ผลสุดท้ายคือทุกคนนอนที่ห้องของพราวฟ้าไม่มีใครยอมที่จะแยกกันนอน ทำให้ห้องแคบลงไปถนัดตา

“หรือฉันจะไปนอนคอนโดของลูซดีพราว” ปริมมีสีหน้าลำบากใจ

“นอนด้วยกันนี่แหละ เรามีเรื่องจะคุยกับปริมเยอะแยะเลย ให้พวกผู้ชายนอนโซฟาด้านนอก” พราวฟ้ามองไปที่โซฟาสองตัวที่มีความยาวเท่าๆ กัน ถึงมันจะสั้นกว่าตัวชายหนุ่มทั้งสองแต่มันก็น่าจะนอนได้ในความคิดของเธอ

ใครบอกให้พวกเขาไม่ยอมเองละ

“ได้ไง/ได้ไง” สองเสียงประสานกันอีกครั้ง พราวฟ้ากลอกตามองทั้งสองคน

“หรือลูซจะกลับไปนอนที่บ้านคะ กลับไปนอนที่บ้านระหว่างที่เพื่อนของพราวพักอยู่ที่นี่” ลูซหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินคนรักพูดแบบนั้น

“ก็ดีเหมือนกันนะ เราสองคนไปนอนที่บ้านให้เพื่อนอยู่ที่นี่” ลูซสรุป

“ไม่เอา พราวอยากคุยกับปริม”

“ตอนกลางวันก็คุยได้ ไม่จำเป็นต้องนอนด้วยกัน แล้วมั่นใจเหรอว่าตัวเองจะนอนหลับถ้าไม่ได้นอนด้วยกัน” ลูซเลิกคิ้วถาม พราวฟ้าหน้าร้อนผ่าวมองหน้าเพื่อนๆ ทั้งสองคนแทบไม่ติด ไม่จำเป็นต้องพูดตรงขนาดนี้ไหม

“โอเค เอาตามที่ที่รักเธอพูดนั่นแหละพราว” ปริมสรุปให้ ถ้าไม่ได้นอนด้วยกันคงไม่ยอมจบง่ายๆ

“เพราะปริมเองก็คงนอนไม่หลับเหมือนกันถ้าไม่ได้นอนกับเรา” อะตอมต่อให้ ปริมหันไปถลึงตาใส่ ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้มั้ง อยากให้เสมอกับเขานักรึไง

“พูดมากจริง” ปริมเดินออกจากการสนทนาด้วยความเขิน บางครั้งอะตอมก็เปลี่ยนเวอร์ชัน จากที่เคยเป็นเพื่อนกันไม่ได้คิดอะไรไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำหรือพูดอะไร เดี๋ยวนี้นะแค่เขาสบตาหรือพูดจาหวานๆ หน่อยก็ทำให้เธอเขินไปหมด

ไม่ไหวจริงๆ

“ชิ” พราวฟ้าสะบัดหน้าใส่ลูซอย่างงอนๆ สุดท้ายเธอก็ต้องกลับไปนอนที่บ้านของเขาใช่ไหม ไม่ใช่ว่าไม่เคยไป เธอไปนอนที่บ้านเขาบ่อย แต่ตอนนี้เธออยากอยู่กับเพื่อนหนิ

“หรือจะไปพักที่บ้านฉันหมดทุกคน” เมื่อเห็นคนรักทำท่าจะงอนลูซก็เปลี่ยนแผนใหม่ พราวฟ้าหันขวับไปหาเขาทันที

“ไม่เอาพราวเกรงใจคุณแม่กับแด๊ด”

“ไม่อยู่หรอก ไปฝรั่งเศสกลับอาทิตย์หน้า”

“แต่ยังไงพราวก็เกรงใจอยู่ดี” ลูซเดินเข้าไปหาพราวฟ้า เกี่ยวเอวบางเข้ามากอดส่ายหน้าให้กับความเกรงใจของแฟนสาว

“เกรงใจอะไรบ้านฉันก็เหมือนบ้านเธอ ความจริงยัยลิซก็ให้ฉันชวนเธอไปค้างที่บ้านเหมือนกันตอนที่แด๊ดกับแม่ไม่อยู่ แต่เห็นว่าเพื่อนเธอจะมาเลยไม่ได้บอก”

“จริงเหรอคะ”

“อืม จะโกหกทำไม พาเพื่อนไปค้างที่นั่นก็ดีเหมือนกัน เราจะได้จัดปาร์ตี้กันด้วยไง” ความคิดของลูซเข้าท่าดี พราวฟ้าทำหน้าครุ่นคิด

ส่วนอีกสองคนก็ได้แต่ยืนมองคู่รักปรึกษากัน ปริมดีใจมากที่เห็นพราวฟ้ามีคนรักที่รักเธอมากขนาดนี้ เธออยากเห็นเพื่อนมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว

“เธอสองคนว่าไง” พราวฟ้าหันไปขอความเห็นเพื่อน

“แล้วแต่พราวอะ”

“งั้นไปพักบ้านลูซกัน”

“สรุปคือฉันต้องยกกระเป๋าสามใบของเธอลงไปด้านล่าง” อะตอมหันไปพูดกับปริม

“ทำไม แค่นี้บ่น”

“ต้องบ่นสิ มันหนักจะตายขนมาทำไมเยอะแยะ” อะตอมยอมรับตรงๆ

“นี่ นายนี่อ่อนโยนไม่ได้ถึงห้านาทีเลยนะ”

อะตอมยักไหล่

“เธอก็รู้ว่าฉันอ่อนโยนกับเธอเวลาไหน แล้วมันก็เป็นชั่วโมงไม่ใช่แค่ห้านาที” คำพูดของอะตอมทำให้ปริมอ้าปากค้าง เธอเข้าใจความหมายของเขา และไม่คิดว่าเขาจะเอาเรื่องแบบนั้นมาพูด

“บ้า นายนี่ ลากกระเป๋าลงมาเลยนะ” ปริมสะบัดตูดเดินหนีด้วยความเขินอาย

พราวฟ้าได้แค่หัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเพื่อนทั้งสองคน ดูเหมือนทั้งสองคนจะเข้ากันได้ดีทีเดียว

ทั้งสี่คนเดินทางมาที่บ้านของลูซ ก็เจอลิซ่าที่เดินลงมาจากห้องด้วยท่าทางสะลึมสะลือ

“พึ่งตื่น” พราวฟ้าเลิกคิ้วถามเพื่อน ลิซ่าพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน

“แด๊ดกับแม่ไปแล้วเหรอ” ลูซถามน้องสาว

“น่าจะ ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอใครแล้ว แล้วนี่..” ลิซ่าชี้ไปที่ปริมกับอะตอม

“อ่อ นี่ปริมกับอะตอมเพื่อนฉันไง ส่วนนี่ลิซ่าน้องสาวลูซและเป็นเพื่อนของเราด้วย” พราวฟ้าแนะนำให้ทั้งสามรู้จักกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ พราวเล่าเรื่องของพวกเธอให้ฉันฟังเยอะเลย”

“จริงดิ เรื่องอะไรบ้างอะ” ลิซ่าถามเสียงตื่นเต้น

“ก็ทั่วไป ว่าเธอเป็นคนน่ารัก สวย” ลิซ่ายิ้มกริ่มเมื่อได้ยินแบบนั้น มองเพื่อนของพราวฟ้าอย่างถูกใจ

“ปริมอย่าโกหกลิซสิ” พราวฟ้าพูดขึ้นยิ้มๆ ลิซ่าอ้าปากค้าง

ปริมกับพราวฟ้าหัวเราะเสียงดังพร้อมกัน

“นี่พวกเธอจงใจแกล้งฉันใช่ไหม” ลิซ่าชี้มือไปที่สองสาวอย่างคาดโทษ

“ฮ่าๆ เปล่าๆ ลูซพาทั้งสองขึ้นไปดูห้องดีกว่าค่ะ”

พราวฟ้ารีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไปสิ” เดินนำทุกคนขึ้นไปบนบ้าน ลิซ่ามองตามหลังก่อนจะวิ่งเข้ามายืนข้างปริม

“นี่ฉันไม่คิดว่าเธอจะแสบเหมือนอย่างที่พราวฟ้าเล่าให้ฟังบ่อยๆ”

“เธอก็บ้ายอเอาเรื่อง” ปริมยักคิ้วให้ลิซ่าอมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ

“ชิ” ลิซาสะบัดตัวหนีเดินเข้าไปในครัว

ถึงจะไม่เคยเจอกันแต่ก็ได้ยินเรื่องเล่าของกันและกันบ่อยเพราะพราวฟ้าเป็นเพื่อนรักของทั้งสองคน

เมื่อเก็บของเข้าห้องพัก ทุกคนก็ตกลงกันว่าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ กันข้างบ้าน โดยลูซกับพราวฟ้าจะออกไปซื้อของ ส่วนปริมกับอะตอมให้พักผ่อนเพราะเดินทางมาเหนื่อยๆ

“ว่า” ลูซรับโทรศัพท์

(ว่างไหมคืนนี้)

“มีอะไร”

(ออกมาดื่มกันหน่อย)

“ไม่ว่าง แล้วมีเรื่องกลุ้มใจอะไรทำไมถึงต้องออกไปดื่มบ่อยๆ วันก่อนนายก็ไป”

(ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ฉันแค่อยากดื่ม เบื่อ)

“มาที่บ้านฉันเย็นนี้ ชวนเอวานมาด้วย”

(มีอะไรที่บ้านนายเย็นนี้) ทิมถามอย่างแปลกใจ

“ปาร์ตี้เล็กๆ ต้อนรับเพื่อนของพราว”

(โอเคเจอกัน)

พอวางสายลูซก็เดินเข็นรถเข็นเข้าไปหาพราวก่อนจะบอกเธอ

“เอวานกับทิมจะมาด้วยนะ เผื่อพวกนั้นด้วย”

“โอเค ได้ค่ะ” ทั้งสองคนเลือกของที่จะทำตอนเย็นก่อนจะกลับเข้ามาที่บ้าน ลูซเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเอวานกับทิมนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกกับลิซ่า

“ฉันบอกว่าเย็นนี้” ลูซเลิกคิ้วถามเพื่อน

“ฉันอยากมาก่อน บอกแล้วไงเบื่อๆ” ทิมกล่าว

“ฉันโดนลากมา” เอวานพูด

“ว่าไงพราวฟ้าคนสวยจะทำอะไรกินครับเย็นนี้” ทิมเปลี่ยนเป้าหมายเข้ามาเปิดดูของในถุงที่พราวฟ้ากับลูซพากันซื้อมา

“ว่าจะทำบาร์บีคิ้ว กับหมูกระทะค่ะ”