เป็นพัลวัน

แต่จักรพรรดิหมิงหยวนตี้และไทเฮายังมาไม่ถึง

หยวนชิงหลิงเดินไปอย่างรวดเร็ว ลากตัวอวี่เหวินฮ่าวออกมากระซิบที่หูสองสามคำ อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองนางจากนั้นก็เดินไปขัดขวางหมอหลวง "หมอหลวง เสด็จปู่เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?"

หยวนชิงหลิงรีบตามไปทันที นางรีบหยิบยาอมใต้ลิ้นวางใส่ใต้ลิ้นของอดีตจักรพรรดิทันที เพราะพวกเขาหันหลังให้กับฮองเฮาและฉู่หมิงฉุ่ย พวกนางจึงไม่เห็นการกระทำนี้ แต่ฉู่หมิงฉุ่ยจ้องหยวนชิงหลิงอยู่ตลอดเวลาและสังเกตเห็นความผิดปกติ

อดีตจักรพรรดิไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงนัก เขาเพียงแต่โมโหเกินไปชั่ววูบเท่านั้น

หลังหยวนชิงหลิงเห็นว่าหมอหลวงเข้ามาฝังเข็มแล้ว การหายใจของอดีตจักรพรรดิก็ราบรื่นขึ้นมาก นางจึงโล่งใจขึ้น กลับออกไปถามขันทีคนนั้นว่า "ฝูเป่าล่ะ?"

ขันทีกล่าวว่า "พระชายา ข้ากลัวว่าจะทำให้อดีตจักรพรรดิเสียใจ จึงได้ให้คนขุดหลุมนอกตำหนักเพื่อฝังมันแล้ว"

"ยังไม่หยุดหายใจไม่ใช่หรือ?" หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้น นางก็รีบวิ่งออกไป

เมื่อออกไปแล้วก็เห็นขันทีสองคนกำลังขุดหลุมอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน ร่างฝูเป่าอาบไปด้วยเลือดนอนอยู่บนผ้าห่มผืนเล็กๆ กำลังจะตายแล้วจริงๆ

หยวนชิงหลิงไม่สนใจจะพูดอะไร นางอุ้มฝูเป่าพร้อมผ้ากลับไปที่หอซีนวลลทันที

เมื่อขันทีทั้งสองเห็นว่าเป็นพระชายาของฉู่อ๋อง ทั้งสองจึงไม่กล้าขัดขวาง พวกเขาทำได้เพียงมองดูนางเอาฝูเป่าออกไปต่อหน้าต่อตา

เดิมทีอวี่เหวินฮ่าวให้เรียกหยวนชิงหลิงมาช่วยรักษาอดีตจักพรรดิ แต่นางกลับให้เขากินอะไรก็ไม่รู้แล้วก็วิ่งออกไป โชคดีที่อาการของอดีตจักรพรรดิอาการดีขึ้นแล้ว เขาจึงจะออกมาดุหยวนชิงหลิงสักหน่อย แต่กลับเห็นนางกำลังอุ้มฝูเป่าจากไป

หยวนชิงหลิงรีบร้อนกลับไปที่หอซีนวล นางวางฝูเป่าลงบนเตียง หยิบหูฟังสเต็ตโทสโคปออกมาแล้วกดลงไปที่หัวใจ หน้าท้อง ปอด และม้ามของฝูเป่า

เป็นอย่างที่นางเดาไว้จริงๆด้วย

ตกจากที่สูง ม้ามของเขาแตกและมีเลือดออก

"เด็กดี ด่านนี้ค่อนข้างยาก เจ้าต้องผ่านมันไปให้ได้นะ!" หยวนชิงหลิงลูบหัวฝูเป่า ดวงตาของฝูเป่าเบิกกว้างและมีเลือดไหลทะลักออกมาจากปากของมัน แต่มันก็เข้าใจคำพูดของหยวนชิงหลิงและพยายามอย่างหนักที่จะรักษาท่าทางน่าเกรงขามเช่นเมื่อก่อน แต่กรงเล็บก็ค่อยๆตกลงไปอย่างช้าๆ

ก่อนเปิดกล่องยา หยวนชิงหลิงหลับตาและพูดเงียบๆ ต้องมีมีดผ่าตัด

ทันทีที่เปิดกล่องยา หัวใจของนางก็ชื้นขึ้น

อุปกรณ์ผ่าตัด

ทั้งหมดครบครัน

เจ้ากล่องยาเจ้าปัญหาที่ชอบเปลี่ยนไปมาและน่ารัก

ให้น้ำเกลือห้ามเลือด เพิ่งแขวนน้ำเกลือเสร็จ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก

"เจ้าไม่ได้อยู่กับเสด็จปู่…" คำพูดของเขาหายไปจากริมฝีปากของเขาเมื่อเห็นในมือหยวนชิงหลิงถือมีดมีดบางๆที่เอามาจากไหนไม่รู้กำลังอยู่ต่อหน้าเขา

"ช่วยหน่อย!" หยวนชิงหลิงกล่าว

"ฝูเป่า…"

"ยังมีทางรอด!" หยวนชิงหลิงพูดอย่างรวดเร็ว โยนผ้าผืนหนึ่งให้เขาซึ่งนางใช้เช็ดแผล "ข้าจะผ่าตัดเย็บม้ามที่แตกออกมา เจ้าช่วยดูดเลือดออกที อดีตจักรพรรดิใส่ใจฝูเป่ามาก ฝูเป่าเป็นแก้วตาดวงใจของเขา หากฝูเป่าหายไปจริงๆ มันจะกระทบกระเทือนจิตใจเขาอย่างรุนแรงและส่งผลโดยตรงต่ออาการเจ็บป่วยของเขา"

อวี่เหวินฮ่าวรับผ้ามา แล้วมองนางใส่หน้ากากอนามัยด้วยความงุนงง นางดูน่าเกลียดมากแต่ก็ดูดีอย่างบอกไม่ถูก

วางยาสลบ โกนขน เปิดแผล หยวนชิงหลิงชำนาญมาก นางหาม้ามพบอย่างรวดเร็ว

"ดูดเลือดออกสิ!" เมื่อเห็นอวี่เหวินฮ่าวจ้องมองนางอย่างมึนงง นางจึงตะโกน

อวี่เหวินฮ่าวจึงได้สติขึ้น เขาเอาผ้าขนหนูซับเลือดออกจากแผล จากนั้นนางก็ล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไป ภาพนี้เต็มไปด้วยเลือด ทำไมนางจึงไม่กลัวเลยสักนิด?

เลือดกระเด็นออกมาเปรอะบนใบหน้านาง หน้าผากและคิ้วของนางเต็มไปด้วยเลือด

"เส้นเลือดแตก!" ใบหน้าของหยวนชิงหลิงเปลี่ยนไป "ต้องเย็บหลอดเลือดก่อน"

เขาเอาผ้าไปเช็ดหน้าผากและคิ้วให้นางโดยไม่รู้ตัว เลือดเปื้อนตรงกลางคิ้วก้อนใหญ่ราวกับไฝราวกับสัตว์ประหลาด

"ขอบใจ!" หยวนชิงหลิงกล่าวในขณะที่ยังก้มศีรษะลง นางหนีบหลอดเลือดด้วยคลิป จากนั้นจึงใช้คีมหนีบไว้และเริ่มเย็บ

หลอดเลือดถูกเย็บแล้ว แต่เลือดยังไหลออกจากม้ามไม่หยุด

หยวนชิงหลิงร้อนใจเป็นอย่างมาก นางเย็บพลางกล่าวว่า "ฝู่เป่า เข้มแข็งหน่อย ด่านนี้พวกเราจะผ่านมันไปได้ เจ้าจะต้องไม่เป็นไร อดีตจักรพรรดิจะสูญเสียเจ้าไปไม่ได้"

อวี่เหวินฮ่าวพบว่านางกังวลร้อนใจเพียงเพราะสุนัขตัวเดียว

"เจ้าทำกับมันแบบนี้มันจะไม่เจ็บเหรอ?" อวี่เหวินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะถามออกมาในที่สุด

"ข้าวางยาสลบแล้ว!" หยวนชิงหลิงพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

"…" เขาเคยมีชะตากรรมเดียวกันกับสุนัขตัวนี้!

เมื่อเห็นนางเย็บฝูเป่าทีละชั้นๆราวกับเย็บผ้า นางดูเก่งและเป็นมืออาชีพ ในใจของเขาจึงมีคำถามผุดขึ้นมามากมาย

แต่เขายังวางทิฐิถามนางไม่ได้

"ผ่าตัดสำเร็จแล้ว จะรอดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับดวงของเจ้าแล้ว" หยวนชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเริ่มทำความสะอาดคราบเลือด

ฟู่เปานอนหงาย ขาสี่ข้างต่างก็แข็งค้าง ปากของมันอ้าค้างมีลิ้นห้อยออกมา ดวงตาของมันก็ปิดอยู่และดูน่าสงสารมาก

อวี่เหวินฮ่าวยืนขึ้น เขานั่งยองๆมากว่าครึ่งชั่วยาม ขาของเขาชาไปหมดแล้ว

เขาจึงตระหนักได้ว่าการกระทำเช่นนี้คงจะเหนื่อยมาก แล้วนางยังได้รับบาดเจ็บอยู่ เขาไม่ได้ยินเสียงโอดครวญของนางเลยสักนิด ความสามารถในการทนต่อความเจ็บปวดของผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?

"ฝูเป่าจะทำยังไง? ให้อยู่ที่นี่หรือ?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

หยวนชิงหลิงมองเขา "ฝูเป่าไม่มีทางกระโดดจากที่สูงเช่นนี้ด้วยตัวเองแน่"

แววตาของอวี่เหวินฮ่าวเปลี่ยนไปเล็กน้อย "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"ไม่รู้" หยวนชิงหลิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเข้าใจแล้ว

ทำร้ายฝูเป่า เพราะชีวิตและความตายของฝูเป่าอาจส่งผลต่ออาการของอดีตจักรพรรดิ

เกิดเรื่องขึ้นกับฝูเป่า อดีตจักรพรรดิอาการทรุดลงอีก จากจุดนี้ก็สามารถยืนยันเจตนาเบื้องหลังของคนร้ายได้แล้ว

"หยวนชิงหลิง การคาดเดาของเจ้าห้ามพูดกับใครเด็ดขาด" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หยวนชิงหลิงเช็ดมือของนาง "ท่านอ๋อง แม้ข้าจะไม่พูด ฮ่องเต้ก็คงคิดได้เอง"

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ใครคิดได้ก็ช่าง เอาเป็นว่าเจ้าและข้าจะไม่เอ่ยถึงมัน"

หยวนชิงหลิงมองไปใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังของเขา รู้ว่าในหนึ่งปีมานี้เขาเป็นตัวซวย ไม่ว่าเรื่องอะไรสุดท้ายก็จะมาลงที่เขา

จู่ๆอวี่เหวินฮ่าวก็พูดขึ้นอีก "ฝูเป่าตกลงมาจากเจดีย์เหวินชาง"

สีหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวปั๊ด!