คนที่นี่ส่วนใหญ่ชอบเดินหรือไม่ก็ใช่รถไฟ รถไฟของที่นี่มีหลายสาย สามารถเดินทางไปได้ทั่วทั้งสวิส อยากไปไหนเที่ยวไหนก็สามารถไปได้ แต่เธอก็ยังไม่เคยขึ้นเลยสักครั้งเพราะที่พักของเธอกับมหาลัยไม่ไกลมาก จึงได้แต่ศึกษาหาข้อมูลไว้ เผื่ออยากไปเที่ยวที่ไหน

วิวของที่นี่ทำให้พราวฟ้าตื่นตาตื่นใจมาแล้วเพราะมันสวยมาก เดินไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงบ้านของลิซ่า สิบห้านาทีนี่ไม่ได้ทำให้เธอเหนื่อยเลยเพราะเริ่มชิน เพราะว่าวันไหนที่เธอตื่นเช้าเธอก็จะเดินมาที่มหาลัย หรืออาจจะนั่งรถประจำทางเพราะมันใกล้มาก

บ้านของลิซ่าหลังใหญ่พอสมควรน่าจะมีฐานะพอดู แต่พราวฟ้าก็พอดูออกว่าเพื่อนสาวของเธอคนนี้มีฐานะเพราะของใช้แต่ละอย่างแบรนด์เนมทั้งนั้น แต่เธอก็สังเกตว่าลิซ่าไม่ได้ใช้ของฟุ่มเฟือย เพราะเธอเห็นลิซ่าใช้กระเป๋าแค่ใบเดียว บางครั้งก็ใส่เสื้อซ้ำกัน

“แม่ขาลิซกลับมาแล้ว มาดูซิลิซพาใครมาด้วย” ลิซซ่าส่งเสียงเรียกหาแม่ของเธอ

ถึงลิซ่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่สวิสแต่แม่ของเธอก็ไม่ลืมว่าเลือดครึ่งหนึ่งของลูกสาวนั้นเป็นคนไทย เธอจึงสอนขนบธรรมเนียมประเพณีไทยให้หลายอย่าง

“อะไรกันลูกคนนี้ มาถึงก็เสียงดัง แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเสียงดัง” เสียงหวานหยดส่งมาก่อนที่ตัวจริงจะมาถึง ร่างบอบบางสูงวัยแต่ก็ยังสวยสมวัยปรากฏขึ้น

“แม่อ่ะ นี่ลิซอุตส่าห์พาพราวมาบ้านเรานะคะ”

“สวัสดีค่ะ” พราวฟ้ายกมือไหว้ท่านอย่างอ่อนน้อม

“สวัสดีจ้ะหนูพราวได้ยินชื่อมาก็หลายครั้ง เจอตัวจริงสักที สวยสมกับที่ตัวแสบชมไว้จริงๆ แถมไหว้สวยอีกต่างหาก” มาริสาเข้าไปกอดเพื่อนลูกสาวอย่างเอ็นดู

“คุณน้าชมเกินไปแล้วค่ะ”

“น้าเน่ออะไรกัน เรียกแม่สิจ๊ะ เรียกแม่เหมือนลิซก็ได้ แม่อยากได้ลูกสาวที่เรียบร้อยๆ แบบหนูมานานแล้ว”

“แม่อ่ะ พราวเรียกแม่ฉันว่าแม่ริสาก็ได้” เมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดแบบนั้นลิซ่าก็ทำหน้าเง้างอ แต่ไม่ได้จริงจังนัก

พราวฟ้าได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของทั้งสองคน

“ขอบคุณนะคะ”

“ปะๆ เข้าไปนั่งในบ้านกัน แม่จะเข้าครัวทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน สักพักพ่อกับพี่เราคงมา”

“ลิซขออาหารไทยนะคะวันนี้ ลิซโม้กับพราวไว้ว่าจะบอกให้แม่ทำอาหารไทยอร่อยๆ ให้ทาน”

“จ้า ตามใจลูกสาวเลย”

“แม่น่ารักที่สุดเลย” ลิซ่าเข้าไปกอดเอวแม่แล้วหอมแก้มซ้ายขวา

“ให้พราวไปช่วยนะคะ” พราวฟ้าเสนอตัว

“ไม่ต้องหรอกจ้ะลูก ขึ้นไปเล่นบนห้องกับลิซเถอะ แม่มีลูกมือแล้ว ไว้เสร็จแล้วแม่จะให้เด็กขึ้นไปเรียก”เมื่อท่านพูดอย่างนั้นพราวฟ้าก็ยอมทำตาม

สองสาวเดินขึ้นมาบนห้องโดยมีเจ้าของบ้านเป็นผู้นำทาง

“อยากมาอยู่กับฉันไหม” อยู่ๆลิซ่าก็หันไปถามเสียงร่าเริง

“บ้าน่าลิซ ฉันจะมาอยู่ด้วยได้ยังไง” อยู่ๆ เพื่อนสาวก็ชวนเธอมาอยู่ด้วย

“ได้สิ แม่ฉันเอ็นดูเธอจะตาย”

“ไม่เอาหรอกเกรงใจ ถ้าคุณแม่รู้ตีตาย” พราวฟ้ายกคุณทิพย์อาภามาอ้าง

“จ้า ฉันแค่พูดเล่นเผื่อเธออยากมาจริงๆ ฉันจะได้มีเพื่อน”

“เธอเป็นลูกคนเดียว”

“เปล่าหรอก ฉันมีพี่ชาย แต่ผู้ชายกับผู้หญิงหนิเนอะ มันก็คุยกันไม่ได้ทุกเรื่อง ฉันเลยอยากมีพี่หรือน้องเป็นผู้หญิง แต่ตอนนี้ไม่อยากมีแล้วเพราะมีเธอเป็นเพื่อนแล้วไง”

“แล้วก่อนหน้านี้เธอไม่มีเพื่อนเหรอ”

พราวฟ้าคิดว่าลิซ่าน่าจะมีเพื่อนเยอะเพราะเธอเป็นคนพูดเก่ง

“ก็มีบ้าง แต่ฉันไม่อยากสนิทด้วย ฉันไม่ใช่คนเรื่องเยอะนะ ฉันแค่คิดว่ามันไม่ใช่ เป็นเพื่อนน่ะได้ แต่ให้เป็นคนที่แชร์เรื่องอื่นๆ ด้วยไม่เอาหรอก ไม่สนิท”

“เธอสนิทใจแชร์กับฉันงั้นเหรอ” ลิซ่าหันมาหรี่ตามองเพื่อนสาวคนใหม่

“ใช่สิ เพราะเธอน่ารัก น่าทะนุถนอมขนาดนี้”

“อือ เจ็บนะ” ลิซ่าไม่พูดเปล่าแต่เอามือมาหยิกแก้มเธอด้วย

“มันเขี้ยว ถึงแล้วห้องฉัน ปะเข้าไปกัน” ห้องนอนสีขาวเหมือนหิมะเปิดต้อนรับเพื่อนใหม่ พราวฟ้าเองก็เดาใจเพื่อนใหม่ของเธอไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นสไตล์แบบไหน

“ไว้วันหลังฉันไปห้องเธอบ้างนะ” พราวฟ้าไม่ได้ห่วงความเป็นส่วนตัวกับเพื่อนใหม่ เพราะคิดว่าเพื่อนคนนี้น่าคบ

“ได้สิ”

“เยี่ยม ไปนอนด้วยได้ไหม” ได้คืบจะเอาศอก ลิซ่าหันมายิ้มหวานสายตาอ้อนๆ ให้เพื่อนสาว พราวฟ้าส่ายหน้าให้เธอยิ้มๆ

“ขอคุณแม่ริสาให้ได้ก่อนเถอะ”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ว่าแต่เราจะทำอะไรดี” ลิซ่ากระโดดขึ้นนอนบนเตียง โดยมีพราวฟ้าตามไปนั่งด้วยติดๆ มาถึงขนาดนี้คงไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเชิญ

“ไม่รู้สิ”

“อืม มานอนข้างๆ ฉันนี่มา” เสียงตบที่นอนทำให้พราวฟ้าหันไปมองแล้วขยับขึ้นไปนอนใกล้ๆ เธออย่างว่าง่าย

“มาดูอัลบั้มรูปครอบครัวฉันดีกว่า” ลิซ่านำอัลบั้มหลายปึกมาวางไว้ข้างๆ แล้วเปิดให้เพื่อนสาวดู

“ครอบครัวเธอน่ารักจัง”

“ใช่ไหมล่ะ” ภาพถ่ายตั้งแต่สมัยที่พ่อแม่ของเธอยังหนุ่มสาวถูกโชว์ต่อหน้าเพื่อนใหม่ รวมถึงรูปการแต่งงานของทั้งคู่ จนกระทั่งตั้งท้อง

พราวฟ้าอดรู้สึกอิจฉาครอบครัวของเพื่อนสาวคนนี้ไม่ได้ ที่เกิดมามีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้รับความรักอย่าเต็มเปี่ยม

“นี่เธอดูสิ นี่พี่ชายของฉันตอนเด็กๆ น่ารักไหม” เสียงของลิซ่าทำให้เธอหลุดออกจากความคิดของตัวเองแล้วหันมาโฟกัสภาพที่ลิซ่าชี้ให้ดู

“อืม น่ารักดี” เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แต่มีแววดื้อรั้นเผยออกมาให้เห็นตั้งแต่ตอนนั้น คงจะแสบน่าดู

“ใช่ พี่ชายฉันนะน่ารัก แต่ก็น่าหมั่นไส้ด้วย” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

“ยังไง”

“ก็หล่อไงล่ะ หน้าตาดีเกินพี่เกินน้อง” ลิซ่าอดไม่ได้ที่จะพูดแขวะพี่ชายแต่ทำไมพราวฟ้ารู้สึกว่ามันเป็นคำชม

เธอเลยหัวเราะออกมาเบาๆ

“เธอก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ” เพื่อนใหม่ของเธอคนนี้เป็นคนสวย สวยมากเลยทีเดียวดูจากที่ไปเรียนด้วยกันจะได้รับความสนใจจากหนุ่มๆ เสมอ

“แกล้งชมฉันรึไง แต่ฉันก็คิดว่าฉันสวยนะเพราะคนอื่นๆ ก็ชมฉันบ่อย มีแต่พี่ลูซนั่นแหละที่บอกว่าฉันไม่สวย” เพราะไม่ได้รับคำชมจากพี่ชายทำให้ลิซ่าเสียความมั่นใจ

“ใช่สิ ฉันลืมแนะนำให้เธอรู้จักพี่ชายฉันไปเลย มาดูนี่ดีกว่า นี่พี่ชายฉัน ชื่อลูซ คนที่หล่อเกินหน้าเกินตาฉัน รูปนี้ถ่ายเมื่อสามปีก่อน หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ถ่ายกับเขาอีกเลย” ลิซ่าชักชวนและแนะนำพี่ชายเพียงคนเดียวให้เพื่อนใหม่รู้จัก

พราวฟ้ามองตาม ผู้ชายตัวสูงที่ยืนเคียงข้างหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่สูงเพียงแค่ไหล่ของเขา แววตาเรียบนิ่งจ้องมองกล้อง ในความคิดของพราวฟ้าตอนนี้เขาดูดีมากจริงๆ

“เป็นไง” ลิซ่าเงยหน้าขึ้นถาม