เวลม่าดันเตรียมขนมรอไว้ให้แค่ชุดเดียว จนต้องบอกให้ไปหยิบมาเพิ่มอีกชุด 

ไม่คิดเลยว่าตุ๊กตาพวกนี้จะมีข้อบกพร่องอยู่ด้วย นึกว่าจะเป็นเครื่องจักรที่สมบูรณ์แบบเสียอีก

ไอรินที่รู้สึกเช่นนั้นพูดออกมา ในขณะที่ฉันก็พยักหน้าให้เธอเงียบๆ พลางรับถ้วยน้ำชามาวางไว้ตรงที่นั่งของตัวเอง

จากที่คุยกันมา ในคืนนี้ นอแมนจะนำวงเวทย์ติดตามไปวางหกจุด ได้แก่คฤหาสน์ทั้งห้าหลังและใจกลางสวนดอกไม้

หลังจากที่วางเสร็จ วงเวทย์ติดตามที่กระจายออกเป็นวงกลมทั้งหกจุดก็จะซ้อนทับกันและช่วยระบุตำแหน่งของเขี้ยวแวมไพร์อันเป็นเป้าหมายของภารกิจในครั้งนี้

พวกเรามีหน้าที่ทำตัวเรื่อยเปื่อยพลางแสร้งว่านอแมนขึ้นไปนอนแล้ว โดยระหว่างนั้นก็คอยจับตามองไม่ให้ตุ๊กตาที่ชื่อเวลม่ารู้สึกสงสัย

เป็นงานง่ายๆไม่ยากมาก แต่ก็รู้สึกกดดันอย่างน่าประหลาด

คืนนี้น่าจะนอนไม่หลับ แต่ไม่ใช่เพราะกลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

หากแต่เป็นความเสี่ยงจากการที่นอแมนทำพลาดแล้วความแตกเรื่องของพวกเราต่างหาก

“~  ♪”

แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น พอได้เห็นไอรินเคี้ยวคุกกี้อย่างเอร็ดอร่อย ความกังวลที่อยู่ข้างในก็ถูกพัดกระจายออกไปประหนึ่งควันขาวๆบนชาอุ่นๆที่ไอรินกำลังเป่าฟู่ๆอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“ฮึม ~  ♪”

ฉันก็เลยทำตัวผ่อนคลายบ้างพลางยกชาอุ่นๆขึ้นจิบแล้วลิ้มรสหวานๆปนขมอ่อนๆที่ทำให้ลำคอที่แห้งผากชุ่มชื้นขึ้นมาราวกับร่ายมนต์

“จิบชาอุ่นๆหลังอาบน้ำเสร็จ แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“อื้ม ! แต่ถ้ามีนมด้วยจะดีมากเลย”

แกร๊กๆๆๆ

“อ๊ะ !?”

หลังจากที่ไอรินพูดจบ เวลม่าก็เคลื่อนที่ออกไปจากห้อง ก่อนจะกลับมาในห้องอาหารพร้อมกับหม้อเล็กๆหม้อหนึ่งในเวลาไม่ถึงห้านาที

เมื่อเปิดฝาหม้อออก ก็พบกับของเหลวสีขาวที่มีควันขาวอ่อนปกคลุมอยู่เล็กน้อย

“โอ๊ะ ? ขอบใจ”

พอรู้ว่าอีกฝ่ายเอานมอุ่นๆมาให้ตามที่ตัวเองเปรยเอาไว้ ไอรินก็ยื่นแก้วให้อีกฝ่ายตักนมแล้วเทใส่

ฟู่ว…ฟู่ววว

ริมฝีปากเล็กๆเป่าผิวน้ำเหนือแก้วเบาๆเพื่อระบายความร้อน จากนั้นก็ลองจิบเบาๆนิดหน่อย 

พอรู้ว่าไม่ร้อน เด็กสาวก็ยกซดแล้วกลืนอึกๆอย่างรวดเร็ว

“บุ๊ ฮ่าาาา สุดยอดไปเลย !”

ไอรินวางแก้วลงด้วยรอยยิ้มพึงพอใจโดยที่มีคราบนมคล้ายหนวดขาวๆเปื้อนอยู่รอบปาก

“พี่ริซลองบ้างไหมคะ ?”

“อื้ม !”

ว่าแล้ว ฉันเลยยื่นแก้วของตัวเองไปให้เวลม่าบ้าง โดยที่มืออีกข้างก็เอาผ้าเช็ดปากมาเช็ดให้ไอริน

“…………..”

“หืม ?”

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ระหว่างนั้นกลับรู้สึกเหมือนโดนเวลม่าจ้องใส่ด้วยสายตาแปลกๆ

แกร๊กๆ

ทว่า ในท้ายที่สุด เวลม่าก็ค่อยๆรินนมใส่แก้วให้ฉัน ในขณะที่ไอรินก็บอกฉันด้วยท่าทางเขินๆว่า ‘หนูเช็ดเองได้น่า !’

แกร๊กๆ

พร้อมๆกับเสียงไม้ที่เสียดสีกันของเวลม่า นมอุ่นๆก็ค่อยๆพูนขึ้นมาอย่างช้าๆ โดยมีเสียงซ่า~ ของสายฝนที่กระทบหน้าต่างเปรียบเสมือนเสียงคลอของมาราคัสที่ดังเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง

การจ้องหน้ากันกับเวลม่าเมื่อครู่ทำให้เกิดบรรยากาศที่เงียบสงบและชวนให้รู้สึกขลังจากการขับเน้นโดยห้องอาหารที่ปูพื้นด้วยหินอ่อนและมีแสงไฟอ่อนๆสลัวๆอยู่ดวงเดียว

ทว่า ทันทีที่จิบนมอุ่นๆเข้าไป ร่างกายที่เริ่มหนาวเย็นตามปลายมือปลายเท้าจากอุณหูมิที่ลดต่ำประหนึ่งเดือนเหมันต์ที่ย่างกายเข้ามา ก็สัมผัสได้ถึงซูปเปอร์โนวาที่ระเบิดออกมาจากข้างใน 

นมอุ่นๆที่ไหลตามลำคอได้ลงไปกองอยู่ตรงกลางอก ก่อนจะแผ่กระจายความอบอุ่นออกไปทั่วร่างแล้วหวนคืนผิวกายที่ขาวซีดให้กลับมามีสีชมพูเปล่งปลั่งดั่งแรกเกิด

แถมยังมีรสหวานที่ชุ่มฉ่ำซึ่งวนเวียนอยู่ภายในปากจนต้องกวาดลิ้นไปมาราวกับรถไฟเหาะที่หมุนวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยากจะกลั้นความเปรมปรีด์ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า จนทำให้แสงไฟที่มีอยู่ดวงเดียวกลับดูสว่างขึ้นราวดวงอาทิตย์ได้ตายแล้วเกิดใหม่เป็นหลอดไฟ

“อ่า….ดีจริงๆ”

ไม่รู้ทำไมการได้ดื่มนมอุ่นๆหลังอาบน้ำร้อน มันถึงได้ทำให้มีความสุขซ่ะขนาดนี้

ไม่เข้าใจๆ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ถึงจะไม่เท่ากับความไม่เข้าใจที่ว่า ทำไมน้องสาวของฉันที่อาบน้ำเสร็จถึงได้น่าฟัดน่ากอดมากขนาดนี้ ?

เมื่อมองดูไอรินที่ค่อยๆใช้ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเป่าควันฟู่ๆอย่างช้าๆ มันก็ทำให้ทัศนวิสัยของฉันบีบแคบลงอีกครา

ดวงตากลมเล็กหรี่ลง ริมฝีปากชมพูนวลน้ำขยับขึ้นลงอย่างมีจังหวะ โดยมีแก้มนิ่มๆยุบพองเข้าออกอย่างช้าๆ

ซ้ำร้ายชุดนอนเปิดไหล่ก็เผยให้เห็นหัวไหล่เนียนขาวที่เจือด้วยสีชมพูอ่อนๆยามจับต้องด้วยแสงไฟ

“—-?”

ยิ่งตอนที่เธอรู้สึกถึงสายตาของฉัน ดวงตากลมโตสีไพรินก็จ้องกลับมาแล้วเอียงหัวเล็กน้อยอย่างน่ารักน่าเอ็นดู 

เฮ้อ~ ให้ตายสิ ทำไมกันนะ ? พอมองไอรินที่แสนจะน่ารักแล้ว มันกลับทำให้นมอุ่นๆที่ทานเข้าไปมันช่างจืดชืดและเย๊นเย็น~  ♪ เทียบไม่ได้กับแก้มนิ่มๆที่ตัวฉันในตอนนี้ยื่นมือไปสัมผัสเลยแม้แต่นิดเดียว

“คะ ?”

พอรู้สึกตัวอีกที ไอรินก็ทำหน้างงใส่ ในสภาพที่ตัวฉันซึ่งมีใบหน้าเจือด้วยสีแดงฝาดและมีดวงตาที่หยาดเยิ้มกำลังยื่นมือไปลูบแก้มของเธอเบาๆ

ทว่า ไอรินก็คงชินกับพฤติกรรมแปลกๆของฉันแล้ว เธอจึงไม่พูดอะไรนอกจากก้มหน้างุดแล้วจิบนมต่อโดยที่ใบหูของเธอย้อมไปด้วยสีแดง

รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ร้อนขึ้นจากผิวแก้มสีแดงฝาดที่ฉันสัมผัสอย่างเบามือประหนึ่งเครื่องแก้วที่แตกสลายได้ง่ายๆหากจับแรงเกินไป

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าการกินนมหลังอาบน้ำเสร็จจะทำให้คนเรามามายได้ขนาดนี้ หรือว่า บางทีอาจจะเป็นเพราะแสงไฟสลัวๆและเสียงคลอของสายฝนที่ทำให้ไอรินยามอาบน้ำเสร็จ แลดูหวานหอมยิ่งกว่าของหวานใดๆที่เคยลิ้มลอง

อ๊ะ ! แต่ที่เพ้อมาตั้งขนาดนี้ ไม่ได้แปลว่าจะกินไอรินหรอกนะ พวกเราเป็นพี่น้องที่เชื่อมต่อกันด้วยด้ายเงินจากอภิมหาโคตรของโคตรไวเบรเนี่ยมที่กระทั่งเอาดาบอาดามันเที่ยมหนึ่งล้านเล่มมาตัดก็ไม่ขาด

ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้อง ไม่อาจก้าวล้ำไปสู่สายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและแนบเนื้อ หากแต่ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นแน่นแฟ้นกันยิ่งกว่าความรักที่คนรักมีให้กันและกันเสียอีก

— เป็นเหตุผลในการมีชีวิตของอยู่กันและกัน นั่นคงเป็นนิยามที่เรียบง่ายที่สุด

ในค่ำคืนนี้ แม้นอแมนจะเสี่ยงตายจนเลือดตาแทบกระเด็น แต่สายตาของฉันก็ไม่อาจเว้นว่าง ห่างจากไอรินที่จับจองทั้งหัวใจและดวงตาของฉันไปจนสิ้น

“~  ♪”

“งื้อ……..”

ฉันลูบเรือนผมสีชมพูอ่อนของไอรินเล่นแล้วฮัมเพลงอย่างมีความสุข ในขณะที่ไอรินก้มหน้างุดๆแล้วจิบถ้วยชาที่ว่างเปล่าเพื่อปิดบังความเขินอายที่ไม่อาจปกปิดเอาไว้ด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำได้อีกต่อไป

รอยยิ้มของฉันในตอนนี้คงไม่ดีต่อหัวใจของใครหลายๆคนเลยทีเดียว

 

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

 

นักสืบที่ดีต้องเป็นได้ทุกอย่างตั้งแต่สัปปะเหร่อยันสายลับ

จงหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติแล้วเข้าถึงแก่นแท้ของชีวิตเพื่อเปิดเผยความจริงให้โลกรู้

ไม่มีคดีใดที่ไม่อาจไขได้

ไม่มีสิ่งใดที่ไม่สามารถเป็นได้ หากนั่นจำเป็นเพื่อการไขข้อกระจ่าง

เช่นนั้นแล้ว ไม่ว่าจะอีกกี่สิบกี่หมื่นครั้ง นักสืบจึงสามารถเป็นได้ทุกอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นจุลินทรีย์ในลำไส้หนอนชาเขียว หรือแม้กระทั่งพรหมเช็ดเท้าของพระพรหมก็ตาม

ทว่า ในครั้งนี้ มันกลับมีอยู่หนึ่งสิ่งที่นอแมน เอเดนทรอย ไม่สามารถปลอมเป็นได้

.

.

.

.

.

นามของสิ่งนั้นก็คือ ‘กระดาษทิซซู่’ นั่นเอง ……

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

ซ่าๆๆๆๆๆ

ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ชายหนุ่มผมทองที่อุตส่าห์ฝ่าฟันกับดักออกมาอย่างเลือดตาแทบกระเด็นกลับต้องเผชิญกับความจริงที่ยากจะยอมรับ

หลายๆคนไม่ว่าจะตัวนอแมนเอง หรือ แม้กระทั่งผู้อ่านบางท่านก็คงพอจะเดากันได้อยู่แล้ว

— ครั้งที่หนึ่ง ในร้านอาหาร ไอริซหยิบทิซซู่ในห่อทิซซู่ที่นอแมนเอามาทำภารกิจไปเช็ดปากให้ไอริน ซึ่งทิซซู่ในห่อก็มีอยู่ตั้งหลายสิบแผ่น แต่ไอริซดันไปหยิบทิซซู่ปลอมๆที่วาดวงเวทย์ติดตามเอาไปใช้ (ตอนที่ 30)

— ครั้งที่สองก็คือเมื่อกี้ ตอนที่นอแมนโดนนวดหน้าจนทำให้ห่อทิซซู่กระเด็นออกจากประเป๋ากางเกง ปากไอรินก็บอกว่ารังเกียจเขาจนอยากให้ไปตาย แต่สุดท้ายเธอก็เอาทิซซู่ของนอแมนไปเช็ดมือของไอริซที่พึ่งสัมผัสมือเขาอีกที  (ตอนที่ 33)

อะไรว่ะเนี่ย ? เกลียดกันก็อย่าใช้ทิซซู่ของตรูสิฟระ ! นอแมนแทบอยากจะตอกหน้ากลับไปเหลือเกิน แต่เดี๋ยวจะดูไม่เป็นผู้ใหญ่ ก็เลยไม่ทำ 

ไว้เผลอๆล้างแค้นด้วยวิธีอื่นดีกว่า นี่แหล่ะคือวิธีแก้ปัญหาของผู้ใหญ่

แม้จะไม่มีใครบอก แต่พล็อตเรื่องตั้งแต่เมื่อตอนร้านอาหาร ที่มีคำว่าทิซซู่โผล่ขึ้นมา หลายๆคนก็คงเดาได้ว่านอแมนจะต้องเจอปัญหาทิซซู่วงเวทย์ติดตามไม่พอเพราะสองพี่น้องเผลอหยิบไปใช้…ล่ะมั้ง ?

‘เอาเถอะ จะพยายามคิดว่าไม่ได้ตั้งใจล่ะกัน’

นอแมนที่เห็นอีสองพี่น้องคนนั้นหยิบทิซซู่ที่จำเป็นต่อภารกิจไปใช้หน้าตาเฉยก็พยายามคิดเช่นนั้นแล้วแสร้งยิ้มใสซื่อมาโดยตลอด

ฮึ ! ใช่แล้ว พล็อตเรื่องดาษดื่นโง่ๆ มุขห่วยๆทำนองว่ากระดาษทิซซู่ไม่พอ ต่อให้เป็นนอแมนคนนี้ก็เดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ไม่ยาก

“ฮ่าๆๆๆ คิดว่าอุปสรรคแค่นี้ไม่อยู่ในการคาดการณ์ของฉันอย่างงั้นเรอะ !”

ตัวเขาเคยหัวเราะให้โชคชะตาของตัวเองด้วยรอยยิ้มลำพองใจมาก่อน

‘แผนการแอบยัดทิซซู่ที่วาดวงเวทย์ติดตามเอาไว้ในกระดาษทิซซู่จริง จากนั้นก็รอโอกาสในคืนที่ฝนตกเพื่อเข้าไปในคฤหาสน์แล้วเอาวงเวทย์ติดตามที่สลักไว้ในกระดาษทิซซู่ไปแปะติดตั้งที่สวนและคฤหาสน์ทั้งห้าหลัง’

ในประโยคดังกล่าว ไม่มีอะไรที่อยู่นอกเหนือการคาดการณ์เลยแม้แต่น้อย

“คิดว่าฉันจะเตรียมทิซซู่มาห่อเดียวรึไง !”

ใช่ ! นอแมนนั้นมีกระดาษทิซซู่ที่สลักวงเวทย์ติดตามอยู่เป็นสิบแผ่น ! ต่อให้สองพี่น้องเอาไปเช็ดตูดถึงสี่ห้าแผ่น มันก็ไม่ได้หนักหัวนอแมนจนต้องร้องไห้โวยวายออกมาเลยแม้แต่น้อย !

นอแมนที่คิดเช่นนั้นปั้นหน้ายิ้มพลางหัวเราะเหตุการณ์ผิดคาดที่ยังคงอยู่ในการคาดการณ์ของตนเอง

ยอดนักสืบนอแมน เอแดนทรอย เชื่อเช่นนั้นตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์

ถึงจะทำเป็นบ่นและแสร้งทำเป็นกลัว แต่นั่นก็เพราะว่าต้องคุมคาแรกเตอร์ความเป็นตัวเกรียนประจำเรื่องเท่านั้นต่างหาก

เซเบอรัสก็มาเหอะ กับดักก็มาสิว่ะ

คิดว่า ยอดนักสืบที่เป็นได้ทุกอย่างตั้งแต่นิวเคลียสของอะมีบา ยันฝารองส้วมของพระอิศวร มันจะกลัวอย่างงั้นรึ ? กับปัญหาง่ายๆแค่นี้ ?

กับดักผ่านฉลุย กดสกิล wind walk แล้วกด blink ใช้มานาไม่ถึงครึ่งก็สามารถยึดป้อมได้สบายๆ

ส่วนพวกลูกหมาเซเบอรัสก็แค่มอนป่าเลเวล 1 มีหรือจะสู้นักสืบเวลตัน เวล 15 ที่ต่อให้โดนงับใส่ก็งับกลับแบบแฟร์ๆ 

ฮึ ! ก็แค่ได้แผลกลับมานิดๆหน่อย เลือดพุ่งเป็นน้ำพุ เดี๋ยวเอากาวตาช้างทา แป๊ปเดี๋ยวก็หาย

สบายๆ เรื่องจิ๊บๆ เจ็บตัวนิดหน่อยๆ แค่นี้ก็วางวงเวทย์ไว้ตามคฤหาสน์ได้สบายๆ

รู้สึกเหมือนจะโดนคุณหัวหน้าพ่อบ้านสงสัยและไล่ตามมา แต่ระดับนอแมนแล้ว ก็แค่ล่อเป้าโดยการไล่เปิดหน้าต่างทุกบานจนฝนสาดเข้ามาตามทางเดินทำให้หัวหน้าพ่อบ้านต้องหัวหมุนกับการทำความสะอาดกันยกใหญ่ แม้จะเป็นพ่อบ้านที่เก่งจนเทพราห์เรียกพ่อ แต่เจอแบบนี้เข้าไปย่อมหัวร้อนจนเสียสมาธิและคลาดสายตาจากนอแมนตีนผีเป็นธรรมดา

ผลสรุปสุดท้ายก็มิชชั่นเคลียร์ไปห้าอย่าง สามารถวางวงเวทย์ไว้ห้าที่ตามที่กำหนด 

ตอนนี้เหลือเพียงจุดสุดท้าย นั่นก็คือกลางสวนนั่นเอง

“หึ !”

สุนัขทุกตัวต่างสยบอยู่แทบเท้าของเขาเป็นที่เรียบร้อย

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆ

แม้สายฝนจะโหมกระหน่ำซักเพียงไร มันก็ไม่เป็นปัญหาต่อการติดตั้งวงเวทย์ติดตาม

“เป็นแผนที่สมบูรณ์แบบ ส่วนตัวฉันที่ทำภารกิจนี้ได้ราบรื่นก็สุดยอดพอๆกัน”

ชายหนุ่มเชิดหน้ามองดวงดาวที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกด้วยท่าทางมั่นใจ ก่อนจะก้มหน้ามองวงเวทย์ติดตามที่วางอยู่ตรงหน้า

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“หึๆๆ”

ชายหนุ่มผมทองที่เปียกปอนยืนหัวเราะอยู่ท่ามกลางสายฝน

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

หัวเราะ…ชายหนุ่มรูปงามเสียของ หัวเราะอย่างมีชัยราวกับว่าภารกิจของตนสำเร็จไปแล้วเรียบร้อย

 

ทว่า พริบตาที่มองกระดาษทิซซู่ที่อยู่ตรงพื้นอีกครั้ง—

 

“…………………”

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สายฝนที่โหมกระหน่ำกระทบเเผ่นหลังของชายหนุ่มจนร่างของเขาค่อยๆทรุดลงที่พื้นอย่างช้าๆ

กึก….

เข่ากระแทกพื้น มือสองข้างขยำดอกไม้ริมทางด้วยความเจ็บใจ

ใบหน้าที่เก่งกล้ามาโดยตลอดแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวอย่างช้าๆ

หยาดน้ำที่ไหลจากฟากฟ้าได้หลอมรวมกับหยดน้ำที่ไหลออกจากดวงตาจนยากจะแยกว่า ‘นี่คือน้ำตาหรือสายฝนกันแน่ ?’

“ทำไมกัน ?”

ชายหนุ่มมองทองฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกพลางเอ่ยถามดวงจันทร์ที่ซ่อนอยู่หลังฝน

 

“ทำไมกระดาษทิซซู่ถึงไม่กันน้ำกันเล่า !!!”

 

เสียงตะโกนของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง หากดวงจันทร์มีหัวใจ มันคงตอกกลับมาว่า ‘กระดาษทิซซู่บ้านแม่แกกันน้ำได้ด้วยหรอวะ ?’
“ทำไมๆๆๆ ทำไมถึงพึ่งมารู้ตัวเอาตอนนี้กันฟ่ะ !!!”

แผนการของเขา มันพังมาตั้งแต่แรกแล้ว

‘เลือกวันที่ฝนตก เพื่อจะหาข้ออ้างมานอนค้าง ระหว่างนั้นก็เอากระดาษทิซซู่ซึ่งสลักวงเวทย์ติดตามไปวางไว้ในคฤหาสน์ทั้งห้าหลังแล้วก็สวน’

ดันลืมไปซ่ะสนิทว่า ถ้าเอากระดาษทิซซู่มาวางทิ้งไว้กลางฝน มันก็จะเปียกจนเปื่อยยุ่ยเหมือนหน้าเหี่ยวๆของคุณยายอ้วนๆที่เกลือกกลิ้งอยู่แถวบ้าน

อีแบบนี้วงเวทย์ที่สลักเอาไว้ก็คงกลายเป็นส่วนหนึ่งของปุ๋ยบำรุงดินโดยไม่ต้องสงสัย

ทว่า กว่าจะรู้ตัว แผนการก็ได้เริ่มดำเนินการมามากว่า 90% ไปแล้วเรียบร้อย

“บ้าเอ้ย ! บ้าชะมัด เจ็บใจๆๆๆ แบบนี้มันน่าเจ็บใจที่สุดเลย !!!”

ชายหนุ่มผู้ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเคลียร์เควสรู้สึกผิดหวังจนอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด

ทำไม ความพยายามของเขาถึงล้มเหลว  ?

ทำไม สิ่งที่เขาอุตส่าห์วางแผนไว้อย่างดีถึงพังทลายลงอย่างง่ายดาย ?

“ไอ้เวรเอ้ย ! ไอ้เศรษฐีหัว**ย ไหนใครบอกแกรวยนักรวยหนา ทำไมถึงไม่เอากันสาดมาติดในสวนดอกไม้กันเล่า !?”

ติดเพื่อ ? 

ถ้ามหาเศรษฐีบาเรนที่กำลังมุดฟูกอยู่เพราะกลัวเสียงฟ้าร้องได้ยิน เขาก็คงตอบกลับมาเช่นนั้น

“แล้วไอ้ฝนเวรนี่จะตกอะไรกันนักหนา ! ทำไมแกต้องมาตกในวันที่ฉันทำภารกิจด้วยวะ !?”

แกต่างหากที่เสือกมาทำภารกิจในวันที่พวกตรูควบแน่นกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ ถ้าเมฆฝนมันพูดได้ก็คงตอกกลับมาเช่นนั้นแล…

“ฮึก ! ฉันไม่ได้ผิดซักหน่อย ที่ผิดพลาดน่ะมันโลกใบนี้ต่างหาก ใครมันจะไปรู้กันว่าทิซซู่เปียกเมื่อโดนน้ำ…เรื่องพรรคนั้นน่ะ แม้แต่พระเจ้าก็ไม่มีทางรู้หรอกเฟ้ย !!!”

เป็นคำตอบที่ถ้าเด็กอนุบาลไม่สามารถตอบได้ โลกใบนี้ก็คงล้มเหลวทางการศึกษาเป็นแน่แท้

“บ้าเอ้ยๆๆๆๆ ทำไมกัน ทำไมถึงล้มเหลวอีกแล้ว !”

ชายหนุ่มได้แต่กำหมัดพลางทุบกำปั้นลงที่พื้นราวกับจะตัดพ้อ

“ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำอีกๆ ในชีวิตนี้จะสำเร็จซักครั้งไม่ได้รึไง…ล้มเหลวมาตลอด แล้วก็ยังล้มเหลวตลอดไป กะอีแค่ภารกิจง่ายๆแค่ครั้งนี้…แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เราก็ยัง..ฮึก  ! เราก็ยัง”

นอแมน เอเดนทรอย

โคตรของโคตร loser ที่ในชีวิตนี้ไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน

ทุกภารกิจที่เขาเข้าร่วมด้วยอัตราการสำเร็จนั้นเท่ากับ 0

ทุกปาร์ตี้ที่เขาเข้าร่วมล้วนตายห่า ไม่โดนสไลม์แดกก็โดนแปรรูปกลายเป็นปุ๋ยจุลินทรีย์ช่วยบำรุงหน้าดินให้ต้นไม้โลก

จะเรียกว่า นักสืบดวงโคตรซวยที่ถูกโลกใบนี้กำหนดให้เป็นตัวรับตีนและดูดเรื่องแย่ๆเอาไว้คนเดียวเลยก็ว่าได้

ถ้าถามว่าใครทำหน้าที่เป็นแทงค์รับตีนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก นอแมนผู้นี้ย่อมเป็นตัวเก็งอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

รู้สึกผิดหวัง รู้สึกเศร้า

นอแมนเจ็บปวดกับความล้มเหลวจนไม่อาจก้าวไปไหนได้

“เฮ้อ….มันจบแล้วล่ะ”

ต้องรีบกลับไปถอนวงเวทย์ติดตามออกมาเพื่อทำลายหลักฐาน แต่ในตอนนี้ตัวเขาไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกต่อไปแล้ว

“ฉันจะทำยังไงดี….รีเวีย”

ในช่วงสุดท้ายของชีวิต คนเราก็มักจะพร่ำเพ้อถึงใครบางคนที่สำคัญกับเราเป็นธรรมดา

“ไม่ว่าจะทำอะไร ฉันก็ล้มเหลวตลอด…ไม่มีซักอย่างที่ฉันทำสำเร็จ…ฉันน่ะเหนื่อยกับการพยายามเต็มทีแล้ว”

ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลรวมเป็นหนึ่งเดียวกับสายฝนแล้วเอนร่างลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวามองดูสวนดอกไม้ที่ถูกลมพายุกรรโชกอย่างรุนแรงด้วยสายตาว่างเปล่าไร้อารมณ์

อ่า…ปล่อยให้มันจบสิ้นลงแค่นี้แหล่ะ

พอแล้วล่ะ

ตัวเราน่ะ….พอแค่นี้ดีกว่า

เหนื่อยมามากพอแล้ว

เฮ้อ…เหนื่อยกับการวางแผนโง่ๆนี่มาหลายวัน

พอเถอะ พยายามไปก็เท่านั้น

นี้น่ะไม่ใช่จุดที่สามารถถอยได้อีกแล้ว

“ถ้าจะขอพักซักหน่อย เธอคงไม่ว่าฉันใช่ไหมรีเวีย ?”

ชายหนุ่มที่พร่ำเพ้อ มองไปยังสวนดอกไม้ที่ค่อยๆพังทลายอย่างช้าๆ

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สายฝนนั้นรุนแรงขึ้นราวกับจะตอกย้ำความโง่เขลาของตัวเอง

เปรี้ยง !

ฟ้าที่ผ่าลงมาดังลั่นราวกับจะต่อว่า คนเขลาอย่างเขาที่ทำอะไรไป มันก็เปล่าประโยชน์

ฟู่ววววววว

ลมหายใจเย็นยะเยือก ภาพข้างหน้าค่อยๆพร่ามัวอย่างช้าๆ

“อ่า…เหมือนกับดอกไม้พวกนั้นเลย”

พายุที่รุนแรงได้พัดดอกไม้จนปลิวหายไปทีละต้นสองต้น

นอแมนนอนนับดอกไม้ที่ค่อยๆถูกลมพัดออกไปอย่างไร้ความหวัง

อ่า…ถ้าเราที่แสนจะไร้ความสามารถถูกพัดหายไปด้วยก็คงดี เหนื่อยมากพอแล้วกับไอ้โลกบัดซบพรรคนี้

“1…….2……3…..4….”

เสียงนับเลขเบาๆดังขึ้นท่ามกลางเสียงฝนตกที่โหมกระหน่ำ

“10…..15…..18……50”

จำนวนของมันเท่ากับจำนวนดอกไม้ที่ปลิวขึ้นฟ้า แต่บางครั้งก็ขาด บางครั้งก็เกิน

เป็นการใช้เวลาในช่วงสุดท้ายของชีวิตที่ช่างไร้ความหมายซ่ะเหลือเกิน

แต่ใครมันจะไปสน

ไม่ว่าเขาจะทำหรือไม่ทำ มันก็ไม่ต่างกันอยู่ดี

“101….102….205…..300…..2 ล้านล้าน”

นับไปนับมา ดูเหมือนเจ้าตัวจะขี้เกียจนับเสียเอง ไม่ก็ตอนประถมไม่ตั้งใจเรียนในคาบเลขที่อาจารย์สอน

แต่ที่แน่ๆ ดอกไม้ทั้งสวนไม่มีทางถึงสองล้านล้านซึ่งตีมูลค่าเทียบเท่าเรือดำน้ำแน่ๆ

กระนั้นแล้ว เขากลับนับต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง—-

“หืม ?”

ท่ามกลางดอกไม้หย่อมหนึ่งที่เคยเป็นสีเหลืองแล้วหายไปทั้งหย่อม รู้สึกบริเวณดังกล่าวจะเป็นบริเวณที่ปลูกด้วยดอกไม้ซึ่งมีชื่อเรียกเพี้ยนๆว่า ‘Stand alone (ดอกไม้ผู้โดดเดี่ยว)’

แม้นดอกไม้ดังกล่าวจะมีสีเหลืองสวยงาม แต่อายุขัยมันกลับสั้นไม่ถึงครึ่งของอายุหนอนชาเขียว 

ผลิบานแล้วร่วงโรยด้วยเวลาชั่วอึดใจ อายุขัยของพวกมันช่างแสนสั้นจนน่าสิ้นหวัง

ยิ่งพอเจอกับพายุอันรุนแรง ทุ่งดอก Stand alone กลับเป็นทุ่งดอกไม้ทุ่งแรกๆที่ปลิวหายไปกับสายลมจนจัดได้ว่าเป็นพืชที่ต้องดูแลไว้ดีๆภายในตัวอาคาร ทว่าสำหรับเศรษฐีที่ปลูกเพื่อความสวยงาม ต่อให้หายไปก็ซื้อมาปลูกใหม่ได้ไม่มีปัญหา

ชีวิตของพวกมันก็เป็นแค่เครื่องประดับ ราวกับนอแมนที่เป็นแค่ของประดับของโลกใบนี้ 

จะอยู่หรือตายก็ไม่ต่างกัน ถ้าหายไปซักคนก็แค่หาคนอื่นมาแทนได้ง่ายๆ

‘อ่า…..มันช่างคล้ายกับตัวเราในตอนนี้ซ่ะเหลือเกิน’

ถูกพายุที่เรียกว่า ‘ความล้มเหลว’ ถาโถมเข้าใส่ จากนั้นก็ปลิวหายไปอย่างง่ายดาย

ทุ่งดอก Stand alone ได้ย้ำเตือนถึงสัจธรรมของชีวิตของเขาในข้อนี้

‘ใช่….ต่อให้เราหายไปซักคน มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก’

หายไป….เหมือนกับเธอคนนั้น ตายจากไปแล้วทิ้งให้คนที่เหลืออยู่ต้องเผชิญกับโลกอันไร้เหตุผล แต่ตัวเขานั้นต่างออกไป เพราะในชีวิตนี้ไม่เหลือใครอยู่ข้างหลังแม้แต่คนเดียว

เพราะงั้น ถ้าเขาหายไปซักคน มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน

ถ้าเขาหายไปเสียตอนนี้…ถ้าเขายอมแพ้แล้วปลิวไปเหมือนดอกไม้พวกนั้นแล้วล่ะก็

เพียงแค่นั้น—-

 

“แบบนั้น มันก็จะสบายกว่าไม่ใช่รึไง ไอ้โง่เอ้ย !!!”

 

มองไปยังทุ่งดอก Stand alone ที่บัดนี้โล้นเตียน เหลือเพียงหนึ่ง

แม้นดอก Stand alone นั้นมีมากเป็นหมื่นแสน แต่กลับมีดอก Stand alone เพียงหนึ่งที่ยืนหยัดท่ามกลางสายฝน 

แม้พวกพ้องที่เหลืออยู่จักปลิวหายไปพร้อมกับพายุที่ถาโถมเข้าใส่ แต่กระนั้นก้านเล็กๆที่โค้งงอใกล้จะหักกลับมิยอมเอนอ่อนแล้วล่องลอยไปตามสายลม

“ยอมแพ้สิว่ะ ! ยอมแพ้ซักทีสิ ! คนอื่นๆก็ยอมแพ้กันไปหมดแล้วไม่ใช่รึไง ! คนอื่นๆเขายอมแพ้กันไปหมดแล้ว ทำไมแกถึงไม่ยอมแพ้ไปซักที !!!”

ชายหนุ่มพูดกับดอกไม้ Stand alone ที่เหลืออยู่เพียงต้นเดียวราวกับคนบ้า

“ชีวิตของแก มันมีดีอะไรกันนักกะหนา ก็แค่ช่วงชีวิตสั้นๆของดอกไม้ที่อายุไม่ถึงครึ่งของหนอนชาเขียว เฮ้ย ! ได้ยินรึเปล่าวะ !  ชีวิตของแกมันบัดซบยิ่งกว่าหนอนชาเขียวอีกน่ะเฟ้ย !!!”

นี่คือการบูลลี่ดอกไม้อย่างแท้จริง

“ราคาตลาดของแกแมร่งก็ถูกซิบหาย ปุ๋ยที่ใช้ปลูกดอกไม้ห่วยๆอย่างแก มันยังแพงกว่าเสียอีก ! รู้รึเปล่าว่ามันหมายความว่ายังไง ? ลงทุนไม่คุ้มกำไร นั่นมันหมายความว่าดอกไม้อย่างพวกแกมันหนักโลกยังไงละ !”

ชายหนุ่มเว้นหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันอ่อนแรง

“เหมือนกับตัวฉัน…คนที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จซักอย่าง….แม้แต่เด็กพวกนั้นยังแช่งให้ตายๆไปซ่ะไม่ใช่รึไง ?”

ดวงตาที่สั่นเครือ มองไปยังดอกไม้ที่ลู่ลมอย่างโดดเดี่ยว

“ทั้งๆที่รู้แบบนั้นแล้ว ทำไมถึงยังสู้กันเล่า ! ชีวิตของพวกเรามันมีอะไรดีหนักหนา สู้ไปแล้วได้อะไรขึ้นมา !? พยายามไป มันก็เท่านั้นไม่ใช่รึไง ! ล้มเหลวๆๆๆๆ สิ่งที่พวกเราทำมีแต่จะล้มเหลว ! ไอ้พวกที่พูดว่าถ้าพยายามไม่ว่าจะทำอะไรก็สำเร็จ มันก็แค่พวก 1% ของทั้งโลกที่พอทำอะไรได้ดีก็ลำพองใจแล้วใช้คำนั้นดูถูกคนที่ล้มเหลวต่างหาก !!!”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยืนขึ้นแล้วผายมือออกมา ท่ามกลางสายฝนที่ปะทะร่างกายของเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ

“แกน่ะมันเกิดมาเพื่อล้มเหลวไม่ใช่รึไง !? ลองดูดอกไม้รอบๆกายแกสิ !”

ดอกไม้ Stand alone เหลือเพียงต้นเดียว ในขณะที่ดอกไม้ชนิดไม่ว่า Sunsine flower , north land flower, Tokyo flower หรือ Blue bear flower ต่างก็ตั้งตระหง่านและมีเพียงเสี้ยวเดียวที่ปลิวหายไปกับพายุ

“ถ้าพวกดอกไม้ชนิดอื่นในตอนนี้คือคนที่เกิดมาเพื่อประสบความสำเร็จ ตัวแกและผองเพื่อน มันก็แค่ loser ที่เกิดมาเพื่อแพ้ไม่ใช่เรอะ ! ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ล้มเหลว ! ด้วยก้านเล็กๆนั่นที่แกได้มาตั้งแต่เกิด มันสู้ดอกไม้ชนิดอื่นที่มีก้านหนาๆตั้งแต่เกิดไม่ได้ไม่ใช่หรอ !?”

แกร๊กๆ

ก้านของดอก Stand alone ต้นสุดท้ายค่อยๆส่งเสียงกรอบแกรบอย่างช้า

“ใช่ไหมละ ! ถ้าแกไม่ยอมแพ้แล้วปลิวไปตอนนี้ ก้านของแก มันจะหักเอาน่ะเว้ย ! สู้แล้วได้อะไรขึ้นมา ถ้าสุดท้าย มันก็ไม่ต่างจากไม่สู้ เผลอๆแล้วถ้าชีวิตสู้กลับมันก็จะแย่กว่าเดิมอีกไม่ใช่หรอ !?”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ในขณะที่มองดอกไม้ซึ่งไม่ยอมปลิวหายไปกับพายุเสียที

“เพราะงั้นแกน่ะกับยอมๆแล้วปลิวหายไปได้แล้ว เรื่องแค่นี้ทำให้ฉันหน่อยไม่ได้รึไง !!!”

ชายหนุ่มทรุดร่างลงกับพื้นแล้วทุบพื้นราวกับจะระบายอารมณ์

“ถ้าแม้แต่ดอกไม้โง่ๆอย่างแกยังสู้จนหยดสุดท้าย แล้วไอ้สวะอย่างฉันที่ห่วยแตกยิ่งกว่าแกมันคือตัวอะไรกันละ ?”

ภาพที่พร่ามัว ร่างกายที่หนาวสั่นไปถึงขั้วหัวใจ ริมฝีปากที่ซีดเผือดเอ่ยถามกับดอกไม้

“สุดท้ายแล้ว ต่อให้ไปถึงปลายทางที่แกรอด เพื่อนพ้องของแกก็ไม่เหลืออยู่แม่แต้ต้นเดียว….ดอก Stand alone ที่ยืนอย่างโดดเดี่ยวมีเพียงแค่แก แล้วแบบนั้นแล้วมันจะไปมีใครที่ยินดีกับความสำเร็จของแกด้วยเล่า…สุดท้ายแล้วต่อให้ไปถึงปลายทาง สิ่งที่รออยู่ก็มีแค่ความสิ้นหวัง มีแค่ความสิ้นหวังอย่างเดียวไม่ใช่รึไง ? ทั้งๆที่เป็นแบบ….ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น แกก็ยัง—”

ซ่าๆๆๆๆๆ

ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ

เมฆฝนนั้นบดบังเต็มท้องฟ้า

กระนั้นแล้วในโลกใบนี้กลับมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องไปยังดอกไม้ Stand alone ดอกนั้นแค่จุดเดียว

“ตอแหลสิ้นดี…แกจะบอกอะไรกับฉันกันแน่”

ชายหนุ่มมองไปยังดอกไม้ที่โดดเด่นเหนือใครๆ

“โลกใบนี้มันไม่ได้อ่อนโยนแบบที่แกคิดหรอก ไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ให้พวกขี้แพ้ ไอ้พวกที่ไร้ความสามารถมันก็ทำได้เพียงล้มลุกคลุกคลานอยู่ในมุมมืดๆ ไม่มีทั้งความหวัง ไม่มีทั้งอนาคต สุดท้ายแล้วก็ตายจากไปโดยชั่วชีวิตนั้นทำได้เพียงเอาตัวรอดไปวันๆ”

ใช่…โลกใบนี้มันโหดร้าย

โลกใบนี้มันไม่เคยปราณีใคร

“เพราะงั้นเลิกพยายามเสียที…เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว…ช่วยพอแค่นี้ทีเถอะ….”

ทว่า เมื่อเงยหน้ามองดอกไม้ต้นนั้น แม้ว่าจะไร้ซึ้งแสงจันทร์จากคำอ้อนวอนของชายหนุ่ม เมฆหมอกที่กลับมาบดบังดวงจันทร์อีกครั้งก็ไม่ได้ทำให้ต้นไม้นั้นหายไปกับสายลมแต่อย่างใด

“อึก……”

ยังไม่หายไปซ่ะที

ดอกไม้ต้นนั้นยังไม่หายไป

กลับกันแล้ว อยู่ๆแสงจันทร์ที่หายไปอย่างกะทันหัน ก็พลันส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้งโดยส่องลงมาตรงตำเหน่งที่มีดอกไม้ต้นนั้นเป็นจุดศูนย์กลาง

ก่อนจะแผ่กระจายออกไปโดยรอบ จนทั่วสวนปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง

ทว่า แสงนั้นกลับมาหยุดลงที่เท้าของเขา….

มีแค่ตั้งแต่ตรงปลายเท้าของเขาที่แสงจันทร์ขาดตอนลงเพียงแค่นั้นจนทำให้ร่างของเขาและสวนที่อยู่เบื้องหลังปกคลุมไปด้วยเงามืดขมุกขมัว

“เฮ้ย….นี่แกกำลังดูถูกกันอยู่รึไง ?”

มีเพียงแค่เขาที่ไม่ได้รับแสงสว่างจากแสงจันทร์

“เฮ้ย ! ทำไมถึง—”

ทว่า เมื่อมองไปที่ดอกไม้ต้นนั้น นอแมนก็พบว่ามันกำลังหันมาทิศทางที่เขาอยู่ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

“แกมันก็แค่ดอกไม้ คิดว่าตรูจะไปเข้าใจที่แกจะสื่อรึไงฟ่ะ !!!”

ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“หึ ! หรือแกจะบอกว่า ถ้าไม่ก้าวไปข้างหน้า ก็จะไม่พบกับแสงสว่างอย่างงั้นหรอ !?”

กึก !

นอแมนก้าวเท้าเข้าหาแสงสว่าง

พรึบ !

ทว่า พริบตานั้น แสงสว่างกลับหดกลับเข้าไปหา ต้น Stand alone ทำให้ปลายเท้าของเขาไม่อาจสัมผัสได้กับแสงสว่างแม้เพียงเล็กน้อย

มันราวกับว่าโลกใบนี้กำลังเย้ยหยันตัวเขาอยู่ก็ไม่ปาน

“นี่แก……”

ตึก….ตึก…ตึก

ทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน แสงจันทร์จะหดหายไปตามฝีเท้าของเขาอย่างช้าๆ

ทีล่ะนิดๆ จนในท้ายที่สุด เมื่อเขาไปยืนอยู่หน้าดอก Stand alone ต้นนั้น แสงจันทร์ก็ไม่หลงเหลืออีกต่อไป

“เห็นไหม สุดท้ายแล้ว มันก็ลงเอยแบบนี้ ความล้มเหลวของฉันมันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่เหมือนกับพวกแก”

แกร๊กๆๆๆๆ

ทันใดนั้นเอง ก้านของดอก Stand alone ปริร้าวอย่างรวดเร็ว

แควก !

ในท้ายที่สุดแล้ว มันก็ไม่สามารถต้านสายลมได้อีกต่อไป

ดอก Stand alone ได้ถูกสายลมอันรุนแรงพัดขึ้นมา

“เห็นไหม สุดท้ายมันก็เปล่า —”

ฉึก !

ทว่า ทันใดนั้นเอง ทิศทางที่มันพุ่งไป มันก็ไม่ใช่ที่อันแสนไกล นอกเสียจากรูจมูกของนอแมน

“ฮะ..ฮะ..ฮั่ดชิ้ว !”

ชายหนุ่มจามออกมาอย่างรุนแรง ก่อนจะมองดอก Stand alone ที่แม้แต่ตอนที่หักครึ่งไปแล้วก็ยังกล้าสวนใส่เขาด้วยการพุ่งใส่รูจมูก

“………………………….”

ชายหนุ่มมองดอกไม้ในกำมือแล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันอ่อนแรง

“แกน่ะตายไปแล้ว”

ซ่าๆๆๆๆๆๆ

“แต่ถึงจะเป็นวาระสุดท้ายของแกที่เป็นเพียงแค่ดอกไม้โง่ๆ แกก็ยังกล้าพุ่งเสียบจมูกฉันได้อีกนะ”

ชายหนุ่มขยำดอกไม้ในมือจนบี้เละ สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่เหนียวเหนอะ

“สุดท้ายแล้ว แกก็ไม่อาจเบ่งบานได้เหมือนกับดอกไม้ต้นอื่นๆ”

ใช่….ผลลัพธ์ มันเป็นเช่นนั้น

“แกไม่สามารถไปถึงปลายทางที่แกคาดหวังเอาไว้ ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม”

สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือสัจธรรมอย่างแท้จริง

“แต่มันกลับมีสิ่งหนึ่งที่ดอกไม้เล็กๆอย่างแกกลับทำได้ และคงมีเพียงแค่แกต้นเดียวในโลกที่ทำสำเร็จเป็นต้นแรก”

สิ่งนั้นก็คือ—

“นี่แกกล้าพุ่งมาเสียบจมูกฉันได้ไงว่ะ ไอ้บ้าเอ้ย !”

แม้ดอกไม้นั้นมีมากดั่งหมู่ดาว แต่บนโลกนี้กลับมีเพียงดอกไม้ต้นเดียวที่ก้าวข้ามขีดจำกัดสปีชีส์แล้วพุ่งเสียบจมูกของยอดนักสืบนอแมนได้สำเร็จราวกับปาฏิหารย์

“หึๆๆๆๆ”

ชายหนุ่มเริ่มหัวเราะ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ชายหนุ่มอ้าแขนออกกว้างราวกับจะท้าทายสายฝน

เปรี้ยง !

แม้สายฟ้าที่ผ่าลงมาข้างหลังจะชวนให้หวาดเสียวก็ไม่หวั่น

แม้นกระทั่งแสงจันทร์จะไม่สาดส่องมาให้เขาอีกต่อไป ชายหนุ่มก็ไม่แคร์

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะดังก้อง ราวกับจะประชันกับเสียงของหยดน้ำซึ่งตกกระแทกพื้นจากความสูงหลายสิบกิโลเมตร

“ได้…..เอางี้ก็ได้ ขอยอมแพ้หน่อยไม่ได้เลยนะ ไอ้โลกเฮงซวยนี่ !”

บ่อยครั้งที่อยากยอมแพ้ 

บ่อยครั้งที่อยากให้มันจบลงแต่เพียงเท่านี้

ง่ำ !

ชายหนุ่มกลืนดอกไม้เข้าไป ก่อนจะทำหน้าหยีด้วยรสชาติขยะแขยง

กระนั้นแล้วตัวเขาที่เบ้ปากก็พูดออกมา

“แต่ทำไงได้ ชีวีตแมร่งมีแค่ครั้งเดียวเองนี่หว่า”

ไม่มีรอบสอง หรือ สาม มีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

ถ้ายอมแพ้ก็จะไม่มีโอกาสแก้ตัว

ถ้าปล่อยให้มันจบลงทั้งๆแบบนี้ เราก็ไม่สามารถเป็นอะไรได้ซักอย่าง แม้กระทั่งตัวของตัวเอง

ทิ้งความหวังแล้วมุ่งหน้าสู่ความสิ้นหวัง คลืบคลานไปข้างหน้าอย่างน่าสังเวชแล้วตายจากไปโดยที่ไม่มีใครจดจำ

แต่ถ้าหากแม้นมีเพียงหนึ่งที่มองเห็นการดิ้นรนในครั้งนี้จนจุดประกายให้หนึ่งในนั้นก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้ การพยายามที่ล้มเหลวในครั้งนี้ก็จะไม่มีทางเรียกว่าความล้มเหลวอีกต่อไป

ประหนึ่งดอก Stand alone ที่ทิ่มจมูกนอแมนจนทำให้เขากลับทำตัวเกรียนแตกได้อีกครั้ง

“ก็เคยมีคนพูดเอาไว้สินะ ว่า มนุษย์คือความล้มเหลวและความผิดพลาด”

ชายหนุ่มก้าวเดินต่อไปข้างหน้าแล้วแหวกสายฝนออกด้วยสีหน้าที่กลับมาหยิ่งผยองอีกครั้ง

“ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำอีก จนสุดท้ายก็ทับถมเป็นตะกอน จากนั้นคนที่ยืนอยู่เหนือตะกอนนั้นก็เจอสิ่งที่เรียกว่า ความสำเร็จ…สุดท้ายคนที่ประสบความสำเร็จจริงๆ มันอาจจะน้อยกว่าคนที่ล้มเหลวเสียด้วยซ้ำ”

โลกใบนี้ไม่ได้กว้างใหญ่พอสำหรับทุกคน

“แต่ก็มีแต่ต้องเดินต่อไปข้างหน้า ต้องเดินไปข้างหน้าเพียงเท่านั้น ! ต่อให้ทางข้างหน้ามีแต่หุบเหว ก็ต้องเดินต่อไป แม้จะรู้จุดจบของมันก็ตาม ! ถ้าเกิดยอมแพ้ทั้งๆแบบนี้ แล้วใครมันจะไปพูดได้เต็มปากกันล่ะว่า ไอ้โลกพรรคนี้แมร่งเฮงซวยซิบหาย !”

พยายามจนถึงท้ายที่สุด จากนั้นก็เงยหน้าจากบนพื้นโลกแล้วตะโกนบอกไอ้พวกที่ยืนโม้อยู่บนหอคอยฟังว่า ‘โลกใบนี้แมร่งเฮงซวย พยายามให้ตาย สุดท้ายก็ล้มเหลวอยู่ดี ’

อย่างน้อยในท้ายที่สุดก็ได้ดูถูกไอ้พวกงั่งที่อยู่บนฟ้าอย่างสะใจว่าคนอย่างพวกแกที่ไปถึงฝั่งฝันแล้ว ไม่มีทางรู้หรอกว่าคนที่ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่จนหยุดสุดท้าย มันคือพวกเราต่างหาก

คนที่ถูกต้องคือพวกเรา ไม่ใช่พวกแก !

ไอ้วลีที่โม้เหม็นเรื่องไม่ว่าใคร ถ้าพยายามก็พบกับความสำเร็จได้ มันก็มีแค่พวกประสบความสำเร็จที่พูดกันเท่านั้นแหล่ะ มันมีใครที่ไหนที่พยายามจนตายกลางทางแล้วพูดบ้างว่า แค่พยายามตรูก็ทำได้เหมือนกันโว้ย !

ไม่มี ! ไม่มีแม้แต่คนเดียว ! ศพมันพูดได้ทีไหนกันเล่า !?

“พยายาม…สู้จนถึงที่สุด แล้วตอกหน้าพวกมันกลับว่าพวกเราต่างหากคือคนที่เข้าใจสัจธรรมของโลกนี้ดียิ่งกว่าใครๆ นั่นคือทิฐิสุดท้ายในฐานะมนุษย์ที่จะยืนยันว่าพวกเราต่างหากที่พูดถูก เป็นชัยชนะเพียงหนึ่งเดียวของคนไม่เอาอ่าวอย่างพวกเรา”

นอแมนเดินแหวกพายุที่โหมกระหน่ำ ก่อนจะกู่ร้องออกมาจากหัวใจ

“ฉันน่ะไม่ได้พยายามเพราะรู้ว่ามีความสำเร็จรออยู่หรอก แต่ถ้าไม่พยายามก็จะสูญเสียไปทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจของตัวเอง”

สำหรับเขาแล้ว ความพยายามไม่ได้นำพาไปสู่ความสำเร็จ แต่มันคือสิ่งที่ต้องทำเพื่อไม่ให้ต้องล้มเหลวต่างหาก

จะว่าเขาเป็น loser ก็แล้วแต่ จะว่าเขาเป็นไอ้ขี้แพ้นอแมนก็ตามใจ

“แต่มันช่วยไม่ได้ ก็เพราะฉันอยากจะเป็นแบบนี้เองนี่หว่า !!!”

สุดท้าย แม้จะนอนตากฝนมานาน นอแมนก็คือนอแมนอยู่วันยังค่ำ

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

หลังปัดกวาดเช็ดถูพื้นที่เปียกโชกจากหน้าต่างที่ถูกเปิดโดยผู้บุกรุก สุดท้ายพ่อบ้านเอลวินก็คลาดสายตาจากนักผจญภัยหนุ่มที่แอบเพ่นพ่านไปทั่วคฤหาสน์จนได้

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่า กลุ่มคนพวกนี้มีจุดประสงค์แอบแฝงบางอย่าง”

นอแมนทำตัวน่าสงสัยจนความแตกเรียบร้อย กระดาษทิซซู่ที่สลักวงเวทย์เอาไว้ถูกเจอไปแล้วสามแผ่น เอลวินจึงตัดสินใจเดินไปยังคฤหาสน์ที่ไอริซและไอรินอยู่พลางคิดว่าต้องจับตัวทั้งสามคนมาสอบปากคำให้จงได้

“หนูโสโครกพวกนั้น จะปล่อยให้มาทำร้ายนายท่านไม่ได้เป็นอันขาด”

แววตาคมกริบ บรรยากาศกระหายเลือดแผ่กระจายออกมาจากทั่วร่าง

ในตอนนี้ หากเจอหน้ากันเมื่อไหร่ คงได้เกิดศึกนองเลือดขึ้นมาโดยไม่ต้องสงสัย

กึก !

เมื่อเดินไปถึงทางแยก ทันใดนั้นเองเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของบุคคลปริศนา

สวบ !

หัวหน้าพ่อบ้านหยิบมีดพกที่ซ่อนอยู่ขึ้นมาเตรียมตั้งท่าโจมตีใส่ศัตรู

แสงจันทร์ค่อยๆสาดส่องผ่านทางหน้าต่าง

ดูจากเงาที่เกิดขึ้นและน้ำหนักเสียงของฝีเท้า นั่นคือ ผู้ชายไม่ผิดแน่ๆ

ตึก !

ทันทีที่ร่างกายโผล่พ้นมุมเสา  มือขวาของพ่อบ้านก็ขยับอย่างรวดเร็วโดยเล็งไปที่จุดตาย

‘ต่อให้ปางตายก็ไม่เป็นไร ไว้ฮีลแล้วสอบปากคำทีหลังแล้วกัน’

หัวหน้าพ่อบ้านคิดเช่นนั้นโดยไม่ลังเล

ความเร็วของมีดนั้นรวดเร็วจนอดสงสัยไม่ได้ว่าชายผู้นี้คือพ่อบ้านหรือนักฆ่ากันแน่

ฉึก !

ทว่า ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้พ่อบ้านที่ผ่านประสบการณ์โชกโชนจากการต่อสู้กับผู้บุกรุกผง่ะถอยหลังด้วยความประหลาดใจ

“อึก !”

ภาพของมีดที่ปักเข้าที่แขนขวาของชายหนุ่มผมทอง นั่นคือสิ่งที่ยากจะเหลือเชื่อ เพราะตัวเขาได้เล็งไปที่บริเวณลำคอจากมุมอับของเสาที่คนทั่วไปไม่สามารถป้องกันได้ทัน

ดูเผินๆตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เขาไม่คิดว่านอแมนคนนี้จะทันตั้งรับการโจมตีของเขาได้แม้แต่น้อย

บังเอิญอย่างงั้นหรอ ? ด้วยมุมอับขนาดนี้ นักผจญภัยหรือนักฆ่าทั่วๆไปไม่มีทางหลบพ้นได้แน่ๆ

หรือว่าเราจะประเมินศัตรูต่ำไปอย่างงั้นรึ ?

“นี่มัน….”

แถมพอรู้ตัวอีกที ทั้งๆที่ชักมีดกลับมา แต่แรงต้านที่เกิดขึ้นก็ทำให้มีดหลุดจากมือแทน

“หืม !? ”

การรับมีดเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

พ่อบ้านมองไปยังแขนของชายหนุ่มที่ชุ่มเลือดโดยที่มีมีดปักคาแขนของเขาอยู่

ซึ่งตำแหน่งที่โดนเสียบจนทะลุมันตรงกับกระดูกพอดี

พ่อบ้านเอลวินรู้ว่าแรงที่ตนกะเอาไว้ไม่ได้มากถึงขนาแทงทะลุกระดูกเพราะมันจะทำให้การชักมีดกลับทำได้ลำบาก

การที่มีดปักคาอยู่กับร่างของศัตรูเป็นการทำให้ฝั่งตนเสียเสียอาวุธไปโดยไม่จำเป็น ในขณะที่อีกฝ่ายได้อาวุธไปเพิ่มแทน

“เมื่อกี้ ? ทางนั้นเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหา ?”

การที่แรงเสียบมากถึงขั้นทะลุกระดูก นั่นหมายความว่าฝั่งนั้นจงใจพุ่งเข้ามาโดยเอาแขนรับทั้งๆที่รู้ว่าตนกำลังถูกโจมตีอยู่

นั่นเป็นการตัดสินใจเพียงเสี้ยววิที่ชาญฉลาด เพราะสำหรับพ่อบ้านเช่นเขาที่ต้องคงความสูงส่งเอาไว้ย่อมไม่สามารถพกอาวุธเอาไว้เป็นจำนวนมากๆ แถมถ้ากระโดดหลบ ด้วยความเร็วของเขา มันไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะหลบพ้นอย่างแน่นอน

‘ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา !’

ในตอนที่พ่อบ้านตัดสินใจเช่นนั้น นอแมนที่ทำหน้าเหยเกก็ตะโกนขึ้นมา

“ริซ ! ริน ! อย่ามาทางนี้ !!!”

พ่อบ้านมองชายหนุ่มที่ตะโกนบอกน้องสาวทั้งสองด้วยท่าทางตึงเครียด พร้อมกับตั้งท่าเตรียมโจมตีใส่อีกรอบ

กระนั้นแล้ว ก่อนที่จะได้ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า คำพูดถัดมาของชายหนุ่มก็ทำให้พ่อบ้านถึงกับชะงักไปชั่วขณะ

“คนร้ายที่แอบลอบเข้ามาในคฤหาสน์อยู่ตรงหน้าพี่แล้ว พวกเธอรีบหนีไปซ่ะ !!!”

“หืม !?”

พ่อบ้านเอลวินถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเพราะคำพูดของอีกฝั่งเหนือความคาดหมายจนตนตามไม่ทัน

ทว่า นอแมนก็ไม่ปล่อยช่องว่างนี้ทิ้ง เขารีบตั้งท่ากำหมัดขึ้นมาโดยไม่สนมีดที่ปักคาแขนของตนอยู่

“เป็นแกเองสินะที่ปลอมตัวเป็นหัวหน้าพ่อบ้าน”

“หะ ?”

พ่อบ้านเอลวินถึงกับทำหน้างงในรอบหลายสิบปี

“ก็สงสัยมานานตั้งแต่เข้ามาแล้วว่ามีสายตาแปลกๆเฝ้ามองพวกเรามาโดยตลอด ….เป็นแกนี่เองที่ปลอมตัวเป็นหัวหน้าพ่อบ้าน !”

“หมายความว่ายังไง ?”

“ไม่ต้องมาทำไขสือ !!! คิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าตัวแกแอบตามพวกฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว !!!”

ว่าแล้ว นอแมนก็ชูกระดาษทิซซู่ที่มีลวดลายวงเวทย์ขึ้นมา

“ฉันเจอกระดาษพวกนี้วางอยู่ตามคฤหาสน์…….จากที่ถามน้องสาวที่เชี่ยวชาญเวทมนต์มา นี่ต้องเป็นเวทย์ค้นหาไม่ผิดแน่ๆ แกเป็นใครกัน ? ต้องการหาอะไรในคฤหาสน์หลังนี้ถึงได้แอบเข้ามาที่นี่ แถมยังกล้าปลอมตัวเป็นหัวหน้าพ่อบ้านอีก !!!  แกเอาเขาไปไว้ที่ไหน ? หรือว่า ฆ่าทิ้งไปแล้ว !?”

“นะ นะ นี่กำลังพูดอะไรอยู่พ่อหนุ่ม ? กระผมคือ หัวหน้าพ่อบ้าน เอลวิน  เธอต่างหากที่น่าสงสัย คิดจะทำอะไรกับที่นี่กันแน่ถึงได้วางของพรรคนี้เอาไว้ทั่ว”

“ไม่ ! แกนั่นแหล่ะ อย่ามาตอแหล !!! หัวหน้าพ่อบ้านเอลวินที่ฉันรู้จักไม่มีทางทำตัวน่าสงสัยแบบนี้หรอก”

“ทำตัวน่าสงสัย ?”

“ก็แกน่ะแอบตามหลังฉันมาตลอดตอนที่ฉันตามหากระดาษพวกนี้ไม่ใช่รึไง ? ถ้าเป็นหัวหน้าพ่อบ้านตัวจริงไม่มีทางดุ้มๆมองๆทำตัวน่าสงสัยแบบนี้หรอก ถ้าเห็นฉันทำอะไรแปลกๆ เขาคงเข้ามาตรงๆแล้วถามว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่มีทางเป็นไอ้สวะสันดานต่ำที่ชอบไล่ตามตูดผู้ชายต้อยๆแบบแก”

“หืม ?”

คำพูดที่กล่าวหาว่าตนเป็นตัวปลอม ทั้งๆที่พ่อบ้านเอลวินแอบไล่ตามหลังอีกฝ่ายจริงๆทำให้เขาถึงกับขมวดคิ้ว

แน่นอนว่าสาเหตุที่เขาไม่เข้าไปคุยตรงๆ นั่นก็เพราะถ้าอีกฝ่ายกระทำผิด เขาจะได้จับได้คาหนังคาเขาต่างหาก

“เขาน่ะเป็นพ่อบ้านที่สูงส่งและมีมารยาท การกระทำที่ไร้เกียรติเช่นนั้น เขาไม่มีทางทำหรอก”

“อุก !”

พอโดนประเมินค่าสูงกว่าที่คิด พ่อบ้านเอลวินก็สะอึกเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่คลายการป้องกันลงแต่อย่างใด

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว คิดจะทำให้เขวสินะ”

“ผิดแล้ว ! นั่นมันตัวแกเองต่างหาก หลักฐานมันก็เห็นชัดๆอยู่ไม่ใช่รึไง ?”

ว่าแล้ว นอแมนก็ชูทิชชู่พวกนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

“กระดาษทิชชู่ที่สลักวงเวทย์เอาไว้ แกน่าจะมีติดตัวอยู่พอสมควรเลยสินะ ถ้าจะพิสูจน์ว่าเป็นตัวจริง แน่จริงก็แก้ผ้าออกมาให้ดูหน่อย !”

“น้อยๆหน่อย กระผมไม่มีทางทำเช่นนั้นหรอก แล้วต่อให้ทำจริงก็ไม่มีทางพบ—”

“หืม ? จะว่าไปกระเป๋ากางเกงแกดูนูนๆแปลกๆรึเปล่า ?”

“คิดจะหันเหความสนใจสินะ ไม่มีทะ—- ?”

ทว่า ในตอนที่มืออีกข้างยื่นไปคว้ามีดที่ซ่อนอยู่เพื่อเตรียมโจมตี น้ำหนักที่มากขึ้นกว่าปกติเล็กน้อยก็ทำให้เขาสะกิดใจถึงบางอย่าง

เอลวินค่อยล้วงๆมือขวาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะสัมผัสถึงความรู้สึกนุ่มนิ่มแปลกๆ

“นี่มัน ?”

เมื่อเขาหยิบสิ่งนั้นที่อยู่ในกระเป่ากางเกงขึ้นมา คราวนี้นอแมนก็ชี้มาที่สิ่งนั้นแล้วตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังก้อง

“นั่นไง ! เป็นแกจริงๆด้วย”

“บ้าน่า ! ตั้งแต่เมื่อไหร่”

สิ่งที่อยู่ในมือของเอลวิน มันก็คือห่อกระดาษทิซซู่นั่นเอง

แถมเมื่อเอลวินคลี่ออกมาก็พบกับทิซซู่ที่สลักวงเวทย์เอาไว้เป็นสิบๆแผ่น

“นั่นไง…หลังฐานคาหนังคาเขาเลยนี่หว่า แกนี่มันโคตรจะโง่เลยจริงๆ คิดยังไงถึงเก็บหลักฐานไว้กับตัวกันเนี่ย ?”

“เป็นไปได้ยังไง ?”

เอลวินถูกกล่าวหาว่าเป็นเอลวินตัวปลอม

ตั้งแต่เมื่อไหร่ !? มันมาอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาได้ยังไง !?

พ่อบ้านมากฝีมือกำลังเผชิญกับการบุกรุกคฤหาสน์ที่แหวกแนวที่สุดซึ่งเขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

สิ่งที่ถูกใครก็ไม่รู้ยัดใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงทำให้เขาไม่อาจกลั้นท่าทางตื่นตระหนกเอาไว้ได้อีกต่อไป

‘เอาล่ะ ได้เวลาแก้เกมแล้ว’

พ่อบ้านที่กำลังเพ่งความสนใจไปที่กระดาษทิซซู่ในมือ หารู้ไม่ว่า นอแมนที่กำลังมองตนอยู่แอบแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย