“ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ หรือจะไม่อาบก็ได้นะ ข่าวบอกว่าอีกไม่กี่วันหิมะจะตก เตรียมพร้อมรึยัง ร่างกายน่าจะปรับตัวได้บ้างแล้วนะ” ลูซดึงตัวให้เธอลุกขึ้นแล้วจูงมือเธอเดินเข้าห้องนอนพร้อมกับพูดไปด้วย

พราวฟ้าเองก็เดินตามเขาอย่างว่าง่าย ทั้งที่เธอยังไม่ได้ตกลงให้เขาค้างด้วยซ้ำ

เห็นไหมว่าเขามันพวกล่อลวงเก่ง แถมเธอยังหลงกลเขาง่ายๆ อีกต่างหาก

“ว่าไง ตกลงจะอาบน้ำไหมหรือจะนอนเลย” ลูซเมื่อเห็นว่าเธอเงียบเขาเลยหันไปถาม

“อาบค่ะ ปล่อยมือสิ” พราวฟ้าหลุดออกจากภวังค์เมื่อทำอะไรเขาไม่ได้เธอก็ปล่อยเลยตามเลย ในเมื่อเรื่องของเธอกับเขามาถึงขนาดนี้แล้ว ห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์

เธอจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง ความรักครั้งนี้จะเป็นยังไงเธอก็พร้อมจะยอมรับมัน เธอเคยเจ็บเจียนตายมาแล้ว ถ้าเจ็บอีกสักครั้งจะเป็นไรไป ในเมื่อตอนนี้เวลานี้ ผู้ชายตรงหน้าเขาทำให้เธอมีความสุข มอบสิ่งที่เธอโหยหาให้

เธอก็จะลอง ลองหาความสุขใส่ตัวเองสักครั้ง

“เชิญครับ”

พราวฟ้าเดินหยิบชุดนอนและผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ลูซเองเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็เดินออกมาจากห้องและลงไปที่รถ เพื่อเอาเสื้อผ้าที่มีติดรถไว้ เพราะเขาออกกำลังกายบ่อยเลยมีเสื้อผ้าติดรถไว้

ก่อนจะกลับขึ้นมาด้านบน หญิงสาวก็ยังอาบน้ำไม่เสร็จ เสียงโทรศัพท์เธอที่วางอยู่ข้างเตียงดังขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้าเข้าไปดู คนที่โทรเข้ามาโทรผ่านแอพออนไลน์ เขาสะกดชื่อหน้าจอที่โชว์เป็นภาษาอังกฤษ

“ปริม”

น่าจะเป็นเพื่อนคนไทยของเธอ ลูซตัดสินใจไม่รับ เขาปล่อยให้มันดังแล้วก็ดับได้ ค่อยบอกพราวฟ้าให้โทรกลับ

พราวฟ้าเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อย เธอมองลูซที่เดินสวนเธอเข้าห้องน้ำในมือเขามีผ้าเช็ดตัวและที่เตียงของเธอมีเสื้อผ้าของเขาวางอยู่

“ลงไปเอาที่รถมา เมื่อกี้มีคนโทรมานะ” ลูซพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำ

พราวฟ้ามองการกระทำของเขาและเธอ ทำไมมันเหมือนเธอกับเขาทำแบบนี้เป็นเรื่องปกติทั้งที่เป็นครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น

แต่ตอนนี้เวลานี้เธอไม่รู้สึกอึดอัดแล้วจริงๆ เวลาอยู่ใกล้เขา เธอรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง แสดงออกเป็นตัวของตัวเองเหมือนอย่างที่เขาบอก

พราวฟ้าเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นว่าใครโทรมาเธอมองดูนาฬิกาและกดโทรกลับหาเพื่อนสาว

รอสายไม่นานทางนั้นก็รับ

(พราวทำอะไรอยู่ นอนรึยัง) ปริมโบกไม้โบกมือให้เธอ

“ยัง พึ่งกลับมาจากกินเลี้ยงงานวันเกิดแม่เพื่อน”

(ดีจัง เราเลือกโทรมาถูกวันซะด้วย และเราดีใจที่พราวได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง)

“อืม ปริมละทำอะไรอยู่”

(พึ่งจะกลับห้อง เลยโทรหา)

“แล้วเป็นไงบ้าง”

(เราก็สบายดี อะตอมก็สบายดี เราตกลงกับอะตอมว่าปิดเทอมจะบินไปหาเธอนะ ยินดีต้อนรับเรารึเปล่า) ปริมพูดอย่างร่าเริง พราวฟ้ายิ้มกว้าง

“จริงเหรอ” ถามเพื่อนด้วยความตื่นเต้น

(จริงสิ โดยเฉพาะอะตอมนะ รายนั้นอยากไปซะพรุ่งนี้เลย) พราวฟ้าหัวเราะเบาๆ

“ลำบากพวกเธอแย่เลย”

(ลำบากอะไรละ พวกเราจะไปเที่ยวด้วยต่างหาก ไปหาเธอน่ะของแถม ฮ่าๆๆ) ปริมหัวเราะเสียงใส เธอรู้สึกว่าเพื่อนสาวของเธอตั้งแต่ไปอยู่ที่นั่น ดูมีชีวิตชีวาขึ้น สดใสขึ้น ไม่มีแววตาเศร้าๆ เมื่อตอนที่อยู่ที่นี่อีกแล้ว การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ

“จ้า”

แกร็ก

เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้พราวฟ้าเหลือบตาไปมอง เป็นลูซที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว อวดเรือนร่างของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวทันที

เขาเลิกคิ้วมองเธอยิ้มๆ

นี่เขากำลังยั่วเธออยู่ใช่ไหม

(มองอะไรอะพราว) ปริมถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนมองไปทางอื่น

“อ่อ เปล่าจ้ะ”

(พราว เรามีเรื่องจะบอก) ปริมพูดเสียงเครียด

“เรื่อง”

(เมื่อวาน ผู้ชายที่ชื่อปกป้องคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับไคล์อะเธอจำได้ไหม) พราวฟ้าเม้มปากเข้าหากัน ทำไมเธอจะจำไม่ได้

“อืม”

(อยู่ดีๆ ก็มาหาเราที่คณะ แล้วถามเรื่องเธอ)

“ถาม…ถามทำไม” พราวฟ้าถามเสียงติดขัด อดไม่ได้ที่จะมองไปยังลูซ ตอนนี้เขาขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกันกับเธอ แต่เขาไม่ได้เข้ามาใกล้เธอ เพราะตอนนี้เธอโทรคอลแบบเห็นหน้ากับปริมอยู่

(ถามว่าเธอสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง แค่นั้นแหละ แต่ฉันไม่ได้พูดอะไรมากหรอก ฉันไม่ชอบกลุ่มนี้ถึงจะหล่อบรรลัยก็เถอะ แต่เพื่อนเป็นยังไงก็คงไม่ต่างกันหรอก) ปริมพูดยาวเหยียด น้ำเสียงบอกว่าเกลียดชัดเจน

(ฉันขอโทษที่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาบอกเธอ) ปริมเมื่อเห็นว่าเพื่อนเงียบและมีสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เธอเลยรีบขอโทษ

“ขอโทษทำไม เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเรา บอกดีแล้ว พี่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกใช่ไหม” เธอไม่เข้าใจหรอกว่าปกป้องจะมาถามหาเธอทำไม ก่อนที่เธอจะจากมาเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีก การเจอกันของเธอกับเขามันจบแค่ที่ร้านแมว

(มีนะก่อนจะไปเขาบอกว่า ท่าโร่ คิดถึงเธอ แค่นั้นก็เดินไปเลย แล้วใครคือท่าโร่อะ) พราวฟ้านึกถึงแมวสีขาวขนปุย

ทำไมนะ ทำไมเขาถึงต้องเข้ามาวุ่นวายกับเธอ ไคล์ใช้ให้เขามารึเปล่า

“แมวเขาน่ะ”

(แมว แล้วเธอไปรู้จักแมวเขาได้ยังไง) ปริมขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“เรื่องมันผ่านมาแล้ว เราไม่อยากพูดถึง”

“อะ” พราวฟ้าสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อมีหัวคนมานอนบนตัก เธอต้องรีบยกโทรศัพท์ขึ้นเพราะกลัวทางนั้นจะเห็น

เธอถลึงตาใส่เขา แต่เขากลับส่งยิ้มมาให้ ทำไมเขาถึงนิสัยแบบนี้นะ

(อะไรอะพราว)

“อ่อ เปล่าๆ ปริมมีอะไรอีกรึเปล่า เราง่วงแล้ว” ถ้าเธอไม่ว่างมีหวังความแตกแน่ เธอยังไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องตอนนี้ เพราะเธอยังไม่มั่นใจความสัมพันธ์ของเธอกับลูซ ถ้าปริมกับอะตอมรู้คงเป็นห่วงเธอมาก

(โอเคๆ เราไม่กวนแล้ว เดี๋ยวจะโทรหาใหม่ตอนอยู่กับอะตอมแล้วกันนะ อ่อ แล้วก็อย่าลืมลงภาพสวยๆ ในไอจีให้เพื่อนดูด้วย)

“จ้า ฝากความคิดถึง ถึงอะตอมด้วยนะ”

(จ้า บายนะ ฝันดี)

หลังจากวางสายพราวฟ้าก็ก้มมองคนที่เล่นโทรศัพท์อยู่บนตักเธอหน้าตาเฉย

“ทำอะไรคะ ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าดีๆ "ตอนนี้ลูซยังอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนอนเหยียดยาวอวดเรือนร่างที่มีผ้าขนหนูเหน็บอยู่ที่เอวหมิ่นเหม่บนตักเธอ

เขาไม่คิดว่าเธอจะเขินหรืออายบ้างรึไง

“ปกติไม่ค่อยใส่เสื้อผ้านอนนะ” ลูซเหลือบตาขึ้นคุยกับเธอยิ้มๆ

“แต่ตอนนี้ไม่ปกติค่ะ ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อยแล้วมันก็หนาวแล้วด้วย ไม่หนาวรึไงคะ” ถึงจะเปิดเครื่องปรับอากาศแต่ยังไงมันก็ยังหนาวอยู่ดี เพราะเหมือนหิมะจะเริ่มตกจริงๆ อย่างที่เขาว่า

“ชินแล้ว” พราวฟ้าได้แต่จิปากเมื่อเขาพูดแบบนั้น ใช่สิ เขาคงชินกับอากาศหนาว

“ลูซค่ะ ไปใส่เสื้อนะคะ” เมื่อพูดดีๆ ไม่ได้ผล เธอเลยอ้อนเขาดู ส่งสายตาหวานๆ ไปให้ คนโดนอ้อนโดยไม่ตั้งตัวชะงัก เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะอ้อน และไม่คิดว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับเขาไวขนาดนี้ แต่ก็คงไม่แปลกเพราะเขาเองยังปรับตัวเข้ากับเธอได้ไวเลย

“อยากจูบเธอจัง” ลูซพูดออกไปตรงๆ ปากบางเม้มเข้าหากันทันทีที่เขาพูดแบบนั้น

“ไม่…” ยังไม่ทันที่เธอจะปฏิเสธร่างใหญ่ก็ดึงตัวเองขึ้นนิดหน่อยพร้อมกับกดท้ายทอยของเธอให้ลงมารับจูบจากเขา จูบที่ร้อนแรงเร่าร้อนตั้งแต่เริ่มต้น ลิ้นสากสอดแทรกเข้าหาลิ้นเล็ก ดูดดึงอย่างร้อนแรง พราวฟ้าเองตอนแรกตั้งตัวไม่ทันกลายเป็นว่าตอนนี้เธอจูบตอบเขา ความวาบหวามเร่าร้อนที่ลูซส่งมาทางปากทำให้เธอร้อนไปทั้งตัว ปลุกความต้องการส่วนลึกของเธอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

มือเรียวเล็กทาบทับอยู่ที่หน้าอกแกร่ง ร่างใหญ่ยันตัวขึ้นเพื่อที่จะได้จูบเธอถนัดขึ้น ดันร่างบางนอนราบลงบนที่นอน ทาบทับบดเบียดร่างกายเข้าหา ลมหายใจของทั้งคู่ประสานกันเป็นหนึ่งเดียว จนกระทั่งปากหนาละออกจากปากบาง พราวฟ้าถึงได้สูดลมหายใจเข้าปอด มือยันไหล่หนาเอาไว้

“ลูซค่ะ พอก่อนค่ะ” ใบหน้าคมซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่นหยุดชะงักแต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา

พราวฟ้าพยายามปรับลมหายใจของตัวเอง เธอยังไม่อยากมีอะไรกับเขาอีกครั้งตอนนี้ เธอไม่อยากให้รักครั้งนี้เกิดขึ้นจากเซ็กส์ เธออยากให้เขามองเธอที่ใจ ที่ตัวเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นให้เธอได้รึเปล่า

“โอเค” ลูซยันตัวขึ้นจากร่างบางก่อนจะหันไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ และหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนออกมาก่อนจะเดินออกไปสูบที่ระเบียงด้านนอก ที่ตอนนี้มีหิมะโปรยปรายลงมา หิมะตกก่อนกำหนด แต่เขาก็ไม่รู้สึกหนาวเท่าไหร่นัก คงเป็นเพราะว่าเขาชินแล้วจริงๆ กับอากาศหนาวๆ แบบนี้

พราวฟ้ามองการกระทำของเขา แล้วเม้มปากแน่น ตอนนี้เธอสับสนไปหมด เขาโกรธเธอรึเปล่า ที่เธอไม่ให้ น้ำตาที่แห้งเหือดมานานคลอเบ้า

สุดท้ายผู้ชายก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่สินะ ต้องการแค่เซ็กส์จริงๆ เธอจะมีความรักดีๆ ที่รักเธอจริงๆ สักครั้งไม่ได้เลยรึไง

พราวฟ้าไม่คิดว่าความรักที่เธอคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ ลองเสี่ยงดูจะล้มเหลวภายในเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมง ร่างบางเลิกสนใจคนที่อยู่ตรงระเบียงเอนกายลงนอนกอดกระชับผ้าห่มแน่น

เจ็บเจียนตายมาแล้วครั้งหนึ่ง เจ็บแค่นี้ไม่เห็นเป็นไร

แผลเก่ายังไม่หายสนิท แผลใหม่ก็เกิดขึ้น ทำไมฟ้าถึงทดสอบเธอหนักขนาดนี้นะ คิดว่าเธอเข้มแข็งมากรึไงกัน