[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อม"หัวใจ"สู่ หัวใจ - ตอนที่ 133

ทวีปอาร์คมีคอาณาจักเครม่าโซน มีชายคนหนึ่งเดินอยู่ในร้านเหล้า

 

ชายผู้สวมชุดที่ตกแต่งด้วยขนนกสีดำทั้งตัว นั่งอยู่คนเดียวตรงปลายบาร์ ดื่มอย่างมีความสุข

 

 

 

「วะฮ้าาาาาาาาาาา~! สุดท้ายแล้วดื่มหลังเลิกงานเนี่ยมันเยี่ยมจริงๆ～」

 

 

 

ชายคนหนึ่งที่แต่งกายในชุดสีดำดื่มแอลกอฮอล์พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

 

น้ำเสียงนั่นเบาและสบาย ขัดแย้งกับเสื้อผ้าที่สวมใส่

 

ไม่มีอะไรแปลกเกี่ยวกับเสียงร่าเริงที่ดังก้องอยู่ในบบาร์ แต่ด้วยเหตุผลแบบนี้เสียงเดียวที่ได้ยินจากบาร์แห่งนี้คือเสียงของชายนามว่าคุโรบะคนนี้

 

ควรจะเป็นแบบนั้นเพราะทุกๆคนหลับหงายท้องกันหมด

 

มีจำนวนเกือบสิบกว่าคนที่มีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากร่าง นั่นคือสิ่งที่แสดงว่าพวกนั้นได้ตายไปแล้ว

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม เร่งรีบจังเลยน้า แต่อย่าใจร้อนสิ ใจเย็นๆ พักก่อนหายใจเข้าลึกๆ…..อ่า วันหยุดก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน！」

 

 

 

มนุษย์ที่ตกสู่ความตายทุกคนสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ใครที่มองดูก็รู้ว่าพวกเขาฝึกฝนมาอย่างดี

 

ภายในบาร์แห่งนี้มีบรรยากาศแปลกประหลาดถูกล้อมรอบ

 

ทันใดนั้นประตูบาร์ก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด และมีชายที่แต่งตัวดีเข้ามา

 

ชายคนนั้นมองดูไปยังศพที่เกลื่อนพื้น ขณะจ้องมองคุโรบะกำลังดื่มเลือดด้วยความเพลิดเพลิน เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

 

 

 

「จบแล้วงั้นเรอะ」

 

 

 

「ช่าย ช่าย จบแล้ว~ ไม่ว่ายังไงข้ามันก็แค่เบี้ยล่างของไล่เก็บกวาดงานสกปรกมาตั้งมากมายเพื่อเจ้าเลยไม่ใช่เหรอไง～？」

 

 

 

「นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าจ้างเจ้า ไม่มีอะไรต้องพูดอีก นำ “ สิ่งนั้น” ออกมา」

 

 

 

เป็นสายลับที่แทรกซึมเข้ามาในอาณาจักรเครม่าโซน

 

ชายชุดดำหยิบหนังสือปิดผนึกและโยนมันให้กับลูกค้าของเขา

 

ลูกค้าคนนั้นหยิบสมุดและเก็บเอาใส่เสื้อผ้า จากนั้นหยิบถุงปอกระเจาออกมาโยนให้ชายชุดดำ

 

เมื่อชายชุดดำหยิบไปก็เกิดเสียงดังกึกก้องจากอัญมณีหลากสีสันที่โผล่ออกมาจากปากกระเป๋า

 

เมื่อเห็นของในถุงชายชุดดำเบิกตากว้างและโบกมือให้กับลูกค้า

 

 

 

「ขอบคุณสำหรับค่างานนนน~ไว้ในอนาคตมาใช้บริการใหม่น้าาาาาาาา～」

 

 

 

「เอาให้ดีข้าเองก็ไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์พิศวาสกับคนอย่างแกหรอกนะ “อีกาปากศพ”」

 

 

 

ลูกค้ามองดูศพที่เกลื่อนพื้นพร้อมกับจ้องมองไปยังอีกาด้วยสีหน้าที่รังเกียจและออกจากบาร์ไป

 

 

 

「งั้นเหรอ? โดนเกลียดอีกแล้วสิเนี่ย ก็ทำงานให้อย่างดีเลยน้า～～」

 

 

 

ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ ชายที่ถูกเรียกว่า “อีกาปากศพ” จึงลดมือต่ำลง

 

คำขอที่ได้รับคือกำจัดสายลับและรวบรวมจดหมายลับ แต่ห้ามดูเนื้อหาในจดหมาย  

 

 

 

「เอาเถอะว้า ถ้าแค่จัดการพวกหนูติดจั่นพวกนี้แล้วเงินดีขนาดนี้ เรื่องอะไรข้าจะยอมเลิกทำงานแบบนี้ง่ายๆกันล่ะ! เอาเถอะไว้เมื่อถึงเวลางานต่อไป หึหึ……」

 

 

 

ในขณะนั้นก็มีนกสีดำสนิทตัวหนึ่งเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆผ่านหน้าต่างบาร์

 

นกที่น่าขนลุกมีดวงตาสีแดงเป็นประกายเข้มราวกับพื้นบาร์ที่เปื้อนเลือด ได้อ้าปากขณะที่มันนั่งอยู่

 

 

 

“ได้ยินรึเปล่า？”

 

 

 

「แย่จัง นั่นเสียงพี่สาวเม็กเลียไม่ใช่รึไงกัน มีอะไรงั้นเหรอ～？」

 

 

 

เสียงที่ดังก้องมาจากปากของอีกาคือเสียงของเม็กเลียที่น่าจะประจำการอยู่ที่อาร์คาซัม

 

เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆไม่ต้องสงสัยเลยว่าเม็กเลียน่าจะอยู่ที่นั่น

 

 

 

“หุบปากไปเลยไอ้อีกาหน้าตัวเมีย ไม่มีเหตุผลให้แกเรียกฉันว่าพี่สาว และก็ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

 

 

 

ในทางกลันกันเม็กเลียไม่ได้สนใจราวกับจะไม่พูดคุยโดยไม่จำเป็น และตอนท้ายก็มีน้ำเสียงแห่งความไม่สบายใจปนอยู่

 

เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเธอ หรือว่าเพราะคิดมากเกินไป จึงชวนกลับหัวข้อเดิม

 

 

 

「จ้าจ้าจ้าจ้า ผู้หญิงมีนามเช่นนั้นกลับโทรหาคนเพนจรเช่นข้ามีอะไรงั้นเหรอ？」

 

 

 

ล้อมรอบไปด้วยสีแดงเข้มและดำสนิทและมีกลิ่นของทรายและเหล็กอบอวลในอากาศ เม็กเลียยังคงพูดต่อ

 

ชายคนนั้นกำลังนั่งคุยกับอีกา เหมือนกับอีกาดำยมฑูตแห่งซากศพที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้

 

สักพักหนึ่งการสนทนาก็เริ่มหนักข้อขึ้นจนเกิดข้อสงสัย

 

 

 

“ถ้าเข้าใจเรื่องราวแล้ว ก็ขอตัวล่ะ”

 

 

 

「ได้เลย คุณผู้หญิง～」

 

 

 

การสนทนาใช้เวลาไม่กี่นาทีและจบลงด้วยเวลาอันสั้น

 

หลังจากวางสายอีกาก็ปิดปากแล้วหายตัวไปนอกหน้าต่างด้วยความมืดมิด

 

ชายผู้ถูกเรียกว่า”อีกาปากศพ”จิบสาเกอีกครั้งและคิดถึงข้อเสนอของเม็กเลียโดยไม่สนอีกาที่จากไป

 

 

 

「ฮะฮะ นี่มันสุดยอดเลยเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย～～」

 

 

 

แม้ว่าจะแสดงความสงสัยแต่ใบหน้าก็ยังสดชื่นราวกับเด็กเจอของเล่นใหม่

 

อย่างไรก็ตามสภาพห้องที่ดูเละประกอบกับร่างที่สูงเพรียวทำให้ห้องนี้ดูน่ากลัว

 

อีกาปากศพยังคงดื่มต่อไปจนหมดขวด ลุกจากที่นั่งแล้วเดินไปที่ประตู ส่งเสียงสบายๆ

 

 

 

「ไม่ว่ายังไงก็ตามแต่ มันก็คงจะสนุกมากแน่ๆเลยใช่ไหม?」

 

 

 

ขณะที่ปากของเขายังคงห้อย เขาก็ออกจากบาร์ที่เต็มไปด้วยเลือด

 

ในขณะที่กลิ่นแห่งความตายตามติดตัวเขาไปในทุกที่

 

———————————————————

เมื่อดวงอาทิตย์ไปทางทิศใต้และหันไปทางทิศตะวันตก โนโซมุก็เดินเพียงลำพังอยู่คนเดียวบนโถงทางเดินของสถาบันโซลมินาติ

 

นักเรียนที่อยู่รอบๆต่างกลับบ้านกันหมดแล้ว และเมื่อเห็นโนโซมุเดินผ่านก็เริ่มแสดงความคิดเห็นต่อเขา

 

 

 

「ดูสิ ดูสิ รุ่นพี่โนโซมุแหละ」

 

 

 

「นี่ มาคุยกันหน่อยสิ เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับชั้นเรียนนี่」

 

 

 

「อืม !? แต่ว่าแบบนี้มันน่ารำคาญไปหน่อยไหม？」

 

 

 

คำสาปส่งที่ได้ยินแทบทุกวันหายไปไม่เหลือซาก สิ่งที่ได้ยินตอนนี้มีแต่ความคลุมเครือ

 

แม้ว่าโนโซมุจะยิ้มกับสภาพปัจจุบันอย่างขมขื่น เขาก็ยังคงไม่สบายใจที่สภาพแวดล้อมเขาเปลี่ยนไปแบบ 180 องศา

 

หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่คุยกับวิคเตอร์ โนโซมุยังหาคำตอบนั้นไม่เจอและกำลังกลับเข้าสู่ชีวิตประจำวันอันวุ่นวาย

 

การฝึกของจิฮัดเองก็เข้มข้นทุกวัน และเขายังคงอุทิศตนเพื่อการฝึกและการเรียนตั้งแต่เช้ายันค่ำ ในทางกลับกันความสัมพันธ์ของเขากับลิซ่าไม่คืบหน้าเลยเพราะความที่งานยุ่งมาก

 

โนโซมุกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลิซ่า และในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกปวดใจ

 

นับตั้งแต่วินาทีที่วิคเตอร์ชี้ให้เขาเห็นว่า “ข้ามองไม่เห็นอนาคตของเจ้าเลย” มันมีบางอย่างสุมอยู่ในอกตลอดมา

 

คำพูดของวิคเตอร์คือความจริง

 

“สนับสนุนความฝันของลิซ่า”ก่อนที่จะรู้ตัวจุดประสงค์ของผมก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบได้ และปล่อยให้ตัวเองหนีอดีตมาตลอด 2 ปี นั่นคือสิ่งที่ทำมาจนถึงตอนนี้ แต่ในขณะเดียวกันตอนนี้เขาก็ยังคงยึดติดกับอดีตเหล่านั้น

 

บางทีเขาอาจจะเข้าใจที่ไหนสักแห่ง แต่ถ้าเป็นแบบนี้เขาไม่มีทางจะมองเห็นอนาคตตัวเองแน่

 

 

 

「ผมควรจะทำยังไงดี……」

 

 

 

คำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากเขา

 

เกี่ยวกับลิซ่า เกี่ยวกับตัวเอง เกี่ยวกับเทียแมต สิ่งที่ทำมาตลอดไม่มีอะไรที่ชัดเจนเลย

 

ก่อนที่จะรู้ตัวเขาก็จมอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง บางทีนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่รู้ตัวว่ามีคนคุ้นเคยปรากฏจากด้านหลัง

 

 

 

「โนโซมุ เป็นอะไรไปเหรอ？」

 

 

 

เมื่อจู่ๆโนโซมุหันกลับไปก็เจอกับ ไอริส ทิม่า และซีน่าที่ยืนถืออุปกรณ์การเรียนกันอยู่

 

เมื่อเห็นไอริสและซีน่าอยู่ด้วยกันสงสัยมีการเรียนการสอนร่วมกัน

 

 

 

「เอิ่ม…….กว่าจะรู้ตัวทุกคนก็มาอยู่ข้างหลังแล้ว？」

 

 

 

「น่าแปลกนะคะที่โนโซมุเป็นแบบนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ตัวนายเลย ที่ไม่รู้สึกตัวกระทั่งมีคนเข้าใกล้ขนาดนี้น่ะ」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของไอริส โนโซมุก็แสดงสีหน้าขมขื่น

 

เมื่อพิจารณาจากที่เธอพูดมันก็แปลกจริงๆที่เขาไม่รู้ตัวเลย

 

 

 

「เคยคิดเกี่ยวกับมันบ้างไหมคะ？」

 

 

 

「อ่า อืม….」

 

 

 

ไอริสมองหน้าโนโซมุราวกับตรวจสอบเขาอย่างละเอียด

 

ใบหน้าอันแสนงดงามของไอริมเข้าใกล้เขาจนโนโซมุถอยหลังโดยปริยาย เขาอายและเขินมาก

 

ไอริสขมวดคิ้วและเช็คดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า จากนั้นก็จ้องด้วยสีหน้าจริงจัง

 

 

 

「ท่านพ่อของฉันได้พูดอะไรใส่งั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

「ก็ไม่อะไรหรอกค่ะ ตั้งแต่งานวันนั้นโนโซมุก็เปลี่ยนไป..」

 

 

 

โนโซมุเบิกตากว้างกับคำพูดเหล่านั้น ไม่ใช่ว่าเขากำลังซ่อนอะไร แต่ไม่ได้บอกใครเรื่องที่คุยกับวิคเตอร์เลย

 

 

 

「คือ…อาจจะกังวลก็ได้เพราะพ่อฉันมีหน้าตาแบบนั้น แต่เขาก็เป็นใจดีโดยเฉพาะกับฉันและโซเมีย เขาไม่ใช่คนที่พูดอะไรเกินจริงดังนั้นเลยเป็นหัวหน้าตระกูลฟรานซิสได้

 

ในฐานะหัวหน้าครอบครัวเขาพร้อมที่จะทำตัวโหดเหี้ยมถ้ามันจำเป็น และฉันก็คิดว่าเขาน่าจะค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องของโนโซมุมาเยอะก็เลย……」

 

 

 

ไอริสมองโนโซมุด้วยสีหน้ากังวล

 

ดวงตาคู่นั้นเป็นเพียงความกังวลเรื่องความปลอดภัยของโนโซมุเท่านั้น เพื่อนที่อยู่ข้างหลังก็จ้องมาในแบบเดียวกัน

 

 

 

「เอ่อคือว่า…..！？」

 

 

 

โนโซมุไม่มีทางเลือกนอกจากเงียบไว้ เพราะไม่คิดว่าจะโดนรู้ถึงเรื่องดราก้อนสเลเยอร์ด้วย

 

ในขณะนั้นโนโซมุก็รู้สึกได้ถึงการจ้องมองอันเฉียบแหลมมาหาเขา

 

เมื่อหันกลับไปตามสายตาก็มองเห็นเหมือนสัตว์ร้ายผมสีเงินกำลังจ้องมองเขาที่สุดทางเดิน

 

 

 

「หมอนั่นมัน……」

 

 

 

สัตว์ร้ายผมสีเงินที่คุ้นเคย คือ เควิน อาร์ดินัล ซึ่งมีส่วมร่วมบ่อยในการฝึกพิเศษ

 

 

 

「อึก！……」

 

 

 

เมื่อเขาตระหนักได้ว่าโนโซมุสังเกตเห็นก็ทำหน้าบูดบึ้งและเดินจากไป

 

โนโซมุรู้สึกถึงความเดจาวูแปลกๆ

 

 

 

「……โนโซมุ เป็นอะไรไป？」

 

 

 

ไอริสพูดกับโนโซมุที่มองไกลออกไปด้วยสีหน้าสงสัยและกังวลมากกว่าเดิม

 

 

 

「โนโซมุคุงรอสักครู่……」

 

 

 

นอกจากนี้ยังมีซีน่าที่อยู่ข้างหลังเขา กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่จะได้พูดก็มีใครบางคนโผล่ขึ้นมาคุยกับโนโซมุ

 

 

 

「โนโซมุคุง อยู่ที่นี่เองงั้นเหรอ?」

 

 

 

คนที่เข้ามาหาคืออาจารย์นอร์น

 

เธอก้าวเข้ามาด้วยบรรยากาศสบายๆและโบกมือเบาๆ

 

 

 

「อาจารย์นอร์น มีอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「อ่า พอดีมีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อย หลังจากนี้พอจะมีเวลาว่างไหม？」

 

 

 

「เอ่อ ก็มีการฝึกกับจิฮัด……」

 

 

 

「วันนี้จิฮัดมีงานที่สภาทั้งวันเลยน่ะ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก สิ่งที่นายต้องทำวันนี้ก็คือการไปรับยาที่ห้องสุขภาพนะ?」

 

 

 

ปัจจุบันโนโซมุฝึกกับจิฮัดทุกวันหลังเลิกเรียน แต่วันนี้ดูเหมือนจิฮัดมีบางอย่างต้องทำ

 

อย่างไรก็ตาม มันยังไม่จบ ถ้าตอบรับคำขอของอาจารย์นอร์น ผมเองก็ต้องคุยกับอาจารย์อันริอีก

 

นอกจากนี้ยังห่วงพวกไอริสที่ทำสีหน้าเป็นกังวลเอามากๆด้วย

 

 

 

「แน่นอน เนื่องจากเป็นคำขออย่างเป็นทางการ ฉันจะจ่ายเงินให้？」

 

 

 

「เอ่อ คือผมไม่ได้กังวลเรื่องเงินหรอกนะครับ…」

 

 

 

เมื่อโนโซมุเหลือบไปมองสาวๆ พวกเธอก็พยักหน้าเล็กน้อย โบกมือให้กำลังใจและกำลังจะกลับกัน

 

นอร์นรู้สึกผิดทำหน้าขอโทษเหล่าสาวๆที่กำลังจะเดินจากไป

 

 

 

「ขออภัยที่ขัดจังหวะสนทนา นั่นเป็นงานเร่งด่วน ถ้าใครอยากจะช่วยก็มาช่วยฉันอยู่ที่หน้าประตูหลัง ดังนั้นช่วยไปที่นั่นทันที ไอริส ฉันจะคุยกับอันริเองเพราะงั้นก็ฝากช่วยงานด้วยนะ」

 

 

 

「……เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะช่วยอย่างเต็มที่」

 

 

 

โนโซมุเอียงคอด้วยความสงสัย น้ำเสียงหนักแน่นของนอร์นที่ดูไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้ก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว โนโซมุจึงไปพร้อมกับนอร์น

 

 

 

「ขอโทษด้วยจริงๆปกติพ่อค้าจะส่งมันมาโดยตรงที่สถาบัน แต่ดูเหมือนรถม้าจะเสียหายจากอุบัติเหตุ มีไม่มากด้วยคนที่ขอร้องให้ช่วยได้แบบโนโซมุเนี่ย」

 

 

 

ออกจากอาคารเรียนและไปทางประตูด้านหลังโนโซมุถามรายละเอียดของงาน

 

ดูเหมือนว่าที่ห้องพยาบาลจะขาดของ แต่ของที่สั่งก็ไม่มาส่ง

 

เธอจะไปเอามันด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากนักเรียนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้คนเจ็บเยอะมากขึ้นไปอีกและดูเหมือนว่าอาจารย์นอร์นจะสละเวลาจากห้องพยาบาลไม่ได้เลย

 

เธอจึงได้ขอให้โนโซมุมาช่วยงาน มารับยาและช่วยจัดส่งให้แทน

 

โนโซมุไม่มีเรื่องให้ปฏิเสธอาจารย์นอร์นที่คอยช่วยชีวิตเขาอยู่เป็นประจำ เขาพยักหน้าเห็นด้วยแต่ว่า…

 

 

 

「เข้าใจแล้ว…….แล้วใครกันล่ะที่จะช่วยงานผม……」

 

 

 

ทันทีที่โนโซมุรออยู่ที่ประตูหลัก ตอนนี้ในหัวขาวโพลนไปหมด

 

ผมยาวสีแดงเข้ม เธอมองไปรอบๆอย่างประหม่า และเมื่อเธอเห็นโนโซมุ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง จากนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น

 

 

 

「ลิซ่า……」

 

 

 

ชื่อของเธอหลุดออกมาจากปากเขา

 

อาจเป็นเพราะโนโซมุพูดดังเกินไป

 

ลิซ่าเองก็ตอบสนองต่อคำพูดของโนโซมุขณะที่ไหล่เธอสั่นเล็กน้อย

 

 

 

「เธอจะเป็นคนช่วยบอกที่ตั้งของร้าน ช่วยเธอขนของและอุปกรณ์ที่เหลือ..」

 

 

 

「เอ๊ะ！？เหหหหหหหหหหห……」

 

 

 

นอร์นกลับอาคารเรียนโดยอธิบายคร่าวๆแค่นั้น

 

สิ่งที่เหลือคือโนโซมุที่ตัวแข็งทื่อกับสถานการณ์ตรงหน้ากับ ลิซ่าที่ยังคงก้มหน้าอยู่