ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ - ตอนที่ 25 บ่อน้ำดอกบัวอันสวยงาน

คำถามของหยุนจิ่งทำให้กู้ซีเฉินและพระสนมเอกตะลึง จึงมองไปทางเขาด้วความไม่เข้าใจ

"ทำไม ท่านอ๋องมีอะไรไม่พอใจหรือ?"น้ำเสียงพระสนมเอกเป็นแบบตกใจ สายตามองข้ามซูหนานอีอย่างตั้งใจ

"ไม่สิ"หยุนจิ่งทำหน้าตั้งใจมาก"ข้าอยากจะรีบแต่งงานกับภรรยา อย่างนี้จะได้ให้นางมาอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง"

กู้ซีเฉินยิ้ม"อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง แต่น่าจะไม่ได้ วันที่งานแต่งเลือกไว้แล้ว วันที่เลือกก็เป็นวันมงคล ไม่ใช่เป็นวันที่จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้นะ"

หยุนจิ่งเม้มปาก"ก็ได้"

ในน้ำเสียงมีความเสียดาย

ในใจกู้ซีเฉินรู้สึกแปลกใจ สายตามองไปที่ซูหนานอี เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรพิเศษ ทำให้หยุนจิ่งชอบขนาดนี้

ซูหนานอีเห็นสายตาที่มองมา อดทนตัวเองไม่ให้มีความรู้สึกรังเกียจ ทำหน้าไม่สนใจ ยืนนิ่งอยู่กับที่

กู้ซีเฉินก็มองอะไรไม่ออกเลย"อย่างนี้ละกัน เจิ่นพระราชทานสิ่งของบางอย่าง ก็ถือว่าแทนน้ำใจของเจิ้นแล้ว"

จักรพรรดิพระราชทาน เป็นสิ่งที่ควรภูมิใจมาก

ซูหนานอีก้มตัวลง"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

นางไม่ปฏิเสธแน่นอน เพราะของที่กู้ซีเฉินให้ เป็นของดีแน่นอน นางเอาไปขาย เอาเงินที่ขายไปซื้อยาที่หายากและเเพงมาให้หยุนจิ่ง

"ไม่ต้องพิธีรีตอง"กู้ซีเฉินพูด"หยุนจิ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจิ้น พระชายาเป็นพระปิตุจฉาของเจิ้น ผ่านงานแต่งไปแล้วเราก็เป็นคนครอบครัวเดียวกัน แม่นางซูต้องดูแลหยุนจิ่งดีๆนะ เจิ้นก็จะขอบคุณที่เจ้าทำ"

ทำให้คนรู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ แต่น่าเสียดาย……

พูดแบบนี้แค่ทำให้ซูหนานอีรู้สึกจะอวก ใครจะเป็นคนครอบครัวเดียวกันกับเจ้าล่ะ!

พอแสดงความรักใคร่ของพี่น้องเสร็จ กู้ซีเฉินก็เคลื่อนขบวนกับพระสนมเอกกลับพระราชวัง

ซูหนานอีถอนหายใจออกมา ใจที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงมา

หยุนจิ่งดึงซูหนานอีวิ่งไปป่าไม้เมเปิ้ลที่อยู่ข้างหลัง

ที่นี่มีต้นไม้เต็มไปหมด แสงแดดส่องผ่านช่องว่างใบไม้และตกลงมาบนพื้น เงาแสงแดดขยับไปตามลมพัด ใบไม้อยู่บนหัว แม้ว่าความร้อนยังหายไปเลย

"ภรรยา เจ้าว่าที่นี่ดีไหม?"หยุนจิ่งเหมือนเป็นการเสนอสิ่งดีๆเลย"เมื่อก่อนข้ามาที่นี่บ่อยมาก แต่ว่าแม่บอกว่าไม่ให้ไปไกล ก็เลยมาไม่ค่อยบ่อยแล้ว"

"ดี ที่นี่ดีจริงๆ"ซูหนานอีมองไปทาฝป่าไม้เมเปิ้ลที่กว้างใหญ่"ตอนนี้ยังสวยขนาดนี้ ถ้าถึงฤดูใบไม้ร่วง สวยกว่านี้แน่นอน"

"ถึงฤดูใบไม้ร่วง ข้าจะพาภรรยามาที่นี่อีก!"หยุนจิ่งยิ้มไปด้วยพูดไปด้วย"ที่นั่นยังมีบ่อน้ำด้วย ข้าพาเจ้าไปดู!"

หยุนจิ่งจับซูหนานอีวิ่งผ่านป่าไม้ ลมเย็นๆพัดมา อารมณ์ของซูหนานอีก็เริ่มดีขึ้น

อย่างที่คิด เดินไปไม่ไกลก็เห็นบ่อน้ำดอกบัว

"เอ๊ ที่นี่มีดอกบัวมาเมื่อไหร่?"หยุนจิ่งแปลกใจ"เมื่อก่อนมีแต่บ่อน้ำ ในน้ำยังมีปลาเยอะแยะเลย แต่ว่ามีดอกบัวก็สวยนะ"

ซูหนานอีมองไป ดอกบัวพวกนี้ลักษณะที่อ่อนโยนและสง่างามในขณะลมพัดมา แล้วก็มีกลิ่นหอมด้วย

แต่ทว่า……

นางดมกลิ่นแล้วรู้สึกว่านอกเหนือจากกลิ่นหอมของดอกบัวยังมีอีกกลิ่นหนึ่ง เบามาก ดมไม่ออกว่าเป็นกลิ่นอะไร

นางต้องดมกลิ่นของยาตลอด ในด้านกลิ่นนางก็จะรู้ดีกว่าคนอื่น

กำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินมีคนที่อยู่ไม่ไกลตะโกนมาว่า"ทำอะไร?"

หยุนจิ่งรีบบังอยู่ข้างหน้าของซูหนานอี ทำท่าปกป้องนาง และพูดกับฝั่งนั้นว่า:"พวกเจ้าเป็นใคร?"

สองคนที่เหมือนคนรับใช้เดินมาจากหลังต้นไม้ พวกเขาเดินมาเห็นว่าเป็นหยุนจิ่ง รีบทำความเคารพ"เป็นท่านอ๋องยี่เอง พวกบ่าวไม่ทราบว่าเป็นท่านอ๋อง ขอประทานโทษขอรับท่านอ๋อง"

ซูหนานอีมองพวกเขาสองคน ใส่เสื้อคลุมคอกลม เป็นการเย็บที่ถือว่าใช้ได้ น่าจะไม่ใช่เป็นคนรับใช้ธรรมดา

หยุนจิ่งไม่รู้จักพวกเขา"พวกเจ้าคือใคร?"

"พวกบ่าวเป็นข้าน้อยที่จวนแม่ทัพใหญ่ อยู่ที่นี่ใส่ปุ๋ยให้ดอกบัวขอรับ"

จวนแม่ทัพใหญ่?นั่นไม่ใช่เป็นบ้านเกิดของพระสนมเอกหรือ?

หยุนจิ่งถามว่า:"ใส่ปุ๋ยให้ดอกบัว?พวกเจ้าเป็นคนปลูกดอกบัวหรือ?"

"บ่าวจะมีความสามารถนั้นได้อย่างไร กั๋วจิ้วเหย่เป็นคนปลูกขอรัล บ่าวก็แค่ช่วยใส่ปุ๋ย"

กั๋วจิ้วเหย่ น้องชายของพระสนมเอก

หยุนจิ่งไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ไม่พูดอะไรเยอะ จับมือซูหนานอีก็เดินไปอีกฝั่งของบ่อน้ำดอกบัว"ไป ภรรยา ข้าไปจับปลาให้"

คนใช้รีบวิ่งไป"ท่านอ๋องอย่าไป คงจะไม่ได้"

หยุนจิ่งทำหน้ามืด"เพราะเหตุใด?"

คนใช้ยิ้มอย่างขมขื่น"บ่าวก็เพื่อท่านอ๋อง น้ำนี้ลึกและเย็นด้วย ถ้าทำให้ท่านอ๋องไม่สบายจะทำอย่างไรดีล่ะขอรับ?"

หยุนจิ่งเอ่ยเสียงเฮ้อ"ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เมื่อก่อนก็มาเล่นตลอด บอกไว้แล้วว่าจะจับปลาให้ภรรยาข้า"

คนใช้มองตากัน ไม่ได้คิดจะหลบทางให้

ซูหนานอีอยู่นิ่งๆ ไม่ใช่ว่าต้องให้หยุนจิ่งไปจับปลาแน่นอน แค่คิดว่าคนใช้สองคนน่าสงสัย

กำลังแข็งทื่ออยู่ ก็ได้ยินเสียง"สองคนนี่ ทางของท่านอ๋องยังกล้าบังอีก ยังไม่รีบถอยออกไป!"

ซูหนานอีคิดว่าเสียงของคนนั้นไม่เป็นปกติ เหมือนใส่เสื้อที่เปียกน้ำ ฟังแล้วไม่ค่อยสบายใจ

นางมองไปตามเสียง มีเรือลำเล็กๆ บนเรือมีคนยืนอยู่ ใส่เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน สะอาดเหมือนน้ำทะเล

เขาผอม ผิวขาว ตาเป็นสีน้ำตาล สายตาเย็นๆ ใต้ตามีสีเขียวๆ ริมฝีปากแดง

เปลือกตาของซูหนานอีกระโดด เสื้อคลุมนี้……

นางนึกถึงตอนที่กำลังไหว้พระอยู่ คนที่ซ่อนหลังรูปพระ

จะเป็นเขาหรือไม่?

หยุนจิ่งเห็นคนมา พูดว่า"เป็นเจ้านี่เอง เจ้าทำไมไปจับปลาได้ ข้าทำไมไม่ได้?"

ผู้ชายคนนั้นถอยหลัง"ท่านอ๋องไปได้สิ บ่าวสองคนนี้ไม่รู้เรื่อง ท่านอ๋องอย่าโกรธนะ อย่างนี้ละกัน บนเรือข้าอะไรก็มี ถ้าท่านอ๋องไม่รังเกียจก็ขึ้นมา อย่างนี้จะได้ไม่เปียกเสื้อเปียกตัว"

หยุนจิ่งคิดไปคิดมา เขาหันไปถามซูหนานอี"ภรรยาเจ้าคิดยังไง?"

"ก็ดี"ซูหนานอีพยักหน้า

นางไม่ได้ถามว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ผู้ชายคนนี้ได้ยินหยุนจิ่งเรียกตัวเองว่าภรรยาก็ไม่ได้แปลกใจ

นี่ก็ทำให้ซูหนานอีแน่ใจว่าผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ซ่อยอยู่หลังของรูปพระ เขาไม่แปลกใจก็เพราะว่ารู้แล้วว่านางกับหยุนจิ่งเป็นอะไรกัน

แต่ฐานะของเขาซูหนานอีก็ดาวได้ เป็นน้องชายของพระสนมเอกหลี่รั่วลั้น เป็นกั๋วจิ้วเหย่ หลี่ซูยวิ่

หยุนจิ่งโดดขึ้นไปบนเรือ ยื่นมือให้ซูหนานอี จับนางขึ้นไปด้วย หันหน้าไปทางหลี่ซูยวิ่"เจ้าลงไปได้เเล้ว!"

หลี่ซูยวิ่ตะลึง"ที่นี่กว้างใหญ่มาก เต็มไปด้วยดอกไม้ต้นไม้ ข้าเป็นคนนำทางก็ดีขอรับ!"

"ไม่ต้อง"หยุนจิ่งปฎิเสธ"ข้าจะอยู่กับภรรยาข้า เจ้าไม่ต้องอยู่ที่นี่ ไปเร็วๆ"

"……"

ซูหนานอีแอบหัวเราะ คนนี้โดยปกติแล้วต้องเป็นคนที่ทุกคนเคารพมากแน่นอน ถูกหยุนจิ่งรังเกียจแบบชัดเจนขนาดนี้ จะว่าอะไรก็ไม่ได้

หลี่ซูยวิ่ไม่รู้จะว่าอะไร โดดลงเรือ"ท่านอ๋อง ระวังตัวให้ดีนะ ข้ารออยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไรก็ตะโกนมา"

หยุนจิ่งพายเรือเข้าข้างใน"ไม่ต้อง ข้าพายเรือเป็น เจ้ารีบไปเถอะ!"

ซูหนานอีอยากจะหัวเราะออกเสียง แต่สายตาของหลี่ซูยวิ่มองนางอยู่

เรือไปในที่ลึก ลมก็พัดมา ซูหนานอีนั่งหัวเรือ เด็ดดอกบัวมาดม กลิ่นหอมมาก

แต่นางก็ยังคิดว่ามีกลิ่นอะไรอยู่ในบ่อน้ำดอกบัวอีก

หนุนจิ๋วเอาหัวที่จับปลาลงในน้ำ แล้วพูดกับนางว่า"ภรรยา ข้าจับปลาให้ เดี๋ยวกลับไปให้พวกเขาทำปลากิน!"

"ได้"ซูหนานอียิ้มแล้วพยักหน้า

ไม่นาน ก็จับได้แล้ว หยุนจิ่งยกไม้ที่จับปลาขึ้น ปลาที่เป็นๆโผล่ออกจากน้ำ

"ฮ่าๆๆ ภรรยาดู ข้าเก่งไหม!"หยุนจิ่งดีใจจนหัวเราะออกเสียงเลย

"จิ่งเอ้อร์เก่งมาก ปลาที่จับได้ตัวใหญ่มาก!"ซูหนานอีปรบมือ

นางมาช่วยเอาปลาวางในถัง อยู่ใกล้กับหยุนจิ่งมาก

หยุนจิ่งพูดที่ข้างหูนางว่า"ภรรยา ฝั่งนั้นมีคนแอบมองเราอยู่ แต่ว่าไม่ต้องกลัว ข้าจะเป็นคนปกป้องเจ้าเอง

ซูหนานอีรู้สึกใจสั่น"ได้"

แต่ว่า นางจะต้องคิดบัญชีกับพวกเขาแน่นอน กล้ามาแอบมองพวกเขา?

ก็ต้องดูว่ามีความสามารถนั้นหรือเปล่า!