” เซี่ยหร่าน!” ซูหนานอีเอ่ยห้ามเสียงต่ำ แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “ห้ามเจ้าว่าเขาอย่างนี้!”

“ข้าพูดผิดหรือ ” เซี่ยหร่านเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ กำมือแน่น ” หนานอี โอกาสเดียวนี้กว่าเจ้าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ ทำไมถึงต้องไปเสียเวลากับเขา….”

“เพราะว่า” ซูหนานอีพูดของมาอย่างช้าอย่างชัดถ้อยชัดคำ”เจ้าเคยบอกว่า เขาเคยเป็นคนที่ไม่มีใครเทียบได้! เพื่อข้าแล้วเขาถึงได้กลายเป็นอย่างนี้”

เซี่ยหร่านกับลู่ซือหยวนถึงกับอึ้ง แม้แต่ลมหายใจยังติดขัด เหมือนมีอะไรมาอุดลำคอไว้

“ดังนั้น ข้าจะต้องรักษาเขาให้ได้ แม้นรักษาไม่หาย ข้าก็จะไม่ทิ้งเขาเด็ดขาด และยิ่งไม่ยอมให้เขาเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตราย”

ซูหนานอีที่หน้าซีดเผือดก็ระบายยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ดวงตาแวววาว”แม้ตอนนี้จะเป็นอย่างนี้ เขาก็จริงใจต่อข้า ข้ามีเหตุผลอันใดที่จะไม่ดีต่อเขาด้วยเล่า”

เซี่ยหร่านเบี่ยงหน้าขึ้นไปมองปุยเมฆบนท้องฟ้าที่เรียงกันเป็นชั้นอยู่ไกล เปลี่ยนรูปไปตลอดเวลา ตอนนี้จิตใจเขาช่างว้าวุ่นนัก กลายเป็นเสียงลมหายใจที่พ่นออกมา

ลู่ซือหยวน หลับตาลง เสียงเบาลอยตามสายลมมา”เจ้าคิดจะทำอย่างไร ข้าสนับสนุนเจ้า”มองหยุนจิ่งที่เล่นกับเสี่ยวเฮยอย่างสนุกสนานอยู่ใต้ต้นไม้ แววตาทอประกายออกมา ” อาการป่วยของหยุนจิ่งรักษายาก ตอนนี้ข้ายังหาวิธีมารักษาเขาไม่ได้ ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป รอให้เสร็จงานแต่งงานก่อน อาจจะรู้อะไรเยอะกว่านี้ก็ได้”

หล่อนพูดไปน้ำเสียงก็เบาลงเรื่อยๆ “บางที เมื่อถึงเวลานั้นตัวข้าเองก็สามารถเข้าวังได้ และสามารถสืบเรื่องบางอย่างได้”

เซี่ยหร่านตอนนี้โมโหจัดกัดฟันแน่น คำพูดร้ายๆ ก็ถูกกลืนลงคออีกครั้ง คิดว่าควรเปลี่ยนเรื่องอื่นคุย “สายของหุบเขาหมอเทวดาที่อยู่ในเมืองซินเยว่ถูกกำจัดแล้ว จะต้องเกี่ยวข้องกับกู้ซีเฉินแน่ ไม่คิดว่าในวังจะมียาพวกนี้ด้วย นี่มันเป็นยาที่มีเพียงหุบเขาหมอเทวดานะถึงจะมีได้!”

“เป็นของจริง” ซูหนานอีเผยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา

ลู่ซือหยวนคิ้วขมวดเป็นปม “ถ้าอย่างนี้กู้ซีเฉินรู้ฐานะจริงของเจ้าในหุบเขาหมอเทวดาแล้วหรือ”

“คงไม่หรอก ” ซูหนานอีส่ายหน้าอย่างมั่นใจ “เขารู้เพียงว่าข้าทำการค้ากับหุบเขาหมอเทวดา ทำการค้าขายยาสมุนไพรกับพวกเขา อย่างอื่นก็ไม่รู้ เดิมทีข้า…คิดว่าจะหาโอกาสบอกเขา เพื่อที่จะให้เขาดีใจจนคาดไม่ถึง”

ผลปรากฏ เขากลับลงมือก่อน

“โชคดีมาก ” เซี่ยหร่านหัวเราะออกมาสั้นๆ “เขาคิดว่าตัวเองฉลาด สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าใครเล่นตลกกับใครกันแน่”

เซี่ยหร่านพูดจบก็สะบัดแขนเสื้อ “ข้าไปละ ไปดูกลุ่มพ่อค้าสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง พรุ่งนี้ออกเดินทางแล้ว เจ้าก็ไปบอกหลี่หว่านจิ้งเถอะ”

“อืม ” หลังจากเกินเรื่องกับลู่ซือหยวนก็ขาดการติดต่อกับทางนั้น ถึงแม้เขาเป็นบุตรบุญธรรมของท่านเจ้าสำนัก แต่ท่านก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นลูกแท้ๆ มาตลอด มีความรักให้อย่างสุดซึ้ง

ซูหนานอีเห็นเขาที่ไม่อยากพูดอะไร คิดว่าเขาเสียใจจนไม่อยากพูดอะไร เลยเปลี่ยนเรื่องพูด:” เซี่ยหร่านเคยพูดเรื่องตระกูลเซี่ยกับเจ้าหรือไม่ เขายังไม่มีพ่อบุญธรรมหรือ ”

“ไม่เคยพูดมาก่อน ” ลู่ซือหยวนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ “เขาเอ่ยถึงเรื่องนี้น้อยมาก ตระกูลเซี่ยไม่จัดงานแต่งให้เขา เขาก็ดีใจที่ตัวเองได้เป็นอิสระ”

” ก็ดี ” ซูหนานอีถอนหายใจ “จัดการเรื่องในตอนนี้ให้เสร็จก่อน จากนั้นพวกเราค่อยไปที่เจียงหนานด้วยกัน เพื่อช่วยเซี่ยหร่าน”

ลู่ซือหยวนไม่ได้พูดอะไร ซูหนานอีก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหยุนจิ่งดูนกพิราบน้อยบินไปมา

ลู่ซือหยวนนนั่งอยู่ที่เดิม ทำได้เพียงมองดูซูหนานอี

จนเวลาผ่านไปถึงแสงอาทิตย์ทอแสง ซูหนานอีถึงได้ไปบอกเรื่องออกเดินทางพรุ่งนี้กับหลี่จิ้งหว่าน พูดจบแล้วก็พอหยุนจิ่งออกไปจากเรือน

เดินมาถึงครึ่งทาง ก็บังเอิญเจอเข้ากับบ่าวของจวนอ๋อง พอเห็นหยุนจิ่งก็รีบเข้ามาหา “ท่านอ๋อง ในที่สุดบ่าวก็ตามหาท่านอ๋องเจอแล้ว ท่านรีบกลับเถอะขอรับ ไท่เฟยรับสั่งหาท่านมาทั้งวันแล้วขอรับ”

หยุนจิ่งที่ตกใจอึ้งและมีท่าทีร้อนใจ ” เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเสด็จแม่”

“ไม่ใช่ขอรับ ท่านอ๋องอย่าพึ่งร้อนใจไป คือว่า…..” สายตาของบ่าวรับใช้มองไปทางซูหนานอี “คือว่ามีเรื่องจะรับสั่งกับท่านอ๋องขอรับ”

สายตาที่มองมานี้ ซูหนานอีก็รู้ได้ทันที เหมือนกับว่าจะจัดการเรื่องที่วันนี้หยุนหลิ่วได้พูดเรื่องเหลวไหลที่ถนนคนเดิน

ซูหนานอีคิดอยู่ในใจอย่างรวดเร็ว ตัวเองเกินใหม่มายังไม่นาน เจอกับเรื่องอย่างนี้มาเยอะไม่ว่าจะเป็นที่ในจวนสกุลซู ในจวนอ๋อง และยังมีที่เรือนหลังเล็ก หรือแม้แต่ศาลจิงจ้าว แต่ละเรื่องก็ยุ่งมากพอแล้ว

“‘งั้น เหนียงจื่อ ข้าไปส่งเจ้ากลับจวนก่อนนะ” หยุนจิ่งยังไม่วางใจซุหนานอี

“ไม่เป็นไร ข้ากลับเองได้ ” ซูหนานอีตบไปที่ไหล่ของเขาที่มีนกพิราบน้อยเกาะอยู่ “เจ้ารีบไปเถอะ ไท่เฟยรับสั่งหาเจ้าจะต้องมีเรื่องด่วนแน่”

“เอาอย่างนี้เหนียงจื่อไปกับข้ากลับไปจวนอ๋องด้วยกันเถอะ ” หยุนจิ่งคิดว่าความคิดนี้ดีที่สุด

ซูหนานอียิ้มบาง “ข้าไม่ไปดีกว่า ไท่เฟยรับสั่งหาเจ้าจะต้องมีเรื่อง วันหลังหากมีเวลาข้าค่อยไปเที่ยวที่จวนอ๋องก็แล้วกัน”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ” หยุนจิ่งวางเจ้านกพิราบน้อยบนมือซูหนานอีอย่างอาลัยอาวรณ์ “เมื่อเจ้าถึงจวนแล้วก็ให้เสี่ยวเฮยส่งจดหมายมาให้ข้าด้วย”

“ได้ ไม่มีปัญหา รีบไปเถอะ! ” ซูหนานอีรับปากอย่างทันท่วงที

มองหยุนจิ่งที่เดินไปสามเก้าแล้วก็หันกลับมามองนาง ซูหนานอีก็ยิ้มออกมา เส้นขอบฟ้าที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงดุจสีเลือด  นางคิดว่ายังพอมีเวลาก็หันหลังเดินไปอีกทาง

นางคาดการณ์ไว้แล้วไม่มีผิด ไท่เฟ่ยรับส่งให้ตามหาหยุนจิ่ง เพราะเรื่องหยุนหลิ่วนี่เอง