“ถ้าไม่มีอะไรขอตัวนะคะ ฉันจะไปช่วยคุณแม่ทำกับข้าว” พราวฟ้าเดินผ่านตัวเขาเพียงแค่ก้าวเดียวเสียงเข้มก็ดังขึ้น

“สิ่งที่ฉันพูดเมื่อคืน เธอไม่เก็บเอาไปใส่ใจเลยสินะ” ไคล์พูดความคิดของตัวเองออกไป พราวฟ้าชะงัก สิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนเหรอ เรื่องที่เขาจะให้เธอกลับไปเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอ

“ฉันไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิมอีก เลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำกับฉันฉันอโหสิกรรมให้ และฉันก็ขอให้คุณอโหสิกรรมในสิ่งที่ฉันทำให้คุณด้วยเหมือนกัน”

“เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ หรือถ้าคุณอยากให้ฉันทำอะไรมากกว่านี้บอกได้เลยค่ะ ให้ฉันไม่ติดต่อกับคุณแม่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของคุณอีก ถ้าคุณต้องการแบบนั้นฉันก็จะทำให้”

พราวฟ้าพูดยาวเหยียด คิดว่าการที่เข้ามาวุ่นวายกับเธออีกคงเป็นเพราะคุณแม่ยังมาหาเธออยู่ เธอยังวนเวียนอยู่ในครอบครัวของเขา

“ไม่ใช่..” ไคล์นิ่งไปกับสิ่งที่เธอพูด กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอร่างบางก็เดินออกไปจนลับตา

ร่างสูงยืนพิงกำแพงหลับตาซึมซับความเจ็บปวด เขาทำเลวกับเธอไว้เยอะ ไม่แปลกที่เธอจะคิดย่างนั้น

“ไง รู้ตัวเมื่อสายนี่มันเจ็บมากใช่ไหมพี่ชาย” คิงเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตบบ่าพี่ชายเบาๆ

“ไม่ต้องมายุ่งกับกู” ไคล์บอกเสียงเรียบ

“เหอะ อยากยุ่งตายแหละ วันนี้ก็อย่าหนีละ ต้องทานข้าวเย็นด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตานะ” คิงพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ไคล์มองอย่างหัวเสีย

คิงกับไคล์ไม่ได้เกลียดกัน แต่ก็ไม่ได้รักกันกลมเกลียวเหมือนพี่น้องคู่อื่นๆ เพราะทั้งสองคนไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันเลยไม่สนิทกันมากกว่า การแสดงออกของทั้งสองคนจึงเหมือนคนไม่ถูกกัน

และไม่ใช่ว่าคิงไม่อยากช่วยพี่ชาย แต่เขาไม่อยากยุ่งมากกว่า เรื่องของใครเรื่องของมัน เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง

ถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนกลับมาที่บ้านพร้อมหน้า ลูซเข้ามาตอนหกโมงตรงตามเวลาที่พราวฟ้าบอก ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร โดยมีคุณคริสนั่งอยู่หัวโต๊ะ ถัดมาเป็นคุณทิพย์อาภา พราวฟ้า ลูซ และฝั่งตรงข้ามเป็นฝาแฝด

ทั้งหมดลงมือทานข้าวกันโดยมีคุณคริสเป็นคนเปิดบทสนทนา ส่วนมากจะถามลูซมากกว่า ว่าชายหนุ่มทำงานอะไรหรือว่าเรียนอยู่ ลูซก็บอกตามตรง

คุณทิพย์อาภาพอใจกับแฟนของพราวฟ้ามาก ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ใช้ได้และดีเลยทีเดียว คงจะดูแลพราวฟ้าได้ อย่างนี้เธอค่อยวางใจ

ไคล์กำช้อนในมือแน่น เขาไม่มีอะไรสู้ผู้ชายคนนั้นได้เลย ก่อนจะบอกทุกคนว่าอิ่มแล้วและเดินออกจากบ้านไป ทุกคนมองตามแต่ไม่ได้ว่าอะไร

จนกระทั้งทานข้าวเสร็จ พราวฟ้าเข้าไปช่วยในครัว

ลูซเดินออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอก เพราะคุณมาริสาโทรมา

“ผมมาทานข้าวกับที่บ้านของพราวครับ”

“ครับ”

บอกท่านไปแค่นั้นก็วางสาย กำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้านก็เจอกับคนที่จ้องเข้าเขม็งตั้งแต่เจอกันเมื่อบ่าย ลูซเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า รอดูว่าจะพูดอะไร

เขาไม่ได้กลัวหรืออะไรเลยสักนิดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่ที่พราวฟ้าบอกว่ารักเขา เขาก็เชื่อใจเธอว่าเธอจะไม่หักหลังเขา

“ยัยนั้นดีกับนายไหม” คำพูดแรกที่ออกจากปากไคล์เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

ลูซนึกว่าผู้ชายคนนี้จะมาหาเรื่องเขาซะอีก

“อืม ดี ดีมาก”

ไคล์พยักหน้า

“เธอคงยิ้มแล้วก็หัวเราะได้เต็มที่เวลาอยู่กับนาย” ไคล์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเวลาพูด

การกระทำของไคล์ทำให้ลูซงง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเขาคงอยากพูดคุยกับตัวเอง ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่หาเรื่องเขา เขาก็สามารถพูดดีด้วยได้ อดีตก็คืออดีตเขาไม่สนใจ

“ช่วงแรกๆ ที่ฉันรู้จักเธอ แววตาของเธอเศร้ามาก ตอนนั้นฉันเลยคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะกับความเศร้าหรอก ใบหน้าของเธอเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า”

“ก็จริง” ไคล์เห็นด้วย ถึงแม้เขาจะไม่เคยยิ้มให้เธอ

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งไคล์พูดขึ้น

“ดูแลเธอให้ดี ถ้านายทำเธอเสียใจฉันจะมาทวงคืน” ลูซให้ไปมองหน้าคนพูดก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“ไม่มีวัน ฉันขอเดา เธอไม่รู้ว่านายคิดยังไง”

“ฉันพูดยังไงเธอก็ไม่มีวันเชื่อฉันหรอก แต่ถึงฉันจะคิดยังไง มันคงไม่สำคัญกับเธออีกแล้ว”

“ใช่ พราวฟ้าเป็นคนที่เวลาทำอะไรทำเต็มที่ รักใครคือรักหมดหัวใจ และเป็นผู้หญิงที่เด็ดขาด ใจแข็ง คนหนึ่ง เธอจะไม่มีวันเดินถอยหลังถ้าได้เดินไปข้างหน้า” ลูซไม่ได้ต้องการจะพูดข่มอีกฝ่ายแต่เขาพูดเรื่องจริงหลังจากที่ได้สัมผัสมา

เรื่องนี้ไคล์รู้ เขารู้มันดีเลยละ

“โชคดีที่เธอมาเจอคนอย่างนาย ที่พร้อมจะรับและเข้าใจเธอ”

“ฉันไม่เคยสนใจอดีตของผู้หญิงที่ตัวเองรัก ไม่ว่าเธอจะเจออะไรมา ผ่านอะไรมาบ้าง ถ้าฉันคิดว่าเธอดีพอฉันก็จะรักเธอ”

ไคล์หันไปมองหน้าลูซ ทั้งสองสบตากันนิ่งๆ ขนาดนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก เขาไม่อยากเป็นคนเลวในสายตาเธออีกแล้ว เขาทำร้ายเธอมามากพอแล้ว คงถึงเวลาปลดปล่อยเธอให้ไปมีความสุขจริงๆ ซะที

“อืม” ไคล์พูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ลูซมองตามหลัง

ความรักทำให้คนคนหนึ่งมีความสุขและเจ็บปวดไปกับมันได้ในเวลาเดียวกัน ขึ้นอยู่กับว่าคนคนนั้นจะเจอความรักแบบไหน