คนที่สะลึมสะลืออยู่ปรือตามอง เธอเกือบจะหลับไปแล้ว คิดว่าจะนั่งรอเพื่อนสักหน่อย แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอ ง่วง

ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นไปเปิดประตู ยังก้มหน้างุด

รองเท้าผ้าใบสีขาวที่เห็นอยู่ปลายเท้าทำให้เธอขมวดคิ้ว

ไม่ใช่ปริมนิ

ค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นไปทีล่ะนิด ที่ล่ะนิด หรี่ตามองคนตรงหน้า พอสบตากับเขาเธอก็เบิกตากว้าง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากนิดๆ เลื่อยสายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“ไง” น้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เอ่ยขึ้นเรียบๆ มือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง

พราวฟ้ารู้สึกถึงอันตราย เธอถอยหลังแทบจะทันที ห้องน้ำที่นี่ไม่ใหญ่มาก ไม่รู้ว่าเธอจะไปทางไหน หัวใจเต้นระทึก ความง่วงหายเป็นปริทิ้ง เหลือไว้แค่ความมึนเพราะเธอไม่เคยดื่ม ดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วก็ทำให้เธอเมา

“ถอยไป ฉันจะกลับโต๊ะ” เธอกลั้นใจพูด ยกมือขึ้นข้างหน้า สายตาพร่าเบลอทำให้เธอรู้สึกว่าร่างสูงเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นบนหัว

ร่างบางเสียการทรงตัวนั่งลงบนชักโครก

“หึ ฉันอยากวะ”

คำพูดของไคล์ทำให้พราวฟ้าตื่นตระหนก และเธอรู้ว่าเขาจะทำจริง

“ไม่นะไคล์”

“อะไรคือไม่” ข้อมือเล็กถูกฉวย ดึงร่างบางขึ้นมาปะทะอกแกร่ง กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลไปทั่วจมูก ร่างบางทรงตัวแทบไม่อยู่ มือใหญ่สอดแทรกเข้าไปที่เอวคอด ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง

“ไม่…ไม่ทำตรงนี้” น้ำเสียงแผ่วเบา มือบางดันไหล่หนาเบาๆ เธอไม่มีแรงแม้แต่จะสู้กับเขา

“นางบำเรอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง” ไคล์เลียริมฝีปาก ก้มลงกระซิบข้างหูสวย จากใบหน้าจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา วันนี้กลับสวยเฉี่ยว

ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดร้ายกาจของเขา หันหน้าหนี แต่มันเปิดโอกาสเผยให้เห็นลำคอระหง ริมฝีปากร้ายกาจของไคล์ขบเม้มเบาๆ ลากไล้ไปตามลำคอระหง ร่างบางขนลุกซู่ สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ไม่นะ..” พราวฟ้าพยายามประคองสติตัวเอง นี่มันห้องน้ำ เธอไม่ต้องการให้เขาทำอะไรเธอในนี้ ถ้ามีคนอยู่ข้างนอกล่ะ

ถึงเธอจะเป็นแค่นางบำเรอของเขา เธอก็ไม่ใช่คนเอาไม่เลือกที่ เขาควรให้เกียรติเธอบ้าง

“แน่ใจเหรอแม่นางบำเรอ”

เฮือก…

ร่างบางแอ่นโค้งขึ้นตามฝ่ามือใหญ่ เขารุกล้ำเธออย่างหยาบคาย จิกฝ่ามือลงบนแขนแกร่ง

ความชุ่มฉ่ำไหล่เยิ้มชโลมนิ้ว

“กางขาออก ถ้าเธอขัดขืน มันก็จะใช้เวลานาน เพราะงั้นคงรู้ว่าต้องทำยังไง” เสียงเข้มกระซิบบอก พราวฟ้าเม้มปากแน่น หลับตา

เธอต่อรองได้ไหม ก็ไม่ เธอทำอะไรได้บ้าง ก็ไม่

ชีวิตเธอขึ้นอยู่กับเขา ร่างกายเธอก็เป็นของเขา

“เชื่องๆ อย่างนี้แหละดี ครางด้วย” ริมฝีปากเข้มบิดโค้งขึ้นอย่างพอใจ จ้วงเข้าหาความชุ่มฉ่ำ

“อือ…” ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่าง ถึงเขาจะรุนแรงแต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดี

มันเป็นความรู้สึกบ้าๆ ที่ไม่น่าให้อภัย เธอเสพติดความรุนแรงจากเขา ยิ่งมีแอลกอฮอล์ในร่างกายยิ่งทำให้เธอรู้สึกต้องการเขามากขึ้น จากตอนแรกปฏิเสธตอนนี้เธอกลับเรียกร้องเขา

ร่างบางส่งเสียงออกมาตามความต้องการของเขา

ไคล์จับใบหน้าสวยให้หันมารับจูบ บดขยี้ริมฝีปากลงบนปากแดงๆ นั่นอย่างจาบจ้วง เห็นครั้งแรกเขาก็อยากขยี้ให้แหลก

“อ๊า ไคล์..” ร่างบางผวาเข้าหาร่างแกร่ง ยกมือขึ้นคล้องคอเขาแน่น

หึ

ไคล์ใจร้ายกับเธอทุกอย่าง เขาไม่เคยสักครั้งที่จะใจดี ไม่เคยเลยที่จะเมตตาเธอ

ร่างบางเกาะไหล่หนาแน่นหอบหายใจระทวย

แกร๊ก

เสียงปลดเข็มขัด พร้อมกับร่างบางที่ลอยหวือขึ้นนั่งลงบนตักแกร่ง

ชิ้นเล็กด้านล่างถูกแหวกออกไปด้านข้าง รอยแยกถูกกรีดไปมา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันกลั้นเสียงครางเอาไว้ มือเกาะบ่าเขาแน่น

“ไคล์” ร่างบางเรียกเขาเสียงกระเส่า

“ให้ฉันหยุดไหม” ไคล์ถามเสียงหยัน

พราวฟ้าส่ายหน้า เธอต้องการเขา ไม่ว่าเขาจะใจร้ายยังไงเธอก็ต้องการเขา

“หึ ถ้าอยากก็ขย่มเอง”

ไคล์สั่งเสียงเรียบ

“ไม่ทำตรงนี้” พราวฟ้าเรียกสติส่วนดีของตัวเองคืนมา ถึงจะต้องการเขามากแค่ไหน พราวฟ้าก็พยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา เมื่อคิดว่าที่นี่ที่ไหนมีคนมากมายมาเข้าห้องน้ำ

“ในนี่ไม่มีใคร ฉันล็อกประตูแล้ว แต่ถ้าเธอยังชักช้า ทุกคนอาจจะแห่เข้ามา” ปากบางเม้มเขาหากัน

แก่นกายใหญ่โตจ่อที่ปากทางเข้า ถูไถเบาๆ หัวปลายบานค่อยๆ หายเข้าไปในความชุ่มฉ่ำ ร่างบางค่อยๆ ทิ้งตัวลง รับการเติมเต็ม

ความอึดอัดเข้าครอบงำ

“อือ” ทั้งสองคนครางออกมาพร้อมกัน สองสายตาสบกันด้วยความบังเอิญ

ไคล์มองผู้หญิงตรงหน้าไม่วางตา การแต่งตัวแบบนี้ของพราวฟ้าทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและต้องการเธอมากขึ้น มือใหญ่บังคับอยู่ที่เอวคอด

“ทำซะ” สั่งเสียงเรียบกัดฟันแน่น แรงบีบรัดทำให้ทั้งสองคนกลั้นหายใจ

เลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง ขยับขึ้นลง แรงเสียดสีดูดกลืนทำให้เกิดเสียงน่าอาย

“พราว พราวอยู่ในนั้นรึเปล่า” รางบางสะดุดกึก สติกลับมา เธอร้อนรน เตรียมจะลุกออกจากกายแกร่ง แต่โดนจับไว้ซะก่อน

“ไม่ ปล่อย” พยายามดิ้นให้หลุด

“อ๊า..บัดซบ” ไคล์ครางออกมาอย่างเสียไม่ได้ การที่เธอดิ้นแบบนี้ทำให้ร่างบางเสียดสีกันมากขึ้น

“ปล่อย”

“ทำให้เสร็จ ไม่งั้นฉันจะเรียกเพื่อนเธอเข้ามาดู” ร่างบางหยุดชะงัก ความวาบหวิวยังอยู่ในช่องท้อง รับรู้ถึงการเต้นตุบๆ ภายในกาย ร่างกายกระตุกเบาๆ

“เร็ว” ไคล์เร่งเร้า

พราวฟ้าทำตามความต้องการของเขาอย่างเสียไม่ได้ ขยับโยกขึ้นลง ไคล์เหมือนต้องการกลั่นแกล้งเธอ เขาบดขยี้ลงบนติ่งเล็กๆ กลางใจหญิง ร่างบางดิ้นพล่าน

พราวฟ้ายกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางสะอื้นเอาไว้ แต่ถึงยังไงก็มีเสียงเล็ดลอดออกมา

“อ๊ะ อ๊า”

ไคล์กัดฟันกรอก เขารู้ว่าร่างบางตื่นเต้น ตื่นกลัว อาการของเธอทำให้เขาโคตรเสียว เธอบีบรัดเขาแทบแตก เงยหน้าขึ้นซีดปากอย่างอดใจไม่อยู่ จับเอวคอดขยับแรงขึ้น

เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้องน้ำหญิง

“พราว” เสียงเรียกยังดังต่อเนื่อง แต่แค่แป๊บเดียว

สองร่างขยับโยกเข้าหากันอย่างไม่สนใจสิ่งรอบอย่าง เมื่อความเสียวซ่านจู่โจมเข้าใส่ มีแต่เสียงครางแผ่วเบาและเสียงลมหายใจของทั้งคู่ ไม่ได้ยินเสียงรอบด้านหูอื้อตาลายไปหมด