พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 160 บอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง

บทที่ 160 บอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง

"ธฤ … พี่ธฤตญาณ ผมคิดไม่ถึงว่าเป็นคุณ ของผมเป็นแค่โรงงานเล็กๆ พี่ธฤตญาณปล่อยเราไปเถอะ อย่ามาเอาโรงงานของเราเลย"

โสรธัสไม่ได้ใส่ใจกับสัญญาในมือของธฤตญาณ เพราะคิดว่าธฤตญาณอยากจะมาปล้นโรงงานของเขา จึงซื้อสำเนา อย่างธฤตญาณ แม้ว่าเขาต้องการที่จะปล้นโรงงานของเขา เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เว้นแต่เขาจะตัดสินใจที่จะต่อสู้กับธฤตญาณจนตายกันไปข้าง

ธฤตญาณหัวเราะและพูดว่า"ผมไม่ได้จะมาปล้นโรงงานของคุณ แต่เป็นเพราะโรงงานของคุณถูกโอนย้ายแล้ว ในสัญญาเขียนไว้ชัดเจนมาก ถ้าคุณไม่เชื่อคุณสามารถอ่านดู" โสรธัสรับสัญญามา และอ่านอย่างละเอียด

จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นและสีหน้าของเขาโกรธจนเริ่มมืด

"พงศ์เทพไอ้สารเลว โอนย้ายโรงงานของผมจริงด้วย!" โสรธัสตวาดด้วยความโมโห "ไม่ได้ ผมต้องไปคิดบัญชีกับเขา!"

ธฤตญาณยื่นมือออกไปเพื่อหยุดโสรธัสไว้และกล่าวว่า "คุณควรส่งมอบโรงงานให้ผมก่อนดีกว่าเพื่อจะได้ไม่เสียเวลา"

โสรธัสมองไปที่ธฤตญาณด้วยใบหน้าเศร้าและพูดว่า "พี่ธฤตญาณ โปรดเมตตาด้วยเถอะ พงศ์เทพไอ้เด็กคนนั้นมันไม่รู้เรื่อง เขาเป็นหนี้พี่ธฤตญาณใช่ไหม เขาเป็นหนี้พี่ธฤตญาณเท่าไหร่ผมจะชดใช้ให้เป็นสองเท่าเลย แต่คุณอย่ายึดโรงงานของผมเลยนะ” โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์เป็นโรงงานที่ทำกำไรได้มากที่สุดของโสรธัส ขอเพียงแค่โรงงานยังอยู่ เขาจะมีเงินเข้าบัญชีอย่างสม่ำเสมอ ดังนั้น ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องรักษาโรงงานนี้ไว้

"มันไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน ผมก็มาทำให้คนอื่น คุณพูดกับผมไม่มีประโยชน์หรอก" ธฤตญาณกล่าว

"ทำให้คนอื่น?ให้ใคร?" โสรธัสถาม

"ให้ผม" ในเวลานี้เสียงหนึ่งดังขึ้นและทุกคนก็หันหน้าไปมอง

รพีพงษ์เดินไปหาโสรธัสและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“ คุณเป็นใคร?” โสรธัสมองไปที่รพีพงษ์ ไม่ได้รู้สึกว่าเขามีอะไรพิเศษ

"รพีพงษ์ สามีของอารียา" รพีพงษ์กล่าว

โสรธัสจ้องมองทันทีและพูดว่า "คุณเป็นสามีที่ไร้ประโยชน์ของอารียา? คุณเป็นคนเซ็นสัญญานี้หรือ?"

"ใช่" รพีพงษ์กล่าว

โสรธัสเดินเข้าไปผลักรพีพงษ์ทันทีและด่าว่า "ไอ้ขยะ คุณกล้ามาแย่งโรงงานของผมเหรอ เก่งนักเหรอ!อย่างคุณเนี่ยนะจะมาเอาโรงงานของผม ฝันไปเถอะ! ผมจะบอก คุณนะ ตอนนี้คุณควรฉีกสัญญานี้โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นผมจะทำให้คุณไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้! "

ทันทีที่โสรธัสพูดจบ ไตรทศก็เดินเข้าไปตบปากเขาอย่างรุนแรง ทำให้เขากระแทกลงกับพื้นโดยตรง

"ไอ้สัส ทางที่ดีคุณควรพูดอย่างสุภาพดีกว่า คุณกล้าพูดอย่างนี้กับพี่รพีพงษ์ ผมว่าคุณไม่อยากเห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้!" ไตรทศด่า

โสรธัสมองไปที่ไตรทศด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะลงมือกับตนเองเพื่อไอ้ขยะนั่น

เขาไม่กล้าที่จะยั่วยุไตรทศ รีบคลานไปหาธฤตญาณและขอร้อง "พี่ธฤตญาณ รพีพงษ์คนนี้เป็นไอ้ขยะไร้ประโยชน์ เขาจ่ายเงินให้คุณมาหรือไม่ ผมจะจ่ายสิบเท่าของราคาที่เขาจ่ายให้คุณ พี่ธฤตญาณ โปรดช่วยผมจับมันไว้ เขามันแค่ไอ้ขยะ ไม่คู่ควรที่จะได้รับการช่วยเหลือจากพี่ธฤตญาณหรอก "

ธฤตญาณยืนอยู่ที่เดิมและไม่ตอบสนองต่อคำพูดของโสรธัส

ไตรทศได้ยินคำพูดของโสรธัส ต้องการสั่งสอนเขาอีก แต่รพีพงษ์ห้ามเขาไว้

รพีพงษ์เดินไปหาโสรธัส มองลงไปที่เขาและถามว่า "วันนั้นคุณมือปลาหมึกกับภรรยาของผมใช่ไหม?"

โสรธัสจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างดุร้ายและกล่าวว่า "ผมมือปลาหมึกกับเธอแล้วไง?คุณมันก็แค่ไอ้ขยะ แต่งงานกับเธอมานานแล้วยังไม่ทำอะไรเธอ ผมให้เธอได้ลิ้มรสของความเป็นผู้หญิง คุณยังมีความคิดเห็นเหรอ?”

ครั้งนี้ไตรทศไม่ได้ลงมือ รพีพงษ์กระโดดถีบไปตรงหน้าอกของโสรธัส ร่างกายของโสรธัสถอยหลังไปประมาณห้าหรือหกเมตร อาเจียนออกมาเป็นเลือด

เขาจ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความหวาดกลัว คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะมีพละกำลังมากขนาดนี้ “ คนที่คิดจะอยากได้ภรรยาของผม ไม่ใช่นอนอยู่ในโรงพยาบาลก็นอนอยู่บนรถเข็น สิ่งที่คุณพูดไปนั้น ทำให้ผมโกรธมาก”รพีพงษ์พูด

“ คุณ … คุณจะทำอะไร?” โสรธัสมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความกังวล

รพีพงษ์ไม่ได้คุยกับเขาต่อ แต่หันไปมองธฤตญาณและพูดว่า "เขายอมรับว่าเขาได้มือปลาหมึกกับอารียา ดังนั้นมือและเท้าของเขาไม่ต้องเก็บไว้"

ธฤตญาณพยักหน้าทันทีและกล่าวว่า "เรื่องนี้มอบไว้กับผม คุณไม่ต้องกังวล"

"ต่อไปคุณช่วยผมดูแลโรงงานนี้ เดี๋ยวให้ไออ้วนเข้ามาดูแลการเงินเงินทั้งหมด ต่อไปกำไรที่ได้ก็เป็นของพวกคุณทั้งหมด" รพีพงษ์กล่าวต่อ

ธฤตญาณพยักหน้าและไม่ปฏิเสธ

"โอเค ช่วยผมจัดการโสรธัสที ผมยังมีบางอย่างที่ต้องทำ ผมไปก่อนละนะ"

หลังจากที่รพีพงษ์พูดจบ เขาก็ออกจาก โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์ ในเวลานั้นโยษิตาโทรมาหาเขาและบอกว่าเธอมีเรื่องอยากคุยกับรพีพงษ์

คิดว่าเป็นเพราะหลังจากถูกรพีพงษ์ตบครั้งที่แล้ว โยษิตารู้สึกไม่พอใจและต้องการหาเรื่องรพีพงษ์

แต่อยู่ในเมืองริเวอร์ รพีพงษ์ไม่ได้กลัวโยษิตา ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวล

แม้ว่าเขาจะไปเกียวโต ด้วยหลายๆอย่างในปัจจุบันของรพีพงษ์ เขาก็ยังคงไม่กลัวโยษิตา

หลังจากรพีพงษ์จากไป ธฤตญาณและไตรทศก็เดินไปหาโสรธัส มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันและเย็นชา

“ คุณควรพูดพวกนั้นกับเขานะ นิสัยของเขาผมก็รู้อยู่บ้าง บางทีหากคุณพูดดีๆกับเขา เขาอาจจะยอมไม่ตัดขาหรือแขนของคุณก็ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณไม่สามารถรักษาทั้งขาและแขนของคุณไว้ได้” ธฤตญาณพูด

สีหน้าของโสรธัสซีดเซียว เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมาเฟียอย่างธฤตญาณถึงเคารไอ้ขยะพรพีพงษ์ขนาดนี้

“ พี่ธฤตญาณ คุณอย่าไปฟังไอ้ขยะนั่น เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ ทำไมคุณถึงเชื่อฟังคำพูดของเขา?” โสรธัสถามอย่างงงงวย

ไตรทศตบหน้าโสรธัสอีกครั้งและด่า "แม่งเอ๊ย ถ้าพี่รพีพงษ์ไร้ประโยชน์ งั้นพวกเราก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่แล้ว มันเป็นเพียงการปลอมตัวเพื่อตัวเองก็เท่านั้น”

ธฤตญาณยิ้มและมองไปที่โสรธัสและพูดว่า "ไม่ว่ายังไง คุณก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนเตียงเท่านั้น ไม่ก็ผมอธิบายให้คุณฟังดีกว่า ให้คุณรู้ไว้บ้าง ต่อไปจะได้ไม่ต้องไปหาเรื่องรพีพงษ์”

“ อำนาจที่ผมมีตอนนี้ รพีพงษ์เป็นคนดันผมออกมา ผมก็แค่คนทำงานเบื้องหน้าให้เขา ส่วนเขา เป็นบอสตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังต่างหาก ไม่เพียงแค่พวกเราเท่านั้น แต่ในเมืองริเวอร์ ยังมีคนมากมายที่มาทำงานให้เขา แม้ว่าอำนาจของเราจะใหญ่แค่ไหน มีเงินทองมากมายแค่ไหน ก็เป็นของคนๆเดียวเท่านั้น คนนั้นก็คือรพีพงษ์ เข้ใจไหม?” หลังจากที่ธฤตญาณอธิบายเสร็จ โสรธัสตัวสั่น เขาคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ภายนอกที่ดูเหมือนเป็นแค่ไอ้คนไร้ประโยชน์จะมีภูมิหลังที่ลึกซึ้งเช่นนี้

"ผมแนะนำว่าคุณอย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย มิฉะนั้น มันจะไม่ใช่แค่แขนหักเท่านั้น "

ธฤตญาณกล่าวอีกครั้ง มองไปที่ไตรทศ "คุณมาจัดการหน่อยเถอะ ผมจะให้ไออ้วนรับงานด้านการเงิน"

ไตรทศพยักหน้าและเดินไปที่โสรธัสพร้อมกับยิ้มเยาะ

ใบหน้าของโสรธัสดูสิ้นหวัง ก้มกราบไตรทศโดยตรง

“ พี่ใหญ่ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะ ผมจะไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกแล้ว ผมจะยกโรงงานทั้งหมดของผมให้พวกคุณ โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่อยากใช้ชีวิตครึ่งหลังบนเตียง” โสรธัสอ้อนวอน

“ ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรยั่วยุพี่รพีพงษ์แต่แรกละ ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษตนเอง อย่างที่พี่รพีพงษ์พูด ถ้าโลกนี้ยาเสียใจทีหลังและใช้ได้ผล งั้นจะมีกำปั้นไว้ทำไม!”

……

หลังจากที่ไตรทศพูดจบ เขาก็หักแขนและขาของโสรธัสตามคำขอของรพีพงษ์โดยไม่พูดอะไร

เสียงของการฆ่าหมูดังขึ้นทั่วโรงงาน โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์ ซึ่งทำให้ฝูงนกกระจอกบินหนี

…

โรงแรมซินหล่อเฮ้าส์

รพีพงษ์เดินเข้าไปข้างใน เมื่อผู้จัดการด้านในเห็นรพีพงษ์ก็รีบวิ่งเข้าไปทักทายเขาทันทียิ้มและพูดว่า "เจ้านายของเรากำลังรอคุณอยู่ชั้นบน คุณขึ้นไปเลย"

เมื่อมาถึงชั้นสองรพีพงษ์ก็เห็นโยษิตานั่งอยู่ริมหน้าต่าง จ้องมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ธนาตย์ยืนอยู่ข้างหลังเธอ นอกจากธนาตย์แล้วยังมีผู้ชายอีกสองสามคนที่มีสไตล์คล้ายกับธนาตย์ ดูเหมือนว่าหลังจากที่โยษิตาถูกตบครั้งที่แล้ว เธอจะกลัวรพีพงษ์นิดหน่อย ออกจากบ้านจึงได้เพิ่มบอดี้การ์ด

รพีพงษ์เดินไปหาโยษิตา นั่งลงตรงข้ามเธอยิ้มและพูดว่า "คุณเรียกผมมา คุณต้องการแก้แค้นผมหรือบอดี้การ์ดจำนวนมากที่อยู่ข้างหลัง คงไม่ธรรมดาสินะ"

โยษิตายิ้มให้กับรพีพงษ์และพูดว่า "คุณเข้าใจผิดแล้ว ครั้งนี้ฉันมาหาคุณ จริงๆแล้วฉันอยากขอโทษคุณ"