งานวันเกิดถูกดำเนินไปอย่างสนุกสนาน หลังจากเป่าเค้กและรับประทานอาหารเสร็จมาริสาก็ปล่อยให้เด็กๆ สนุกกันตามลำพังโดยที่ทั้งสองบอกเด็กว่า

“แด๊ดขอไปให้ของขวัญแม่เราก่อน เชิญตามสบายนะ” พูดแบบนั้นก็ได้รับเสียงหัวเราะจากเด็กๆ ตามมา

“คุณนี่” มาริสาตีแขนสามีเบาๆ ด้วยความเขินอาย

“ฮ่าๆ ไปละนะเด็กๆ”

หลังจากสามีภรรยาที่สวีทหวานไม่เกรงใจลูกๆ เดินจากไป ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆ จะเปิดเหล้าที่เตรียมมา โดยมีเอวานเป็นคนจัดแจงให้ทุกคน แม้แต่ลิซ่าก็เอากับพวกพี่ๆ ด้วย

“พราวเอาไหม” ลิซ่าหันมาถามเพื่อน พราวฟ้าส่ายหน้าทันที เธอคิดว่าในชีวิตนี้เธอจะไม่เตะเหล้าอีกเป็นอันขาด ถ้าเลี่ยงได้

“ทำไมอ่ะ”

“ฉันไม่อยากดื่ม เธอดื่มเถอะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อืมๆ” ลิซ่าไม่ได้บังคับให้เพื่อนดื่ม

เธอมองตามหลังพราวฟ้าที่หายเข้าไปในบ้านก่อนจะหันมาตบบ่าพี่ชายดังฉากใหญ่

“จะทำอะไรก็รีบทำไม่ใช่มัวแต่มอง” ลูซหันไปมองน้องสาว

“ยังจะมองหน้า พี่คิดว่าฉันไม่รู้รึไง ว่าพี่สนใจเพื่อนฉัน แล้วที่ถามตลอดๆ นี่ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องลึกๆ ของพวกพี่หรอกนะ ฉันแค่อยากช่วย ฉันชอบพราวมาก อยากได้เธอเป็นพี่สะใภ้ เข้าใจไว้พี่ชาย”

“แสดงว่าไอ้ลูซมันจะจริงจังกับเขาหรอกลิซ่า” ทิมมี่อดไม่ได้ที่จะแทรกขึ้นมา เขาพอดูออกว่าเพื่อนสนใจเพื่อนของน้องสาวตัวเอง แต่ไม่แน่ใจว่าจริงจังแค่ไหน เพราะลูซไม่เคยจริงจังกับใคร

ลิซ่ายักไหล่ให้กับคำถามนั้นก่อนจะพยักหน้าไปทางพี่ชายตัวเอง บอกเป็นในๆ ว่าให้ถามเจ้าตัวเอง

ลูซเลือกที่จะไม่ตอบคำถามใคร เขาลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินออกไปทันที ทุกคนในโต๊ะอ้าปากค้างมองตามหลังคนที่ไม่พูดไม่จาแต่ดินออกไปเลย แต่พอเข้าใจว่าลูซเดินออกไปทำอะไรก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

พราวฟ้าพาตัวเองมาหลบความตื่นเต้นหรือความอึดอัดก็ไม่รู้เธอไม่แน่ใจ การที่เธอต้องมาเผชิญหน้ากับลูซอีกครั้งแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่ก่อนว่าทำตัวไม่ค่อยจะถูกเวลาอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว ตอนนี้เธอยิ่งกว่าตอนนั้น มันอาจจะมีช่วงหนึ่งที่เธอรู้สึกไม่อึดอัดเวลาอยู่ใกล้เขา แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเพราะเธอดึงตัวเองออกมาซะก่อน

พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ อาการอึดอัดของเธอก็กลับมาอีกครั้ง แต่ในความอึดอัดนั้นมันเหมือนมีอาการอื่นแทรกเข้ามาด้วย เพราะหัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่สบตากับเขา ภาพคืนนั้นมันก็วนเวียนเข้ามาในหัวเธอตลอด

“คงไม่มีอะไรหรอก” บอกกับตัวเองแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำ ไปเผชิญกับความจริง เธอภาวนาขอให้วันนี้ผ่านไปด้วยดี

ร่างบางเดินก้มหน้าออกมาโดยไม่เงยมองทางข้างหน้าทำให้เธอไม่เห็นว่ามีใครบางคนยืนพิงผนังรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ

ลูซมองร่างบางที่เดินผ่านหน้าเขาไปด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินตามเธอไป ถ้าเขาไม่ส่งเสียงหรือทำอะไรสักอย่างเธอคงไม่รู้ว่ามีคนเดินตาม ไม่ระวังตัวซะเลยผู้หญิงคนนี้ ถึงที่นี่จะปลอดภัยก็เถอะ แต่ถ้าเธอเดินอยู่ที่อื่นละ น่าจับตีก้นจริงๆ

ลูซตัดสินใจคว้าแขนเล็กไว้

ร่างบางหยุดเดินแล้วหันขวับไปมองคนที่คว้าแขนเธอไว้ทันทีอย่างตกใจ

“คุณ” พราวฟ้าร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเล่นอะไรของเขา

“มีอะไรรึเปล่าคะ” เธอตัดสินใจถามเขาเมื่อเห็นว่าเขายังนิ่ง ตอนนี้หัวใจเธอแทบเต้นออกมาข้างนอกเลยก็ว่าได้

“ลิซให้มาตามเห็นว่ามาเข้าห้องน้ำนาน” ลูซหาข้อแก้ตัวที่เขามายืนอยู่ตรงนี้

ถึงพราวฟ้าจะงงแต่เธอก็พยักหน้า ถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก

“ค่ะ งั้นเรากลับโต๊ะเลยไหมคะ” พราวฟ้าชวนเขา

เธอไม่มีทางให้เขารู้หรอกว่า ตอนนี้เธอรู้สึกยังไง ตื่นเต้นแค่ไหน พยายามควบคุมตัวเองแค่ไหน

“อืม”

เมื่อเขาตอบตกลงพราวฟ้าก็มองมือเขาที่จับข้อมือเธออยู่ ลูซเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ปล่อยทันที

เมื่อเขาปล่อยพราวฟ้าก็ไม่รอช้าที่จะเดินออกไป

ทุกคนในโต๊ะหันไปมองหนุ่มสาวที่เดินกลับมา พวกเขามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมขยับปากโดยไม่มีเสียง what? ทุกคนงงไปหมด ทำไมลูซถึงกลับมาไวขนาดนี้ ที่ลุกขึ้นไปด้วยท่าทางเท่ๆ นั้น ไม่ได้เรื่องอะไรเลยรึไง

“อ้าวลูซทำไมพี่ถึงกลับมาพร้อมกับพราวได้” เป็นลิซ่าที่เอ่ยปากทักขึ้น อยากจะลองเชิงพี่ชาย

ทำให้พราวฟ้าหันไปมองทางลูซอย่างไม่เข้าใจ ทำไมลิซ่าถึงถามแบบนี้ ก็เขาบอกเองไม่ใช่เหรอว่าลิซ่าให้เขาไปตามเธอ

ลูซเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของน้องสาวเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน มันพูดไม่ออกซะงั้น ได้แต่ถลึงตาใส่น้องสาวตัวแสบ

ลิซ่าได้แต่หัวเราะเบาๆ แอบมองพี่ชายและเพื่อนสาวยิ้มๆ

“พราวเธอจะไม่ลองดื่มจริงๆ เหรอ ไวน์ก็ได้นะ ไม่เมาหรอก” ลิซ่าเสนอ

“ดื่มเถอะครับ ไม่เป็นอะไรหรอก ดื่มอยู่บ้าน อีกอย่างมีแต่คนกันเอง” เอวานพูดขึ้นบ้าง

พราวฟ้ามองคนนั้นคนนี้ที คนกันเองอะไรละ เธอยังไม่ได้สนิทกับพวกเขาซะหน่อย

“อะ ลองหน่อย อร่อยนะ” ลิซ่าจัดการรินไวน์ใส่แก้วแล้วยื่นให้หญิงสาว พราวฟ้ารับมาอย่างเสียไม่ได้

“ชนแก้ว” ลิซ่ายิ้มระรื่น บอกให้ทุกคนชนแก้วกัน

หลังจากนั้นก็มีแต่ความสนุกสนานเกิดขึ้น ไม่ได้อึดอัดอย่างที่พราวฟ้ากลัว เพื่อนของลูซพูดเก่งและเป็นกันเอง พวกเขาทำให้ปาร์ตี้ที่มีแค่ห้าคนสนุกได้อย่างไม่น่าเชื่อ พราวฟ้าเองก็ไม่เคยสัมผัสกับบรรยากาศแบบนี้

เมื่อมันเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเธอก็พลอยเผลอผ่อนคลายไปด้วย ลูซเองก็ไม่ได้จ้องเธอจนอึดอัดมากเกินไป แต่เขาก็ไม่ได้พูดเยอะ มีบางครั้งที่ร่วมแจมกับเพื่อนด้วย

“ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะ” ลิซ่าโงนเงนไปมา เพราะเริ่มเมา

พราวฟ้าเองก็เริ่มมึนหัวแล้วเหมือนกัน หลังจากแก้วแรกลิซ่าก็ไม่ได้คะยั้นคะยอให้เธอดื่มอีก เธอจึงดื่มไปแค่สามแก้ว แต่สามแก้วสำหรับคนที่ไม่ค่อยได้ดื่มอย่างเธอก็มึนๆ เหมือนกัน

“ขึ้นไปนอนเถอะ พวกพี่ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” ลูซบอก

“อ้าว” เพื่อนทั้งสองคนร้องออกมาพร้อมกัน ใครบอกว่าพวกเขาจะกลับ

“ดึกแล้ว”

“อืมๆ ไปโว้ยทิม กลับก่อนนะครับสาวๆ” เอวานโบกมือลาพร้อมกับลากทิมมี่ออกไปด้วยอย่างรู้ความหมายของเพื่อน

“เธอจะนอนกับฉันไหม” ลิซ่าหันไปถามเพื่อน พราวฟ้าส่ายหัวเบาๆ

ถึงพรุ่งนี้เธอจะไม่มีเรียนก็เถอะ แต่เธออยากตื่นมาในห้องตัวเองมากกว่าเพราะจะได้นอนยาวๆ

“งั้นให้พี่ลูซไปส่ง” คำพูดของลิซ่าทำให้พราวฟ้าตาโต ส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ฉันกลับเองได้”

“ไม่ได้ดึกแล้ว ไม่มีรถแล้วด้วย” ลิซ่าบอกเสียงแข็ง

“แต่..”

“ถ้าเธอปฏิเสธฉันจะคิดว่าทั้งสองคนมีอะไรกัน มีใช่ไหม งั้นบอกฉันมาว่าเรื่องอะไร ทำไมต้องหลบหน้ากัน” ลิซ่าชี้หน้าทั้งสองคนไปมา เธอเมาแล้วเสียงก็เริ่มจะดังขึ้น

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะกลับแล้วถ้าพี่เธอจะไปส่งก็ไป” พราวฟ้าลุกหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า เธอแทบหายมึนหัว คำว่ามีอะไรกันของลิซ่าทำให้เธอตื่นตระหนก รีบลุกออกมาจากตรงนั้น

“ไปสิ พี่คิดว่าโอกาสมันมีบ่อยๆ รึไง จะทำอะไรก็รีบทำ เพื่อนฉันคนนี้ใจแข็งใช่เล่น ฉันดูออก” ลิว่าพูดกับพี่ชาย

“อืม” ลูซไม่ปฏิเสธเขาลุกขึ้นเดิมตามหญิงสาวไป

พราวฟ้าเดินมารอลูซที่รถ คิดว่ายังไงตัวเองคงหนีเขาไม่พ้น ถ้าเธอยังเป็นเพื่อนกับน้องสาวเขา เธอต้องเผชิญกับความจริง เธอต้องตกลงกับเขา และจัดการกับตัวเองให้ได้

ลูซขับรถมาส่งหญิงสาวที่คอนโดระหว่างทางไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร จนกระทั่งรถจอดสนิท

“ขอขึ้นไปข้างบนได้ไหม” ลูซหันไปพูดกับหญิงสาว

“ค่ะ” พราวฟ้ามองหน้าเขาแล้วตอบตกลง เธอคิดว่าเธอต้องคุยกับเขาหรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นเธอคงอกแตกตายแน่ ตอนแรกคิดว่าเธอตกลงกับเขาแล้วเรื่องวันนั้นว่าวินๆ ทั้งคู่ทุกอย่างจะจบ

ซึ่งมันก็จบจริงๆ เขาไม่ได้มาวุ่นวายกับเธออีก เธอก็ไม่ได้คุยกับเขา ไม่ได้เจอเขาเพราะเธอหลบหน้าเขา

แต่มันมีอย่างหนึ่งที่ไม่จบ คือใจของเธอ เธอลืมไม่ได้ เธออยากปล่อยผ่านและลืมมันไป แต่เธอทำไม่ได้

พราวฟ้าพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง และเธอก็ค้นพบว่าหัวใจของเธอ ได้ทรยศต่อไคล์ซะแล้ว เธอรู้สึกโหยหาใครอีกคน มันบ้ามาก เธอเป็นผู้หญิงมักมากในเรื่องแบบนั้นจริงๆ น่ะหรือ

พราวฟ้าพาเขาเข้ามาในห้อง ลูซเดินไปนั่งที่โซฟามองหญิงสาวที่เดินเข้าห้องและเดินออกมาหาตนไม่วางตา

“จะดื่มอะไรไหมคะ” พราวฟ้าเอ่ยถามทำลายความเงียบ

“ขอน้ำเปล่า”

เมื่อได้คำตอบเธอก็เดินไปรินน้ำเปล่าใส่แก้วมาให้เขา วางลงตรงหน้าก่อนจะขยับตัวเพื่อที่จะนั่งลง แต่ยังไม่ที่เธอจะนั่งลงร่างบางก็ลอยหวือไปที่ไหนสักที

“ปล่อยนะ” ที่ไหนที่ว่าคือตักของคนที่เอาแต่เงียบขรึม พูดกับเธอนับคำได้ตั้งแต่เจอหน้ากัน แต่เขากลับดึงตัวเธอมานั่งตักได้หน้าตาเฉย