“สวัสดีค่ะ” พอตั้งสติได้ พราวฟ้าเอ่ยทักทายเขาเสียงแผ่ว เธอไม่อยากแม้แต่จะสบตาเขา เพราะทำให้นึกถึงไคล์ เป็นอย่างนี้แล้วเธอจะลืมไคล์ได้อย่างไร คุณแม่คิดอะไรอยู่นะ ถึงให้เธอมาอยู่นี่ที่

“เอาล่ะๆ แม่ต้องขอโทษพราวด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องที่ไคล์มีแฝด อาจจะทำให้ลูกตกใจใช่ไหมจ๊ะ”

“แต่ไม่ต้องห่วง คิงไม่เหมือนไคล์ ถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่นิสัยไม่เหมือนกันแน่นอนจ๊ะ คิงไม่มีวันทำร้ายหนูเหมือนไคล์” พราวฟ้ามองหน้าทุกคนซึ่งตอนนี้จับจ้องเธออยู่

แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องของเธอกับไคล์

“พี่ชายฉันไม่ได้เรื่องจริงๆ” คิงส่ายหัวพร้อมกับบ่นให้พี่ชาย

หลังจากนั้นทุกคนก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่คุณทิพย์อาภาจะพาพราวฟ้าออกไปดูห้อง ซึ่งมีคิงเป็นคนพาไปและนัดทานข้าวด้วยกันตอนเย็น

“เป็นไงบ้างจ๊ะ พออยู่ได้ไหม”

“อยู่ได้ค่ะ” พราวฟ้าไม่อยากทำตัวให้เป็นภาระท่านอีกแล้ว ในเมื่อตัดสินใจจะเดินออกมาเธอก็ต้องอยู่ให้ได้

แต่ทำไมต้องให้เธอมาอยู่ใกล้คนที่หน้าตาเหมือนเขาด้วยนะ

“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คิงดูแลน้องให้”

“ขอบใจจ้ะ ดีกับน้องให้มากๆ นะ อย่าทำให้แม่ผิดหวัง”

“ครับ” พราวฟ้ามองสองแม่ลูกตกลงกัน

“แต่ดูเหมือนน้องจะไม่อยากมองหน้าคิงสักเท่าไหร่นะครับ”

“พราวอาจจะยังไม่ชิน หนูกลัวพี่เขารึเปล่าลูก” คุณทิพย์อาภากลัวว่าพราวฟ้าจะกลัวคิงเพราะหน้าตาเหมือนไคล์

“เปล่าค่ะ พราวแค่ไม่ชิน”

“แม่เข้าใจ แต่ค่อยๆ ปรับไป ถือซะว่ารู้จักไคล์อีกรูปแบบหนึ่ง”

“พราวถามได้ไหมคะ”

“อยากถามอะไรจ๊ะ ถามได้เลยแม่จะตอบทุกอย่าง”

“ไคล์เขารู้ไหมคะว่ามีแฝด” พราวฟ้าถามในสิ่งที่คาใจ

สองแม่ลูกมองหน้ากันทันที ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“รู้จ๊ะ แต่ไม่เคยพูดถึง แม่เองก็ไม่ได้พูดทำให้หนูไม่รู้ จะว่ายังไงล่ะ หนูก็เห็นว่าไคล์เป็นยังไง ไคล์เป็นคนที่คิดว่าคนอื่นไม่รัก คนที่ทิ้งเขาไปเขาก็คิดว่าไม่รักเขาแล้ว และเขาก็ไม่อยากพูดถึง แถมยังกันคนที่รักเขาจริงๆ ออกจากชีวิตอีก”พราวฟ้าพอจะเข้าใจ

“เดี๋ยวพี่แนะนำเพื่อนให้รู้จัก มีแฟนใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง” คิงพูดติดตลก ก็โดนฝ่ามือเข้าให้

“ดูพูดเข้า”

“ก็จริงหนิครับ จะรักทำไมคนที่ไม่ได้รักเรา”

“นั่นพี่ชายเรานะ”

“ช่างมันสิครับ มันอยากร้ายดีนักก็ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปเถอะ” ถึงเขาจะไม่ได้สนิทกับพี่ชายและไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่แยกจากกัน เพราะทางนั้นไม่อยากคุยด้วย แต่ด้วยความที่เป็นแฝดทำให้รู้สึกถึงอีกฝ่ายได้เป็นบางความรู้สึก

“เจ้านี่”

“แล้วนี่แม่จะกลับวันไหนครับ อยู่กับคิงก่อนไม่ได้เหรอ”

“แม่มีงานต้องทำ แค่มาส่งพราวเฉยๆ เอาไว้ครั้งต่อไปแล้วกัน ยังไงแม่ก็จะมาเยี่ยมพราวบ่อยๆ เท่าที่จะทำได้” คิงพยักหน้าเข้าใจ เขาไม่เคยเรียกร้องอะไร และไม่เคยน้อยใจพ่อแม่สักครั้ง เพราะเขาเข้าใจพวกท่าน ไม่เหมือนกับไคล์ ที่เป็นคนเรียกร้องหาแต่ความรัก แต่ไม่เคยเปิดรับมันเลย

พราวฟ้าสัมผัสได้ว่าคิงต่างจากไคล์มากจริงๆ ต่างกันมากจนเธอเริ่มไม่มีความกังวลที่จะใกล้ชิดกับเขาแล้ว เพียงแต่เวลาเห็นหน้าเขาทำให้นึกถึงไคล์ตลอดเวลาแค่นั้น

คุณทิพย์อาภาอยู่เป็นเพื่อนพราวฟ้าได้แค่สามวันเพราะท่านมีงานด่วน เรื่องการเรียนของพราวฟ้าจึงตกไปเป็นหน้าที่ของคริสโตเฟอร์และคิงทั้งสองคนจัดการทุกอย่างให้เธอเรียบร้อยภายในเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์

“มีอะไรถึงกลับมาบ้านได้” คุณทิพย์อาภาถามลูกชายที่เดินเข้ามาในบ้าน ร้อยวันพันปีถ้าเธอไม่ขอร้องให้มาหาบ้างไม่มีทางที่ไคล์จะกลับมาที่บ้าน

“รู้สึกว่าบรรยากาศมันดีขึ้น” ไคล์พูดเสียงเรียบก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

“งั้นลูกกลับมาอยู่บ้านเราไหม” ยังไงคุณทิพย์อาภาก็รักลูกชายของท่าน ท่านไม่เคยไม่รักไคล์อย่างที่เขาเข้าใจ การมีพราวฟ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเธอไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้ ทำให้ลูกชายคนที่รักตีตัวออกห่างและคิดว่าเธอไม่รักเขา

ไคล์เหลือบตามองแม่ของตนด้วยสายตาเฉยเมย

“ลูกคงรู้แล้วว่าน้องไม่อยู่ที่นี่แล้ว น้องไปแล้ว ไปตามความต้องการของลูก แม่ผิดเองทุกอย่าง ผิดที่ทำให้ลูกคิดว่าแม่ไม่รักลูก แม่รักลูกมากไคล์ แต่แม่ก็ไม่คิดว่าการมีน้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเราจะทำให้ลูกคิดมากขนาดนี้” คุณทิพย์อาภาพูดยาวเหยียด สิ่งที่เธออยากจะพูด อยากจะบอกกับลูกชายแต่ไม่เคยมีโอกาสได้พูด เพราะไคล์ไม่เคยรับฟังอะไรเลย

“หึ” ไคล์ทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนเยาะเย้ยกลายๆ

“น้องไม่ผิดอะไรเลยไคล์ น้องเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าสงสาร เป็นเด็กดี น่ารัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ไม่อยากให้ไคล์เกลียดน้อง แม่อยากให้ทุกคู่รักกันเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ”

“พี่น้องท้องชนกันน่ะสิ” ไคล์พูดสวนขึ้น อยากให้รักกันเหมือนพี่น้องแล้วส่งยัยนั่นมาเป็นนางบำเรอเขาทำไม

“เรื่องนี้มันเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของแม่ แม่คิดว่าความดีของน้องจะเอาชนะใจลูกได้ แต่ก็ไม่เลย ลูกไม่เคยรับรู้ความรักที่คนรอบข้างมีให้เลยสักนิด แม่อยากจะบอกลูกว่าที่หนูพราวเขายอมทำตามที่แม่ขอ ยอมไปอยู่กับลูก เพราะเขารักลูก น้องรักลูกไคล์ รักอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชายคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจ จึงยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เขาเห็น”

เพราะเรื่องนี้ทำให้คุณทิพย์อาภาตัดสินใจทำแบบนั้น เธอคิดจริงๆ ว่าความดีของพราวฟ้าจะสามารถเอาชนะใจไคล์ได้ แต่มันก็เปล่าประโยชน์เธอทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียใจ เธอทำลายชีวิตของพราวฟ้า

ไคล์กำมือเข้าหากันแน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง รักงั้นเหรอ ทุกคนบอกว่ารักเขางั้นเหรอ หึ

“แต่ผมไม่ได้รักยัยนั่น” ไคล์พูดออกไปเสียงเรียบ เขาไม่มีทางรักยัยนั่น เขาจะรักคนที่เขาเกลียดได้ยังไง ไม่มีทาง

“แม่รู้ แม่ถึงให้น้องไปจากที่นี่ ไปให้ไกลจากสายตาลูก แม่หวังว่าลูกจะพอใจและกลับมาเป็นไคล์คนเดิมของแม่ แม่ทำผิดต่อลูกมาก แม่อยากชดใช้ให้” คุณทิพย์อาภาพูดด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“ยัยนั่นจะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม”

คุณทิพย์อาภามองหน้าลูกชายที่ถามคำถามนี้กับเธอ ซึ่งเธอเดาอารมณ์ในคำถามนั้นของลูกชายไม่ออก

“ใช่จ้ะ ถึงกลับมาน้องก็คงไม่มีที่บ้านเราอีก” ในเมื่อไคล์ผลักไสพราวฟ้าขนาดนี้ เธอก็คงไม่มีทางเลือก

“ดี เอาไว้ผมจะกลับมานอนที่บ้านบ่อยๆ” ไคล์ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากบ้านไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาควรดีใจที่กำจัดยัยนั่นออกไปได้ แต่ทำไมความรู้สึกของเขามันเหมือนมีอะไรมากดทับ