หลังจากทานอาหารเสร็จก็เข้าสู่การชมวิวต่อ ครั้งนี้ลูซพาหญิงสาวมานั่งรถไฟเล่นจริงๆ เพราะไม่ได้แวะที่ไหนเลย นั่งไปจนสุดสาย

แต่มันก็ทำให้พราวฟ้าประทับใจและตื่นตาตื่นใจทุกที่ที่ผ่าน ไกด์นำทางของเธอก็จะอธิบายให้ฟังว่ามันคือที่ไหนเมืองอะไร จวบจนถึงเวลากลับ ร่างบางก็หมดแรงเอนตัวพิงกับกระจกใส

ลูซมองภาพนั้นไม่วางตา เขาอดไม่ได้ที่จะเอากล้องถ่ายรูปขึ้นมากดบันทึกภาพไว้ และความคิดหนึ่งของเขาก็เกิดขึ้น โทรศัพท์มือถือที่ไม่เคยมีรูปผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากแม่และน้องสาวถูกยกขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้า

ถ่ายเสร็จเขาก็ยิ้มอย่างพอใจ มองใบหน้าหวานไม่วางตา

“หึ”

เสียงหัวเราะนี่ไม่ใช่เสียงหัวเราะชั่วร้ายแต่อย่างใดเป็นเสียงหัวเราะพอใจมากกว่า คนที่ไม่เคยคิดจะลงภาพสิ่งมีชีวิตที่เป็นคนในไอจีเลยนอกจากครั้งนั้นครั้งเดียวที่โดนน้องสาวบังคับ ก็ลงภาพผู้หญิงตรงหน้าโดยไม่ได้คิดอะไรมาก พร้อมกับแคปชั่นที่ถ้าเจ้าของรูปตื่นขึ้นมาต้องหน้าแดงเป็นแน่

หรือถ้าคิดอีกแง่ เธออาจจะคิดว่าเขาอาจจะไม่ได้ชมเธอก็ได้

ลงไปไม่ถึงห้านาทียอดกดไลด์ยอดคอมเม้มก็หลั่งไหลเข้ามา เพราะมีคนติดตามอยู่หลายหมื่นคน ยิ่งภาพที่ลงเป็นภาพหญิงสาวแสนสวยที่นอนหลับตาพริ้มอีกต่างหาก จะไม่ให้แตกตื่นได้ยังไง ยิ่งแคปชั่นนั้นอีก แถมแท็กอีกต่างหาก

4523 views

Lucian_25..beautiful @Pf.pf

Views all 350 comments

Lisa_lis OMg อะไรยังไงคะพี่ชาย

A_van นายแน่มาก

Timmy แน่นอนมากเพื่อน

Riccis ว้าว ผู้หญิงคนนี้คือแฟนของคุณ?

Cirs ไม่นะ

Darling ลูซซซซซซ ไม่จริง

(คอมเมนต์และแคปชั่นเป็นภาษาอังกฤษแต่เพื่อความเข้าใจได้ง่ายไรท์เลยพิมพ์เป็นภาษาไทยทั้งหมดนะคะ)

และคอมเม้มอีกมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาแต่ลูซก็ไม่ได้ตอบเมนต์ใคร

ร่างใหญ่ย้ายตัวเองมานั่งฝั่งเดียวกับหญิงสาว จับร่างบางให้เอนตัวมาพิงที่ไหล่ตัวเอง เพราะเขาเห็นว่าหัวเธอกระทบกับกระจก นี่ไม่ได้เป็นการฉวยโอกาสนะ แต่อยากให้เธอนอนสบาย

ลูซก้มมองใบหน้าสวยหวานที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากชมพูดระรื่นหน้าจูบทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปใกล้ๆ แตะเบาๆ ลงบนปากบาง เกลี่ยเส้นผมที่คลอเคลียอยู่กับแก้มเนียนทัดใบหูสวย

เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกให้กับเธอได้มากขนาดนี้ มากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน แต่เธอเอาแต่พร่ำบอกว่าตัวเองไม่ได้ดีอย่างที่คิด แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะเขาจะพิสูจน์มันเองว่าเธอเป็นคนยังไง

ร่างบางสะดุ้งตกใจสะลึมสะลือตื่นเมื่อได้ยินเสียงรถไฟส่งสัญญาณเพื่อจะจอดสถานีข้างหน้า เธอขยี้ตาเบาๆ หรี่ตามองคนที่อยู่ข้างๆ นี่เธอพิงเขาเหรอ

“พราวเผลอหลับไปเหรอคะ”

“อืม นอนอีกหน่อยไหม ยังไม่ถึง” คงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกแถมยังตื่นเช้ามากด้วย

“ไม่เอาแล้วค่ะ ดูวิวข้างทางดีกว่า”

ลูซโยกหัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู พราวฟ้ายิ้มหวานให้เขา

กว่าทั้งสองคนจะกลับมาที่ห้องก็มืดค่ำ และดูเหมือนจะมีคนไม่ยอมกลับบ้านตัวเอง

“อาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรกินกันไหม หรือจะไม่อาบ” ลูซบอกหญิงสาวที่เขานอนตักอยู่ตอนนี้

พราวฟ้าเองกำลังดูโทรศัพท์ตัวเอง ตอนนี้มันมีแจ้งเตือนมากมายเข้ามา เธอขมวดคิ้วก่อนจะตาโตเมื่อกดเข้าไปดูแท็ก

“ลูซ นี่อะไรกันคะ” เธอยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู ซึ่งเจ้าของต้นเหตุก็เผยยิ้ม

“รูปไง อะไรละ”

“รู้แล้วค่ะว่ารูป แต่ทำไมต้องลงภาพพราวด้วยค่ะ”

“รูปหิมะข้างหลังต่างหากแค่ติดใครบางคนมาแค่นั้นเอง” พราวฟ้ายู่หน้าใส่เขา คนอะไรแถหน้ามึน คนตามเขาน้อยซะที่ไหน แถมยังมาแท็กเธออีก และตอนนี้เหมือนเธอจะมียอดคนกดติดตามเพิ่มขึ้นด้วย คงจะเป็นพวกแฟนคลับเขาแน่ๆ อย่างนี้เธอไม่แย่เหรอ

“รูปหิมะทำไมไม่แท็กให้หิมะละคะ แท็กพราวทำไม”

“งอน” ลูซส่งสายตาแพรวพราวให้คนขี้งอน เขาชอบจริงๆ พราวฟ้าที่แสดงอารมณ์ต่างๆ ออกมา ยิ่งเธอเป็นตัวเองของตัวเท่าไหร่เธอยิ่งน่ารักในสายตาของเขา

“ใครงอนกัน ลุกเลยค่ะ พราวจะไปอาบน้ำ” พราวฟ้าดันไหล่ให้เขาลุกขึ้นเมื่อโดนจับได้ ที่จริงเธอไม่ได้งอนอะไรหรอก เธอเขินต่างหาก

“ไม่งอนแต่เขิน ใช่ไหมคนสวย” ลูซยอมลุกขึ้นแต่ตัวยังกักเธอไว้ไม่ยอมผละออก พราวฟ้าหน้าแดงก่ำ หันหน้าหนีหลบสายตาของเขา เม้มปากเป็นเส้นตรง

ใบหน้าคมโน้มลงไปหาแก้มแดงระรื่นก่อนจะกดลงแรงๆ อย่างอดใจไม่ไหว พราวฟ้าหันมาหาเขาจับแก้มตัวเองมองคนฉวยโอกาสตาโต ถลึงตาใส่

ลูซระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะยอมดึงตัวเองออกมาจากเธอ ปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ ไม่งั้นเขาจะอดใจไม่ไหวแน่ๆ

“คนฉวยโอกาส”

“ความจริงอยากจูบมากกว่าแต่กลัวอดใจไม่ไหว เดี๋ยวมีคนงอนหนักกว่าเดิม”

พราวฟ้ากุมแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเพราะตอนนี้มันร้อนผ่าวไปหมด ก็พอรู้ว่าเขาเป็นคนพูดตรงๆ แต่ทำไมถึงชอบแกล้งเธอนัก รู้ทั้งรู้ว่าเธอเขิน

“ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ”

คนเขินอายตัวแทบแตกลุกขึ้นวิ่งเข้าห้อง แต่ยังไม่วายที่คนขี้แกล้งจะตะโกนตามหลัง

“ให้อาบให้ไหมที่รัก”

พราวฟ้ากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่มันเต้นรัวแทบทะลุออกมาข้างนอก ใบหน้าร้อนผ่าว ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันรุนแรงมาก รุนแรงกว่าตอนที่เธอรู้สึกกับไคล์ด้วยซ้ำ

หรืออาจเป็นเพราะไคล์ไม่เคยทำอย่างนี้กับเธอ

ไม่จริงหรอก

พราวฟ้าสะบัดหัวตัวเองแรงๆ

เธอควรเลิกเอาลูซไปเปรียบเทียบกับไคล์ได้แล้วพราว ลืมเขาได้แล้ว

พราวฟ้าบอกตัวเองก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ออกมาแต่งตัวเดินออกมาหาคนที่นั่งรออยู่ ความจริงจะไม่อาบก็ได้เพราะอากาศหนาว แต่เธอก็ไม่ชิน ต้องอาบไม่งั้นนอนไม่หลับ

แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปถึงตัวลูซเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นซะก่อน พราวฟ้าขมวดคิ้วมองคนที่ไม่ได้โทรมาหาเธอหลายอาทิตย์หรือมาให้เห็นหน้าก็ไม่มา

หญิงสาวกดรับก่อนจะกรอกเสียงตามสายไป

“ค่ะ”

(สวัสดีครับน้องสาว)

“มีอะไรรึเปล่าค่ะถึงโทรหาพราวได้”

(แค่คิดถึง หึ) คำว่าคิดถึงมาพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ชิ พูดมาตรงๆ เลยดีกว่าค่ะ อ้อมโลกอยู่ได้” พราวฟ้าเดินเข้าไปนั่งข้างลูซก่อนจะเอ็ดคนที่โทรมากวนประสาทเธอ เธอไม่ได้เกร็งหรือว่ากลัวคิงเหมือนอย่างที่เจอกันตอนแรกๆแล้ว แต่มันก็มีบ้างที่เห็นหน้าเขาแล้วทำให้เธอหวาดกลัวเพราะเขาหน้าเหมือนไคล์อย่างกับแกะ แต่นิสัยไม่เหมือนกัน ทำให้เธอกล้าที่จะพูดกับเขาเยอะขึ้นเพราะเขาขี้เล่นแบบนี้ไง

(วาว น้องสาวใครเนี่ยดุจัง กลัวแล้วคร๊าบ) คิงยังไม่เลิกเล่น ไม่ยอมเข้าเรื่องสักที

พราวฟ้าหันไปมองทางลูซก็เห็นเขามองเธออยู่ก่อนแล้วก่อนจะโชว์หน้าจอให้เขาดูว่าใครโทรมา ลูซพยักหน้า พราวฟ้าเลยหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ

“เข้าเรื่องเถอะคะ” พราวฟ้าพูดอย่างอ่อนใจกับคนขี้เล่น ถ้าคิงไม่มีอะไรเขาจะไม่โทรหาเธอหรอก เพราะทุกครั้งที่เขาโทรเขาก็จะบอกว่าแม่บอกให้โทรมาถาม ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะทุกครั้งที่คุณทิพย์อาภาโทรหาเธอท่านก็จะถามว่าเจอคิงบ้างไหม คิงได้ดูแลหนูรึเปล่า

เธอก็ต้องบอกตามตรงว่าเขาก็มาก่อกวนเธอเรื่อยๆ แต่ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี่คิงหายไป พึ่งจะมาโทรมาหาเธอก็วันนี้แหละ

(มาทานข้าวที่บ้านสิ)

“มีอะไรรึเปล่าคะ”

(แด๊ดอยากทานอาหารไทย แม่ครัวที่นี่ทำไม่อร่อย มาหน่อยนะ)

ที่เขาโทรหาเธอเหตุผลแค่นี้เหรอ

“ต้องวันนี้เลยเหรอคะ”

(พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ดึกแล้ว)

“ค่ะ พรุ่งนี้พราวจะเข้าไปนะคะ”

(จะรอ ว่าแต่ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง) ถามเพราะช่วงนี้เขาไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับเธอสักเท่าไหร่เพราะพึ่งจะเริ่มเรียนรู้งาน

“ก็ดีค่ะ” พราวฟ้าตอบสั้นๆ

(โอเค คงดีแหละนะ คนกำลังมีความรักหนิ) พราวฟ้านิ่งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น นี่รู้ได้ยังไงขนาดไม่ได้มาวุ่นวายนะ

“ใครบอกคะ”

(มันก็เป็นเพื่อนฉันเหมือนกันถึงจะไม่ได้สนิทมากก็เถอะ เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้ แต่นะ มันก็แล้วแต่เธอ ฉันไม่เข้าไปยุ่งด้วยหรอก แค่อย่าทำให้ตัวเองลำบากก็พอ เธอก็รู้ว่าแม่ห่วงเธอมาก) คำพูดของคิงเหมือนจะห่วงเธอแต่สุดท้ายก็ลงท้ายด้วยแม่ห่วงเธอมากเหมือนเดิม

“พราวเข้าใจแล้วคะ”

(บาย) คิงวางสายไปดื้อๆ

“ทำไมทำหน้ายุ่งแบบนั้น” ลูซกดนิ้วลงที่หัวคิ้วเธอเบาๆ เมื่อเห็นว่ามันขมวดจนยุ่งไปหมด

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ออกไปทานข้าวกันเถอะ พราวอยากกลับมานอนแล้วอ่ะ” พราวฟ้ากลายเป็นคนเปิดเผยมากขึ้นเมื่ออยู่กับลูซ เธอเป็นตัวของตัวเองไม่เกร็งไม่อึดอัด

“กินอะไร”

“อะไรก็ได้ที่ง่ายๆ ค่ะ อยากรีบไปรีบกลับหนาว”

เมื่อเธอพูดแบบนั้นลูซก็พาเธอไปกินอะไรง่ายๆ จริงๆ โดยเลือกร้านใกล้คอนโดของเธอ ก่อนจะพากันกลับมาที่ห้อง

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” พราวฟ้ายืนขวางหน้าประตูไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้ามาในห้อง ลูซขมวดคิ้ว

“ใครบอกว่ามาส่ง”

“ไม่เอานะคะ ไม่ให้นอนเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มานอนค้างแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีนะคะ” พราวฟ้าพูดดักทางเขาไว้ก่อน ลูซหัวเราะเบาๆ

“แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นล่ะ”

“พึ่งจะวันที่สองเองนะคะ” เธอพึ่งจะให้โอกาสเขาเมื่อวานเองนะ ทำไมเขาถึงเป็นคนใจร้อนแบบนี้ก็ไม่รู้

“จริงดิ คิดว่าฉันชอบเธอนานแล้วนะ ทำไมพึ่งจะวันที่สองเอง” พราวฟ้าม่านตาขยาย เขาจะขยันทำให้เธออายไปถึงไหน

“กลับไปเลยค่ะ”

ลูซหัวเราะเบาๆ รู้สึกว่าช่วงนี้เขาจะยิ้มและหัวเราะบ่อยเป็นพิเศษ คงเป็นเพราะผู้หญิงตรงหน้า

“โอเค กลับก็กลับ พรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ว่างนะ เธอจะไปบ้านไอ้คิงใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ แต่คงเป็นตอนเย็นเพราะพรุ่งนี้พราวมีเรียน”

“งั้น จะกลับจากบ้านนั้นโทรมานะเดี๋ยวไปรับ”

“ค่ะ ฝันดีนะคะ”

“ฝันดีครับ”

จุ๊บ

พราวฟ้าเอามือจับแก้มข้างที่โดนคนฉวยโอกาสแอบจูบแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย เม้มปากเป็นเส้นตรงมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไป ลูซมีหันกลับมาโบกมือให้เธอพร้อมกับยิ้มกว้างๆ ก่อนที่เขาจะหายเข้าไปในลิฟต์