แววตาที่รอคำตอบของเขาทำให้พราวฟ้าใจอ่อน ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่รักผู้ชายคนนี้ เขาดีกับเธอทุกอย่าง เขาไม่เคยทำร้ายจิตใจเธอสักครั้ง

ผู้หญิงไม่ต้องการอะไรมากหรอกจากความรัก ขอแค่คนที่แคร์เรา รักเรา ไม่ทำร้ายจิตใจกันก็เพียงพอแล้ว พราวฟ้าจับใบหน้าหล่อเหลาของลูซจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาที่มีเธอสะท้อนอยู่ในนั้น

“กลัวเหรอคะ”

“ฉันหลงเธอหนักขนาดนี้คิดว่าไงละ”

พราวฟ้าส่งค้อนให้เขา

“พราว พราวรักคุณค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาในชีวิตของพราว” พูดในคำที่เขาอยากได้ยินเธอก็โน้มตัวไปกอดรอบคอเขาแน่น ลูซนิ่งไปกับคำบอกรักของเธอ หัวใจเต้นโครมครามแย้มริมฝีปากออกจากกันก่อนจะยิ้มกว้างและยกมือขึ้นกอดเธอตอบลูบแผ่นหลังบางเบาๆ

“รักเธอเหมือนกัน”

“อือ” พราวฟ้าครางรับกับคำบอกรักของเขา ทั้งสองคนยิ้มเต็มใบหน้ากอดกันกลมซึมซับความรักที่เฝ้าตามหา

หลังจากที่เห็นหน้าไคล์เมื่อคืน พราวฟ้าคิดว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับไคล์อีกแล้ว เธอพร้อมจะเดินหันหลังให้เขาได้ง่ายๆ โดยไม่ลังเล ความรู้สึกที่เธอมีต่อไคล์ไม่หลงเหลืออีกแล้ว เหลือแต่ความทรงจำที่เขาเคยทำไว้ ถึงเธอจะลบภาพพวกนั้นออกจากความทรงจำไม่ได้ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับมันอีกแล้ว

เธอให้อภัยเขา ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง

เธอพบความรักที่ตัวเองตามหา ส่วนเขาก็มีชีวิตในแบบที่เขาต้องการ ชีวิตครอบครัวของเขาที่ไม่มีเธอ

“พราวต้องไปอาบน้ำแล้วค่ะ จะได้ไปทำอาหารแล้วออกไปหาคุณแม่กัน”

“ครับ” ลูซตอบรับแต่ยังไม่ยอมปล่อย ดันร่างบางขึ้นจับใบหน้าหวานไว้อย่างเบามือแล้วกดจูบลงไปหาเธอ ส่งความรู้สึกผ่านจูบอย่างเร่าร้อน พราวฟ้าเองก็ตอบสนองเขาอย่างเต็มใจ จูบกันอยู่นานกว่าลูซจะยอมปล่อย สองร่างหอบหายใจตัวโยง

“รีบไปเถอะ ก่อนที่จะไม่ได้ไปหาคุณแม่เธอ” พราวฟ้ารับรู้สึกความต้องการของเขาที่ปะทุขึ้นเพราะเธอนั่งทับมันอยู่

“เพราะใครกันละคะ” เธอส่งค้อนให้เขาก่อนจะลงจากตักแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ

ความเร่าร้อนของเขายังอยู่ในความรู้สึกของเธอ เธอรู้ว่าเขาต้องการเธอมาก เธอเองก็ไม่ต่างกันเพียงแต่อยากจะมั่นใจอะไรมากกว่านี้ซะก่อน เธอไม่อยากทรยศต่อหัวใจตัวเอง เมื่อเธอยังไม่แน่ใจว่าเธอตัดไคล์ออกจากใจได้เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะยอมมีอะไรกับลูซ

แต่ตอนนี้เวลานี้เธอแน่ใจแล้ว ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ไคล์ได้หายออกไปจากใจเธอทีละนิดทีละนิด ถึงแม้เธอจะเห็นเขาอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

หลังจากทำธุระกันเสร็จทั้งสองคนก็เดินทางมาที่บ้านของคิง พราวฟ้าพาลูซเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกของบ้านด้วยความเคยชิน

ถามว่าเธอกลัวไหมที่อาจจะเจอกับไคล์ที่นี่ บอกเลยเธอไม่กลัวแต่ก็มีหวั่นๆ บ้าง

คนที่อยู่ในห้องรับแขกทั้งหมดหันไปมองผู้มาใหม่ เรื่องที่พราวฟ้าหวั่นใจเป็นจริง ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน

“มาแล้วเหรอลูก” เป็นคุณทิพย์อาภาที่ทักขึ้นก่อน พราวฟ้ายกมือสวัสดีท่าน ลูซก้มหัวให้ทุกคนเป็นการทักทาย

คิงยิ้มร่า มองดูพี่ชายที่ตอนนี้จ้องทั้งสองคนไม่วางตา พราวฟ้าเป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดมาก กล้าคิดและกล้าทำไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม

“สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณคริส”

“นั้น….” คุณทิพย์อาภามองเลยไปที่ชายหนุ่มที่เดินตามหลังลูกสาวมา

“นี่ลูซค่ะ แฟนของพราว” พราวฟ้าแนะนำลูซให้ท่านรู้จัก

“มานั่งๆ ก่อน ลูซนี่เป็นเพื่อนกับคิงด้วยรึเปล่า” คุณคริสชักชวนให้นั่งและถามไถ่

“ใช่ครับ แต่ไม่สนิท” คิงฉีกยิ้มเมื่อได้ยินลูซตอบรับแต่ก็หุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย เขามองลูซอย่างคาดโทษ แต่มันก็จริง เขายอมรับว่าไม่สนิทกับมัน แต่ช่วงหลังๆ มานี่รู้สึกจะเจอกันบ่อยจนเริ่มรู้สึกเหมือนจะสนิทกันมากกว่าแต่ก่อนนะ

“อ่อ แล้ววันนี้จะมาอยู่กับแม่เขาใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ วันนี้พราวว่าจะอยู่กับคุณแม่ทั้งวันเลย” พราวฟ้ายิ้มรับ

ไคล์กำมือแน่นมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้า พราวฟ้าเหมือนไม่เห็นว่ามีเขาอยู่ตรงนี้ เธอไม่แม้แต่จะสบตาเขาสักนิด ไคล์ลุกขึ้นจะเดินออกไปจากตรงนั้น

“ไคล์จะไปไหนลูก” คุณทิพย์อาภาเป็นคนเอ่ยถาม

“ข้างนอก” ไคล์ตอบเสียงห้วน

“ไปด้วยดิ” คิงลุกตาม

“งั้นไปเถอะจ้ะ” คุณทิพย์อาภาบอก

ลูกชายฝาแฝดทั้งสองคนจึงเดินออกไป ลูซมองตามหลังทั้งสองคนก่อนจะเบนสายตากลับมาที่หญิงสาวทั้งสอง

“ผมก็ไปก่อนนะคุณต้องเข้าบริษัท”

“ค่ะ” คุณคริสเดินออกไปอีกคน

คุณทิพย์อาภามองเด็กทั้งสองคนด้วยสายตาอ่อนโยน ผู้ชายที่พราวฟ้าพามาแนะนำดูดีใช้ได้ สายตาที่เขาใช้มองพราวฟ้าแสดงถึงความรักชัดเจน

เธอคงได้แต่ทำใจ และทำให้พราวฟ้ามีความสุข ส่วนอีกคนคงต้องยอมรับความเจ็บปวดอีกครั้ง มันคงเป็นเวรกรรมของเธอที่ทำให้ลูกชายมีความสุขไม่ได้สักที ลูกเจ็บลูกเศร้าแม่เองก็ไม่ต่างกัน

คุณทิพย์อาภาพูดคุยถามไถ่กับทั้งสองคนอยู่นาน จนลูซกลับไปและจะกลับมารับพราวฟ้าเมื่อหญิงสาวโทรบอก

“คุณแม่จะทำอะไรคะ” ทั้งสองคนตกลงกันว่าจะทำอาหารค่ำรอหนุ่มๆ

“อาหารไทยนี่แหละลูก อยู่นี่ได้ทำกินบ่อยไหม”

“ก็มีบ้างค่ะ แล้วแต่โอกาสว่าจะว่างรึเปล่า”

“หนูมีความสุขดีใช่ไหมลูก”

“ค่ะ พราวมีความสุขดี คุณแม่ละคะ”

“แม่ก็ดีจ้ะ แค่พราวมีความสุขแม่ก็ดีใจ แล้วนี่ชวนพ่อลูซมาทานข้าวเย็นด้วยกันไหมจ๊ะ”

“อืม…ไม่แน่ใจว่าลูซจะว่างรึเปล่า” พราวฟ้าทำหน้าครุ่นคิด

“ลองชวนดูสิจ๊ะ”

“ได้ค่ะ งั้นพราวขอออกไปโทรศัพท์ก่อนนะคะ” พราวฟ้าปลีกตัวออกไปโทรหาลูซรอสายไม่นานฝ่ายนั้นก็รับ

(ครับ)

“ทำอะไรอยู่คะ”

(อยู่บริษัท เข้ามาทำงานนิดหน่อย)

“อ่อ พราวกวนรึเปล่าคะ”

(เปล่า มีอะไรรึเปล่าหรือจะกลับแล้ว)

“เปล่าค่ะ คือคุณแม่ให้ชวนคุณมาทานข้าวเย็นด้วยกัน มาไหมคะ”

(อืม เอาสิ จะให้เข้าไปกี่โมง)

“หกโมงก็ได้ค่ะ”

“โอเค”

หลังจากนั้นพราวฟ้าก็คุยกับลูซอีกนิดหน่อยก่อนจะวางสาย หันหลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูงยืนขวางทาง สายตาของเขาที่จ้องมองมาบอกได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือไคล์

“มีอะไรรึเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามเขาเมื่อเขายังจ้องเธอนิ่ง

“เธอคงมีความสุขสินะ” ปากบางเม้มเข้าหากัน

“ค่ะ ฉันมีความสุขดี แล้วคุณละคะ” พราวฟ้าถามกลับ ชีวิตของเขาที่ไม่มีเธอก็คงมีความสุขเหมือนกัน เพราะมันเป็นอย่างที่เขาต้องการ

“หึ” ไคล์หัวเราะในลำคอเบาๆ

ทุกอย่างที่เขาพูดกับเธอเมื่อคืนเธอไม่เก็บเอามาใส่ใจเลยสินะ เขามาช้าไปจริงๆ

พราวฟ้าเมื่อเห็นเขาไม่ตอบมีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอ เธอก็กลอกตาไปมา