พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 1630 จุดอ่อน

ผลินเพิ่งกำลังจะพูดออกมา แต่พบว่าร่างกายของตนเองเหมือนถูกสะกดไว้ พูดอะไรออกมาไม่ออก

ในใจของเธอก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีออกมา ที่ตนเองมาที่นี่ครั้งนี้ จะต้องสร้างปัญหาให้กับรพีพงษ์แน่ๆ คนอื่นจะต้องเอาตัวของตนเองไปข่มขู่รพีพงษ์แน่ๆ

ครั้งนี้ตนเองจะสร้างปัญหาให้กับรพีพงษ์อีกไม่ได้เด็ดขาด แม้แต่นันท์ธรเองก็บอกว่าตนเองสร้างปัญหาให้กับรพีพงษ์ ผลินปวดใจ สุดท้ายแล้วตนเองก็ไม่เหมาะที่จะอยู่ข้างกายรพีพงษ์

คนที่อยู่ข้างกายรพีพงษ์ และคนที่สนิทสนมกับรพีพงษ์ สุดท้ายแล้วก็จะเป็นคนสร้างปัญหามาให้กับรพีพงษ์ เพราะว่าคนอื่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ และจะลงมือแต่กับคนข้างกายของรพีพงษ์แทน

พอดีกับที่ตนเองไม่มีพลังวิชาอะไร คนอื่นจะมาลงมือกับตนเองนั้นก็ง่ายมาก และแบบนี้ คนอื่นจะไปลงมือกับรพีพงษ์ก็ง่ายขึ้น

เทพภูผาก็มองรพีพงษ์อย่างได้ใจ แล้วพูดว่า “ข้าว่าไม่ต้องสู้กันแล้ว ข้าคิดว่า เจ้ามาอยู่ทำงานให้ข้าดีกว่า เอาแบบนี้แหละ”

รพีพงษ์ไม่เข้าใจว่าเทพภูผาหมายความว่าอย่างไร แต่ว่าฝั่งนั้นไม่เป็นอะไร เขาก็อยู่เล่นกับเทพภูผาที่นี่แหละ ให้เทพภูผาได้เห็นว่า ตนเองไม่ต้องออกกระบวนท่าอะไรรุนแรง ไม่ต้องพลังทั้งหมด ก็ยังสามารถเอาชนะคนของเทพภูผาได้

เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเทพภูผานั้น พูดออกมาแบบนี้มันเร็วไปหรือเปล่า เขาก็ยิ้มมองเทพภูผา แล้วพูดว่า “ตอนนี้แพ้ชนะยังไม่ได้ตัดสินเลย พูดแบบนี้มันเร็วไปหรือเปล่า ผมไม่ได้คิดนะว่าคนพวกนี้ของท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของผม”

เทพภูผายิ้มเบาๆ “ถ้าในมือของข้ามีจุดอ่อนของเจ้าอยู่ล่ะ มันจะเหมือนกันไหม?”

เทพภูผารู้ดี ว่าเป็นคนจะต้องมีคุณธรรม โดยเฉพาะคนแบบรพีพงษ์ ไม่แน่ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นคนรักของรพีพงษ์ก็ได้

ถ้ารพีพงษ์เห็นว่าคนรักของตนเองอยู่ในมือเขาล่ะก็ ก็คงจะไม่บุ่มบ่ามทำอะไรลงไป รพีพงษ์ไม่สน ที่นี่ผลินอยู่กับพวกนันท์ธร ไม่เป็นอะไรหรอก

เพราะถึงอย่างไรทางฝั่งพวกยัยหิมะก็ยิ่งไม่มีอันตราย คนพวกนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือ รพีพงษ์คิดว่าเทพภูผากำลังพูดโกหกตนเอง เขาก็แค่อยากให้ตนเองเป็นกังวล คิดแล้วก็น่าขำสิ้นดี

เขาไม่สนใจคำพูดของเทพภูผา เทพภูผาก็มองรพีพงษ์ต่อสู้ สุดท้ายรพีพงษ์ก็ฆ่าคนของเทพภูผาทิ้งเสีย

รพีพงษ์จัดการฆ่าทุกคน แล้วพูดอย่างเอือมระอาว่า “ผมไม่อยากฆ่าคน แต่ว่าคนของท่านมันดื้อรั้น ถ้าผมไม่ฆ่าพวกเขา พวกเขาก็ยังจะลุกขึ้นมาสู้ต่ออีก จะมาโทษผมไม่ได้ ตอนนี้คนของท่านได้มาตายด้วยมือผมแล้ว ผมรู้ว่าทานคงจะมีคนอีกไม่น้อย แต่ผมคิดว่า ทำแบบนี้มันไม่คุ้ม พวกเราไม่ยุ่งเกี่ยวกัน มันไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ?”

แล้วเทพภูผาก็เอาตัวผลินแขนลอยอยู่กลางอากาศ แล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม เจ้านี่มันไร้เดียงสาเกินไป ไม่ถึงตอนสุดท้าย ก็ไม่รู้หรอกว่าใครจะหัวเราะดังกว่ากัน”

รพีพงษ์มองผลินอย่างตกใจ แล้วพูดว่า “ผลิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ผลินพูดไม่ออก เทพภูผาก็เลยกำจัดพลังที่ปิดกั้นการพูดบนตัวเธอไว้ ผลินก็เลยพูดออกมาได้

“รพีพงษ์ ฉันขอโทษ ฉันเป็นห่วงคุณ ดังนั้นก็เลยมาหาคุณ แต่ฉันไม่รู้ ว่าฉันจะมาเป็นตัวถ่วง คุณไม่ต้องสนใจฉัน ต่อให้ฉันตาย ฉันก็จะไม่โทษคุณ”

รพีพงษ์เอือมระอา ตอนนี้เธอมาอยู่ตรงหน้าตนเองแล้ว ถ้าเธอตาย แล้วตนเองจะยังมีความเป็นคนอยู่ได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ให้ผลินเป็นอะไรเด็ดขาด เทพภูผาเห็นท่าทางของผลินกับรพีพงษ์ ก็รู้ว่าตนเองไม่ได้จับมาผิดคน เขาก็ถามรพีพงษ์อย่างได้ใจว่า “รพีพงษ์ ตอนนี้รู้สึกอย่างไรล่ะ?”

“เทพภูผา นี่มันเป็นเรื่องของพวกเราสองคน ปล่อยผลินไปเถอะ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอาวุธอะไรเลย ท่านคิดว่าวันข้างหน้าถ้าให้ผมมาอยู่ทำงานรับใช้ให้ข้างกาย จะต้องการความจงรักภักดีจากผมไหมล่ะ ถ้าผลินเป็นอะไรไป ผมก็จะไม่ยอมทำงานให้ท่านอย่างภักดีหรอก”

เทพภูผาก็มองรพีพงษ์อย่างมีเลศนัย แล้วถามว่า “รพีพงษ์ เจ้าหมายความว่า เจ้ายอมข้าแล้วใช่ไหม?”

ผลินไม่ใช่คนชอบร้องไห้ แต่ตั้งแต่ที่พบกับรพีพงษ์ น้ำเธอของเธอก็ไม่เคยหมดไปเลย เธอมองรพีพงษ์อย่างรู้สึกผิด “รพีพงษ์ คุณอย่าไปยอมมันนะ ถ้าคุณตอบรับไป แล้วคุณจะกลับไปได้ยังไงล่ะ ฉันยังอยากจะกลับไปเห็นครอบครัวของคุณอยู่นะ ยังอยากไปเห็นภรรยาของคุณ พี่สะใภ้ของฉันน่ะ”

“ถ้าผมไม่สนใจคุณ คุณก็ไม่มีโอกาสนั้นแล้วนะ ลิน ผมรับปากกับแม่คุณไว้ ผมไม่มีทางเห็นคุณเป็นอะไรไปแน่ คุณวางใจเถอะ มีผมอยู่ คุณไม่ไปอะไรหรอก”

เทพภูผาก็มองรพีพงษ์อย่างทนไม่ได้ “นี่เจ้าจะยอมหรือยังไม่ยอม แค่พูดออกมาคำเดียว ทำไมมันลากขนาดนั้น ถ้าเจ้ายอม ข้าก็จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ และจะไม่ทำร้ายเธอ เจ้าว่าไง?”

รพีพงษ์ไม่มีทางยอมรับเทพภูผาแน่ แต่ก็ยังพูดไปว่า “ท่านอยากให้ผมเป็นคนของท่าน นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถ้าผมตอบรับไป มันจะต้องมีจิตสัญญาใช่ไหมล่ะ ท่านจะต้องให้เวลาผมคิดหน่อย”

เทพภูผาก็สะบัดมือออกไป ด้านล่างของตัวผลิน ก็มีกระทะน่ำมันโผล่ออกมา เทพภูผาไม่ให้เวลากับรพีพงษ์มากนัก แล้วก็พูดกับรพีพงษ์ไปว่า “เจ้าไม่มีเวลามากนัก ถ้าน้ำมันในกระทะนี้มันร้อนขึ้นมา แล้วผู้หญิงคนนี้ตกลงไปล่ะก็ จะต้องไม่เหลือชีวิตแน่ๆ เจ้าอย่าคิดจะมาช่วยเลย บางทีมือของข้าก็ไม่ค่อยจะฟังข้าสักเท่าไร ถ้าพลั้งมือไป ผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตกลงไป”

ด้านล่างของกระทะน้ำมัน เป็นเตาไปที่ลุกโชน รพีพงษ์ก็โมโหอยู่ในใจ ไอ้ปีศาจแก่ตัวนี้มันไปเรียนการลงโทษแบบนี้มาจากไหน ผลินไม่เคยได้รับความลำบากแบบนี้มาก่อนเลย จะรับไหวได้อย่างไรกัน?

ผลินรู้สึกผิดมากที่ไม่เชื่อคำของนันท์ธร แม้แต่นันท์ธรเองก็ยังเริ่มเบื่อตนเองแล้ว รพีพงษ์ก็คงเบื่อตนเองแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งเสียของแม่ตนเองล่ะก็ รพีพงษ์คงจะไปจากชีวิตตนเองนานแล้ว

ในใจของผลินเริ่มคิดสับสนวุ่นวาย แล้วหันหน้าไปมองเทพภูผา พร้อมพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้ตัวประหลาดไม่มีปัญญาอะไรล่ะสิ เลยใช้ฉันมาข่มขู่พี่รพีพงษ์ เก่งจริงก็ฆ่าฉันเลยสิ แกไม่มีปัญญาหรอก”

“ยัยหนู เจ้าพูดถูก ถ้าข้าฆ่าเจ้าไป เจ้าก็จะไม่มีประโยชน์แล้ว ทำไมข้าต้องฆ่าเจ้าด้วยล่ะ เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ให้ดี มาอยู่กับข้า ข้าจะได้ใช้เจ้ามาบังคับพี่รพีพงษ์ของเจ้า”

ตอนที่เทพภูผาพูดนั้น ก็มองรพีพงษ์แปลกๆ เขาเข้าใจนิสัยมนุษย์ รพีพงษ์คงจะไม่จากไปหรอก เลยอาศัยจังหวะใช้ผลิน เพื่อให้ตนเองได้สิ่งที่ต้องการ

ต่อให้ตนเองผลินไป ก็ไม่มีผลดีอะไรกับตนเอง เขาต้องการรพีพงษ์มาเป็นคนของตนเอง

พอได้ยินผลินพูดแบบนั้น รพีพงษ์ก็รีบห้ามผลิน “คุณอย่าพูดบ้าแบบนั้น ผลิน อดทนไว้ เดี๋ยวผมจะไปช่วยคุณเอง”