“ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้อยู่กูว่ามึงควรจะไปตามเขา” เจฟพูดอย่างหัวเสีย เขาไม่ได้อภิรมย์ใจนักหรอกที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้

“กูไม่ได้เป็นอะไร” ไคล์พูดเสียงเรียบพร้อมกับกรอกเหล้าเข้าปาก

“ไม่เป็นเหี้ยอะไร มึงเคยส่องกระจกดูสภาพตัวเองบ้างไหมว่ามึงปล่อยตัวขนาดไหน แล้วมึงก็แดกเหล้าเหมือนน้ำเปล่าอย่างนี้มาตลอดสี่เดือนแล้วนะเว้ย กูกลัวว่ามึงจะไม่แก่ตายแต่จะตับแข็งตายซะก่อน” เจฟบ่นยาวเหยียด ให้ไอ้คนที่ไม่รู้หัวใจตัวเอง

ปากบอกไม่เป็นอะไรการกระทำมันไม่ใช่ มันเหมือนคนอกหัก ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เดือนแรกทุกอย่างปกติดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไคล์ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่เดือนที่สอง เพื่อนทุกคนเห็นถึงความผิดปกติของไคล์ ปล่อยตัว ดื่มเหล้าเมาแทบทุกคืน

ถึงพวกเขาจะมีดื่มบ้างแต่ก็ไม่ได้ดื่มหนักทุกวันแบบนี้

“กูไม่ได้เป็นอะไร” แต่ทุกครั้งที่เพื่อนพูดไคล์ก็จะย้ำแบบนี้ตลอด ว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร เหมือนพูดเตือนสติตัวเองมากกว่า

“เออ ถ้ามึงยังยืนยันว่ามึงไม่เป็นอะไรเป็นอะไรเพราะผู้หญิงคนนั้น มึงก็กลับมาเป็นไคล์คนเดิม ตอนนี้ลูกน้องหรือคนอื่นๆ เขากลัวมึงหมดแล้ว” แต่ก่อนไคล์เป็นคนที่นิ่งอยู่แล้ว เดี๋ยวนี้ยิ่งนิ่งกว่าเดิม อารมณ์หงุดหงิดง่าย ทำให้ลูกน้องหรือคนรอบข้าง กลัวกันไปหมด เข้าหน้าแทบไม่ติด น้องจากเพื่อนสนิทของเขา

เรื่องของพราวฟ้า กว่าไคล์จะเอ่ยปากเล่าให้เพื่อนฟังก็นาน แต่จะเรียกว่าเล่าก็ไม่ถูก เพราะพวกเขารู้เรื่องของผู้หญิงคนนั้นเพราะมันเมานี่แหละ เลยหลอกถามได้ และเหมือนมันก็อยากระบายอยู่แล้วเลยสาธยายออกมาจนหมดเปลือก

ตอนแรกพวกเขาก็อึ้งที่ได้รับรู้ว่ามีคนอย่างไอ้เหี้ยนี่จริงๆ เหรอ คนอะไรเกลียดได้แม้กระทั่งเด็กผู้หญิงน่ารักๆ

แต่ก็อย่างว่า ไม่เป็นใครก็ไม่รู้ ความรู้สึก การใช้ชีวิตของแต่ละคนมันต่างกัน ไคล์อาจจะเป็นคนคิดมากในเรื่องนี้ ซึ่งพวกเขาก็ไม่เข้าใจมัน

แต่พวกเขาก็พยายามเข้าใจ นั่งดูมันกินเหล้าเมาทุกคืน ผมเผ้าก็ยาว หนวดก็แล้วแต่อารมณ์จะโกน ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน ร่างกายที่เคยสมบูรณ์แบบตอนนี้ทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้แย่ถ้าเจ้าตัวมันกลับตัวได้ทัน หันมาดูแลตัวเอง

ไคล์ขมวดคิ้วครุ่นคิดในเรื่องที่เพื่อนกรอกหูเขาทุกวัน ถึงอาการที่เขากำลังเป็นอยู่ตอนนี้ แต่เขาก็ยังยืนยันว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร เขาไม่ได้เสียใจหรือคิดถึงยัยนั้นซะหน่อย เขากำลังฉลองที่เขาได้ทุกอย่างกลับมาต่างหาก แม่คอยโทรหาเขา บอกให้เขากลับไปนอนที่บ้านซึ่งเขาก็กลับไป ท่านทำกับข้าวให้เขากินทุกครั้ง เขาได้รับในสิ่งที่เขาจะได้รับแล้ว

ทำไมเขาต้องเสียใจ

“กูก็ยังเป็นกู”

“โว้ย กูจะบ้าตาย ทำไมมึงเป็นคนปากแข็งอย่างนี้วะ มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะไอ้ปก เรื่องนี้มึงก็มีเอี่ยวนะเว้ย” เจฟหันไปโวยปกป้อง ซึ่งทำหน้านิ่งอยู่เหมือนกัน

ที่พูดแบบนั้นเพราะเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากปกป้อง ถ้าปกป้องไม่เข้าไปยุ่งกับพราวฟ้า ไคล์ก็จะไม่โกรธจนเผลอทำร้ายเธอแบบนั้น และพราวฟ้าก็จะอยู่กับไคล์จนครบกำหนดที่ไคล์ตั้งไว้

“มันก็ต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

“มึงก็รู้ว่ามันปากแข็ง”

“ปล่อยให้เขาไปมีชีวิตที่ดีเถอะ” ปกป้องไม่ได้เข้าข้างเพื่อนสักนิด ตั้งแต่วันที่เขารู้ความจริงทุกอย่าง ความรู้สึกของเขาตอนนั้นคือดีใจกับพราวฟ้าที่เธอเลือกที่จะเดินจากไป ดีกว่าจมอยู่กับคนที่ทำร้ายตัวเอง

ถึงไคล์จะเป็นเพื่อน และถึงเขาจะเย็นชาเหมือนคนไม่มีหัวใจ แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง ไม่เคยบังคับคนที่ไม่เต็มใจ เพราะปกป้องเป็นคนที่มีปมในใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเลือกที่จะช่วยผู้หญิงที่โดยทำร้ายมากกว่าร่วมมือทำร้ายเธอ ถึงตอนแรกเขาจะนึกสนุกแต่ก็ไม่คิดว่าเหตุผลของไคล์มันจะออกมาในรูปแบบนี้

ตอนนั้นเขาแค่อยากดูปฏิกิริยาของเพื่อน แต่พอมารู้แบบนี้เขากลับดีใจที่พราวฟ้าไม่อยู่ให้ตัวเองโดนทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เออ พ่อคนดี” โจชัวอดที่จะพูดขึ้นบ้างไม่ได้ แต่เรื่องนี้เขาก็เข้าใจปกป้องดี

“เขากำลังมีชีวิตที่ดี” ปกป้องพูดขึ้นอีกครั้ง สายตาจดจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ในมือ มุมปากยกขึ้น

“มึงรู้ข่าวเธอเหรอวะไอ้ปก” คนที่เป็นห่วงเพื่อนถามขึ้น ถึงปากไคล์จะบอกว่าไม่เป็นไร ไม่สนใจ แต่เชื่อเถอะว่ามันตรงกันข้าม เรื่องนี้ทุกคนเดาท่าทีของไคล์ออกหมด นอกจากเจ้าตัวที่ไม่รู้หัวใจตัวเอง ปากแข็งใจแข็ง ทิฐิสูง

“แต่วันนั้นมีคนบอกเห็นมึงที่คณะอักษร ใช่ไหม มึงไปหาเพื่อนเธอมาใช่ไหม” โจชัวพูดบ้าง

“กูรู้จากในนี้” ปกป้องโยนโทรศัพท์ให้เพื่อนดู หลังจากโดนชัก เจฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพ่งมองสิ่งที่อยู่ในนั้นเขาก็เห็นว่ามันเป็นไอจี ไอจีหนึ่งที่มีผู้ติดตามเพียงแค่สามคน ในไอจีนั้นมีรูปแค่ไม่กี่รูป เขากดเลือกดูรูปล่าสุด

“อะไรวะ” โจชัวก็ขยับเข้ามาดูด้วย

“นี่ผู้หญิงของมึงหนิไคล์” เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่หน้าจอโจชัวก็หันไปบอกไคล์ที่นั่งนิ่งๆ

“เธอไม่ใช่ผู้หญิงของมันแล้วมึงอย่ามั่ว ดูเหมือนเธอจะมีชีวิตดีขึ้นอย่างที่ไอ้ปกบอก และคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว” เจฟว่า เขากดเข้าไปดูผู้ชายที่หญิงสาวแท็กก็เห็นว่าล่าสุดไอจีนั้นโพสรูปพราวฟ้า แถมแท็กหากัน

คำพูดของเพื่อนคำให้ไคล์คิ้วกระตุก มือเผลอกำแก้วเหล้าในมือแน่น

“จริงด้วยวะ แถมยังดูสวยขึ้น มึงจะดูไหม” โจชัวหันไปถามไคล์ มองมือที่กำแก้วเหล้าในมือแน่น คนอย่างมันต้องได้รับการกระตุ้น

“ไม่” ไคล์พูดเสียงเรียบ

มีแฟนงั้นเหรอ หึ มันก็เรื่องของเธอสิ ผู้หญิงแบบนั้นคงห่างเรื่องอย่างว่าไม่ได้ ห่างเขาไม่เท่าไหร่ก็หาผู้ชายใหม่ ทำไมเขาต้องสนใจ

จิตใจที่คับแคบของไคล์ไม่เคยคิดดีกับพราวฟ้าเลยสักครั้ง

แล้วเขาหน่ะเหรอที่จะชอบเธอ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยสักนิด ไม่มีทาง

“เออ เรื่องของมันเถอะ แต่ถ้ามึงลดทิฐิคิดได้เมื่อไหร่มึงก็ไปง้อเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” เจฟเตือนสติเพื่อน

“เลิกพูดเรื่องของกูเถอะ กูบอกว่ากูไม่ได้เป็นอะไรก็คือไม่ได้เป็นอะไร” ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันก็แค่ ก็แค่..

ไคล์ยังคิดหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยสักครั้งว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะอะไร มีแค่คำเดียวที่เขาบอกตัวเองอยู่บ่อยๆ คือ เขากำลังฉลอง ฉลองที่ยัยนั่นออกไปจากชีวิตเขา

“เออๆๆ ไม่เป็นอะไรก็เลิกแดกเหล้าเหมือนน้ำเปล่าได้แล้ว แล้วผมก็ไปตัดซะ ข้าวปลาก็แดกด้วย” เจฟบ่นคนปากแข็งอีกรอบ