พราวฟ้าเหลือบตามองทางลูซก็เห็นว่าเขามองเธออยู่เหมือนกัน ทั้งสองคนสบตากัน พราวฟ้าเห็นลูซเหมือนจะรอฟังคำตอบจากเธอก็เม้มปากเป็นเส้นตรง

ถ้าเป็นแต่ก่อนการกลับเมืองไทยไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอสักนิด เธอคิดไว้ว่าถ้าเรียนจบจะหางานทำที่นี่เลย แต่ตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไปแล้ว เธออยากกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทย อยากกลับไปอยู่บ้านเกิดของตัวเอง

แต่มันก็คงไม่ง่ายเมื่อเธอมีคนที่อยู่ทางนี้อีกคน ทำให้ตอนนี้ความคิดของเธอสับสน

เมื่อมีคนถามเรื่องนี้ขึ้นมาเธอกลับตอบไม่ได้

“ยังเรียนไม่จบเลย เอาไว้เรียนจบก่อนค่อยคิดก็ได้เนอะ” พราวฟ้าหันไปพูดกับเพื่อน แล้วหันมาสบตากับลูซ

ทุกคนเห็นว่าเรื่องที่คุยกันทำให้งานกร่อยลงพวกเขาจึงเอ่ออ่อไปด้วย

“ใช่ๆ อีกตั้งปี ว่าแต่เธอจะพาฉันไปเที่ยวไหน” ปริมเปลี่ยนเรื่อง พราวฟ้าทำหน้าครุ่นคิด

“เธออยากไปไหนละ หาข้อมูลมารึเปล่า เราเองก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเท่าไหร่”

“พวกเธอจะกลัวอะไรมีเจ้าถิ่นอยู่ทั้งคนใช่ไหมพี่ลูซ” ลิซ่าพูดขึ้น

ลูซพยักหน้าตอบรับ

“ว่างเหรอคะ” พราวฟ้าหันไปถามเขา เธอยังไม่ได้คุยกับเขาเลย

“ถ้าอยากให้พาไปก็ว่าง” ตอบแบบนี้ก็คงต้องให้เขาพาไปแล้วล่ะ

ปริมกับอะตอมมาเที่ยวที่นี่หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะกลับไป ชีวิตของพราวฟ้าก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ จะเรียกได้ว่าปกติร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ใช่ เพราะมีอย่างหนึ่งที่เหมือนจะหายไปในความรู้สึกของเธอ

“วันนี้จะเข้ามาไหมคะหรือจะนอนบ้าน” พราวฟ้าถามปลายสาย

(น่าจะนอนที่บ้าน แด๊ดจะคุยเรื่องงานด้วย ไม่งอนนะ)

“ค่ะ”

หลังวางสายหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ สิ่งที่หายไปที่เธอว่าคือ คนที่เคยอยู่กับเธอเกือบจะทุกวัน แต่เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาต้องเข้าไปฝึกงานที่บริษัทเต็มตัวเลยไม่มีเวลาให้เธอสักเท่าไหร่

เธอก็พยายามเข้าใจไม่นอยไม่งอน แต่นานวันเข้าอาการแบบนั้นมันก็เกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้แสดงให้เขาเห็นหรอกนะเพราะมันจะทำให้เราดูงี่เง่าในสายตาของเขา

ลูซไม่ได้เปลี่ยนไป ในเรื่องของความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ เธอสัมผัสมันได้ เพียงแต่เขาไม่มีเวลาให้เธอเท่านั้นเอง คนเราโตขึ้น เรียนจบ ก็มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ เวลาเที่ยวเล่นเหมือนแต่ก่อนก็น้อยลง

พราวฟ้าเลิกคิดเรื่องที่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจ เธอก็เอางานของตัวเองขึ้นมาทำบ้าง ตอนนี้เธอก็เริ่มที่จะวางแผนอนาคตของตัวเอง เธอคิดว่าอยากกลับไปใช้ความรู้ที่เรียนมาที่ประเทศไทย มันเป็นแค่แผนคร่าวๆ เท่านั้น

เพราะเธอยังไม่ได้ปรึกษาลูซ อนาคตของเธอมีเขาอยู่ในนั้นด้วยอยู่แล้ว เพราะถ้าไม่มีแสดงว่าเธอไม่ได้รักเขาเลย ซึ่งมันไม่ใช่ เธอรักเขา เธอเลยคิดถึงเขาด้วย

เธอคิดว่าคงต้องหาเวลาคุยกับเขาเรื่องนี้ เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ จากปีก็เหลือแค่ไม่กี่เดือน

ในช่วงค่ำหลังจากเลิกเรียนพราวฟ้าก็แวะซูเปอร์คิดว่าจะซื้อของไปทำกับข้าวกินเอง อาหารไทยง่ายๆ หลังจากที่ไม่ได้ทำนาน กลัวว่าจะลืม

ได้ของครบตามที่ต้องการก็กลับมาที่ห้อง เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องชะงักเพราะเห็นใครบางคนนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“มานานรึยังคะ”

วันนี้เธอไม่ได้โทรหาเขาและเขาก็ไม่ได้โทรมา เธอคิดว่าเขาคงไม่ว่างเธอไม่อยากกวน

“สักพัก ได้อะไรมา” ลูซเดินเข้ามาช่วยถือของในมือของหญิงสาวไปไว้ในครัว

“ว่าจะทำอาหารค่ะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“กินได้หมดทำมาเถอะ”

“งั้นไปนั่งรอก่อนนะ พราวขอเวลาสักสามสิบนาที”

“ช่วยดีกว่า”

“อือ ช่วยหรือขัดขวางกันแน่คะ” ที่บอกแบบนั้นเพราะร่างสูงเดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลังทั้งที่บอกจะช่วย

“ขอกอดหน่อย คิดถึง ไม่คิดถึงกันเลยว่างั้น” ลูซพูดพร้อมกับหอมแก้มเธอซ้ายขวา

“คิดถึงเหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้พราวหิวข้าว”

“โอเค ไหนมีอะไรให้ช่วยบ้าง”

“จะช่วยจริงๆ” เธอหันไปถามเขา

“ครับ”

เมื่อเขาอยากช่วยพราวฟ้าก็ให้เขาช่วย ทั้งสองคนช่วยกันทำอาหารและนั่งทานกันเงียบๆ ทานเสร็จพราวฟ้าก็ขอตัวเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินออกมาหาเขา

“จะกลับไปนอนที่บ้านไหมคะ” เธอถามเขาเพราะเห็นเขาไม่เข้าไปในห้อง

“วันนี้ขอนอนด้วยได้ไหม” สายตาเป็นประกายส่งมาพร้อมกับคำขอ

“ไม่เห็นต้องขอเลย”

“แต่ครั้งนี้อยากขอ ได้ไหม” มือใหญ่เอื้อมไปดึงข้อมือเธอนำพาร่างบางมานั่งบนตักแกร่ง จ้องเข้าไปในดวงตากลมสื่อความหมายว่าเขาต้องการอะไร

พราวฟ้าเข้าใจความหมายในดวงตาของเขาทันที เธอเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่จะไม่รู้อะไรเลย

“มีเรื่องเครียดเหรอคะ” เห็นคิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันก็อดที่จะถามไม่ได้ นิ้วมือเล็กๆ นวดคลึงขมับเขาเบาๆ

“อืม นิดหน่อย” ชายหนุ่มเองก็ยอมรับตามตรง เขาเครียดเรื่องงาน

“พราวช่วยได้เหรอคะ”

“คิดว่าได้” ลูซจับมือเรียวขึ้นมาลูบเบาๆ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหลังมือด้วยสัมผัสที่บางเบาแต่ส่งไปถึงหัวใจคนรับ

“ไปอาบน้ำก่อนไหมคะจะได้ผ่อนคลาย” ลูซเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมา

“อยากได้คนถูหลังจัง” เขาส่งสายตาออดอ้อนให้หญิงสาวรอดูปฏิกิริยาของเธอ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยบังคับเธอเรื่องนี้ เขาอยากให้เธอพร้อมทั้งกายและใจที่จะเป็นของเขาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็รอมาโดยตลอด

“แต่พราวอาบน้ำแล้วนะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย อาบแล้วก็อาบใหม่ได้” พราวฟ้าส่งค้อนให้เขาเบาๆ

มันถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เธอต้องใจอ่อนให้เขา เธอปล่อยให้เขารอนานเกินไปแล้ว

สีหน้าครุ่นคิดของพราวฟ้าทำให้ลูซเองก็แอบลุ้นไปด้วย เมื่อเธอพูดขึ้นหัวใจเขาก็เต้นโครมครามทันที

“ไปเปิดน้ำในอ่างรอนะคะ พราวขอไปหยิบของก่อน”

ร่างบางเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับขวดไวน์ ลูซเลิกคิ้วแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเธอ ก่อนจะยื่นมือไปช่วยเธอรินไวน์ใส่แก้วสองแก้วที่เธอถือมา

หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะลงไปแช่ในน้ำ

“มาสิ” ลูซชักชวนคนที่ยืนมองตัวเองอยู่ พราวฟ้าเม้มปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าว

นี่เขากำลังยั่วเธออยู่ใช่ไหม

เธอห่างเรื่องอย่างว่ามานานเหลือเกิน การที่ได้เห็นร่างกายผู้ชายแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกกระดากอายแต่มันก็มีความร้อนวูบวาบอยู่ในนั้น

พราวฟ้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้เขา

“อยากได้คนถูหลังไม่ใช่เหรอคะ” เธอยื่นแก้วไวน์ให้เขาก่อนจะเดินไปนั่งที่ขอบอ่างด้านหลังของเขา กดฝ่ามือลงที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาเบาๆ

“อืม” ลูซครางออกมาเบาๆ อย่างพอใจ หลับตาให้เธอนวดให้ ถึงเขาอยากจะให้เธอลงมานั่งในอ่างด้วยกันก็เถอะ

“เครียดมากเหรอคะ” เธอถามเขาอีกครั้ง

“นิดหน่อย อะไรๆ มันยังไม่เข้าที่เข้าทาง” พราวฟ้าพยักหน้าเข้าใจโดยที่เขาไม่เห็น

“เดี๋ยวทุกอย่างคงดีขึ้น”

“คงงั้น ก้มลงมาหน่อยสิ” อยู่ๆคนที่นั่งอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ ขอให้เธอก้มลงไปหา

“คะ?”

“ก้มหน้าลงมาหน่อย” เมื่อเขาส่งสายตาอ้อนวอนมา พราวฟ้าก็ทำตามที่ขอ เธอก้มหน้าลงไปหาใบหน้าคม

“อีกนิด”

“อยากจูบก็บอกสิคะ” พราวฟ้ายิ้มในหน้าพร้อมกับพูดอยู่เหนือหัวเขา

“อืม จูบหน่อย เติมพลัง” น้อยที่จะเห็นเขาอ้อนแบบนี้ หญิงสาวยิ้มก่อนจะทำตามคำร้องขอของเขา กดปากลงริมฝีปากหนาเบาๆ ก่อนจะผละออก

“ไม่เอาแบบนี้สิ จูบไม่ใช่เตะปาก”

“อาบน้ำให้เสร็จก่อนดีว่าไหม” เธอต่อรองเขา

“ทำทั้งสองอย่างพร้อมกันไม่ได้เหรอ” ลูซเลิกคิ้วถาม แต่เขาไม่ใช่แค่ถามกลับดึงเธอลงมาในอ่างด้วยโดยที่เธอยังไม่ตั้งตัว

“ว๊าย” พราวฟ้าร้องออกมาอย่างตกใจ ปัดน้ำออกจากใบหน้า

“หึ” ได้ยินเสียงหัวเราะพอใจของคนตรงหน้าเธอก็ทุบอกเขาแรงๆ

“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง เกิดพราวเจ็บตัวขึ้นมาจะทำยังไง” เธอเอ็ดเขา

ลูซลูบน้ำออกจากใบหน้าพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

“ขอโทษ แต่แบบนี้ดีกว่า” พราวฟ้าส่งค้อนให้เขา

ลูซเอื้อมมือไปหยิบไวน์อีกแก้วมาก่อนจะส่งให้เธอ พราวฟ้ารับมา เขายื่นแก้วมาชนกับเธอ

“ถอดเสื้อผ้าออกเถอะ” ไม่ว่าเปล่า วางแก้วไวน์ได้เขาก็หันมาช่วยเธอถอดเสื้อผ้า

“พราวถอดเอง” เธอจับมือเขาไว้ ซึ่งเขาเองก็ยอมโดยง่าย เอนหลังพิงขอบอ่างหยิบไวน์ขึ้นมาจิบสายตาก็จ้องมามองที่เธอ

ถึงเธอกับเขาจะมีอะไรกันแค่ครั้งเดียว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยกอดจูบลูบคลำ เรื่องแบบนั้นลูซไม่เคยว่างเว้น เขาเห็นทุกสัดส่วนในร่างกายเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่ชินอยู่ดีกับสายตาร้อนแรงที่เขาส่งมาให้ ครั้งนี้เขาคงหมดความอดทนจริงๆ

มือเรียวค่อยๆ ถอดชุดนอนออกปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

คราวนี้เธอคงต้องยอมเขาแล้วจริงๆ เพราะเธอมั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าเธอรักเขา

คนเราไม่จำเป็นต้องรักคนคนเดียวไปตลอดชีวิตหรอกจริงไหม คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มีทั้งคนดีและไม่ดี คนแรกที่เราคิดว่าเขาใช่ ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขาแต่เขากลับไม่เห็นค่า กับคนที่ไม่คิดว่าจะรักแต่เขาดีกับเราทุกอย่าง ไม่รังเกียจที่เราเคยผ่านอะไรมา

เธอขอเลือกคนที่รักเธอจากใจจริง รักที่เธอเป็นเธอ

ลูซเป็นความรักที่เธอตามหา ความรักของเธอมันเกิดขึ้นได้อีกครั้งจริงๆ